Het is de Nationale Week Zonder Vlees. Doe mee! Ook vleesch noch visch zijn onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Breeders, Gabacho Maroc, Gontard!, In Tall Buildings, Monsieur Doumani, Nap Eyes, Faustine Seilman, The Skull Eclipses, Soccer Mommy, Ayuune Sule, Talk To Her, Kelly Thoma, Tomorrow We Sail, The Total Rejection, Whyte Horses, Ÿuma, Nathan Jonson, M-Twelve, Rene Rise, Stare5 en Frazier.
Jan Willem
The Breeders – All Nerve (cd, 4AD)
Ik heb The Breeders altijd al goed gevonden als volwaardig project naast de Pixies en in het begin ook Throwing Muses. Hun debuut Pod (1990) blijft mijn favoriet, mede door de ongepolijste sound en soms haast lomp bewegende en toch zo charmante geluiden en ritmes. Last Splash (1993) is ook sterk, maar die hitjes als “Cannonball” hebben niet mijn voorkeur. De albums erna Title Tk (2002) en Mountain Battles (2008) mogen er ook wezen, juist omdat het kaler en meer experimenteel is. Sommige mensen noemen dat onsamenhangend en verlangen naar coherente hitplaten. Maar de charme van The Breeders zit hem voor mij juist in dat rammelige, misschien wel veroorzaakt omdat frontvrouw Kim Deal ineens een joint van achter haar oren op de grond laat kletteren of dat haar gitaar door de slappe lach uit haar handen schiet. Precies dat maakt ze zo onweerstaanbaar. Nu zijn er 10 jaar voorbij en is eindelijk hun vijfde album All Nerve een feit. Na Kim (zang, gitaar, piano, keyboards, bas) zijn het haar tweelingzus Kelley (gitaar, zang), Josephine Wiggs (bas, zang, gitaar) voorheen van The Perfect Disaster en Jim Macpherson (drums), die ook The Amps met Kim heeft gedeeld. Het is dezelfde line-up als Last Splash, maar de muziek klinkt als de missing link tussen dat album en Pod. Het is mede door de directe en droge sound hoorbaar dat het opgenomen is in Steve Albini’s Electric Audio studio, deels door de baas zelf en deels door Greg Norman en Bob Weston. Dat past ook goed bij The Breeders, die hun muziek hierdoor als vanouds weer stroperig en charmanter naar buiten brengen, hoewel ze ook een paar goed knallen. Ik ken echt geen andere band met deze geweldige, typische sound, wat natuurlijk ook deels komt door de herkenbare zang van Kim Deal. Wat een overtuigende en heerlijke comeback! En dat ze maar lekker hun onsamenhangende zelf mogen blijven.
Gabacho Maroc – Tawassol (cd, Les Arts Alliés/ 10h10 / Xango Music Distribution)
Hoewel het er momenteel wat onrustiger is, is Marokko een land waar alle religies vredig samenleven. Ja het kan wel. Elkaar op muziekterrein opzoeken, zorgt eveneens dikwijls voor de nodige verbinding. Dat bewijst ook de groep Gabacho Maroc weer, waar muzikanten uit Marokko, Algerije en Frankrijk samenwerken. Na Bissara (2014) komt het achtkoppige ensemble nu met hun cd Tawassol. Naast zang brengen ze een werelds arsenaal aan instrumenten, waaronder gimbri (luitachtig snaar- en percussie-instrument), oud (soort fluit) en ngoni (snaarinstrument met kalebas als kast). Dat naast saxofoons, drums, percussie, bas en keyboards. En dan mogen ze ook nog rekenen op de steun van vier gastmuzikanten op keyboards, zang, fluit en alboka (Baskische hoornpijp). Ze brengen op hun album niet alleen een fraaie mix van culturen en Afrikaanse, Arabische en Westerse muziek, maar mengen ook traditionele muziek, desert blues en reggae met Afrojazz en hedendaagse muziek. Daarmee is dit een soort driedimensionale wereldse fusion geworden, die heel veel meer brengt dan de som der delen. Dat gegeven is al bijzonder mooi, maar de muziek is ook van een ongedwongenheid en schoonheid die je zelden hoort. Een ontwapende, grenzeloze wereldplaat in alle opzichten.
Gontard! – Tout Naît / Tout S’achève Dans Un Disque (cd, Ici D’Ailleurs)
In eerste instantie maakt de Franse muzikant Chris Gontard deel uit van het indierock duo Les Frères Nubuck, om vervolgens als Gontard! solo verder te gaan. Na enkele cd-r’s verschijnt in 2016 zijn volwaardige debuut Repeupler op het fijne label Ici D’Ailleurs. Daar brengt hij een mooie kruisbestuiving van postrock, ambient, neoklassiek, experimentele jazz, wereldmuziek, shoegaze, rock en spoken word. Het levert een overrompelend debuut op. Op hetzelfde klasse label gaat hij daar op nog overtuigender wijze mee verder op zijn cd Tout Naît / Tout S’achève Dans Un Disque, hetgeen zoiets betekent als “alles dat wordt geboren / eindigt op een schijf”. Hij brengt een nachtelijke, mysterieuze mix van avant-garde, postrock, chansons, rock, jazz en spoken word. Hij brengt zijn teksten met zijn pakkende, herfstige stem als spoken word en halfzang. Dat levert wederom een uiterst spannend geheel op, dat ook van een aangrijpende pracht is. Gontard (zang, samples, koor) krijgt daarbij nog hulp op trompet, saxofoon, gitaar, bas, banjo, koorzang, piano, mandoline en meer. Zijn muziek belandt uiteindelijk ergens tussen Encre, Diabologum, Dominique A. en Nils Petter Molvær. Mooier dan dat kan ik het ook niet maken.
In Tall Buildings – Akinetic (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
De Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Erik Hall laat middels zijn nom de plume In Tall Buildings vanaf 2010 van zich horen. Na zijn gelijknamige album uit 2010 en Driver uit 2015 is hij nu terug met zijn derde cd Akinetic. Hierop gaat hij verder op de koers die hij eerder heeft ingezet en brengt 10 gevoelige songs van bij elkaar bijna 37 minuten. Hall levert uiterst breekbare singer-songwritermuziek, die hij op smaakvolle wijze voorziet van subtiele elektronica. Hij krijgt daarbij in 3 songs nog steun van Heather Woods Broderick op zang en Elliot Bergman (NOMO, His Name Is Alive) op blaasinstrumenten. Het levert een uiterst stemmig geheel op, dat je gewillig en op zachtaardige wijze in de houdgreep neemt. Daarbij komt hij ergens uit tussen Iron & Wine, Radiohead, Lean Year, The Notwist, Sufjan Stevens, Gold Sounds en James Vincent McMorrow. En dat vinden we niet raar, nee dat vinden we bijzonder. Echt een geweldig album.
Monsieur Doumani – Angathin (cd, Monsieur Doumani / Xango Music Distribution)
Hoewel Monsieur Doumani klinkt als een Franse artiest, is dit sinds 2011 toch echt de naam van een Cypriotisch trio. Daarmee verraden ze de humorfactor in hun muziek al een beetje. Toch is de muziek en boodschap van hen altijd iets om serieus te nemen. Dat geldt eveneens voor hun derde album Angathin, dat volgt na Grippy Grappa (2013) en Sikoses (2015). Demetris Yiasemides (trombone, fluit, zang, sipsi), Angelos Ionas (gitaar, zang) en Antonis Antoniou (tzouras, zang, effectpedaal, soundscapes, elektronica) brengen een mix van traditionele Cypriotische muziek met rembetika, freak folk, folk, jazz en zelfs rap. De Griekse sound, als ik dat zo mag noemen, voert wel de boventoon, zij het dat ze als een losgeslagen Zorba de Griek klinken. Maar ze nemen in hun veelal uptempo muziek wel een stelling in tegen corruptie, racisme en onrechtvaardigheid. Dat weten ze echter wel heel smakelijk te verpakken, waardoor het erin gaat als een preek. Hiermee brengen ze op relativerende en smaakvolle wijze ertoe doende issues aan de man. Of nee, aan de mens als ik politiek correct ben. De titel betekent overigens zoiets als “doorn” en dat verwijst vermoedelijk naar hetgeen hen een doorn in het oog is. Hoe dan ook, dit is een net zo krachtig als prachtig statement.
Nap Eyes – I’m Bad Now (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
In 2011 richt zanger/gitarist Nigel Chapman de Canadese groep Nap Eyes op. Met leden uit Each Other, Monomyth, Psychic Fair, Quivers, The Gideons, Long Long Long en Scribbler weet hij een sterk kwartet te formeren. Ze brengen een melancholisch en nostalgisch amalgaam van alternatieve rock, indie, psychedelische rock en rammelpop. De zang van Chapman doet denken aan een mix van Lou Reed en Adam Green. Als die referenties een barrière zijn, dan kan je beter afhaken, Maar je deze als aanbevelingen zien, dan is er veel om van te genieten. Dat komt mede door hun fijne blend aan muziekstijlen. Dat laten ze andermaal horen op hun nieuwe cd I’m Bad Now. Hierop staan 11 nieuwe tracks, van bij elkaar bijna 47 minuten lang, waar ze weer nostalgie koppelen aan vertrouwde muziek. Wederom brengen ze vertrouwde sounds met hun eigengereide aanpak. Dat zal naast de genoemde artiesten ook de fans van Beatnik Filmstars, Ultimate Painting en The Clean wel aanspreken. Gewoon hun derde sterke album op rij!
Faustine Seilman – The Nightwatcher (cd, Faustine Seilman)
Volgens mij typeerde iemand de muziek van de Franse muzikante Faustine Seilman als “typische Jan Willem muziek”. En dat klopt ook wel. Haar debuut Silent Valley eindig in mijn jaarlijst van 2008 en het album Whispers & Shouts uit 2010 mag er ook wezen. Faustine zingt in het Engels met een enorm sensueel Frans accent, meestal met een lichte echo. Haar stem is soms fluisterzacht en op andere momenten zo hard als die van Nico. Zelf speelt ze piano, dat naast haar stem de hoofdmoot vormt. Haar muziek, waarbij ze altijd op diverse gastmuzikanten mag rekenen, vormt een mengelmoes tussen intense singer-songwritermuziek, postrock, pianomuziek en alternatieve pop. In 2011 brengt ze een lp uit samen met The Healthy Boy, maar ja vinyl en ik gaan niet samen. Nu blijkt dat ze gewoon vorig jaar de in eigen beheer uitgebrachte cd The Nightwatcher het licht heeft laten zien. Helemaal gemist, wat wellicht te verklaren valt door het hiaat van 6 jaar en het niet verschijnen op discogs, waar ik regelmatig artiesten check. Samen met diverse gasten op (koor)zang, gitaar, bas, drums, percussie, altviool en arrangementen, waaronder haar broer Jonathan Seilman. Ze brengt op emotioneel geladen wijze negen prachtsongs ten gehore, die diepe snaren weten te raken. De muziek komt weer tussen de genoemde genres uit. Ter referentie moet je denken aan een mix van Nico, Half Asleep, Shannon Wright, Hail, Delphine Dora en Esmerine. Een intens, bedwelmend prachtalbum dat beter later dan nooit onder de aandacht moet komen.
The Skull Eclipses – The Skull Eclipses (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Ik ben bepaald geen hip hop expert, maar ben mede door mijn oudste zoon inmiddels wel aardig op de hoogte. Toch denk ik dat The Skull Eclipses voor hem te alternatief is. Ze brengen op hun gelijknamige album namelijk een sound die wat minder Kendrick Lamar en Migos is en meer het midden houdt tussen Dälek, Paris, Shabazz Palaces, Public Enemy en Massive Attack . Ofwel deels oldskool en deels newskool. De laatste referentie danken ze aan de meer trip hop-achtige waar soms ook een gastzangeres te horen is. Hoe het ook zij is dit het nieuwe project van Botanny a.k.a. Spencer Stephenson en Rajesh Haldar (Lushlife, Forevertron), waarbij de eerste meer van de productie, arrangementen, geluidsdesign en overige zang en instrumenten is en de tweede meer van de woorden, zang/rap en overige geluidsdesign. Ze hebben 11 pakkende, maar bovenal uiterst originele songs gefabriceerd. De basis leggen ze wellicht met hip hop, maar doorheen mengen ze jungle, trip hop en downtempo muziek plus interessante dikwijls mysterieuze samples. En dan heb ik de sterke gastbijdragen op zang, rap en citer nog niet eens opgenoemd. Onder hen Felicia Douglass (Ava Luna), Tendai Maraire (Shabazz Palaces) en oudgediende Laraaji. Dat levert een smaakvol geheel op, dat de ene keer heel dreigend en op andere momenten soulvol of stemmig overkomt. Een overdonderend debuut kan je gerust stellen.
Soccer Mommy – Clean (cd, Fat Possum / Bertus)
Als voetbalvader zie ik verschillende versies langs het veld staan. Diverse vaders lijken hun stress van de afgelopen werkweek mee te nemen naar het veld. Maar er zijn ook voetbalmoeders, die dezelfde felheid tonen langs het veld. Gelukkig zijn er ook vaders en moeders, die net als ik, gewoon rustig toekijken en vinden dat één coach wel voldoende is. De pas 20-jarige Sophie Allison, die opereert onder de naam Soccer Mommy, zou ook zo’n rustige voetbalmoeder zijn. Al is zij vermoedelijk nog geen moeder. Hoe het ook zij, met dit alias is Allison (zang, gitaar) al een paar jaar actief en levert ze na een mini album nu haar volwaardige debuut Clean af. Ze brengt 10 doeltreffende, onderkoelde songs, die tussen alternatieve rock, lo-fi en singer-songwritermuziek uitkomen. Daarbij moet je denken aan een combinatie van Japanese Breakfast, Angel Olsen, Nina Nastasia, Susanne Lewis (Hail) en de vroegere Cat Power. Ze weet hiermee op meer dan overtuigende wijze te scoren.
Ayuune Sule – We Have One Destiny (cd, Makkum Records/ Rebel Up! / Xango Music Distribution)
In 2016 introduceert het Nederlandse label Makkum records de voor mij nieuwe term “kologo power” als muziekstroming middels de compilatie This Is Kologo Power! (A Bolgatanga Ghana Compilation). Hier wordt je getrakteerd op een nieuwe lichting Ghanese muzikanten zoals King Ayisoba (die zich met recht de koning van het genre mag noemen), Agong Atamina en Ayuune Sule. Kologo komt van het gelijknamige tweesnarige instrument. De stroming zelf kenmerkt zich door energieke en tegelijk emotievolle muziek. Kracht en pracht hand in hand. Wie die kunst ook beheert, is Ayuune Sule. iNa twee cassettes komt hij nu met zijn cd We Have One Destiny. Neem voor de muziek de andere genoemde artiesten in je achterhoofd en tel daar een warme, soulvolle sound plus een scheutje reggae bij op. Mocht de muziek je helemaal niks zeggen, denk dan aan lekker uptempo Afrikaanse muziek die je op repetitieve wijze weet te hypnotiseren. Sule brengt een waar feest, maar wel met de nodige voelbare diepgang. Hoewel je vermoedelijk net als ik de taal niet verstaat, is het toch muziek die je weet te raken en waarbij je tevens je benen niet stil kunt houden.
Luister Online:
We Have One Destiny
Talk To Her – HOME (cdep, Shyrec)
Sinds 2015 vormen Riccardo Massaro, Stefano Murrone, Andrea Visaggio en Francesco Zambon de uit Venetië afkomstige groep Talk To Her. Hoewel ze allen nog vrij jong zijn, laten ze een post-punk geluid horen, waar best wat jaren 80 groepen de revue passeren. Dat doen ze echter op een moderne en frisse wijze, waardoor ze bepaald niet gedateerd klinken. Dat laten ze nu ook horen op hun debuut cdep HOME, waarop ze 4 songs presenteren van bij elkaar bijna 17 minuten. Op niet al te zware wijze brengen ze hun melancholische, uptempo muziek, waarbij er een fijne galm in hun sound zit en de zang je eenvoudig weet te pakken. Daarbij klinken ze als een liefdesbaby van The Cult, Simple Minds, Depeche Mode, The Smiths en Editors, maar dan toch met een uniek DNA. Je kan gerust stellen dat ze hier een geweldig visitekaartje afgeven en een grote belofte voor de toekomst zijn.
Kelly Thoma – Anamkhara (cd, Ross Daly & Kelly Thoma / Xango Music Distribution)
In week 6 heb ik al een recensie geschreven over de wonderschone dubbel cd Lunar van de Griekse veteraan en multi-instrumentalist Ross Daly en lyraspeelster Kelly Thoma. De laatst genoemde is een leerling van de eerste, maar maakt na haar studie deel uit van zijn groep Labyrinth. Samen zijn ze ook terug te vinden in Oni Wytars en als duo, terwijl Thoma ook nog deel uitmaakt van de band Tokso. Ook op soloalbums vervullen ze dikwijls gastrollen bij elkaar. Dat geldt ook voor de cd Anamkhara van Kelly Thoma, hetgeen iets als “vriend van de ziel” betekent. Hoewel het in Griekenland al in 2009 is verschenen, wordt het nu ook eindelijk hier gedistribueerd. Goede zaak, want muziek als deze mag gehoord worden. Thoma heeft 7 melancholische stukken gecomponeerd, waarbij ze zelf lyra en sopraanlyra brengt. Een lyra of lier is overigens een soort knieviool. De rest van de muziek wordt prachtig ingevuld door 5 gasten op tombak, draailier, tamburello, riq, davul, zang, bendir, lyra, tarhu, nak tarhu en plucked tarhu. Daarbij komen de vijf laatste instrumenten op rekening van, hoe kan het ook anders, Ross Daly. Maar met dit instrumentarium valt het te begrijpen dat het mix is van Griekse traditionele en Oosterse muziek. Dat pakt Thoma wel op een hedendaagse en dikwijls licht experimentele wijze aan. Het levert betoverend mooie en gloedvolle muziek op. Alsof je luistert naar een sprookje uit 1001 nacht met een glas ouzo in je hand.
Tomorrow We Sail – The Shadows (cd, Gizeh)
In 2014 debuteert het zevenkoppige ensemble Tomorrow We Sail, dat al in 2009 is opgericht, met het werkelijk wonderschone For Those Who Caught The Sun In Flight. Deze belandt meteen op de vijfde plek in mijn jaarlijstje. Schoonheid die haast pijn doet, heb ik er toen over gezegd. Inmiddels zijn ze gereduceerd tot het zestal Ella May Blake (zang, gitaar, piano, harmonium, harp), Angela Chan (altviool, viool, zang), Matt Clarke (gitaar, keyboards, hammond orgel, klokkenspel, zang), Alistair Hay (drums, percussie), Tim Hay (zang, gitaar, piano) en Tom Ilett (bas, zang). Chan is onder meer bekend van Glissando, A-sun Amissa, Lanterns On The Lake en The Rustle Of The Stars. Nu presenteren ze eindelijk hun tweede cd The Shadows. Ik heb er reikhalzend naar uitgezien, maar ben ook een tikje bevreesd, want na zo’n debuut moet je wel van goeden huize komen om met minstens weer iets dergelijks te komen. Toch weten ze me compleet te verrassen, want de allermooiste stukken op hun debuut zijn hier pas de onderkant van hetgeen ze laten horen. Ze brengen in zeven nummers een verlammende en compleet overrompelende mix van neoklassiek, postrock, slowcore, ambient en folk. Vanaf de allereerste seconde weten ze je bij de strot te grijpen om pas in de allerlaatste los te laten. Ze van heel zacht en melancholisch naar perfect gedoseerde climaxen en orkestraties. Daarbij brengen ze prachtig dromerige zang en samenzang. Alles klopt! Denk dan aan een fraaie kruisbestuiving van Glissando, I Like Trains, Blueneck, Low, The White Birch, Last Harbour en Chantal Acda. 37 minuten en 42 seconden lang kippenvel door deze tot tranen roerende schoonheid met een schitterend droefgeestig vernis. Jaarlijstjesmateriaal!
The Total Refection – Wrapping Yourself In Silver Foil Won’t Save You From The Blast (cd, Raving Pop Blast!)
In de jaren 90 had je een enorme opleving van lo-fi en anders rammelende noise, waar bands als Drive Like Jehu, Further, Unwound, Crown Roast en ook Beatnik Fimstars deel van uitmaken. Die laatste, Britse band wordt steevast aangevoerd door zanger/gitarist Andrew Jarrett, die ervoor al te vinden is in The Groove Farm. De Beatnik Filmstars maken van 1990-1998 een aantal sterke albums. In 2004 komen ze weer bij elkaar om na weer een paar albums in 2008 definitief uit elkaar te gaan. In de tussenliggende periode houdt Jarrett er nog de groepen Kyoko en The Bluebear op na en na het uiteengaan van de groep nog (The) Nervous Rex en Our Arthur. En dan kriebelt denk ik toch weer dat oude gevoel om lekker rauwe noise te maken. Jarrett richt daarom The Total Rejection op. Zijn eerste wapenfeit is de cd Wrapping Yourself In Silver Foil Won’t Save You From The Blast. Hierop brengt hij in 33 minuten 9 spontane, harde nummers, waar de energie vanaf spat. Zijn noiserock lardeert hij met psychedelica en experimenten. Het weet je allemaal direct mee te slepen. Daarmee levert Jarrett ook in zijn zoveelste incarnatie een ijzersterk en eigengereid werk af.
Whyte Horses – Empty Words (cd, CRC Records / Bertus)
Whyte Horses is een groep uit Manchester, die op hun debuut Pop Or Not (2015) eigenlijk al aangeeft wat ze al dan niet brengen. Aangevoerd door Dominic Thomas en Julie Margat laten ze een geluid horen dat ergens past binnen de popmuziek, maar aan de andere kant ook behoorlijk wat psychedelica en folk incorporeert in hun sound. Daarmee weten ze de nodige diepgang te brengen en wijken ze ook af van de gemiddelde popgroep. Dat laten ze andermaal horen op hun nieuwe album Empty Words. Ze brengen maar liefst 16 nieuwe tracks, die in eerste instantie luchtig en fris klinken. Als je wat verder luistert ervaar je ook weer de nodige psychedelische uitstapjes, wat hen onderscheid van vele andere acts. Er zit een zekere tweeslachtigheid in muziek besloten, hetgeen hen ook zo interessant maakt. Ze larderen hun popmuziek naast de psychedelische elementen ook weer met ingrediënten uit de folk en neoklassieke muziek. In feite brengen ze een soort broeierige mix van Donna Regina, Jane Weaver, The Focus Group, Stereolab, Jacco Gardner, Pram en Broadcast. Met deze ludieke aanpak bieden ze de luisteraar in feite de mogelijkheid hun eigen luisterervaring en diepte te kiezen, omdat dit album op vele manieren beluisterd kan worden. Een net zo bijzonder als biologerend prachtwerk.
Ÿuma – Poussière d’étoiles (cd, Innacor / Xango Music Distribution)
Muziek uit Tunesië krijg je niet elke dag voorgeschoteld, al zullen artiesten als Dhafer Youssef, Anouar Brahem, Emel Mathlouthi, Ghalia Benali, Amine & Hamza en Latifa wellicht wel enige belletjes doen rinkelen. Des te leuker om weer eens iets uit dat land te horen. Ditmaal is dat het duo Ÿuma, dat bestaat uit Sabrine Jenhani (zang, composities) en Ramy Zoghlami (zang, gitaar, composities). In 2016 laten ze al hun digitale album Chura het licht zien, waarop ze laten horen tot een nieuwe generatie, moderne Tunesische muzikanten te behoren. Ze brengen nu hun tweede album Poussière d’étoiles uit, ofwel het Frans voor “stof van sterren”. Ditmaal wel op cd. In 13 tracks van ruim 50 minuten lang brengen ze weer hun bijzondere geluid ten gehore, dat wel wortels heeft in de traditionele muziek en de zogeheten desert blues, maar verder meer een hedendaags singer-songwritergeluid aan de dag legt. Nu is het ook weer niet zo dat je bij wijze van spreken een boerenkoolstamppot in een Oosterse setting eet, want de Arabische taal is natuurlijk anders en de vijf gastmuzikanten leveren naast altviool, cello, percussie, bas, gitaar, synthesizer en programmering ook bendir en daf. Ze brengen fluweelzachte, melancholische songs, dikwijls met betoverende samenzang, waarbij ze de taalbarrière moeiteloos weten te slechten. Dat maakt dat de muziek invoelbaar is en diepe snaren weet te raken. De veelal sobere muzikale omlijsting is daarbij werkelijk zinnenstrelend. Een aantal keer dikken ze dat aan met de prachtige orkestraties en doeltreffend sfeervolle elektronica van hun gasten. Het is een weergaloos, meeslepend en emotievol meesterwerk vol dromerigheid en pure schoonheid geworden. Niks stoffigs aan, maar wel een nieuwe ster aan het muzikale firmament.
Mathijs
Nathan Jonson – Space between us ep (Skrufix/Epm music)
Nathan Jonson komt uit een goed muzikaal nest, zijn broer Matthew Jonson heeft al een hele resem goede releases op zijn naam staan, en Nathan is goed op weg om in broers voetstappen te treden. Na releases onder verschillende pseudoniemen als Hrdvision en Florian Kicks op labels als zijn eigen “Wagon repair” en “Planet Mu” komt hij nu met een nieuwe sound onder zijn eigen naam uit bij Skufix.
Opener en titeltrack Space between us is een sfeervolle muzikale technotrack die heerlijk wegluistert. Fijne beats en een subtiele opbouw nemen je echt mee in de muziek. De mooie strings en funky baslijn die ongeveer halverwege in de track komen maken het af. Dit is muziek waar ik naar kan luisteren en steeds nieuwe dingen ontdek, maar het is ook heerlijke “werk”muziek.
De tweede track is een remix van de titeltrack door 2-stepper “The Crane”. Nu start de track direct met de dromerige stringlijn en de beat is, zoals te verwachten, een echte 2-step beat; denk langzame drum- en bassbeat met een dikke houseswing er in. Ik ben geen echte 2 stepkenner, maar ik kan toch zeggen dat ik het wel een fijne remix vind met een house-achtige vrouwenstemsample die “Space between us” zingt en op allerlei manieren bewerkt terugkomt.
Op de B-kant (ja het gaat hier om een vinylrelease) vinden we The Transfer, geen slechte track, alleen vind ik de “acid”lead zelf wat irritant. De synthstabs in de achtergrond zijn dan wel weer heel fijn, materiaal voor een subtiele remix zonder die lead wellicht? Ook de afsluiter “I’m All We Got” is niet echt mijn kopje thee, een zenuwachtig verknipte stemsample die “I’m all we got” herhaalt draagt de track en klinkt vrij tripachtig. Maar de track mist volgens mij de subtiliteit die de tracks op de A kant zo fijn maakten. Al met al geen slechte EP, met twee fijne-, en twee minder fijne tracks.
M-Twelve – Apocalypse in Paradise ep (Electrix/Epm music)
Ik ben een liefhebber van electro, heerlijke funky hoekige beats en absoluut electronisch.
In mijn nederige mening denk ik niet dat een electro track ooit akoestisch kan worden uitgevoerd, toch niet zonder de essentie van de track te verliezen. M-twelve is een nieuwe samenwerking tussen Electrix-baas Billy Nasty en Nick-Dunton
De naam M12 hebben ze van de welbekende Fred Perry polo’s gepikt. De samenwerking tussen de heren is gegroeid tijdens gesprekken in de artiestenruimtes van verschillende clubs waar Nastri (Billy Nasty’s echte naam) en Dunton elkaar tegenkwamen. Hun gezamenlijke liefde voor techno en electro heeft ertoe geleid dat ze vorig jaar begonnen zijn om samen muziek te maken in Dunton’s studio. Apocalypse in Paradise is een eerste product van deze samenwerking.
De muziek dan; electro is al wat de klok slaat. Opener “All the Things” is een warme uptempo track met mooie strings en een heerlijk baslijntje en er wordt lekker aan de filterknoppen gedraaid. Heerlijk, zo’n track kan eeuwig doorgaan. De tweede track “Time Spent” doet het iets kalmer aan, maar klinkt toch venijnig door de punchy baslijn. Je waant je terug is de 80’s tussen de breakdancers met deze meer old-skool sound die toch ook wel “nu” klinkt door de volle strings die er gebruikt worden.
Sync24 pakt de eerste remix voor zijn rekening en ze schakelen nog een tandje sneller dan de opener. Ze kiezen voor een snelle beat en een felle acidlijn met dito filtering als baslijn voor deze remix. Het geheel klinkt behoorlijk opgefokt en gefreaked, maar ik mag dat wel, een keertje lekker knallen. Tranparent Audio kiest dan weer voor een slomere slepende versie van het nummer, ook fijn, zeker als ze hier ook weer een fijn acidlijntje laten meedoen, niet helemaal als baslijn, maar toch heel effectief. Na een meesterlijke break neemt de Acid toch de lead over en klinken de beats ineens een stuk venijniger. Drie keer dezelfde track, drie keer electro en drie keer anders, en iedere keer lekker.
Rene Wise – Hinder ep (Beardman/epmmusic)
Rene Wise is het alias van Andrew Shobeiri, een Brit die gebeten is door het technovirus. De eerste keer dat hij techno hoorde in een club was hij verkocht. Hij bracht ondertussen al dingen uit op verschillende labels als ARTS en Anemone, en nu dus deze EP op Mark Broom’s label Beardman.
Deze 5-tracker staat vol minimale sfeervolle en effectieve beats. Opener Locomotion heeft pompende beats en een heerlijk hypnotiserend soort sonar, dat geeft deze track iets sfeervols mee. Het ingehouden gefilterde acid-like baslijntje doet de rest, als ik mijn ogen dicht doe sta ik al in de rook van de rookmachine in flikkerend stroboscoop licht. De tweede track M37 is zeker niet slecht, maar raakt mij iets minder. Vexed is zo een track die een DJ prima kan gebruiken in de opbouw van een set, de track pompt lekker door en kan juist dat stukje energie geven waardoor je door wilt dansen, zonder dat de plaat echt opvalt. Eigenlijk is dat niet simpel om een track te maken die dat doet, geen slappe hap, ook geen knaller van formaat, maar gewoon een plaat die gaat, en blijft gaan door een soort onderhuidse spanning. Ook de titeltrack Hinder valt in deze categorie, heerlijk ingehouden beetje onheilspellend en het pompt lekker door, oogjes toe en gaan. De laatste track “Halt” schakelt een versnelling hoger, een echte knaller die op de dansvloer effect zal hebben, reken daar maar op. Knallende beat machinale sounds en subtiele percussie, minimaal maar o zo lekker.
Stare5 – Void swimmer ep (Epm music)
Bryan Zentz is een Amerikaanse producer die als sinds de jaren 90 bezig is. Zijn eerste release was onder het Alias Barrada op het Defentive label van Richie Hawtin en John Acquaviva. Sindsdien heeft hij regelmatig onder verschillende namen muziek uitgebracht op Labels als Plus8, M_nus en Soma. En nu dan deze plaat als Stare5 op Epm music. De alias Stare5 is een eerbetoon aan een helaas te vroeg gestorven vriend van Zentz (deze was een gravity artiest die de tag Stare gebruikte en zijn lievelingsgetal 5 was). Star5 werd ook zijn schermnaam in chatboxes midden jaren 90, waar hij onder andere Felix Da Housecat leert kennen, en zodoende Twee Minimale gestripte Detroit techno geïnspireerde EP’s uitbracht op Felix’s Clashbakk label. De sound leunt hier aan bij ouder werk van Robert Hood en Jeff Mills en is ook geïnspireerd door de Roland alpha Juno1 synthesiser die hij toen gebruikte, met name door de chord memory functie van deze synth.
Hij heeft daarna nog af en toe iets uitgebracht onder de naam Stare5 in verschillende stijlen. Maar Zentz wilde met Stare5 graag terug naar de sound van toen, dit is wat hij hierover zegt: “Het lijkt mij passend om terug te gaan naar die Detroit geïnspireerde sound met mijn Stare5 alias. Die periode heeft mij altijd beinvloed en hier zal ik altijd naar teruggrijpen als fan”.
Dit statement wordt dan ook meteen kracht bijgezet als je de openingstrack van de EP “The Adverse Within” opzet. De typisch warme Detroitsound op en top: fijn gefilterde orgel-like sound pompende beat, warme strings, en alles in functie van een atmosferische flow. De tweede track is een stuk donkerder, maar ook hier klinkt de funky, positieve vibe van de “Motor City” in door. Lekker opgefokt en met fijne knallende industrieel klinkende percussie neemt de track je mee langs de ruines van de eens florerende autoindustrie in een epische trip. De kwaliteit blijft hoog, ook de titel track “Void Swimmer” is een fijne track, en ademt de nood om te ontsnappen aan de grauwe realiteit van een dode stad door de futuristische funk sound, die je meeneemt naar betere oorden. Ikzelf moet met name denken aan de geweldige releases op het Red Planet label (sublabel van Undergroud Resistance). De afsluiter van deze 4-tracker sluit deze EP met verve. Andermaal een warme atmosferische sound, dit keer voortgestuwd door een wat snellere steviger beat, met dito percussie. Dit is wat ik zou omschrijven als een afsluiten met een knal(ler)!
Frazier – Rhythm Of Spirits ep (Motech/Epm music)
Frazier is het Alias van de Schots Frazer Stuart. Deze 23 jarige producer/dj bestookt de wereld met popmpende techno beats vanuit zijn thuis stad Glasgow. Hij heeft gereleased op labels als Intec (van Carl Cox) Sleaze records en Second state. Eerder dit jaar bracht hij een album “Absent Mind” uit op Elementra. En nu dus deze EP opDJ3000’s Motech. Mixmag tipt hem als “artist to watch in 2018”,wel, deze EP klinkt al niet verkeerd.
Titeltrack “Rhythm of Spirits” is een minimale track, stampende beat subtiele percussie en een langzaam opkomende tech-house loop. Smaakvolle stemsamples en spaarzame spacey geluids- effecten en fijne variaties in de beats maken de plaat af. DJ3000 zelt tekent voor de remix van deze track. Hij maakt er een funky tech-house versie van door de loop in te korten en een lekkere house swing toe te voegen vanaf na de eerste break. Het warme orgelakkoord die hij aan de ingekorte loop toevoegt en dat de tweede break pas echt uit de verf komt geeft deze remix net dat wat nodig is. “Chord Runner” is een track met min of meer dezelfde elementen als de titeltrack, maar heeft een veel jachterige flow, mede door de zenuwachtige stemsample. Underground Resistance lid Mark Flash pakt de track daarna stevig aan met een stompende beat en een open gefilterde lead-loop. Na de (tweede) break gaat hij lekker los met de filters, hopelijk mag ik die plaat nog eens horen op een dansvloer. De EP sluit af met nog een origineel van Stuart zelf, weer een lekker en subtiel gefilterde lead-loop, en een beat die lekker doorhobbelt, terwijl er onderhuids en op de achtergrond spaarzaam van alles te horen is.