Alles hieronder is met keiharde guldens betaald. De Euro is zoooo 2011. Ook verguld zijn we met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Boy Friend, Peter Broderick, Demdike Stare, Dirty Three, Mikhail, Swans, Ryan Teague, A Whisper In The Noise, Field Music, Calibro 35, Nicholas Szczepanik en Belbury Poly. En keken naar: The Hunter.
Boy Friend – Egyptian Wrinkle (2cd, Hell, Yes!)
De nieuwe groep, niet te verwarren met het Koreaanse combo Boyfriend, van de dames Christa Palazzolo and Sarah Brown (beide ex-Sleep ∞ Over) maakt karamel overgoten droompop. Het is heerlijk zoet en zacht en toch met een licht bittere nasmaak. De bijpassende bitterzoete zang is ook prachtig. Ze brengen 4ad-achtige atmosferen en zullen in de smaak vallen bij fans van Swallows, Warpaint, Memoryhouse, xx, Azure Ray en Cocteau Twins. Op een volgens album mag er wel iets meer bite in, maar voor nu is het een lekker album geworden. Op de gelimiteerde tweede schijf krijg je twee extra nummers, twee remixen en een fraaie The Cars cover van “Drive”.
Luister Online bij Bandcamp:
Bad Dreams / Egyptian Wrinkle
Peter Broderick – http://www.itstartshear.com (cd, Bella Union)
De jonge componist en multi-instrumentalist Peter Broderick is misschien het grootste talent dat er nu rondloopt. Ik zal hier niet alles opsommen waar de in Berlijn wonende Amerikaan allemaal mee te maken heeft gehad, maar de lijst is haast eindeloos. Naast zijn lidmaatschap in de groep Efterklang en onlangs Oliveray is hij vooral een intrigerende soloartiest, die zowel liedjesplaten, soundtracks als meer experimentele cd’s maakt. Vrijwel niets is hetzelfde en zijn creativiteit lijkt onbegrensd. De nieuwe cd is er één die een website werd of hoe een website een cd werd. Hoe dan ook kan je op de URL van de titel de hele cd beluisteren al dan niet met een videoclip, te beginnen met een uitleg van Broderick. Het is een singer-songwriteralbum geworden, maar onvergelijkbaar met Home of How They Are. De muziek hier is meer tot de verbeelding sprekend, meer experimenteel en soms minimaler. Broderick speelt en zingt een hoop zelf, maar laat zich hier regelmatig bijstaan door zus Heather Woods Broderick (zang), Nils Frahm (piano, synthesizer, melodica) en Friedrich Störmer (contrabas) en vele anderen. Het levert een breed palet aan indiesongs op, van kleine tot grote liedjes, maar allen met die bijzondere Broderick-touch.
Luister Online:
http://www.itstartshear.com (album)
Demdike Stare – Elemental (2cd, Modern Love)
Na hun overweldigende drieluik Tryptych uit 2011 hebben de Miles Whittaker (Pendle Coven, DJ MLZ) en vinyljunk Sean Canty (werkt bij het Finders Keepers label) gewerkt aan hun “Elemental”-serie, wat 4 epees heeft opgeleverd. Deze zijn nu gebundeld op een dubbel cd. Het is behoorlijk occulte mix van dark ambient, drones, dub, technoflarden, noise, stemsamples en psychedelica. Her en der wordt dat aangevuld met wereldse geluiden, die het geheel helemaal iets bevreemdends meegeven. Met name de tweede schijf staat vol ongrijpbaar duister geluid, die je wel compleet weet te betoveren. Ze halen het beste van Xela, Svarte Greiner, The Caretaker, Jasper TX, Machinefabriek en Thomas Köner naar boven. Kortom, geweldige duisternis!
Luister Online bij Soundcloud:
Elemental (album)
Dirty Three – Toward The Low Sun (cd, Bella Union)
Maar liefst 7 jaar heeft het geduurd eer dit nieuwe werk van het Australische drietal het licht mocht zien. Nu hebben de diverse leden zo allemaal hun eigen projecten. Zo is violist Warren Ellis als lid van Nick Cave & The Bad Seeds nogal eens bezet. Gitarist Mick Turner houdt er soloprojecten en de band Tren Brothers op na. Drummer Jim White duikt ook overal en nergens op. Nu zijn ze weer herenigd en brengen stuurloze post-rock met folkinvloeden, waarmee ze enorm biologerende stukken weten te fabriceren. Nieuw is dat zowel Turner als Ellis meer met het keyboard werken. De muziek laveert van heel onrustige improvisaties naar meer serene schoonheid. Al met al is dit album net zo essentieel als hun voorgaande werk geworden.
Luister Online bij Soundcloud:
Toward The Low Sun
Mikhail – Xenofonia (cd, Sub Rosa)
De expressieve Griekse geluidsartiest en kunstenaar, tegenwoordig woonachtig in Londen,
Mikhail Karikis is een soort experimentele mannelijke Björk met Nico Muhly, Xiu Xiu en DJ Spooky neigingen. Zijn debuut Orphica uit 2007 is buitengemeen interessant. Van klassiek, Barok, Griekse folk en zelfs gothic getinte muziek tot experimentele muziek, pop en eclectische elektronica. Het levert een buitenaards wonderschoon werk op. Dat wordt op een 3 dubbele cd Morphica uit 2009 geremixt en op andere manieren aangevlogen. Nu dus een echt vervolg vol “vreemde geluiden”. Het is een soort mix van een elektro-akoestische opera, intrigerende soundscapes, grote orkesten en experimentele elekronica, aangevuld met elementen uit de klassieke (Barokke) muziek, Middeleeuwen en wereldse folk. Hij krijgt instrumentale hulp van onder meer Matthias Grübel (Phon°noir), Snowdown Colliery Male Voice Choir, Juice Vocal Ensemble, Elain Mitchener en Jade Pybus. Mikhail creëert een geheel eigen wereld, waar niets lijkt wat het is. Het resultaat is een verbluffend, surreëel hoorspel -vol stemkunsten en instrumentale hoogstandjes- dat zijn weerga niet kent. Heel erg vreemd, maar buitengewoon lekker.
Luister Online bij Soundcloud:
Lullographer / Friends / Sounds From Beneath / Future / Cerberus
Swans – We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head (2cd, Young God)
In de aanloop naar het nieuwe Swans album The Seer later dit jaar is er de mogelijkheid om deze live cd te kopen, waarmee Michael Gira de boel wil financieren. Gira mag dan 58 zijn, de muziek die hij en zijn mannen (Norman Westberg, Phil Puleo, Thor Harris, Christoph Hahn, Christopher Pravdica) maken is nog altijd van een immense overweldigende kracht en duisternis. En bij deze live optredens moet toch ook menigeen bleek zijn weggetrokken. Wat een verbluffende power. Naast oude songs brengen ze ook al een deel van hun nieuwe ten gehore, waarvan “The Apostate” in het bijzonder weet te overtuigen. Maar ook de rest is sterk. De tweede schijf wordt nog aangevuld met demo’s die hij telkens inleidt met een uitlege hoe het gaat worden. Sublieme krachtmeting die reikhalzend naar het nieuwe album doet uitzien.
Luister/Kijk Online bij YouTube:
No Words No Thoughts
The Apostate
Ryan Teague – Field Drawings (cd, Village Green)
In het rijtje talentvolle jonge neoklassieke componisten mag de naam van Teague zeker niet ontbreken. Sinds zijn mini debuut in 2005 heeft hij hoge ogen gegooid met zijn eigenzinnige, vaak wat meer experimentele wijze van componeren. Dit is pas zijn derde volledige cd, maar misschien ook wel zijn beste tot nu toe. Hij brengt een mix van minimal music, elektro-akoestische muziek en neoklassiek. De vele repetitieve ritmes, gegenereerd door uiteenlopende instrumenten van piano tot viool en klokkenspel, kleurt hij steeds wonderschoon en net weer anders in met uiteenlopende instrumenten (bijvoorbeeld de net genoemde). Hij klinkt als een uiterst melodieuze Philip Glass of Steve Reich, maar liefhebbers van Richard Skelton, Clem Leek, Rafael Anton Irisarri en Yann Tiersen zullen er ook wel raad mee weten. Het is majestueus, heerlijk melancholisch en bovenal van een maagdelijke schoonheid.
Luister Online bij Soundcloud:
Cadastral Survey
Cascades
Luister Online bij BBC:
Field Drawings (albumsnippers)
A Whisper In The Noise – To Forget (cd, Exile On Mainstream)
De vierde cd van het project rond multi-instrumentalist/zanger West Thordson in 10 jaar tijd en 5 jaar na de vorige. De cd opent met de gelijknamige titeltrack, die sterk doet denken aan hun oude Godspeed You! Black Emperor-geluid. Hiermee wil Thordson zeggen dat hij afscheid wil nemen van zijn oude sound en positiever vooruit wil blikken. Hierna is het geluid ook veel dromeriger geluid. Thordson geeft violiste en zangeres Sonja Larson ook een gelijkwaardige rol binnen de composities. De dromerige post-rock wordt aangevuld met ambient, minimal en shoegaze. Ze houden nu het prachtige midden tussen Blueneck, Her Name Is Calla, Slowdive, L’Altra, Low en Arvo Pärt. En dat is wonderschoon kan ik je zeggen!
Luister Online bij Soundcloud:
Black Shroud / Your Hand
Field Music – Plumb
Field Music's semi-titelloze dubbel-album haalde, met de verzuchting dat er toch een geniale enkelaar in had gezeten, de honorable mentions van mijn 2010-lijstje. Ze hebben geluisterd, want Plumb is opmerkelijk compact. Niet alleen duurt de plaat nog geen veertig minuten, er is hier haast sprake van één megamedley. Dat is dus op een andere manier opnieuw heel ambitieus, en daarmee drempelverhogend. Sorry again, mate. Misschien is Field Music op eender welke lengte voor de helft goed. Hoe dan ook gaan de gedachten al snel uit naar Todd Rundgrens A Wizard, A True Star. Die moet ik ook weer eens draaien. Voorlopig mogen de jongens van Field Music de honneurs waarnemen, want een fijne ontdekkingsreis is Plumb zeker.
The Hunter (Rafi Pitts)
Rafi Pitts is de visuele stilist onder de Iraanse filmmakers. Kijk maar hoe "Amerikaans" hij The Hunter begint. Teheran opdoemend vanuit de snelweg, als de metropool die het is. Veel fenomenaal schaduwrijk blauw geschoten scenes, en een nachtwaker in de vroege ochtend op weg naar huis, naar zijn appartement in een flatgebouw dat maar voor een kwart is bebaksteend. Het zijn shots met de allure van John Huston. De nietigheid van één man tegenover de grote machten. Ja, dit is een Iraanse noir, met abstracte actiefilm-trekjes zelfs. De titel zal geholpen hebben, evenals het Lynchiaans voorbijstrepen van de autowegen, maar binnen een paar minuten dacht ik al aan Targets. Vervolgens neemt de film via sprookjesachtig mistige Iraanse bossen een verrassende (en vreemde) afrit. Twee dommige Iraanse agenten komen als een soort Rosencrantz en Guildenstern opdraven. Eén van hen praat in een zangerig (plattelands?) Farsi, dat het Iraanse publiek volgens mij intrinsiek grappig vind. Het lijkt reden genoeg voor een kort komisch intermezzo, maar verwordt serieuzer tot de resterende helft van de film. Rafi Pitts – die zelf The Hunter speelt – zwijgt als Che Guevara op weg naar een wonderlijk einde. Over die zelfvertolking valt overigens wel te mopperen, ik zou de man geen goed acteur willen noemen, zeker in het begin lijkt hij al te geëmotioneerd door zijn eigen script… Maar da's een detail, hij heeft bovendien wél de juiste strakke Bogart-kop.
Calibro 35 Ogni riferimento a persone esistenti o a fatti realmente accaduti è puramente casuale
Op hun derde album staat nog maar een Morricone compositie (Passaggi nel tempo). De overige stukken zijn allemaal eigen composities, vuig funkende stukken die zeer doen denken aan die van Piccioni, Morricone en Umiliani, maar dat berust natuurlijk op louter toeval.
Nicholas Szczepanik The Truth Of Transience
De hoes is knallend geel maar de muziek begint als een sluimerende drone, maar richting het eind van kant B is een en ander aanzienlijk luider en dreigender. Nog niet zo heftig als Dear Dad, maar minder dromerig en lief dan Please Stop Loving Me.
Belbury Poly The Belbury Tales
Het is alweer het vierde album van Jim Jupp en op zich weet je wat je kan verwachten. Het instrumentarium is wat uitgebreid, dus je hoort nu ook wel eens gitaar of een drumset, maar de stemming blijft het zelfde. In Goat Foot wel opvallend funky en dat springt er ook wel uit. In positieve zin dan, over de hele linie is het wederom een erg lekker plaatje.