Het is weer internationale vrouwendag. Wij doen vrouwen nooit geweld aan in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Big Hare, Aziza Brahim, Oğuz Büyükberber & Tobias Klein/ C.B.G., Seamus Cater, Matt Elliott, Guy Gelem, Anneke van Giersbergen & Árstíðir, Hacktivist, Inutili, Lumen Lab, Ryuichi Sakamoto & Alva Noto & Bryce Dessner, Theo Sieben, Alex Smalley/ Alex Lucas + Olan Mill, Treha Sektori/RM74/BARST, Egisto Macchi, White Boiz, Seamus Cater, Wieman en Richard Youngs.

Jan Willem

Big Hare – Hasyayoga (cd, Blowpipe)
Big Hare is een experimenteel elektronica duo uit Utrecht, waarbij je wel gezichten maar geen namen krijgt. Wellicht niet zo gek als je band “grote haas” betekent; als je naam haas is weet je al niks. Toch als je even doorzoekt in het veld duiken de namen van Luuk Ottenhof en Tim Fraanje op, die beide zorgen voor de productie, zang en synthesizers. Het zijn in elk geval geen angsthazen getuige hun album Hasyayoga, want daarop doen ze fijn haasje-over met verschillende genres. Het is een soort psychedelische mix van electro, funk, artrock, wave, avant-garde en dance. Bij dat laatste moet wel aangetekend worden dat het die ongemakkelijke, licht spastische swing is van bijvoorbeeld de Talking Heads, die met de nodige humor van Yello en de ongebruikelijke songwriting van David Bowie vormgegeven wordt. Daarbij duiken er allerhande exotische geluiden op, waarmee ze op hetzelfde eigenaardige eiland als Wildbirds & Peacedrums en Matmos aan het hupsen zijn. Tel er de future jazz plus electro van Pascal Plantinga, de innovatieve breakpop van zea, de galm van Nick Cave en de bevreemdende leftfield indie van New Fast Automatic Daffodils bij op en je hebt een hete schijf in handen om U tegen te zeggen. Hun sublieme muziek neemt je mee naar een andere realiteit die net zo absurd, avontuurlijk als noodzakelijk is. Haas-tige spoed is enkel goed als het gaat om de aanschaf van deze cd.

 

Aziza Brahim – Abbar el Hamada (cd, Glitterbeat / Xango Music)
Zangeres, actrice en activiste Aziza Brahim behoort tot het bedoeïenenvolk de Sahrawi en wordt geboren in een vluchtelingenkamp in Algerije. Ze leeft al twee decennia in ballingschap, eerst in Cuba en tegenwoordig in Barcelona. Ze brengt in 2009 de epee Mi Canto, gevolgd door de soundtrack voor de film Wilaya waarin ze ook een rol speelt. Haar eigenlijke debuut Mabruk verschijnt in 2012. Ondanks de hoge kwaliteit van haar vroegere werk, wordt het grote publiek wordt pas echt aangeboord met haar cd Soutak (2014). Dat haar emotioneel geladen stem binnenkomt is gezien haar verleden niet verwonderlijk. Ook al versta je (vermoedelijk) de taal niet, haar emoties zijn universeel. Haar muziek past daarbij zo één op één in de prestigieuze “Desert Blues”-serie. Nu is ze terug met haar volgende wapenfeit Abbar el Hamada, hetgeen iets als “dwars door de Hamada” (woestijn) betekent. Het is album is net als haar vorige geproduceerd door Chris Eckman (The Walkabouts) die ook al enige ervaring met Afrikaanse muziek heeft door de producties van Tamikrest, Bassekou Kouyate en Ben Zabo. Ze krijgt verder hulp van de Senegalese percussionist Sengane Ngorn en drummer Aleix Tobias, de Malinese gitarist Kalilou Sangare, bassist Guillem Aguilar en gitarist Ignasi Cussó. Ze brengt iets dat het midden houdt tussen West Afrikaanse en Afro-Cubaanse muziek, waarbij het stempel “desert blues” nog altijd past. De muziek behandelt zaken als ballingschap, bezetting en diaspora. Maar stilstaan bij het verleden wil ze niet. Ze zoekt de dialoog tussen verschillende landen, culturen en generaties. Haar muziek vormt een brug tussen dat alles en neemt je even mee naar een wereld die er anders uitziet dan nu. En ook al is dat wellicht maar in de ruim 38 minuten die het album telt, het werkt wel. Even geen hekken, kampen, muren en vluchtelingen, maar een open wereld vol muzikale schoonheid die ons allen verbindt in plaats van verdeelt. Qua sound moet je het ergens zoeken tussen Tamikrest, Souad Massi, Rokia Traoré, Oumou Sangare en Orchesra Baobab. Dat alles mist z’n uitwerking niet, want ze weet je tot op de allerlaatste seconde totaal te overrompelen en in de houdgreep te nemen met haar prachtig universele melancholische muziek. Om stil van te worden.

 

Oğuz Büyükberber & Tobias Klein – Reverse Camouflage (cd, TryTone / ToonDist)
C.B.G. – Les Indignés (cd, TryTone / ToonDist)
In de tijd dat ik Amsterdam woon, bezoek ik met enige regelmaat STEIM (Studio for Electro-Instrumental Music). Zowel de concerten aldaar als een paar workshops. Muzikanten kunnen hier met unieke software en extensies van hun reguliere instrumenten tot bijzondere nieuwe geluiden komen. Het is een instituut dat wereldwijd bekendheid en waardering geniet. Niets wat er vandaan komt is doorsnee, maar ook niets is bedoeld als elitair. De muzikanten daar onderzoeken gewoonweg andere manieren om de muziek aan te vliegen. Soms is dat puur improvisatorisch en in andere gevallen levert het een verdieping op gangbare stijlen op. Met deze gedachte moet je ook luisteren naar het daar opgenomen werk Reverse Camouflage van de in Nederland opererende (bas, contrabas) klarinettisten Oğuz Büyükberber en Tobias Klein, die sinds 2005 er een fijne muzikale samenwerking op na houden. Met de titel willen ze wellicht zeggen dat het instrument dat ze bespelen niet verhuld wordt maar juist overduidelijk naar buiten treedt. De klarinet is dan ook een bijzonder instrument, waarmee je haast conversaties lijkt te kunnen voeren. Dat is ook precies wat deze twee virtuozen doen en wel op poëtische wijze. De gespreksonderwerpen, die woordloos plaats vinden, moet je vooral afleiden uit de titels en de emoties maar dat is iets dat spontaan gebeurt. Ze weten je ruim 55 minuten te boeien met hun muzikale gesprekken, die ergens tussen freejazz, avant-garde, neoklassiek en experimentele muziek uitkomen. Colin Stetson zou hen zo kunnen vertalen. Ze brengen hier een heerlijk broeierige sound, dat wel past bij het innovatieve TryTone label. Hieronder een live uitvoering van één van de albumtracks.
Labelgenoten C.B.G., ofwel de Guillermo Celano (gitaar), Marcos Baggiani (drums) Group, viert dit jaar hun tienjarig bestaan. De in Argentinië geboren en in Amsterdam woonachtige muzikanten hebben met diverse musici al vijf albums gemaakt, waarvan de laatste in 2010 is verschenen. Beide heren zijn overigens ook te horen in Lily’s Déjà Vu. De nieuw cd Les Indignés, wat “diep verontwaardigd” betekent, ligt al even op de planken. Door de drukte met andere projecten en live optredens hebben ze besloten om dit bijzondere project voor hun tiende verjaardag te bewaren. Bijzonder, omdat ze de gevierde tenorsaxofonist Ellery Eskelin en de Nederlandse contrabassist Clemens van der Feen mogen verwelkomen op de cd. Ze brengen een tot de verbeelding sprekende mix van jazz, freejazz, fusion en avantrock, die veelal op improvisatorische wijze tot stand lijkt te komen. De “diepe verontwaardiging” lijkt zich te richten op veel misstanden in de wereld. In 2013 wint Celano de North Sea Jazz-compositieopdracht met het thema globalisering in zijn achterhoofd. Die maatschappelijke betrokkenheid hoort gewoon bij de groep. Maar daar muziek van fabriceren is een tweede. Daar slagen ze echter weer met vlag en wimpel in hier. Hun gevarieerde amalgaam van stijlen weet de spanning er goed in te houden, de ene keer met virtuoze boze stukken en op andere momenten met bezinnende zinnenstrelingen. De muziek vertelt een ijzersterk verhaal zonder woorden. Daarmee is ook hun zesde werk, de verjaardagsplaat, een bijzonder geslaagde geworden. Van harte!

 

Seamus Cater – The Three Things You Can Hear (cd, Annihaya)
Tips van mede-Sub Sietse zijn meestal iets om serieus te nemen. Dat blijkt ook weer als het gaat om de nieuwe cd The Three Things You Can Hear van de Britse zanger en concertinaspeler Seamus Cater, die tegenwoordig in Amsterdam woon. Ik had nog nooit van de beste man gehoord, tipgever Sietse wel, maar hij heeft al twee eerder albums samen met respectievelijk Uncle Woody Sullender en Viljam Nybacka op zijn naam staan. Deze zitten ergens in de folkhoek, maar dan waar drones, lo-fi en experimenten er ook deel van uitmaken. Op dit nieuwe album (tevens uitgebracht op vinyl) werkt hij samen met Koen Nutters (contrabas), Morten J. Olsen (basdrum, vibrafoon), Michael Thieke (klarinet), Kai Fagaschinski (klarinet), Johnny Chang (altviool) en Han Jacobs (zaag), die allen hun sporen ook in andere formaties hebben verdiend. Hij presenteert hier 8 tracks die na ruim 36 minuten finishen. Zijn ingetogen, onderkoelde zang in combinatie met zijn bijzondere geluiden uit de trekzak vormen de basis, die door de rest fraai ingekleurd worden. Het levert een eigengereid amalgaam op van minimal music, drones, folk, lo-fi en experimentele muziek. Alsof Pauline Oliveiros, Stranded Horse, Colin Stetson, Piano Magic, Arthur Russell, Philip Glass en Smog aan het jammen zijn geslagen. Een unieke, intense en buitengemeen mooie ervaring. Je hoeft niet eens 3 dingen te horen om helemaal overstag te gaan voor dit authentieke prachtwerk.

 

Matt Elliott – The Calm Before (cd, Ici D’Ailleurs)
Onlangs wordt de 20ste verjaardag van Semtex, zijn debuut als The Third Eye Foundation en nu is Matt Elliott alweer terug met een nieuw solowerk. Met zijn geweldige spookachtige band, die ergens tussen noise, drum ‘n’ basse en shoegaze uitkomt, maakt hij van 1996 tot 2001 in totaal vijf albums, een remixplaat en diverse singles en epees. In 2010 komt hij nog met één album terug van dit project. Elliott start overigens bij Flying Saucer Attack en AMP en is in de beginjaren ook te horen bij Movietone, Crescent en Foehn. Tevens geeft hij acte de présence in de Coil-tribute groep This Immortal Coil. Maar sinds 2003 brengt hij voornamelijk muziek uit onder zijn eigen naam, waar hij veel meer songgericht te werk gaat. Dat doet hij nog altijd met spookachtige melodieën, zij het hier met meer folkrock en klassieke elementen en geen hamerende lijken meer in je bed. Het is wel altijd unheimisch, droefgeestig en een tikje duister, waaraan zijn zachte, gedragen zang zeker een bijdrage levert. The Calm Before is alweer zijn achtste cd, zijn kliekjesalbum Failed Songs meegerekend. Elliott (zang, gitaar, piano, basrecorder, tapemanipulaties,fluiten) presenteert zijn meest liedjesgeoriënteerde en gecomponeerde werk tot nu toe. Hij wordt bijgestaan door David Chalmin (piano, Wurlitzer, gitaar, tapemanipulaties) uit B For Bang en Dimension X, Raphaël Séguinier (drums, percussie) uit The Short Straws, Jeff Hallam (contrabas) tevens in Frank!!! en Les Szgaboonistes, Chaton (altviool) en Max Tisserand (basklarinet), die een belangrijke bijdrage leveren aan het geheel. Dit is altijd meer experimenteel tot stand gekomen dan je denkt, maar het maakt wel dat zijn songs nooit doorsnee zijn. Hij begint dikwijls op de Spaanse gitaar en bouwt dat samen met de rest uit tot georkestreerde en zelfs postrockachtige stukken. Het is aangrijpend, licht bevreemdend, intens, ingetogen en spaarzaam uitbundig en gewoonweg bloedstollend mooi. Zijn zoveelste eigenzinnige meesterwerk op rij.

 

Guy Gelem – Entirety (cd-r, Whitelabrecs)
Guy Gelem is een componist/cellist/gitarist/producer uit Israël, die al een paar indrukwekkende releases op Rural Colours, Time Releases Sound, Summer Rain Recordings en Quiet Design heeft uitgebracht. Hij zit daarmee altijd ergens tussen neoklassiek, ambient, abstracte en experimentele muziek in. Nu is er de nieuwe schijf Entirety die misschien wel alles van hiervoor overtreft. Je krijgt bloedstollend mooie cellopartijen, die hij aandikt met veldopnames, gitaargeluiden en diverse elektronica. Naast het eerdere rijtje mag je er gerust drones, postrock en Oosterse elementen aan toevoegen, al brengt hij doorgaans één totaalgeluid naar buiten. De muziek is melancholisch en spreekt tot de verbeelding. Hij schetst zeven prachtig herfstige klanklandschappen waarbij je wisselend moet denken aan Olan Mill, David Darling, Richard Skelton, Stars Of The Lid, Tom Cora, Hildur Guðnadóttir, Mark Eliyahu en Labradford. Een album dat in z’n totaliteit wonder-wonderschoon is.

 

Anneke van Giersbergen & Árstíðir – Verloren Verleden (cd, Agua Recordings)
Na het verlaten van de metalband The Gathering is Anneke van Giersbergen meer persoonlijke muziek gaan maken, mede ingegeven door haar moederschap. Dat doet ze als Agua De Annique en met Danny Cavanagh en Martijn Bosman (voor een kinderplaat). Daarnaast is ze ook te vinden in Maiden United, The Gentle Storm, Lorrainville, Devin Townsend Project, Globus, Ticket For Tibet en als gastzangeres op Dan Geesin’s Can Go Through Skin, de soundtrack voor de film Kan Door Huid Heen. Veel en veelzijdig! Nu komt ze met Verloren Verleden, dat ze samen met de de IJslandse neoklassieke indiefolk groep Árstíðir heeft gemaakt. Deze hebben ook al drie ijzersterke albums op hun naam staan die hier ook graag gedraaid worden. Nu brengen ze samen eigentijdse bewerkingen van klassieke aria’s en liedjes, die gaan over vluchten, nostalgie en herinneringen. Meesters als Gottfried Stölzel, Edvard Grieg, Leonard Bernstein, Henry Purcell en Gabriel Fauré alsmede traditionals en de Wim Sonneveld hit “Het Dorp” (gebaseerd op “La Montagne” van Jean Ferrat en herschreven door Friso Wiegersma) passeren hier op eigenzinnige wijze de revue. Hiervoor hebben ze ook nog eens drie extra cellisten en twee violisten ingevlogen. Ze serveren hier 10 adembenemend mooie songs, die ergens landen tussen folk en neoklassiek. Van Giersbergen toont aan dat ze met kleine liedjes en serene zang grootse dingen kan uithalen, in het Duits, Nederlands, Frans, Engels en IJslands. Ze heeft echt een geweldig bereik. Maar ook de muzikale omlijsting is prachtig, waarbij de vier heren van Árstíðir, die ook een eigen nummer brengen, ook bewijzen fraai te kunnen zingen. Het levert kippenvel, dromen en ontroering op. Zoveel schoonheid doet haast zeer. En dan ook gestoken in een mooi boekwerk. Maar wat een traktatie dit (op nota bene haar verjaardag).

 

Hacktivist – Outside The Box (cd, UNFD)
In 2011 richten gitarist/producer/zanger Timfy James en rapper Jermaine J Hurley de groep Hacktivist op. Ze completeren de groep met Ben Marvin (zang), Josh Gurner (bas) en Richard Hawking (drums). De vijf Britten combineren op energieke en pakkende wijze metal en raps. Hun gelijknamige mini uit 2012, in 2013 opnieuw uitgegeven met een extra track, twee remixen en een livenummer, is daar het overtuigende bewijs van. Nu is hun volwaardige debuut Outside The Box een feit. En “out of the box” denken kunnen ze nog altijd. Ze brengen namelijk een dynamische mix van nu metal, emocore, progrock, postrock, elektronica en hip hop, maar wel op dusdanige wijze dat dit alles als een natuurlijke eenheid naar buiten komt. De zang en de hete raps wisselen elkaar af of vullen elkaar aan. Ze maken ook nog eens gebruik van vijf gastzangers/rappers, die voor extra vocaal geweld zorgen. Hoewel dit een ijzersterk gegeven is van de groep, mag de strakke instrumentatie er ook wezen. De gitaren, drums en mitrailleurachtige beats zorgen ook voor de nodige opwinding. De spaarzame rustieke stukken zijn ook echt om op adem te komen. Tussen al het geweld door zorgen ze ook wel voor meer sfeervolle stukken, maar meestal denderen ze in hoog tempo door. Alsof Deftones, Thursday, Rage Against The Machine, Faith No More, Tricky en Dälek samenwerken met een leger aan rappers. Het is gewoonweg sensationeel wat ze hier laten horen.

 

Inutili – Elves, Red Sprites, Blue Jets (cd, Aagoo / Five Roses)
Het experimentele klasse label Aagoo huisvest menig interessante band. Dat geldt zeker voor het Italiaanse kwartet Inutili. De bandnaam betekent “onnodig” in het Italiaans en daarmee doen ze zichzelf echt tekort, want ze brengen op hun voorgaande releases het broodnodige alternatief op de gangbare muziek. Inmiddels zijn de kaarten wat anders geschud en is het viertal tot het trio Danilo di Francesco (gitaar, zang, piano), Pietro Calvarese (gitaar, synthesizer, zang) en Alessandro “Abarth” Antinori (drums) gereduceerd. Dat haalt bepaald niet de angel uit hun bijtende sound, zoveel wordt direct duidelijk op hun derde cd Elves, Red Sprites, Blue Jets. Ze brengen heerlijke kop noch staart muziek, die ergens op psychedelische wijze land tussen no wave, noise, krautrock, blues, experimentele muziek en avant-rock. Twaalf nummers breed en bijna 70 minuten lang brengen ze je in vervoering met hun vrije geluid. Denk daarbij aan Bardo Pond, Ash Ra Tempel, Pharaoh Overlord, Father Murphy, Pink Floyd, Can en Sunroof!. Er staat eigenlijk geen maat op hun muziek. Het is voer voor de avontuurlijke luisteraar, die niet per se een doel voor ogen heeft.

Luister oline:
Red Spider Fever

 

Lumen Lab – They Are Killing Us (cd, Aagoo / Five Roses)
Diego Martinez wordt wel gezien als de enfant terrible van Mexicaanse elektronische muziek. Hij start in 2000 het project Lumen Lab, waarvan de output nogal extreem is. De dan pas vijftien jarige Martinez brengt een postindustriële sound ten gehore, die hij met drummachines, tweedehands synthesizers en elk ander apparaat waarmee hij noise en distortion kan produceren. Op brut(al)e wijze doorkruist hij genres als industrial, IDM, glitch, noise, broken beats, hip hop en punk. Martinez heeft inmiddels de albums Comiendo Algodón En La Pista De Baile (2004) en Shhh!! (2009) plus Incognita (2013) dat hij samen met KK Null en zijn tevens musicerende broer Israel Martinez heeft gemaakt. In 2006 verschijnt er van zijn avant-hip hop project Jack’s Son ook nog de cd Everyone Has A Kid Inside. De live optredens van Lumen Lab zijn ook krachtig, energiek en vol verstrooiende elektronica en noise uitbarstingen. Zijn nieuwste wapenfeit, uitgebracht op cd en 10”, heet They Are Killing Us. Met de titel brengt hij een kritisch statement naar de politieke, sociale en economische situatie in Mexico. Door de extreme hoeveelheid moorden in zijn land, kan je het ook als een land in oorlog zien. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat dit zijn meest bizarre en krachtige werk tot nu toe is geworden. In de basis is het een electro album, maar hij doorspekt deze met mitrailleurachtige beats, IDM, glitch, (digital) hardcore, noise, musique concrète, rap en zelfs grindcore met grunt vocalen. Hierbij krijgt hij hulp van vocalisten Chano en Nelly Carrillo, synthesizerspelers Armando Castro en broerlief Israel, percussionist Jesús Neri, trompettist Billy Brophy en leden van Jack’s Son. Dat levert een extreme achtbaan op, zoals ik die nog nooit heb gehoord. Misschien als je Atari Teenage Riot, Whourkr, Dälek, DJ Donna Summer en Ministry door een woedende blender haalt, dat er iets dergelijks uitkomt. Het gaat op veelal harde wijze alle kanten op. Mooi zou ik het zeker niet noemen, wel urgent, intrigerend en indrukwekkend. Ook dat zijn prima kwalificaties om een album zeer te waarderen. Het is sowieso een artiest die z’n gelijke nog moet ontmoeten.

Luister oline:
No Education

 

Ryuichi Sakamoto & Alva Noto & Bryce Dessner The Revenant (cd, Milan)
De Japanse componist Ryuichi Sakamoto, voorheen onder meer actief in de Yellow Magic Orchestra, is misschien wel één van de meest veelzijdige hedendaagse componisten. Hij heeft sinds de jaren 70 een meer dan indrukwekkende discografie opgebouwd en samengewerkt met onder andere DJ Spooky, David Sylvian, Fennesz en Alva Noto. Een tijd terug werd er een schaduw over dit alles geworpen doordat bij hem keelkanker werd geconstateerd. Maar naar verluid gaat het goed met hem. Hij werkt samen met Carsten Nicolai aka Alva Noto, ook een man met een bewonderenswaardig oeuvre in de elektronische muziek, aan de soundtrack van Alejandro Iñárritu’s film The Revenant. Daarbij hebben de heren ook dankbaar gebruik gemaakt van de diensten van gitarist/componist Bryce Dessner (Clogs, The National), die ondanks dat hij in de kleine lettertjes vermeld wordt niet mag ontbreken in het rijtje. Het leeuwendeel komt van Sakamoto en de rest bestaat uit wisselende combinaties van de artiesten. Opvallende gaste, onder de vele andere, is celliste Hildur Guðnadóttir. Hoe het ook zij, het levert prachtig neoklassieke muziek op die dikwijls uitwijkt naar de ambient en experimentele muziek, maar die me ook dikwijls aan Stars of The Lid, Hilmar Örn Hilmarsson en Henryk Górecki doen denken. Muziek die het ook met simpel gemak zonder de film overleeft. Zo zouden meer soundtracks moeten zijn. Ze leveren 23 melancholische, aangrijpende, intrigerende en bovenal prachtige stukken af, waarbij geen zwakke schakel te ontdekken valt. Het is van een ongelooflijk hoog niveau allemaal. Wat een bazen!

 

Theo Sieben – Delphinidin (cd, Highwind Howl Records / Sonic Rendezvous)
Toen ik Theo Sieben voor het eerst hoorde zingen en spelen, heb ik even gecheckt of hij toevallig geen Amerikaanse roots heeft. Nee dus, gewoon geboren in de Brabantse Peel en later vertrokken naar Amsterdam. Hij heeft het conservatorium doorlopen, geacteerd, gecomponeerd (voor films, dans en theater) en uiteindelijk ook de albums Until Grass (2011) en Invite To Dance (2012). En zo zie/hoor ik hem het liefst. Hij brengt lekker rootsy folksongs, die je niet meer van je afschud. Nu is hij eindelijk terug met zijn derde cd Delphinidin, waarbij zijn National Style 0-gitaar een centrale rol vervult. “Delphinidin” is het pigment dat zorgt voor de blauwe kleur in bloemen, bessen en de druiven die in de rode wijn belanden. Het heet ook wel “myrtillin”, dat ongetwijfeld afgeleid is van vaccinium myrtillus ofwel de blauwe bosbes, die bloeddrukverlagend zou werken. Sieben kiest deze fraaie naam omdat de muziek op zijn nieuwe album op de blues is geïnspireerd. Ik denk echter dat hij eerder zorgt voor een bloeddrukverhoging, want het is van een bijzondere klasse wat hij hier laat horen. Sieben (zang, National Style 0-gitaar en andere gitaren, banjo, bas, pomporgel, blues harp, mandoline, piano) doet het meeste zelf, maar laat zijn muziek ook in andere kleuren blauw invullen door gasten op Franse hoorn, drums, percussie, trombone, trompet, zang, bugel en eufonium (tenortuba). Sieben vertolkt zijn persoonlijke verhalen en visie op overtuigende en meeslepende wijze. Meestal rustig gebracht en soms wat gejaagd, zoals in het aangrijpende “The Killing Of Dimebag”, die gaat over de moord op Pantera gitarist Diamond/Dimebag Darrell Abbott in 2004. Van rauwe blues tot hemelsblauw, altijd met oprechtheid, sfeer en diepgang gebracht. Denk aan een eigenzinnige dwarsdoorsnee van Charlie Parr, John Fahey, Tom Petty, Bonnie “Prince” Billy, James Vincent McMorrow en Lambchop en je komt in de buurt van hetgeen hij hier brengt. Een evenzo krachtig als prachtig statement.

 

Alex Smalley – JAN SBR 15 (2x 3” cd-r, Rural Colours)
Alex Lucas + Olan Mill – Tramuntana (cd-r, Hawk Moon)
Alex Smalley is met name bekend geworden met zijn prachtig neoklassieke project Olan Mill en in iets mindere mate met zijn ambient/drone duo Pausal. Smalley heeft een periode van relatieve rust nu eens gebruikt om zich meer op minimalistische ambient en drones te storten. Het resultaat ervan is te horen op het twee 3” cd-r’s tellende JAN SBR 15, dat hij onder zijn eigen naam uit heeft gebracht op het prestigiueze Rural Colours label dat vaart onder de vlag van moederlabel Hibernate. Op het eerste schijfje staan 4 schitterende tracks vol ambient, drones en een vleugje neoklassiek, die liefhebbers van onder meer Celer, Richard Skelton, William Basinski, Stars Of The Lid en zijn andere projecten wel zullen aanspreken. Het is dromerig, melancholisch en contemplatief. Het tweede schijfje, dat 3 nummers rijk is, sluit er naadloos op aan. De opdeling van deze release, die in totaal zo’n 36 minuten duurt, snap ik dan ook niet helemaal. Artistieke vrijheid zullen we maar zeggen. Neemt niet weg dat dit een waanzinnig mooi kleinood is geworden. De oplage van slechts 75 stuks is natuurlijk stijf uitverkocht, dus je moet je heil zoeken op discogs of in de digitale wereld. Zeer de moeite waard, als is het maar om de prachtig handgeprinte artwork van Katie English (Isnaj Dui).
Als Olan Mill heeft hij met de voor mij onbekende Britse pianist Alex Lucas tevens net een album Tramuntana uitgebracht, in een nog kleinere oplage van 50 stuks. De opnames zijn al van eind 2012, dus nog in zijn drukke periode. Het geheel is in Barcelona vastgelegd door Bruno Sanfilippo. De titel verwijst vermoedelijk naar de fraaie bergketen van het Spaanse eiland Majorca. Ze presenteren hier 7 stukken plus een remix. Muzikaal gezien hoor je het typisch droefgeestige ambient en neoklassieke werk van Olan Mill, maar die klinken door bovenliggende heldere pianoklanken van Lucas heel fris. Daarbij mixen ze er nog samples van serene vrouwenzang door, zodat het allemaal een mysterieus randje krijgt. De muziek roept naast Olan Mill ook associaties op met Harold Budd, Brian Eno, Nils Frahm en Bruno Sanfilippo. Buitengemeen mooi en biologerend.

 

Treha Sektori, RM74, BARST – Tri Muerti (cd, Consouling Sounds)
Ken je het verhaal van die Fransman, Zwitser en Belg? Nou, die hebben vorig jaar samen het album Tri Muerti uitgebracht en dat is helemaal langs mij heen gegaan. Met name het dark ambient Treha Sektori van Dehn Sora (zang, gitaren, floor tom, war drums) volg ik normaal gesproken op de voet. Hier creëert hij samen met Reto Mäder van RM74 (piano, gitaar, orgel, elektronica, effecten) en BARST ofwel Bart Desmet (zang, gitaar, elektronica, war drum, floor tom, effecten) een gitzwart geheel. De ene keer is dat op verstilde maar op andere momenten, als de noise en tribale drumgeluiden aanzwellen, ook op luide wijze. Drie stukken van bij elkaar bijna 43 minuten grijpen je bij de strot om niet meer los te laten. Spannend, duister, overweldigend en wonderschoon. Hun eerste samenwerking is meer dan geslaagd te noemen.

 

Martijn

Egisto Macchi Il deserto, Pittura contemporanea & Pittura Moderna N.1 & 2
Macchi is oprichter van de Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza waar o.a. Ennio Morricone deel van uitmaakte. In het oeuvre is Il deserto uit 1974 een echt meesterwerk en een collector’s item. Een klassieker in soundtrack, library en 20ste-eeuwse muziek (drone, minimal), een onheilszwangere, filmische compositie die nu eindelijk opnieuw is uitgegeven door Cinedelic op nog steeds prijzige dubbelelpee (oplage 500). Ik heb gekozen (of te lang gewacht) voor de veel voordeligere cd-uitgave (oplage 300), daar krijg je de tweede dubbelelpee bij. Die overige stukken zijn namelijk ook de moeite waard. Zeker Pittura contemporanea wat een beetje in dezelfde sfeer is. Op disc 3 (Pittura moderna) wordt het een wat tonaler en conventioneler.

White Boiz Neighborhood Wonderful
Ik keek er naar uit, maar hij was vorig jaar al verschenen dus. Het samenwerkingsverband tussen Sa-Ra’s Shafiq Husayn en Krondon. Zoals verwacht een lekker potje hip hop. Funky, jazzy – tikkie weird ook – producties van Shafiq Husayn die een perfecte backdrop vormen voor Krondons aparte flow, ook een tikkie weird. In de beste zin van het woord, dope shit dit.

 

Sietse

Seamus Cater – The Three Things You Can Hear (Nearly Not There Records)
Een van de best bewaarde geheimen uit de Nederlandse muziek is toch wel de in Amsterdam wonende Brit Seamus Cater.
Al jaren is hij actief in de Amsterdamse scene, als onderdeel van DNK Amsterdam, als electro-acoustisch muzikant, als bezoeker van menig underground concert en sinds enkele jaren ook als folk muzikant.
Op zijn eerste volwaardige solo album “The Three Things You Can Hear” laat hij zich van zijn meest gevoelige zijde zien met breekbare folk liederen. Maar in deze folk komt ook zijn fascinatie voor minimale muziek, avant-garde en jazz naar voren. Maar met gastmuzikanten zoals Koen Nutters (The Pitch, DNK Ensemble, Konzert Minimal), Morton J Olsen (MoHa, N.M.O en veel meer), Johnny Chang (Konzert Minimal) en nog enkele anderen kun je ook haast niet anders verwachten.
Een zeer fijne plaat die haast als een verademing komt in een steeds onrustiger wordende wereld.

Wieman – Alive Futarist Minifesta (Korm Plastics / Attenuation Circuit)
In 2014 vierden we 100 jaar Art Of Noise manifest van Luigi Russolo. Ook voor de muzikanten achter Wieman was dit een reden om eens aan wat muziek te sleutelen. Achter Wieman vinden we Frans de Waard en Roel Meelkop beide ook bekend van Kapotte Muziek, Goem, THU20 enzovoort. In THU20 vinden we ook Jos Smolders terug, die voor de gelegenheid er bij is gehaald.
In goede traditie van Wieman (voor heen Zebra) wordt de muziek gemaakt aan doormiddel van knip en plak werk van al bestaande stukken. In dit geval wordt gebruik gemaakt voor oa. muziek van Russolo, maar ook verschillende Sci-Fi films en soundtracks. De hele boel bij elkaar geplunderd als het ware. Daarnaast gooit Jos Smolders er met zijn modulaire synth een hoop extra’s aan toevoegt.
Het geheel is een heerlijke mix aan onherkenbare plunderphonics die van ritmische stukken naar noise leiden en vanuit daar weer een andere boeg op springen met avant-gardistische landschappen. Een waar futuristische release waarin veel herkenbare, docht niet te plaatsen, geluiden terug te horen zijn.
En als dat nog niet genoeg is ook nog eens met een hele mooie hoes ontworpen door Meeuw.
Een kanshebber voor een van de albums van het jaar.

Richard Youngs – Parallel Winter (Bôłt)
De altijd actieve Richard Youngs laat ook dit jaar al weer snel van zich horen. In mid januari is er namelijk niet lang na zijn folk album “Inside The Future” een nieuw album uitgekomen. Parallel Winter is wederom een folk album, maar een stuk meer ingetogen dan de voorganger.
Het stuk Parallel Winter is een tekst van 154 regels die Youngs geregeld live uitvoert met verschillende begeleiding, op met verschillend tempo en vormen. In het geval van dit album is de uitvoering met begeleiding van akoestische gitaar en een zither.
De tekst draagt hij zingend voor terwijl de gitaar en zither op de voor Youngs zo herkenbare methode herhalend een minimaal patroon speelt. Het past in die lijn ook zeker bij ouder werk van Youngs zoals we onder andere op Sapphie terug kunnen horen. Het is echter veel minder melancholisch, mede doordat de vorm van voordracht hier wat dwingender is.
Desalniettemin is het weer een fijne release geworden en voor elke Richard Youngs fan zeker een must.
http://boltrecords.pl/3,populista/109,richard_youngs_parallel_winter,en.html
Hier een andere uitvoering:

Comments

comments