Ook deze week kon het eigenlijk maar over één ding gaan. Voor muzikale afleiding kan je gewoon weer terecht in het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Runar Blesvik, Chapelier Fou, Disassembler, Lotte Kestner, Machinefabriek/ Matt Wand/ Nick Storring/ Phil Maguire, Roy Montgomery, Stromae en Widowspeak.

 

---

 

Jan Willem

Runar Blesvik – Restore (cd, Fluttery Records)
Runar Blesvik is een Noorse componist, producer en pianist, die inmiddels al de twee albums Blend (2018) en Sedate (2019) heeft uitgebracht. Daarnaast heeft hij voor verschillende korte films en andere projecten gecomponeerd, waarvan voornamelijk orkestmuziek. Op zijn album laat meestal piano gestuurde neoklassiek horen, die hij ook nog wel eens voorziet van elektronica en ambientachtige klanken, hetgeen het sterkst naar voren kwam op zijn tweede werk. Nu is hij terug met zijn derde album Restore, waarop hij die lijn doortrekt en bovendien werkt met verschillende muzikanten als Bird As Prophet en zangeres Elle·Ouest. De basis wordt nog altijd gevormd door de piano, maar daar voegt hij droefgeestige en tot de verbeelding sprekende orkestraties, subtiele beats en andere instrumenten aan toe. Het geheel is dikwijls warm en troostrijk, maar weet je soms ook door de genadeloze schoonheid simpelweg te overrompelen. Ik denk dat het voer is voor de liefhebbers van onder meer Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Anoice, Hammock, Hania Rani, A Winged Victory For The Sullen en Dustin O’Haloran. Zijn beste tot nu toe!

 

Chapelier Fou – Ensemb7e (cd, Ici D’Ailleurs)
Het Franse label Ici D’Ailleurs bestaat al sinds 1998 en ontleent de naam van een gelijknamige compilatie van het Sine Terra Firma label, dat een jaar daarvoor is gestopt. Hierop staan namen als Yann Tiersen en Dominique Petitgand, die later ook op dit nieuwe label releases uit zullen brengen, naast vele andere interessante bands. En niet te vergeten series en sublabels (0101, Mind Travels, OuMuPo, More Over). Eén van de vaste artiesten, die er vanaf 2008 releases uit is gaan brengen, is dolleman Louis Warynski met zijn project Chapelier Fou. Daarnaast geeft hij ook acte de présence in This Immortal Coil en heeft hij hand- en spandiensten verricht voor The Third Eye Foundation en Manyfingers. Met Chapelier Fou maakt hij doorgaans op wufte doch weemoedige wijze opmerkelijke instrumentale combinaties van IDM, neoklassiek, toytronica, minimal music en andere abstracte muziek, die wel geweven zijn op een klassieke ondergrond. Acht albums heeft dat opgeleverd, waarmee hij een eigen muzikaal universum heeft gecreëerd. Het was eigenlijk wel te verwachten dat hij zijn muziek eens meer echt naar de klassieke hoek zou verschuiven. Dat doet hij dan nu ook op Ensemb7e. Hierop staan 12 nummers, die afkomstig zijn van 7 van zijn voorgaande albums (alle behalve Invisible, wat gezien de titel zo maar een grap van hem kan zijn) plus een single en ook een nieuwe track “Amoxicilline” (een breedspectrum antibioticum, dus dat kan nooit kwaad). De titel komt van het feit dat de muziek hier door 7 muzikanten wordt uitgevoerd. Naast Louis Warynski (viool, bouzouki, harmonium, piano, celesta, percussie) zijn dat namelijk Maxime François (altviool, autoharp, harmonium, percussie, zaag), Marie Lambert (viool, harmonium), Claire Moret (cello, piano), Nicolas Stroebel (drums, harmonium, piano), Maxime Tisserand (klarinet, percussie) en Grégory Wagenheim (piano, celesta, percussie). Daarnaast zijn er nog gastbijdragen op trombone en vleugelhoorn. En ik hoor ook stemmen terug, waar ik ongetwijfeld voor behandeld kan worden, maar die er toch wel degelijk zijn. Maar goed, het brengt de muziek van Chapelier Fou echt naar andere uitdagende, ondeugende en onontgonnen gronden en dat past geweldig bij zijn toch al sterke muziek. Je kan dit sowieso als een compleet nieuw werk beschouwen, maar als je deze artiest nog niet kende is het ook een fraaie bundeling van zijn krachten geworden. Het is echt een grensoverschrijdend (op de goede manier) album geworden.

 

Disassembler – A Wave From A Shore (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Disassembler is een nieuw project dat in Los Angeles gestart is door producer en multi-instrumentalist Christopher Royal King, die het bekendst is van This Will Destroy You, maar ook al muziek heeft uitgebracht als Mosh en Symbol. Om het project gestalte te geven heeft hij geschoolde componist en violist Christopher Tignor (Wires Under Tension, Slow Six) uit New York gevraagd om met hem mee te doen; Tignor verzorgde ook live al eens de viool bij This Will Destroy You. En zo is er een nieuw duo geboren, dat nu het debuutalbum A Wave From A Shore presenteert. Hierop staan 7 intense tracks, die vaak met wat tapeloops en synthesizermotieven zijn begonnen en die van de West naar de Oostlust zijn gegaan en omgekeerd. Daar heeft Tignor zijn emotievolle vioolspel nog aan toegevoegd, waardoor er langzaam maar zeker een organisch geheel is ontstaan. Deels leunt het op ambient, maar dan een soort die er niet op uit is te kalmeren maar om te prikkelen, en voor een ander deel op de meer neoklassieke texturen met minimal music elementen. In feite verbindt het de muzikale entiteiten van beide muzikanten, die soms wat afstandelijk zijn om op andere momenten in volledige harmonie naar grote overrompelende hoogtes te stijgen. Dat geeft een gevoel dat het album als het ware ademt, leeft en spontaan aandoet. Daarbij moet je denken aan steeds wisselende hybriden van Stars Of The Lid, Loscil, Philip Glass, Henryk Górecki en Helios. Echt biologerende schoonheid.

 

Lotte Kestner – Lost Songs (cd, Saint-Loup)
Er zijn van die stemmen, die je zelfs zonder medicijnen volledig onder narcose kunnen brengen, wat ik dan positief bedoel en niet omdat ze saai zijn. Zo’n zangeres is ook zeker de Amerikaanse Anna-Lynne Williams, die een prachtige carrière met de groep Trespassers William heeft. Daarnaast heeft ze met Robert Gomez de groep Ormonde opgericht, start ze haar soloproject Lotte Kestner en is ze een graag geziene gastzangeres bij Sneaky Thieves, Mikhail, Anomie Belle, Delerium, Black Swan Lane, Autumn Chorus, Field Head, Damien Jurado en anderen. Naast haar reguliere albums als Lotte Kestner brengt ze ook menig coveralbum uit, dat naast een heel Depeche Mode album ook diverse andere bands omvat. Nu is ze na eindelijk terug met Lost Songs, waarbij ik meteen denk: gevonden! Het album beslaat 13 tracks, waarbij er twee covers te vinden zijn van Billie Eilish en Nada Surf. Op vertrouwde wijze brengt Williams hier haar heerlijk verdovende muziek ten gehore, die weer ergens finisht tussen folk, droompop en lichte shoegaze. Williams (zang, piano, gitaar) mag her en der rekenen op steun van Damien Jurado (akoestische gitaar), Kevin Long (akoestische gitaar) en Chris Cunningham (zang, elektrische gitaar, keyboards). Maar het merendeel wordt op uiterst sobere wijze gebracht, hetgeen een enorme impact heeft. Daarmee levert ze weer een geweldig fijn droefgeestig en tevens troostvol album af dat schoonheid van een eigen dimensie voorziet.

 

Machinefabriek/ Matt Wand/ Nick Storring/ Phil Maguire -Prisma+ (cd, Machinefabriek)
Een kleine maand terug prees ik Machinefabriek, het hoofdproject van muzikant Rutger Zuydervelt (Shivers, CMKK, Cloud Ensemble, Hydra Ensemble, DNMF, Piiptsjilling, FEAN, TrillaVelt), nog om de combinatie van originaliteit, variatie en kwaliteit. Nu is daar het overtuigende nieuwe bewijs van opgedoken met de cd Prisma+. Hierop lanceert Machinefabriek een IDM track met de titel “Prisma” van zo’n 17,5 minuut. Hierop toont hij alweer een kant die ik niet van Zuydervelt kende, maar waar hij wederom van een ontzaglijk niveau van zich laat horen. Het refereert aan de beste muziek van Autechre, Beaumont Hannant en Aphex Twin, maar dan met een duidelijk eigen touch. De muziek is gelaagd en bevat een deel met uptempo beats, één met meer atmosferische klanken en nog een soort lijmlaag met sounds die daar doorheen lopen. Het geheel is weliswaar abstract, maar er gaat wel echt een zekere warmte vanuit, waardoor het geen afstandelijk iets wordt. Dat deze track uiterst intrigerend is blijkt ook wel uit de mixen die erop volgen en waarvoor de + in de albumtitel staat. Het zijn namelijk Nick Storring (Picastro, Orca, Bespoken, I Have Eaten The City), Phil Maguire en tweemaal Matt Wand (Stock, Hausen & Walkman, The B.I.M.P. Quartet, W2F, The Tony Oxley Quartet, Tony Oxley’s Celebration Orchestra, Damp), die het nummer door de mixer halen. Deze sluiten echter goed aan bij hetgeen Machinefabriek heeft gestart, waardoor het een consistent en toch afwisselend geheel is geworden, waarbij de genoemde referenties ook overeind blijven, al mag je daar wellicht dan ook Test Dept en Mimetic aan toevoegen. Het is weer een zeer verrassend maar ook ijzersterk werk in de onvoorspelbare en indrukwekkende discografie van Machinefabriek.

 

Roy Montgomery – Audiotherapy (cd, Grapefruit / Konkurrent)
Om zijn 40-jarige jubileum in de muziek te vieren, brengt de Nieuw-Zeelandse muziekveteraan maar liefst 4 albums uit, waarvan er vorig jaar al drie zijn verschenen. Naast vele solowerk heeft hij muziek gemaakt in groepen als The Pin Group, Dadamah, Hash Jar Tempo, Dissolve, The Shallows, The Blanking Machine, The Sommerville Players en Torlesse Super Group en samenwerkingsverbanden met Flying Saucer Attack, Grouper, Loren MazzaCane Connors, The Azusa Plane, Kirk Lake en Bruce Russell. Uit zijn vorige drie albums, te weten Island Of Lost Souls, That Best Forgotten Work en Rhymes Of Chance -die allen behoorlijk van elkaar verschillen- blijkt wel dat de sleet er bepaald nog niet op zit. De laatste in deze reeks is Audiotherapy geworden. Hierop combineert Montgomery in feite zijn vroegere emotievolle, echoënde instrumentale gitaarwerk en drones met de nieuwere gezongen muziek. In feite is dat een continuering van het vorige album, waarbij naast zijn zware Michael Gira-achtige zang ook weer die van Emma Johnston te horen is. Daarnaast zijn het Maria Eleanora C. Miljard en Arnie Van Bussel (Beau Jest) die voor vocale bijdragen zorgen. Toch betreft dat maar 3 van de 6 tracks en ook qua tijd, samen drie kwartier, de helft. Maar Montgomery weet met zijn gitaarwerk net zo veelzeggend te werk te gaan. Wat hier anders is dan op zijn vorige album, is dat hij soms een aardige bak noise weet te produceren. Hij weet je volledig in de houdgreep te nemen met zijn intrigerende muziek, waar de spontaniteit vanaf druipt. Van hem kunnen we dus nog altijd grootse dingen verwachten. Klasse!

 

Stromae – Multitude (cd, Mosaert/ Universal Music France/ Polydor)
Ooit via de kinderen opgepikt, maar inmiddels ben ik gewoon fan van de Belgisch-Rwandese muzikant Stromae, hetgeen een alias is van Paul van Haver. Stromae is een anagram van “maestro”, net als het label Mosaert waar zijn muziek op verschijnt. Door persoonlijke strubbelingen heeft het vervolg op Cheese (2010) en Racine Carrée (2013) maar liefst 9 jaar op zich laten wachten, maar nu is Multitude toch echt een feit. Door de media-aandacht was dat ook niet te missen. Soit, enfin en allez. Hij heeft 12 nieuwe stukken geproduceerd, die minder de dansrichting op gaan, maar een mix van hip hop, pop en leftfield elektronica zijn. Hieraan worden ook wereldse elementen toegevoegd, met de hulp van gastmuzikanten op de doedelzak, charango, erhu, ney, zurna en zang, waaronder de Frans-Chinese muzikant Guo Gan (erhu) en vrouwen van het Bulgaarse Orenda trio. Daarnaast dragen eveneens diverse andere gasten en het Belgian National Orchestra een belangrijk klassiek steentje bij op strijkinstrumenten, trombone, klavecimbel en tuba. De Franse teksten van deze maestro liegen er niet om en ook de muziek toont eens te meer aan wat voor een fenomeen Stromae is. Liefhebbers van zijn vorige werk zullen hier nog wel aansluiting vinden, maar er is meer melancholie in zijn sound geslopen, hetgeen ik wel kan waarderen. Hij bezweert zijn demonen met indrukwekkende muziek, die nog altijd bijzondere combinaties laat horen. Hierbij torent “L’Enfer” wel net iets meer boven de rest uit, al is het niveau over het hele album gezien hoog. Misschien is 35 minuten dan wat kort na al die jaren, maar aan de andere kant biedt hij ook echt veel per vierkante seconde. Het is een geweldige comeback van deze eigengereide artiest!

 

Widowspeak – The Jacket (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
Soms zijn er van die bands die niet per se iets volslagen nieuws brengen, maar wel een geheel eigen combinatie van dingen op een zeer goede wijze. Daar moet je ook de Amerikaanse band Widowspeak toe rekenen. Daarbij komt nog eens dat de bitterzoete stem van zangeres/gitarist Molly Hamilton ook in herhaling zou mogen vallen, want die is gewoonweg zo verlammend mooi. Daar verandert eigenlijk niks aan op het zesde album The Jacket. Hierop trekken ze bepaald geen jasje aan of uit, maar brengen ze een vertrouwde warme jas, die ze samen met Daptone producer Homer Steinweiss, die ook her en der mellotron bijdraagt, van een nog warmere soulvolle voering hebben voorzien. Molly en Robert Earl Thomas III (gitaar, mellotron), die samen de harde kern vormen, worden hier verder nog bijgestaan door drummer Michael Stasiak (EZTV), bassist J.D. Sumner en pianist/organist Michael Hess. Ze brengen 10 songs waarin ze een zoetgevooisde maar melancholische mix van droompop, slow core, shoegaze, altcountry en indierock laten horen, die liefhebbers van Lisa Germano, Cat Power, Mazzy Star, Elysian Fields, Big Thief, Sharon Van Etten en Aldous Harding wel aan zal spreken. Het is ruim 42 minuten lang genieten van muziek waarin de lente al een beetje lijkt door te breken.

Comments

comments