Soms kan je er heel over zijn, zoals in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Hildur Guðnadóttir, Sleaford Mods en TYRA.
Jan Willem
Hildur Guðnadóttir – Women Talking (cd, Decca)
De combinatie van een film zien en dan een soundtrack aanschaffen het allerleukst, maar er zijn van die componisten die muziek kunnen maken waar beelden niet nodig zijn. Dat geldt zeker voor de IJslandse celliste Hildur Guðnadóttir, waarbij haar reguliere albums doorgaans wel wat uitdagender zijn. Op haar soundtracks zet ze daar dikwijls gewoon een extra portie schoonheid tegenover. Dat laatste is ook weer het geval op Women Talking, de soundtrack voor de gelijknamige film van Sarah Polley uit 2022. Eind vorig jaar verscheen de digitale en vinyl versie al, maar nu is deze eveneens op cd uitgebracht. In 14 korte composities (de langste duurt 3:42) laat ze sobere mix horen van folkgetinte en neoklassieke muziek, waarbij getokkelde stukken en percussie intermezzo’s worden afgewisseld met fraaie orkestraties. Dat doet Hildur samen met een groep muzikanten op altviolen, cello’s, violen, gitaar (door Skúli Sverrisson), bas en bellen. De tot de verbeelding sprekende en lekker melancholische muziek is zo ongelooflijk mooi dat het haast zeer doet.
Sleaford Mods – UK Grim (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Het geheim van het Britse Sleaford Mods is dat ze met precies genoeg middelen heel doeltreffend kunnen zijn. Je kan ook niet eens stellen dat hun albums ontstellend van elkaar verschillen, hoewel er iedere keer op de achtergrond wel andere geluiden klinken door multi-instrumentalist en beats tovenaar Andrew Robert Lindsay Fearn, die er vanaf 2012 bij is. Daarvoor is het sinds 2007 het project van zanger/rapper Jason Williamson, die tot de komst van Fearn met anderen werkte. Jason is ook één van de redenen omdat hij zo’n kenmerkende stem heeft, die grofweg tussen G.W. Sok en Jello Biafra inzit en met zijn felle poëtische protest altijd weet te onderscheiden. Hetgeen ze neerzetten is pakkend, tegendraads en soms rudimentair, waarbij ze een eigenzinnige mix brengen van post-punk, hip hop-punk, no wave, avant-garde en eclectische elektronica. Hoewel ze per album nog wel eens andere referenties kunnen oproepen, moet je het grofweg zoeken tussen de genoemde namen en Wire, Joy Division, The Fall, Warmduscher, Tropical Fuck Storm en Mr. John Dowie. Zou dit anders zijn op hun pakweg twaalfde album UK Grim? Nee natuurlijk niet! En gelukkig maar! Ze zetten weer 14 stekelige nummers neer, die samen na 48 minuten finishen. De achtergrond, met iets meer beats en elektronica, zit daarbij wederom sterk in elkaar; het wordt soms haast dansbaar. Leuk is dat Florence Shaw (Dry Cleaning) hier aanschuift, hetgeen een prima huwelijk blijkt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Perry Farrell (Jane’s Addiction, Porno For Pyros), die verder op het album te horen is, terwijl zijn medebandlid Dave Navarro een lekker moppie op de gitaar meespeelt. Dat laatste gebeurt ook eenmaal door Phil Booth. Alles klopt en is zo meeslepend, opzwepend, urgent en gewoonweg steengoed! Sleaford Mods is een voortdenderende trein, die nog lang niet uitgeraasd is en waar je ook echt niet uit wilt stappen.
TYRA – Redemption (cdep, Artist M.S./ Tapwater / It’s All Happening)
Sommige artiesten nemen gewoon echt de tijd om te bouwen aan hun muzikale carrière. Neem nu de 26-jarige Luxemburgse artieste TYRA, die de afgelopen 6 jaar mondjesmaat losse singles het licht liet zien. Hierop brengt ze echte popliedjes ten gehore, die eigenlijk diende als een soort therapie na een verbroken relatie. Daarbij maakt ze zeker geen terneergeslagen liedjes, maar veeleer die troostvol zijn en hoop bieden. Ze stelt zich kwetsbaar op, waardoor de muziek je ondanks de veelal elektronische omlijsting toch diep weet te raken. De songs van afgelopen jaren heeft ze nu bijeengebracht op haar debuut ep Redemption, die 7 nummers duren samen zo’n 22 minuten en brengen veel op eigengereide wijze. Zo overgiet ze 80s disco met smaakvolle melancholische muziek, maar ook wave, speelse beats en soul maken deel uit van haar dynamische sound. Ik kan ter referentie roepen als The Weeknd, The Knife, Planningtorock en waarbij Madonna ook even om de hoek komt kijken, maar dan krijg je de eigen sound wellicht niet binnen. Het is een heel fraai visitekaartje dat ze hier afgeeft!