Een wolf, al dan niet in schaapskleren, zet de boel op stelten. Wij winden er geen doekjes om in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Au.Ra, Olivier Depardon, Ewert And The Two Dragons, Fyfe, IX Tab, NOCZ & Iva Bittová, Prettiest Eyes, Raketkanon, Sannhet, The Slow Show en Trupa Trupa. En gingen naar: FKA Twigs en Tinashe.
Jan Willem
Au.Ra – Jane’s Lament (cd, Felte/ Konkurrent)
Au.Ra is een nieuw duo uit Australië, dat met hun debuut Jane’s Lament uitkomt op het immer donkere en verrassende Felte label. De groep bestaat uit Tom Crandles (ex-Ghostwood) en Tim Jenkins (ex-Parades). Samen brengen ze een duister en tegelijkertijd dromerig geluid ten gehore. Het is een mengelmoes van shoegaze, avant-pop, rock en psychedelische muziek. Ze creëren hun muziek op improvisatorische en licht bevreemdende wijze met serene vocalen, gruizige drone gitaren, drum beats en allerhande elektronica. De muziek leunt daarbij enerzijds op die van de jaren 80 en 90, maar brengt daarnaast genoeg eigen ingrediënten en modernismen waardoor het zeer interessant en van toegevoegde waarde is. Ze brengen in feite een fijne kruisbestuiving van Stone Roses, My Bloody Valentine, Ride, The xx, Arthur Russell en Medicine. Zoiets en dan met 50 tinten eigenzinnig zwart. Een glansrijk debuut.
Olivier Depardon – Les Saisons Du Silence (cd, Vicous Circle)
In 2012 debuteert Olivier Depardon, de voormalige kopman van het geweldige Franse noiserock combo Virago, met de cd Un Soleil Dans La Pluie. Het wordt een geweldig rockalbum, waarbij zijn kenmerkende zang vertrouwd in de oren klinkt. Zijn geluid ligt in het verlengde van zijn vorige groep, maar is iets meer melancholisch en minder hard. Nu is Les Saisons Du Silence waar Depardon (gitaar, zang, Juno, looper) zich heeft versterkt met diverse Franse artiesten op gitaar, bas, Moog, looper, drums, sampler, cello en kornet. Daardoor laat hij nu een veel rijker geluid horen, dat menigmaal weer ouderwets hard wordt. Aan de ene kant brengt hij stemmige, droefgeestige chansons met rock die wel aan Dominique A doen denken, maar in de overige stukken krijg je ook alternatieve rock, avant-rock en noise die ergens tussen Hint, Diabologum, Virago, Porcelain, Ulan Bator en Sonic Youth uitkomen. Niet bepaald stil, maar van een overdonderende kracht en pracht.
Ewert And The Two Dragons – Circles (cd, Sire/ Warner Bros.)
In 2009 komt de fijne Estlandse indie folk/rockband Ewert And The Two Dragons met hun in eigen beheer uitgebrachte debuut. Twee jaar later kan de rest van de wereld ook kennis met hen maken middels hun geweldige album Good Man Down. Op melancholische en nostalgische wijze combineren ze het beste van The Decemberists, Efterklang, Power Of Dreams, 22-Pistepirkko, Get Well Soon, New Model Army en Iron & Wine. Nu zijn Ewert Sundja (zang, keyboards), Erki Pärnoja (gitaar, achtergrondzang), Kristjan Kallas (drums) en Ivo Etti (bas, achtergrondzang, balalaika) terug met Circles, ditmaal op het majorlabel Sire uitgebracht. Toch hebben ze nergens een knieval voor de commercie gemaakt. Sterker nog, in feite trekken ze lijn door van hun vorige cd, maar weten het allemaal net naar een nog hoger niveau te tillen. Een heerlijk stemmig album, dat ver boven de gemiddelde indie- dan wel popband uitsteekt.
Fyfe – Control (cd, Believe/ Bertus)
De 24 jaar oude Britse artiest Paul Dixon gooit al hoge ogen op Soundcloud met zijn project Fyfe, waarbij hij zich laat inspireren door zowel de hip hop uit de jaren 90 als de betere indiepop van tegenwoordig. Daarbij zingt hij op harmonieuze wijze met zijn aan de falset grenzende stem. Dat alles wordt nu gevangen op zijn debuut Control. De muziek laveert van indie en coolwave naar pop, elektronica en soul. Dixon brengt een lekker ritmische en vooral melancholische en nachtelijke sound, die de luisteraar eenvoudig weet te grijpen. Op geheel eigen wijze serveert hij een originele stamppot van The xx, Radiohead, Ben Christophers, Faultline, Patrick Wolf, Sbtrkt, Breton, The Weeknd en Efterklang. Het is bezielend, sfeervol, spannend en gewoonweg heel lekker wat Dixon ons hier voorzet. High….
IX Tab – R.O.C. (cd, Twiggwytch Recordings)
Ik heb naast de meer reguliere muziek altijd sterk behoefte aan muziek van de buitencategorie. Muziek die niet past in het geijkte plaatje en die zich niet per se houdt aan de standaard grenzen, dus met kop noch staart. Leftfield is een brede maar mooie term voor die muziek, zeker als het gaat om de meer elektronische muziek. Het Britse soloproject IX Tab van Saxon Roach (aka Loki) voldoet daar helemaal aan. Hij heeft al een cd-r uitgebracht en is ook terug te vinden op de compilatie The Outer Church (2013) op het geweldige Front & Follow label. Nu is er de cd R.O.C., waarop hij in krap een uur 11 bijzondere composities ten gehore brengt. Het loopt uiteen van leftfield, veldopnames, drones, allerhande experimenten, neofolk, ghostronica, plunderphonics en verschillende elektronische elementen. Je krijgt een bevreemdende, psychedelische cocktail voorgeschoteld van rijk gedetailleerde, ambientachtige creaties die tot de verbeelding weten te spreken. Daarbij duikt steeds een vertellende stem op, die wel wat weg heeft van een instructeur van een softwareprogramma. Dat alles maakt het geheel behoorlijk occult, hypnotiserend en bovenal biologerend. IX Tab komt ergens uit op een geheel eigen plek tussen Xambuca, Kemper Norton, BLK w/BEAR, Public Works, Human Greed, The Caretaker, Nurse With Wound, Throbbing Gristle en Negativland. Een bezwerend album van de betere buitencategorie.
NOCZ & Iva Bittová – NOCZ & Iva Bittová (cd, Hevhetia)
NOCZ is het Noors-Tsjechische kwartet (vandaar de naam) onder leiding van Didrik Ingvaldsen (trompet). Radim Hanousek (saxofoons), Marian Friedl (contrabas) en Václav Pálka (drums) vergezellen hem. Samen maken ze moderne experimentelen jazz en koppelen dat aan de meer klassieke free jazz. Op hun tweede cd worden ze vergezeld door mijn zingende en vioolspelende heldin Iva Bittová, waar ik veelvuldig aandacht heb besteed. Nu staan haar kunsten ten dienste van NOCZ, hetgeen ze vol verve doet in 9 van de 14 composities. Het kwartet heeft weer een complexe jazzbasis neergezet à la Palinckx, die ook los van Bittová weten te fascineren. In de stukken waar ze wel meedoet brengt ze vooral experimentele zangkunsten en vioolpartijen ten gehore, die goed aansluiten bij de rest en net voor extra glans zorgt. Het spelplezier spat er vanaf. Geen eenvoudige materie, wel intrigerend en spannend.
Prettiest Eyes – Looks (lp, Aagoo/ Five Roses)
Aagoo brengt aan de ene kant abstract, experimentele muziek uit maar ook met enige regelmaat bijzondere rockmuziek. Tot die laatste categorie behoort het uit Los Angeles afkomstige Prettiest Eyes. De uit Puerto Rico afkomste Pachy Garcia (drums, zang) wordt vergezeld door Marco (bas) en Paco aka Lovejuice (keyboards). Op hun debuut lp (lange leve de promo cd) Looks laten ze een aanstekelijke mix horen van post-punk, garage, no wave, krautrock en psychedelische rock. Vervormde keyboardstukken, zware sensuele bassen en opzwepende, luid drumpartijen met de lekker bijtende, kille zang maken de dienst uit. Negen veelal korte tracks, waarvan één in het Spaans gezongen, weten je geweldig in de houdgreep te nemen. Denk aan een steeds variërende kruisbestuiving van PiL, Joy Division, In Camera, Jacuzzi Boys, Neu!, Mars, Suicide, Tapes’n Tapes, Pixies en Black Moth Super Rainbow. Heerlijk smerig!
Raketkanon – Rktkn #2 (cd, KKK)
In 2012 presenteren de Gentenaren van Raketkanon hun explosieve debuut Rktkn #1. De groep, die bestaat uit drummer Pieter Dewilde (Waldorf), gitarist Jef Verbeeck (Black Harvest), toetsenist Lode Vlaeminck (Tòman, Kapitan Korsakov) en zanger Pieter-Paul Devos (Kapitan Korsakov), bewegen zich op overtuigende wijze tussen noise, sludge, stoner en post-metal. Nu zijn ze terug met Rktkn #2, dat weer een krachtmeting van jewelste is geworden. Naast de genoemde lawaaigenres experimenteren ze ook lustig op los. Het leeuwendeel is hard en bij de strot grijpend. Slechts op een aantal momenten, zoals in het fraaie “Mathilde”, kan je even op adem komen. Denk aan een cocktail van Shellac, Unsane, Butthole Surfers, Today Is The Day, Slint, Vandal X en The Melvins. Een ijzersterke tweede worp.
Sannhet – Revisionist (cd, The Flenser/ Konkurrent)
In 2013 verschijnt het debuut Known Flood van het Amerikaanse powertrio Sannhet, hetgeen “waarheid” betekent in het Noors. Daar vertellen ze je ook goed de waarheid met hun keiharde en toch sfeervolle mix van haast orgastische noise, blackmetal, postrock en experimentele muziek. Ze beginnen gewoon op de climax van Godspeed You! Black Emperor en trekken dit door naar iets als Deafheaven en Alcest. Het is dan wel hard, maar ze weten toch kippenvel op te wekken. Geen echte rustpunten, maar allerhande broeierige experimenten vormen de afwisseling tussen de imposante geluidsmuren. Nu zijn John Refano (gitaar, loops), Christopher Todd (drums, samples) en AJ Anninziata (bas) terug met Revisionist. En meteen knallen ze er weer op overdonderende wijze in, om vervolgens climax na climax te brengen. Geen voorspel, gewoon meteen keihard en lekker. Je hoort in hun massieve sound ook wel de melancholie dan wel elementen terug van de shoegaze en postpunk. Naast genoemde artiesten hoor je ook nog A Place To Bury Strangers terug in dit sensationele geluid. Bij de strot grijpende, ijskoude en spijkerharde schoonheid!
The Slow Show – White Water (cd, Haldern Pop)
The Slow Show is in 2011 te Manchester opgericht en staat bekend als de minst Manchesterachtige band uit die stad. De groep bestaat uit Rob Goodwin (zang, gitaar), Fred Kindt (keyboards), Joel Byrne McCullough (gitaar), Chris Hough (drums) en James Longden (bas). Op hun debuut White Water worden ze nog eens ondersteund door maar liefst 15 gastmuzikanten op uiteenlopende blaas- en strijkinstrumenten. Dat is dan ook het showdeel van hun bandnaam, het trage tempo zorgt dat ook “slow” een plek krijgt. Ze brengen een harmonieuze, ingetogen mix van indie, artrock, Americana en folk, die me met name door de zang doet denken aan een ingetogen kruising van The National en I Like Trains, maar waarbij ook invloeden van Lambchop, Elbow, Tom Waits en The White Birch terug te horen zijn. Het zijn stuk voor stuk prachtige songs met een diepe emotionele impact. Een overrompelend droomdebuut.
Trupa Trupa – Headache (cd, Blue Tapes/ Trupa Trupa)
Trupa Trupa is sinds 2009 een geweldige Poolse groep uit Gdańsk, die een ontmoetingsplek is van hun invloeden, die uiteenloopt van 60-er jaren psychedelica, krautrock, symfonische rock en folk tot cold wave, garagerock en noise. Naast een epee hebben ze nu al twee albums uitgebracht, waarvan de laatste ++ (2014) hun voorlopige hoogtepunt vormt. Nu keren Grzegorz Kwiatkowski (gitaar, zang), Rafał Wojczal (keuboard, gitaar), Tomek Pawluczuk (percussie) en Wojtek Juchniewicz (bas, gitaar, zang) terug met hun derde wapenfeit Headache, hetgeen bepaald geen hoofdpijndossier is geworden. Ze laveren weer op eigenzinnige wijze tussen allerlei genres en houden op eigenzinnige wijze het midden tussen Pink Floyd, Sonic Youth, Slint, In Camera, Mogwai, Peter Hammill en Faust. Het is hun meest droefgeestige, psychedelische en emotioneel geladen album tot nu toe geworden. En eigenlijk moet je al deze referenties gewoon ook vergeten, want Trupa Trupa levert alweer een eigengereid meeslepend en magistraal album af.
Martijn
FKA Twigs @ Paradiso, Amsterdam
Tinashe @ Trix Club, Antwerpen
Na een rits ondefinieerbare hedendaagse mainstream r’n’b hits (grotendeels, ik herkende enkel Justin Timberlake) gaat ineens het volume omhoog voor wat de introtape lijkt. Het is The Heavenly Music Corporation van Robert Fripp en Brian Eno, wat gewoon integraal (en dat is 20 minuten) gedraaid wordt. Een opvoedkundige poging van de band me dunkt, het publiek zet het in ieder geval meermaals op een juichen in de hoop dat het voorbij is. Toch krijgen we eerst nóg een introtape, van eigen makelij en veel korter. Dan gaat het toch echt beginnen. Een bijzondere show met drie heren op elektronische pads en soms gitaar en bas als begeleiding voor FKA Twigs, die zich door haar etherische set kronkelt en zucht-zingt. Ongenaakbaar als een boosaardig sprookje, met veel seksueel getinte teksten die je toch eerder de rillingen geven. Dan gaat het geouwehoer in de zaal haar irriteren en onderbreekt ze show. Haar verzoek aan de praters om de zaal te verlaten toont de Britse vreemd genoeg vriendelijker en menselijker dan ze tot dan toe in haar muziek overkwam. Die muziek is haast avant garde te noemen, bijna helemaal losgezongen van de r’n’b die er nog wel aan ten grondslag ligt. De Amerikaanse Tinashe is een stuk meer down to earth en haar muziek ook makkelijker in een vakje te passen. In Londen en Amsterdam uitverkocht, in Antwerpen vreemd genoeg niet. Ze zoekt het contact met het publiek volop op en er wordt ondanks het lage tempo (da’s de mode) volop gedanst. Haar band bestaat zelfs uit vier dansers en een drummer die alle muziek verzorgt. De energieke choreografie en zijn beestachtige drumwerk doen je in ieder geval dat hele idee van ‚zang met backingtape’ snel vergeten. Het jonge publiek verzorgt ook een telefoontjeszee die ik nog niet eerder beleefde, dat korte broekie zie ik bijvoorbeeld nu pas, op Youtube.