Terwijl de VS iedereen als een blok laat vallen, een geliefde Blok ons ontvalt en er een nieuw blok In Europa gevormd wordt, is er ook weer flink geblokt voor het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: bdrmm, Empereur, Maninkari, Heather Nova en Sophia Djebel Rose.
Jan Willem
bdrmm – Microtonic (cd, Rock Action)
Inmiddels is het Britse gezelschap bdrmm (spreek uit als Bedroom) niet meer weg te denken in het hedendaagse shoegaze landschap. Op geheel eigen wijze manoeuvreren ze zich daar doorheen en voegen er allerlei elementen van andere genres aan toe. Ze zijn nu terug met hun derde album Microtonic. De groep bestaat hier weer uit Ryan Smith (zang, gitaar, drumprogrammering, synthesizers), Jordan Smith (synth bas, drums, synthesizers, drumprogrammering, zang), Joe Vickers (gitaar) en Conor Murray (drums). Meer dan ooit vermengen ze hier hun shoegaze met elektronica en met iets dat ze zelf lelijke pop noemen. Tevens noemen ze dit hun beste album tot nu toe. Nou zal ik dat zeker niet tegenspreken, al is het even wennen aan de koerswijzigingen die ze in diverse songs laten horen. Tussenfoor krijg je ook weer onvervalste shoegaze. Dat hoor je op de één of andere manier ook wel terug in hun meer synthpop en droompop gerichte nummers. Ze fabriceren een soort elektrogaze, die behoorlijk verleidelijk en meeslepend is; met name als ze er nog eens lekkere drum ‘n’ bass ritmes doorheen mixen. Ze hebben de elektronica op natuurlijke wijze weten te integreren in hun oude sound, al is het soms nog wat lukraak. Ik kan me zo voorstellen dat ze dit nog verder perfectioneren. Maar het is verdraaid lekker wat ze hier laten horen. Je hoort in de verte nog wel wat van hun vroegere referenties terug, maar hebben nu echt een eigen smoel gekregen. Het is een zeer veelzijdig en sterk album met veel hoogtepunten geworden.
Empereur – Eau Rouge (cd, Icy Cold/ Rockerill)
Het Franse Icy Cold label is echt toonaangevend op het gebied van nieuwlichters in de post-punk, cold wave en dergelijke. Het zijn veelal de wat onbekendere bands, maar bepaald niet de minste. Dat is ook weer het geval bij het Belgische Empereur, dat bestaat uit Paul Paccaud (zang, gitaar), Laurent Bencharif (bas) en Jérôme Elleboudt (drums). Ze zijn al zo’n 10 jaar onderweg maar komen nu na een paar mini’s met hun debuut Eau Rouge dat 10 nummers telt en een kleine 28 minuten lang is. Qua punkattitude zit het wel snor dus. Ze laten nummers horen die in post-punk hoek zitten, maar ook cold wave en goth rock elementen bevat. Op veelal hoog tempo werken ze de nummers af, die venijnig, pakkend en steengoed zijn. Hoewel ze behoorlijk inhaken op muziek van weleer, is het echt wel een band van nu. Ter referentie moet je denken aan Whispering Sons, Joy Division, Je T’Aime, A Place To Bury Strangers, Bauhaus en Flaamingos. Ouderwets genieten dus van deze nieuwe muziek.
Maninkari – [2006-2008] (cdr, Ferme L’Oeil/ Maninkari)
De Franse tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot hebben meerdere bijzondere switches gemaakt in hun langlopende muzikale carrière. Ik leer ze kennen via het harde postrock project Bathyscaphe, dat echt meer aandacht verdient dan het heeft gekregen. Na twee albums verruilen ze dat voor hun alweer bijna 20 jaar lopende project Maninkari, waarmee ze met diverse, veelal wereldse elementen experimentele muziek maken, die afwisselend bij dark ambient, free-folk, jazz, minimal music, art-rock, filmmuziek, avant-garde, krautrock, modern klassiek en drones uitkomt. Daarnaast lopen er nog projecten als het improvisatorische en meditatieve Alaska ook wel eens Indalaska geheten en het synthwave-achtige Sphyxion. Uiterst veelzijdig kan je gerust stellen. Nu is er weer een nieuw album van Maninkari getiteld [2006-2008]. Hierop krijg je in 40 minuten 12 tracks uit de beginperiode van dit project, die kennelijk op de plank zijn blijven liggen. Frédéric (altviool, sampler, synthesizer, santoor, Joodse harp) en Olivier (drum, cimbaal, santoor, synthesizer) worden hier nog vergezeld door drummer Cyril Moyer van Bathyscaphe. Ze leveren op wereldse wijze experimentele muziek vol sterke percussie, die een mix van drones, ambient en tribal vormen. Het zijn dus bepaald geen kliekjes en is van een biologerende pracht allemaal. Maninkari blijft een unicum in het muzikale landschap.
Heather Nova – Breath And Air (cd, V2)
Er is maar een handvol artiesten die ik al meer dan 30 jaar volg. En op popgebied is dat misschien nog wel uitzonderlijker. Toch is de in Bermuda geboren Heather Allison Frith, ofwel Heather Nova, daar één van. Met name haar stem vind ik zo geweldig, maar de muziek mag er ook wezen. Die is door de jaren heen wel verschoven van de betere alternatieve rock, die aardig naar popmuziek neigt, verschoven naar indie en poprock. Maar ze kan overal mee uit de voeten. Dat bleek ook wel op haar vorige album Other Shores (2022), haar twaalfde, waar ze op akoestische en uiteraard eigengereide wijze allemaal covers van klassiekers en bekende nummers bracht. Die akoestische lijn trekt ze nu ook door op haar nieuwe album Breath And Air, waar ze in een klein uur 13 nieuwe eigen songs brengt. Naast Heather Nova (zang, akoestische gitaar, piano) wordt de muziek uitgevoerd door producer Chris Bond (drums, percussie, gitaar, bas, synthesizers, piano, Rhodes, zang), Andrew Bond (bas, piano, synthesizers) en Midori Jaeger (cello). Ze leveren hier werkelijk door merg en been gaande prachtsongs op, die zo sierlijk van een dikke laag melancholie worden voorzien. Op een constant hoog niveau weet ze de ene na de andere klassieker neer te zetten. Het is een wat andere en meer intiemere kant van haar, maar potverdikkie wat is dat ook weer wonderschoon. Voer voor liefhebbers van Suzanne Vega, VanWyck, Natalie Merchant, Fiona Apple en Chantal Acda. Echt hulde dat ze na zoveel tijd nog zo’n topalbum weet te maken.
Sophia Djebel Rose – Sécheresse (cd, WV Sorcerer Productions/ Oracle Records/ Ramble Records)
Waar je de Française Sophia Djebel Rose precies moet categoriseren is de vraag, aangezien ze eigenlijk Sophia Achhibat heet. Maar ook haar muziek is niet eenvoudig ergens onder te brengen. Dat bleek al uit haar debuut Métempsycose (2022) en titelloze mini uit 2020, maar ook uit haar eerste band An Eagle In Your Mind. Solo opereert ze ergens in de dark folk hoek, maar lengt dit aan met avant-garde, prog rock, chansons en allerhande experimenten. Dat weet ze nog meer te perfectioneren op het nieuwe album Secheresse, dat ondanks de betekenis “droogte” juist bruist en een bron van innovatieve muziek heeft opgeleverd. In een goede 42 minuten brengt ze 9 nummers, die in overtreffende trap over haar eerdere releases heengaan. Het is urgent, gejaagd, unheimisch, meeslepend, overrompelend, maar bovenal van een ongepolijste poëtische schoonheid. Daarbij houdt ze het midden tussen Catherine Ribeiro, Nico, Lankum, Chelsea Wolfe, Avi C. Engel, Carla Bozulich en haar band. Inderdaad, zo mooi, meesterlijk en bijzonder is dit album. En ook nog eens gestoken in een fraaie 7” hoes.
