Of er binnenkort witte rook komt valt te bezien, maar in elk geval volop vuur in het lijstje van het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Death-Static, Deep Sea Diver, Julien Demoulin, Endless Dive, Tim Hecker, JESSICA, Jolanda Moletta, The Murder Capital, The Orphaned Bee en Turning Point.
Jan Willem
Death-Static – Time Is Ignorance (cdr, Sound In Silence)
De Britse muzikant Gareth S. Brown kan je naast solowerk ook zijn tegengekomen bij Hood, Canvas, The Unpleasants, Memory Drawings en The Declining Winter. Kortom, hij kijkt niet op een projectje meer of minder en ze zijn nog kwalitatief hoogwaardig ook. Death-Static is zijn nieuwe soloproject, waarmee hij met Time Is Ignorance debuteert op het fijne Sound In Silence label. Hierop vind je 6 composities, die ergens tussen ambient, neoklassiek en Barokke muziek uitkomen. Hij heeft ze gemaakt met behulp orgel, piano, een kapotte 4-sporen bandrecorder, samplerloops en diverse effectpedalen. De warme orgelklanken, die me wel aan Sarah Davachi doen denken, en de minimale pianomelodieën spelen daarbij de hoofdrol, hoewel hij soms ook zeer experimentele stukken brengt. Ondanks de vrij hoge tonen soms, pakt het allemaal behoorlijk melancholisch uit. Het is iets totaal anders dan wat hij hiervoor heeft gemaakt, maar het is een zeer veelbelovende nieuwe weg die hij ingeslagen is. Een biologerend prachtalbum.
Deep Sea Diver – Billboard Heart (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Deep Sea Diver is al sinds 2009 een ontzettend leuke en opzwepende rockband uit Seattle, zonder de specifieke sound uit die stad. Ze zijn vaak wat meer catchy en smeden leuke lassen tussen droompop, alternatieve rock, indie rock, wave en shoegaze, waarbij ze genregrenzen graag aan hun laars lappen. De band draait om Jessica Dobson (zang, gitaar, toetsen), die ooit te horen was bij The Shins en nu ook nog Coral Moons erop nahoudt. De groep bestaat verder uit haar man Peter Mansen (drums) en Elliot Jackson (gitaar, synthesizer), maar heeft in het verleden ook wel als vijftal opgetreden. Op hun vierde album Billboard Heart schieten ze weer heerlijk enthousiast uit de startblokken om in drie kwartier 11 lekker pakkende, tegendraadse en bovenal sterke songs neer te zetten, die gedragen worden door de stekelige zang van Jessica; een soort moderne Siouxsie. Maar af en toe laten ze ook de benadering van Nick Cave & The Bad Seeds of PJ Harvey horen, terwijl je ook raakvlakken met Bully, Phoebe Bridgers en Chelsea Wolfe vindt. Je kan veel kanten uit met deze muziek, maar ze weten je altijd mee te sleuren. Daar zitten allemaal gevoelens van onzekerheid en zelfreflectie verweven, maar dat zetten ze gewoon om in aanstekelijke energieke muziek. En daarmee weten ze diepe indruk te maken.
Julien Demoulin – A Trial Of Distances (cdr, Sound In Silence)
De Franse, in Brussel woonachtige muzikant Julien Demoulin heeft al een behoorlijke staat van dienst als het gaat om muziek maken. Dat was in eerste instantie als Silencio en pas later onder zijn eigen naam en tevens de projecten Aeons en Pandorama. Daarnaast heeft hij met de meest uiteenlopende artiesten samengewerkt. Daarbij laveert hij meestal ergens via ambient naar postrock, neoklasiek, drones, experimentele muziek en shoegaze. Zijn nieuwe album A Trial Of Distance kent drie stukken met dezelfde naam als het album. De drie delen zijn tot stand gekomen door trompet, trombone en flugelhorn, die door Kelly O’Donohue bespeeld werden. Demoulin zorgt daarbij voor de elektronische texturen. Het levert een spookachtige ambient op, die zich lijkt af te spelen in de mist op een kolkende ze. Maar het levert tevens prachtig bezinnende momenten op. De ijle, isolationistische klanken van de koperblazers worden ingekapseld door warme ambientachtige geluiden en smelten hier schitterend samen. De drie stukken duren samen zo’n kwartier, maar worden aangevuld door drie remixen van samen nog eens drie kwartier. Deze worden geleverd door HTDC ofwel How To Disappear Completely, .foundation en Zakè. Ze dompelen het geheel onder in hun ambient- en noise-creaties, maar weten de essentie en de emotie van de originelen wel te behouden. Het is al met al een overdonderend album geworden.
Endless Dive – Souvenances (cd, Luik Music / Epicerie Libre)
In 2015 werd de Belgische groep Endless Dive opgericht, die erna een stel geweldige post-rock albums hebben afgeleverd, waarvan ik A Brief History Of A Kind Human uit 2022 echt subliem vind. Ze kunnen verpletterend hard uithalen, maar brengen ook genoeg subtiele details. Twee van de vier leden stapten daarna op, dus de band deed een aardig jasje uit. Dat er onder die jas veel moois verborgen zat, blijkt wel uit het nieuwe album Souvenances, ofwel “herinneringen. De overgebleven leden Pierre Van Vlaenderen en Nathan Mondez creëren hun muziek nu met akoestische gitaren, elektronica en veldopnames. Daarmee doen ze wel een poging het post-rock geluid te benaderen. In feite zijn ze hier dichter bij de oorspronkelijke betekenis van het genre gekomen. Het levert intieme en uiterst speelse songs op, waarover een nostalgische gloed zit. Het is haast of je dia’s van hun jeugdherinneringen aan het kijken bent. Met hun nieuwe aanpak komen ze eerder in het vaarwater van Styrofoam, Dntel, I Saw Les Monte, The Books en Bibio terecht. Dat levert een prachtalbum op, om niet snel te vergeten.
Tim Hecker – Shards (cd, Kranky / Konkurrent)
De meesterlijke Canadese muzikant Tim Hecker al eens de fraaie soundtracks The North Water (2022) en Infinity Pool (2023) af, waar hij zijn dark ambient en drones meer inzet om tot de verbeelding te kunnen spreken. Zoals altijd zet hij daarvoor ook legio akoestische instrumenten in. Daarnaast heeft hij tevens de scores voor Luzifer (2021) em La Tour (2022) afgeleverd, die bij mijn weten nooit zijn uitgebracht. Sowieso is niet al het materiaal dat hij voor die producties heeft geschreven uitgebracht. Op Shards presenteert hij 7 van die stukken, die weggelaten waren dan wel in een andere versie worden gebracht. Het zijn bij de strot grijpende, ijzige stukken die balanceren tussen neoklassiek, dark ambient, jazz en drones, waarbij de combinatie van elektronica en akoestische instrumenten op een manier gedaan wordt, zoals alleen hij dit kan. Hecker weet ook zoveel subtiele details in zijn composities te verwerken, waardoor je steeds weer iets nieuws ontdekt. Het is spannend en meeslepend. Geen werk vol kliekjes, maar een echt volledige, smakelijke maaltijd.
JESSICA – Letting Go Is Letting In (cd, JESSICA)
De Australische muzikante en zangeres Jessica Cassar wordt wel omschreven als “Kate Bush die aan de valium is.” Toch opereert ze, na haar deelname in folk noir duo Jep And Dep, met nogal schreeuwerige naam JESSICA. Hiermee leverde ze in 2021 haar wonderschone debuutalbum With Reverie af; er ging nog wel een digitale release vooraf. Ze bracht er met haar pianospel en zang een soort sadcore, die een haast narcotiserende uitwerking hadden. Nu is ze terug met Letting Go Is Letting In, waarop ze haar klankpalet wat heeft verbreed. Dat zonder in te boeten aan droefgeestigheid. Je krijgt nu om de verdoving nog eens extra kracht bij te zetten ook stemmige orkestraties en nog andere narcotiserende elementen. Het zou ook helemaal passen op 4AD. Ze brengt een mengelmoes van Barokke folk, droompop, sadcore, alternatieve pop en een vleugje soul. Over alles hangt een zeker mysterieuze sepiakleurig filter. De muziek roept verder associaties op met Trespassers William, Vargkvint, Low, Sussanna, Maria BC, Marissa Nadler en Dusty Springfield. Sublieme bedwelmende schoonheid.
Jolanda Moletta – Night Caves (cd, Whitelabrecs)
De Italiaanse Jolanda Moletta maakte ooit deel uit van het folk duo She Owl. Solo laat ze sporadisch van zich horen. Ze is een multimediakunstenaar en een eenvrouws elektronisch koor, waarbij ze op bijzondere wijze experimenteert met woordloze gelaagde vocale compositie en harmonieën. Daarbij valt haar enorme vocale bereik op. Ze is terug met Night Caves, waarop ze in 37 minuten 8 stukken de revue laat passeren. Het is een transformerend album dat diep ingaat op thema’s als afkomst, natuur en innerlijke verkenning. Door middel van veldopnames en vocale optredens die zijn vastgelegd in oude zee- en berggrotten in Italië, smeedde Jolanda een diepe verbinding tussen haar muziek en het land en weefde ze een sonisch verhaal van genezing, zelfontdekking en erbij horen. Dat klinkt wellicht ietwat zweverig en de muziek die ze hier vrijwel alleen met haar stem heeft gemaakt is ook zeker wel etherisch te noemen, maar daarbij gaat ze behoorlijk de diepte in. De muziek slaat bruggen tussen tijd, ruimte en cultuur. Haar woordloze stemgeluiden zijn universeel invoelbaar en soms haast ritueel van aard. De stemmen vormen haast een soort ambient (stembient), maar er zitten ook neoklassieke elementen doorheen. Alsof je vanuit een grot geluiden binnenkrijgt van SPK, Lisa Gerrard, IKSRE en Sussan Deyhim, maar helemaal passen doet dat niet. Het is volslagen eigenzinnig, bij de strot grijpend en meesterlijk allemaal.
The Murder Capital – Blindness (cd, Human Season)
Het in 2015 te Dublin opgerichte The Murder Capital heeft al een diepe indruk weten te maken met hun eerste twee albums When I Have Fears (2019) en Gigi’s Recovery (2023). De muziek barst iedere keer van de urgentie, waarbij ze lekker ongepolijste post-punk en alternatieve rock laten horen. De groep bestaande uit James McGovern (zang), Cathal “Pump“ Roper (gitaar), Damien “Irv” Tuit (gitaar), Gabriel “G” Paschal Blake (bas) en Diarmuid Brennan (drums) wonen inmiddels verspreid over Ierland, maar ook in Londen en Berlijn. Wellicht heeft dat voor een meer gewichtig en grootstedelijk geluid gezorgd op hun nieuwe album Blindness. Met een behoorlijke intensiviteit vliegen ze hier hun 11 songs aan die net iets meer dan 40 minuten duren. De songs hebben ze van meer details voorzien, zonder ook maar iets aan de urgentie en rauwheid te sleutelen. Het is voer voor liefhebbers van onder meer Firewater, New Wet Kojak, Sleaford Mods en Fontaines D.C.. Een meeslepend en opzwepend topalbum.
The Orphaned Bee – Thinking Without Language (cd, Bird’s Robe Records / Creative Eclipse PR)
Als het slecht gaat met de bijen, gaat dit meestal niet over de honingbijen die imkers veelal houden maar om wilde ofwel solitaire bijen. Maar een weesbij, dat lijkt me voer voor filosofen. Hoe dan ook is The Orphaned Bee een nieuw synth rock project uit Australië, ontsproten uit het brein van multi-instruemtnalist Brett Tollis, dat op het fijne Bird’s Robe Records hun mini debuut Thinking Without Language uitbrengen. De titel is ook alweer een leuk filosofisch onderwerp, want kan je denken zonder taal? Hij brengt hier in 23 minuten 5 tracks, die inderdaad bestaan uit synth rock. Toch zit er ook wel wat post- en spacerock doorheen. Het is een vol geluid, alsof er een golf over je heen slaat. Ze zingen veelal door de vocoder, waar ik niet per se fan van ben, maar hier mixen ze het fraai door hun overweldigende muziek heen. Pas tegen het einde hoor je wat hardere zang en eigenlijk past dat misschien nog iets beter. Ik denk dat fans van Trans AM, 65daysofstatic, Voyager, Battles, Violet Nox en dergelijk hier wel raad mee weten. Een veelbelovend en bij-zonder visitekaartje!
Turning Point – Porque A Lua Se Quebrou (cd, Anti-Demos-Gracia)
Zo nu en dan stuit je echt op van die compleet vernieuwende verrassingen. Dat is zeker het geval bij het Portugese project Turning Point. De groep bestaat uit muzikant, acteur en DJ Simão Valinho (machines, ongebruikelijke instrumenten, stem), multidisciplinair kunstenaar Lígia Lebreiro (keyboards, stem, video) en fadozangeres Raquel Sousa. Terwijl die laatst genoemde steeds de zogeheten saudade van de fado brengt, lijst de rest dit op uiterst ongebruikelijke wijze in. Wat de ongebruikelijke instrumenten betreft, het project promoot duurzaamheid door die te maken van gerecyclede materialen. Op het album Porque A Lua Se Quebrou, wat “omdat de maan brak” betekent, brengen ze in ruim een uur 12 biologerende tracks. De teksten, hier in het Frans en Portugees, zijn afkomstig van de dichter Carlos da Cunha, die een boek met de gelijknamige titel had. Raquel weet deze met echt heel veel gevoel neer te zetten, meestal gezongen en soms als spoken word. De muziek gaat van fado naar techno, electro, house, industrial, alternatieve elektronische muziek en ambient. Er zit wel steeds een donker randje omheen, wat erg goed aansluit bij de veelal melancholische zang. Het klinkt alsof Von Magnet, Lina_Raül Refree en A Naifa in een alternatieve, poëtische setting worden geplaatst. Dat is niet alleen heel spannend, maar ook van een onbeschrijfelijke schoonheid. Een genre overstijgend meesterwerk.
