Er worden maar rare spelletjes golf gespeeld momenteel. Misschien wat hoop putten uit de muziek in het lijstje van het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Sam Amidon, CandyCash, Sylvain Chauveau + Chant 1450 Renaissance Ensemble en Horsegirl.
Jan Willem
Sam Amidon – Salt River (cd, River Lea)
De Amerikaanse muzikant Sam Amidon is nu zo’n 25 jaar muzikaal aan de weg aan het timmeren, veelal in de folk hoek. Dat zowel solo als met de groepen Stars Like Fleas en Doveman. Hij is overigens getrouwd met Beth Orton. Zijn muziek is van de wat kleinere labels als Plug Research en Bedroom Community terechtgekomen bij Nonesuch. Zijn nieuwste album Salt River, zijn eerste in 5 jaar tijd, is uitgebracht op River Lea. Amidon (zang, vedel, gitaar) wordt hierop begeleid door Earth Flower leden Sam Gendel (saxofoon, synthesizer, gitaar, percussie, orgel, Sarune Bolon) en Philippe Melanson (elektronische percussie) en eenmaal door zangeres Marcella Cytrynowicz. Vijf van de 10 tracks zijn traditionals, één is door hemzelf geschreven en de rest zijn fraaie covers van Grey Larsen, Lou Reed, Yoko Ono en Ornette Coleman. Het is allemaal behoorlijk eigenzinnig gedaan en laveert van folk naar avant-pop. Ter referentie moet je denken aan een kruisbestuiving van Arthur Russell, Peter Broderick, Richard Youngs en Bill Callahan. Sam Amidon is hier op zijn best.
CandyCash – L’Ombre Des Fauves (cd/digitaal, Atypeek Music / Creative Eclipse PR)
CandyCash is een duo uit Parijs rond zangeres Pandra Vox en muzikant James Saucerfull. Daar worden wel referenties als Björk. The Dø, Amanda Palmer en dergelijke aan gekoppeld. Ze hebben inmiddels al de twee albums Anticraft (2009) en Mindjam (2012) uitgebracht, waar ze op hun eigengereide wijze ergens tussen trip hop en droompop uitkomen. In 2023 volgde na allerlei activiteiten tussendoor het derde album L’Ombre Des Fauves, dat nu in een deluxe editie weer wordt uitgebracht (al kan ik die online nog nergens vinden). In plaats van 9 brengen ze nu 13 tracks, die op licht mysterieuze wijze weer het midden houden tussen de genoemde genres en artiesten. Het spreekt alleen net wat meer tot de verbeelding dan de twee voorgaande releases plus dat ze er ook wereldse elementen aan toevoegen. Er borrelen ook referenties als Beth Gibbons, Coeur De Pirate, A Naifa en Soap & Skin naar boven. Het is een opmerkelijk album vol geheimzinnige schoonheid.
Sylvain Chauveau + Chant 1450 Renaissance Ensemble – Le Beau Monde – A Modern View On Early Music (cd, Sub Rosa)
De Franse muzikant Sylvain Chauveau is van vele marken thuis, niet alleen solo maar ook in de diverse groepen Watermelon Club, Micro:Mega, Arca, On, Ensemble 0, FEAN en This Immortal Coil. Daarnaast werkt hij eveneens samen met Stephan Mathieu, Cyril Secq en Pierre-Yves Macé. Maar één van de grootste verrassingen was misschien wel toen in 2017 het album Echoes Of Harmony Early Music Reworked verscheen, dat hij samen met het Chant 1450 Renaissance Ensemble heeft gemaakt. Ze werken er stukken uit die ergens tussen 1470 en 1510 zijn geschreven. De Renaissance muziek die gezelschap maakte zijn er door Chauveau elektronisch bewerkt. Het levert een mooie samenkomst van twee werelden op. Nu is hij weer terug met dit ensemble en het album Le Beau Monde – A Modern View On Early Music. Ze brengen a capella interpretaties van de >Octonaires de la Vanité du Monde van Paschal de L’Estocart (1582) en stukken uit het Geneefse Psalter (1562). De stemmen komen van Tessa Roos (alt), Giovanna Baviera (alt), Daniel Manhart (tenor), Simon MacHale (bariton) en Jedediah Allen (bas), aangevuld met Hanna Järveläinen (sopraan), Javier Robledano Cabrera (countertenor) en Mathias Spoerry (bariton). Ze worden op organische maar gedurfde wijze gecombineerd met de elektronica dan wel herbewerkingen van Chauveau. De teksten gaan over vergankelijkheid vol emotie en elegantie, wat ook nu nog invoelbaar is. Toch haalt Chauveau de muziek van weleer meer naar deze tijd zonder de tijdloosheid of emoties eruit te halen en dat is knap. Bovendien is het allemaal van een onaardse schoonheid.
Horsegirl – Phonetics On And On (cd, Matador)
Zo’n drie jaar geleden wist het in 2019 te Chicago opgerichte Horsegirl behoorlijk te verrassen met hun debuut Versions Of Modern Performance. De beste vrienden Penelope Lowenstein (gitaar, bas, zang), Nora Cheng (gitaar, bas, zang) en Gigi Reece (drums) wisten met weinig middelen en een eigenzinnig gitaargeluid uit de jaren 90 groots uit te pakken. Ongepolijst, recht uit het hart en met een geweldige drive. Nu zijn ze terug met hun tweede album Phonetics On And On, waar ze in zo’n 38 minuten 11 nieuwe tracks lanceren. Ze werken hierop nauw samen met Cate Le Bon (Deerhunter, Kurt Vile, Wilco). Met hun nuchtere aanpak brengen ze weer hun heerlijke versie van moderne indierock en lengen dat aan met psychedelische muziek, post-punk en shoegaze. Wat dat betreft moet je het ergens zoeken tussen The Velvet Underground. Lush, Cake Like, Dry Cleaning, Waxahatchee, Wet Leg en The Breeders. En daarmee leveren ze gewoon hun tweede geweldige album op rij af.
