Met de fluittonen nog in de oren en de oliebollen in het lijf, is hier een light versie van onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Thomas Feiner & Ulf Jansson, Hexvessel, Piano Magic, Taylor Deupree en Gareth Dickson.
En de allerbeste wensen voor 2013!
Thomas Feiner & Ulf Jansson -Bested Bones (digitale track, Thomas Feiner)
Zo vaak brengt Thomas Feiner van/met Anywhen niet iets uit. Nu slechts 1 track samen met zijn goede vriend Ulf Jansson. Wellicht een voorproefje van een heel album ooit? Van mij mogen ze hun gang gaan, want dit is belachelijk mooi. Heel zo’n album en je bent kapot. Hemelse orkestraties, koorzang en een David Sylvian-achtige stem en sfeertje. Bloedstollend mooi!
Hexvessel – No Holier Temple (cd, Svart)
Tweede cd van deze groep rond zanger/gitarist Mat “Kvohst” McNerney, die tevens deel uitmaakt van de blackmetalbands Dødheimsgard en Code. Sinds 2009 woont Mat in Finland en werkt net als zijn debuut uit 2010 met een batterij aan Finse muzikanten. Hij maakt hier weer lekker duistere, mystieke en bovenal intrigerende psychedelische folk en rock, her en der nog aangedikt met jazz, drones en blues. Het fraaie geheel komt ergens tussen Kiss The Anus Of A Black Cat, Flying Horseman, Peter Hammill, Current93, Ulver en Greg Weeks uit en had indien eerder in mijn bezit zo maar op mijn jaarlijst kunnen eindigen.
Luister Online bij Soundcloud:
A Letter In Birch Bark / Woods To Conjure / Sacred Marriage / Unseen Sun / His Portal Tomb
Piano Magic – Polynomials (digitaal, Piano Magic)
Na het prachtige album Life Has Not Finished With Me Yet, de nummer 3 op mijn jaarlijst, en de Chemical EP is er nu een remix-album. Hierop worden van beide genoemde albums tracks gemixt door Main, Port-Royal, James Brewster, Tim Saul en Ian Crause. Het levert 5 prachtige en totaal andere versies op die een fijne aanvulling vormen op de indrukwekkende discografie van de band.
Taylor Deupree – Faint (12K, 2012)
Taylor Deupree staat als muzikant eind jaren 90 midden in de ontwikkelingen die plaatsvinden op het gebied van Glitch muziek, minimale techno en abstractere vormen van ambient. Met zijn label 12K weet Deupree in de eerste 8 a 9 jaar al vrij veel aandacht te krijgen die hij ook wel verdient. Artiesten zoals Shuttle358, Richard Chartier, Komet en ook hij zelf experimenteren er op los met veelal vernieuwende kwaliteits electronica die soms richting ambient gaat en andere keren weer volledig abstract zijn. Met zijn uiteindelijk hoogte punt in creativiteit Northern lijkt hij in 2006 zijn uiteindelijke weg te hebben gevonden. Een weg van waarbij rustige ambient geluiden een overhand krijgen, iets wat hij eerder ook al deed maar niet zo perfect uitgewerkt.
Na deze release merken we dat Deupree inderdaad klaar lijkt te zijn met experimenteren met abstracte geluiden en het uitwerken van deze ambient geluiden zijn voorkeur lijkt te krijgen. Dit lijdt ons uiteindelijk tot zijn laatste release Faint, verkrijgbaar in 2 verschillende versies, een in een zeer mooi uitgegeven luxe uitgave met extra CD en veel foto's en een in een eenvuidige uitgave in digipack.
Zelf ik heb de luxe uitgave te pakken gekregen en ik kan zeggen dat deze zeer fijn te beluisteren is. Het is een fijne rustgevende CD die zich midden in de ambient wereld bevindt, wel een ambient wereld die Deupree zelf mee heeft helpen vormen. We horen rommelige field-recordings aangevuld met lang aanhoudende tonen van wat een bewerkte gitaar zou kunnen zijn. Het geheel is warm, fijn en huiselijk.
Taylor Deupree laat niets vernieuwends meer horen wat op zich jammer is, maar met de geleverde kwaliteit die hij hier presenteerd vergeven we hem dat zeker want dit staat zeker wel boven aan in de top van het genre.
Luister hier een stuk van het album:
12K.com
Gareth Dickson – Quite A Way Away (12K, 2012)
Terwijl Taylor Deupree met zijn eigen muziek vooral in de diepte aan het ontwikkelen is, lijkt hij binnen zijn label 12K juist meer de breedte op te zoeken. Want hoe anders zouden we zo snel een release van Gareth Dickson kunnen verklaren. Niet dat het qua sfeer veel afwijkt, maar muzikaal is zijn fluister folk toch wel heel anders.
Natuurlijk hoorden we al eerder fluisterende muzikanten op 12K (denk bijvoorbeeld maar aan Moskitoo) maar altijd waren dit hijgerige meisjes onder begeleiding van (zoete) electronica. Niet eerder kregen we dit ook met beleiding waar de gitaar het belangrijkste instrument is.
En die Dickson doet dat niet onverdienstelijk. Bij vlagen doet het denken aan Peter Broderick maar dit mag de pret niet drukken. Het album is er een die bij meerdere malen beluisteren blijft groeien. En daarbij wordt vooral steeds meer duidelijk dat Dickson toch wel bijzonder goed gitaar speelt. Soms simplistisch, terwijl er dan uit het niets een fijne finger-picking riedel kan komen.
Warme muziek met soms wat melancholiek. Ja, dit is fijn zo op de eerste dag van het nieuwe jaar.
Luister hier het nummer Nunca Jamas: