Opstelten wil lokpubers inzetten. Wij zetten de boel gewoon op stelten met onze aanlokkelijke lijstjes uit het:
We luisterden naar: Aziza Brahim, Jacaszek, Mark Lotterman, Pan Sonic. En gingen naar: Bootsy & The Funky Unity Band.
Aziza Brahim – Soutak (cd, Glitterbeat)
Aziza Brahim is een actrice en zangeres, die behoort tot het bedoeïenenvolk de Sahrawi. Haar jeugd wordt gekenmerkt door oorlogen. Na haar eerste successen verruilt ze het zand van de woestijn voor het strand van Barcelona. Na een epee, een soundtrack voor de film Wilaya (2011) en haar debuut Mabruk (2012) verschijnt nu haar tweede volwaardige album Soutak, hetgeen “jouw stem” betekent. Het album is geproduceerd door Chris Eckman (The Walkabouts) die ook al enige ervaring met Afrikaanse muziek heeft door de producties van Tamikrest en Ben Zabo. De zang van Brahim is er één met heel veel ervaring, emotie en gevoel, waardoor deze nogal binnenkomt. Dat en mede door de hoofdzakelijk akoestische begeleiding maakt dat dit werk meer dan eerder werk zo op de prestigieuze “Desert Blues”-serie zou passen. Hoewel ze een eigen sound bezit met je denken aan muziek die zich ergens ophoudt tussen Tamikrest, Souad Massi, Rokia Traoré en Oumou Sangare. Een diepgravende pracht, die je niet snel meer los laat.
Jacaszek – Pieśni (cd, Narodowe Centrum Kultury)
Het is alweer eind 2011 als de Poolse componist Jacaszek, voluit Michał Jacaszek geheten, van zich laat horen met zijn vijfde cd Glimmer, uitgebracht op Ghostly International. De andere 4, waarvan één met Miłka, verschijnen op labels als Gusstaff en Miasmah. De muziek die hij maakt is veelal filmisch van karakter en zit in de neoklassieke hoek. Zelf werkt hij meestal met gitaar en elektronica, maar gasten vullen de rest meestal akoestisch in. Dat is wederom het geval op zijn nieuwe cd Pieśni, ofwel “songs”, waar gasten zijn arrangementen inkleuren met cello, viool en spaarzame zang. De stukken, gebaseerd op sacrale liederen heeft hij voorzien van een zeer duister kader, dat ergens tussen ambient, drones en experimentele elektronica uitkomt. Door de vele strijkers krijgt dat een diepgaande schoonheid mee, die ook zorgt dat het enigszins doorwaadbaar blijft. Hij komt op een geweldig bloedstollend midden uit tussen Deaf Center, Kreng, Arvo Pärt, Philip Jeck, Fennesz, Stars Of The Lid, Kaboom Karavan en Olan Mill. Melancholie die bijna pijn doet zo mooi.
Mark Lotterman – Year Without Summer (cd, Harlem Recordings)
De heerlijk melancholische Rotterdamse brombeer heeft al de drie albums Pain & Entertainment (2007), Better Things To Do (2009) en Funny (2012), waarvan ik alleen die eerste helaas heb gemist. Funny zit overigens gestoken in een heel fraai boekwerk, maar dat terzijde. Per album lijkt de sound net een tandje meer melancholisch te worden. Geen klagen daarover hier. Hij omringt zich altijd met sterke artiesten, die zijn blues/folkrock van een uitstekende fundering voorzien. En dan die stem! Het hangt een beetje van het lied af, maar hij positioneert zich ergens tussen Johnny Cash, Mark Lanegan, Randy Newman en Scott Kelly. Alleen die stem kan een heel overeind houden, maar hij brengt veel meer! Ook op zijn vierde cd met de wederom vrolijke titel Year Without Summer. Mark zingt en speelt akoestische gitaar en wordt geruggensteund door muzikanten op piano, accordeon, zang, klokkenspel, akoestische gitaar en vleugelhoorn. Dat lijkt heel wat, maar het merendeel wordt met de zang, akoestische gitaar en piano gebracht. Indringende, droefgeestige liedjes, die in al hun kaalheid zoveel geven. Stof tot nadenken en een ruwe grondstoffen waar veel moois van te maken is. Alleen het indieliedje “Indie” bevat een soort opgewektheid en is het meest uitgesproken nummer (met een heerlijk lullige clip, zie onder). De rest is ingetogen, oprecht en gewoonweg verpletterend en wonderschoon.
Pan Sonic – Oksastus (2lp, Kvitnu, 2014)
Het Finse Pan Sonic ging in 2010 uit elkaar, en sindsdien is er dan ook geen muziek meer verschenen van het befaamde elektronica-duo. Oksastus stamt dan ook uit 2009 en is een live opname van een optreden dat ze gaven in het recent nog zo geplaagde Kiev. Is dit dan waar we vier jaar op hebben gewacht? Natuurlijk is het altijd interessant om weer iets nieuws te horen van Pan Sonic, en deze rauwe opnames doet hun reputatie zeker eer aan. De noise schuurt weer als vanouds en weet met ritmische en omtrekkende bewegingen de luisteraar in een hypnotiserende ruimte te plaatsen. Aan de andere kant is er zeer weinig nieuws onder de zon en zet ik net zo lief Kesto weer eens op. De mooie uitgave zal echter de echte fans wel over de streep trekken.
Bootsy & The Funky Unity Band @ Paradiso, Amsterdam
Bijna 20 jaar geleden zag ik Bootsy met zijn New Rubberband en toen was ik al bijna 10 jaar fan. Dat was een bijna religieuze ervaring dus vanavond zijn de verwachtingen hooggespannen. Deze keer met de Funk Unity Band (met enkele oude leden zoals Mudbone en Razorsharp maar vooral een garde jonge muzikanten) stelt hij niet teleur. Een gesmeerde revue van veel eigen hits, vlot aan elkaar geregen en gelardeerd met klassiekers van Parliament/Funkadelic. Dat laatste meestal als Bootsy zich even gaat verkleden, iets wat Patti – the missus – ook regelmatig doet. In stukken strakkere pakjes dan haar man. Het is een wervelende show, met als hoogtepunt natuurlijk I Rather Be With You, waar oude vriend Kash de drumkruk bestijgt, die de rest van de avond als gangmaker over het podium loopt. Natuurlijk is er ook het inmiddels vaste “touch somebody” waarin Bootsy de zaal in gaat om fans persoonlijk aandacht te geven. Ook aan het eind van de avond mag iedereen het podium opkomen voor een knuffel. Het mooie is dat de inmiddels zestigjarige iedereen ook met open armen ontvangt. Twee uur lang is Paradiso gevuld met een positieve vibe die door de heftig scheurende Space Bass van de gastheer nergens klef wordt, een geweldige show dus.
Comments
comments
