We vragen ons af of het zin heeft een referendum te houden waarin we vragen of Nederland ons een paar miljard wil geven? Dit om onze site te pimpen en al onze ani eens te bleken zodat ze lekker lenteklaar zijn. Een mespuntje lente sijpelt zeker door in onze ietwat bleke lijstjes uit het:
We luisterden naar: Last Harbour, σώμα, Dãm-Funk en Ιάκωβος Ναυπλιώτης. En keken naar: Fish Tank.
Last Harbour – Volo (cd+3”cd, Little Red Rabbit)
Last Harbour krijgt niet de aandacht die het verdient. Ze maken al sinds 2001 muziek die het midden houdt tussen postrock, folk en wave. Ze klinken een beetje als de Tindersticks die Joy Division willen zijn en dan met folk- en klassieke elementen. Op hun vierde cd valt alles op z’n plek. Kevin Craig’s stem croont en bromt op z’n allermooist, terwijl de andere zes plus nog eens zes gasten hem begeleiden met gitaren, loops, orgel, percussie, violen, piano, accordeon, cello, mandoline, bas, trompet, contrabas, drums en zang. Ofwel, alle ingrediënten voor een heerlijk melancholisch werk. Dat is het ook zeker geworden. Tevens een duister en soms behoorlijk stevig werk. Een perfecte hybride van Tindersticks, Nick Cave, iLiKETRAiNS, Joy Division en The National. Zo goed! En dat alles met een enorm hoog percentage kippenvel per seconde.
MP3:
Soma (σώμα) - Soma(2cd, Music Village/Polytropon)
Biologerende piano, gitaar dan wel oud (ud) stoeipartijen met een jazzy randje. Zo zou je zeker de eerste schijf van het duo Antonis Anissegos (piano) en Thymios Atzakas (oud, gitaar) kunnen bestempelen. Ze worden her en der nog bijgestaan door contrabassist Michalis Siganidis. Het zijn kop noch staart stukken die op niet te beschrijven manier je volledig weten mee te sleuren. De tweede schijf is niet veel toegankelijker, maar wordt extra verrijkt zang van Savina Yannatou en Maria Thoidou. Beklemmend, doorwrochten en meesterlijk werk.
Video:
Live
Fish Tank (Andrea Arnold)
Deze had, als ik 'm eerder had gezien, de hogere regionen van mijn jaarlijstje gehaald. Andrea Arnold debuteerde met het redelijke Red Road, waar ze ook al de onderkant van de Britse samenleving opzocht. Die heeft ze hier ook weer binnen no time met beelden van een paar uitzichtloze flats goed te pakken. Zou Engeland fotogeniek armer zijn dan Nederland? (Want in Langer Licht lukte het bijvoorbeeld niet) Misschien zijn er sowieso meer 'projects'-achtige wijken, die 't al grauw goed doen op celluloid. Ze roepen hier in elk geval associaties op met Moodysson's Lilja 4-ever. Fish Tank kruipt dicht op de huid van het vijftienjarige dwars muurbloem-meisje Mia (gespeeld door Katie Jarvis) dat gedurende de zomer wat ronddwaalt. Moeder (Kierston Wareing) mag haar niet, waarschijnlijk kan die het ietsje beter vinden met haar andere (jongere) dochter, meer een type blonde bimbo als zijzelf. Tijdens een zwoel feestje sist moeder naar Mia dat ze moet opdonderen naar haar kamer en ze knijpt haar even stevig in de arm. Onbenullig detail misschien, maar ik voelde het mee. Mia houdt van dansen (dé rode draad van de film) en in een van de eerste momenten kijkt ze met een mengeling van dédain en jaloezie, later omgezet in wat agressie, naar wat buurmeisjes die op straat met serieuze blikken een routine afwerken. Dansen komt ook terug in het meer gangbare drama-lijntje dat de film af en toe wat geforceerd gaande houdt. (Voor het een totaal naturalistische niksdoen-film wordt) Het nieuwe vriendje (Michael Fassbinder) van ma heeft oog voor dochterlief, die hij al meteen in een kronkelend tv-duet met Ja Rule aantreft. Later kan er ook gedanst worden op een parkeerplaats, hij doet zelf ook nog wat geinige Randall van Clerks-moves. Eindelijk wat huiselijk geluk zo lijkt het, maar enigszins cliché weet de kijker wel waar dit op gaat uitdraaien. Er volgt een drieklapper van plotwendingen, waarvan de eerste dus voorspelbaar is, de tweede zeer moeizaam, maar die zet wel de derde op. Daar onderneemt Mia een wraakactie die in het oeuvre van de Dardennes had gepast. Erg spannend en eindigend in een hartverscheurende omhelzing. Even mooi is het gezinsdansje op de klanken van Life's a Bitch van Nas waarop de film had kunnen eindigen. Eerder hadden gouwe ouwe hiphop-helden Eric B & Rakim ook al een fijne bijdrage geleverd.
Dãm-Funk Toeachizown vol. 1-5 + bonus 7"
Het duurde even … en toen nog even, want behalve dat de algehele productie van de vijfdelige vinylbox ruim een maand vertraagd werd was volume 2 ook nog eens voorzien van een label dwars over de groeven. Gelukkig werd er gezwind een vervangend exemplaar gestuurd met een gesigneerde foto als troost. Evengoed te laat voor de jaarlijst, want daar had dit gewoon ingemoeten. Synthesizerfunk, op elke schijf met een iets ander smaakje. Zo is nummer 2, Life wat romantischer en slicker dan nummer 4, waarvan de titel Hood wel aangeeft waar je die moet plaatsen. Maar over de hele linie is het vooral hele dikke shit. Die pitchbenderskills kunnen wat gerichter, maar met veel draaibeurten begin ik eraan te wennen. De vette baslijnen en eighties-Prince referenties (en dingen die ik niet ken en eens achteraan ga) zijn al verslavend genoeg. Op het singletje gaat D-F ineens op de experimentele toer, dat is minder geslaagd, maar gelukkig maar een kant van het plaatje.
Ιάκωβος Ναυπλιώτης Βυζαντινή Μουσική – 78 rpm Orfeon-Odeon [1914-1926]
Vijf cd's vol kerkgezang van