Diverse wel goed gelukte formaties ter informatie in mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Benoît Pioulard & Offthesky, Broken Records, Butterfly Bulldozer, Celer, El Perro Del Mar, Golden Apes, Omni, Saramaccan Sound (Suriname) en Chelsea Wolfe.
Jan Willem
Benoît Pioulard & Offthesky – Sunder (cd, laaps)
Het Frans klinkende Benoît Pioulard is sinds 2001 het alias van de Amerikaanse artiest en multi-instrumentalist Thomas Meluch, waarmee hij meestal een mix van mix van folk, drones, singer-songwritermuziek, experimentele muziek en ambient maakt. Daarnaast is hij actief in de groepen Orcas (samen met Rafael Anton Irisarri) en Perils (samen met Kyle Bobby Dunn). Zijn landgenoot Jason Corder is onder meer bekend van het langlopende experimentele elektronicaproject Offthesky en maakt ook muziek onder zijn eigen naam en met Kinder Scout, Color Cassette en Muridae. Beide hebben ook veel samenwerkingsverbanden met hun hoofdprojecten gedaan, waarbij ze die met The Humble Bee delen. Op Sunder, uitgebracht op het innovatieve laaps label werken de twee nu samen. Hun muziek heeft normaal ook wel enige overlap, dus het is niet verwonderlijk dat de twee hier elkaar goed aanvullen. Ze creëren hun muziek op subtiele wijze met elektrische en akoestische gitaar, zang, microcassetteband, veldopnames, modulaire synthesizers, strijkers en fluit. Het is een zeer fraai uitgebalanceerd album dat tussen ambient, elektronische experimenten en neoklassiek uitkomt. Dat levert niet alleen diepgravende schoonheid vol heerlijke melancholie op, het zorgt ook voor rust, bezinning. Voer voor liefhebbers van onder meer loscil, Ian Hawgood, Memory Drawings, William Basinski, Celer en Richard Skelton.
Broken Records – The Dreamless Sleep Of The 1990s (cd, J Sharp Records)
De Schotse groep Broken Records moet je echt zelf volgen, want ze opereren op eigen wijze een beetje onder de radar. De groep is in 2007 opgericht door Jamie Sutherland (gitaar, zang), broer Rory Sutherland (piano, orgel, rhodes, synthesizer) en Ian Turnbull (gitaar, piano, orgel bas). Na een aantal optredens voegen zich daar andere leden bij, waar enkel Andy Keeney (drums, percussie) er nog altijd bij is. Ze hebben twee prachtalbums op 4AD uitgebracht en gaan daarna over op het eigen J Sharp records, waar ze op hun derde album Craig Ross (bas, gitaar, percussie, zang) als nieuw permanent lid erbij krijgen. Ze komen met hun muziek altijd ergens uit tussen folk, indierock, pop, postrock, wave en een vleugje Balkan muziek, waarbij de kenmerkende getormenteerde zang van Jamie wel één van de oorvangers is; die houdt wel het midden tussen die van Mike Scott van The Waterboys en Zach Condon van Beirut. Die laatst genoemde behoort ook tot één van de referenties. Om de 4 à 5 jaar verschijnt er een nieuw album in eigen beheer, waardoor ik hun nieuwste, vijfde album The Dreamless Sleep Of The 1990s wat laat heb opgepikt. Maar beter later dan nooit. Ze klinken hierop frisser en beter dan hun toch al goede vorige twee album, wat wellicht te maken heeft met het feit dat ze wat meer teruggrijpen naar hun 4AD jaren. Het is ook allemaal weer melancholischer, wat versterkt wordt door de stemmige orkestraties die ze her en der inzetten. Onder leiding van violiste en componiste Seonaid Aitken spelen er nog gastmuzikanten mee op violen, cello en altviool. Tevens is er nog een trompettist te gast in twee tracks. In ruim 40 minuten leveren ze hier 10 nummers af, die je tot hun beste mag rekenen. Naast de genoemde associatie mag je ook bands als New Model Army, The Unwinding Hours, The Twilight Sad, Get Well Soon, Arcade Fire en DeVotchKa in gedachte nemen, zij het dat Broken Records echt een eigen sound in huis heeft. En een mooie bovendien!
Butterfly Bulldozer – The Great Becoming Of Captain Fuzz (cdep, Tempest Of Noise / Creative Eclipse PR)
In 2021 wordt het uit Nantes afkomstige Butterfly Bulldozer opgericht, dat bestaat uit de leden Captain Fuzz, 0B-1, Zarkor, Rocket en Professor Tricks. Het is een conceptueel project dat een verhaal vertelt over een ruimtereis, dat bekrachtigd wordt door post-punk en psychedelische geluiden van de vijf muzikale astronauten. Ze komen met hun debuut epee The Great Becoming Of Captain Fuzz, waarop ze 5 nummers brengen. In 26 minuten laten ze een energieke en frisse mix horen van de genoemde genres. De ene keer uiterst opzwepend en op andere momenten geestverruimend, maar soms beide tegelijkertijd. Hoewel hetgeen ze hier brengen echt een eigen smoel heeft moet je denken aan de felheid van Slift, Fugazi, Pond en The Mars Volta, terwijl ze met de psychedelica van Spacemen 3 en Motorpsycho komen. Ik denk dat deze mini wel gaat landen!
Celer – Engaged Touches (Expanded And Remasted (3cd, Two Acorns)
Celer is het inmiddels 18 jaar lopende project van Will Long en tot 2009 diens helaas toen overleden vrouw Danielle Baquet-Long (Chubby Wolf). De muziek van Celer, zit altijd ergens in de ambienthoek dikwijls voorzien van veldopnames en subtiele, minimale elektronische experimenten. En de muziek is altijd melancholisch van aard, wat om begrijpelijke redenen niet minder is geworden in de loop der jaren. Inmiddels heeft Celer een discografie van hier tot Tokio, wat niet alleen door de ontzaglijke hoeveelheid komt, maar ook omdat Will er nu woont. In 2009 is op het Home Normal label het album Engaged Touches verschenen. Destijds op 1 cd. Het is één van de beste Celer albums uit de beginperiode en ook nog met Danielle erbij. Deze is nu heruitgebracht in een uitgebreidere en geremasterde versie. Je krijgt nu 3 cd’s. Op de eerste twee de uitgebreide versies met respectievelijk 6 nummers van samen bijna 38 minuten lang en 5 nummers van samen bijna 54 minuten lang. Overigens gaat het om twee korte extra tracks, maar het weerzien ervan. Het vormt een prachtige aanvulling op het originele album en de geluidskwaliteit is er ook op vooruit gegaan. De derde schijf bevat nog het originele album in de opgelapte versie. Het is een mooi 15jarige jubileumuitgave geworden met muziek die verplichte kost is voor ambientminnende luisteraars .
El Perro Del Mar – Big Anonymous (cd, City Slang / Konkurrent)
El Perro Del Mar is Spaans voor “de hond van de zee”, maar dan geen “zeehond”, want dat is “el sello”. Enfin, het is sinds 2003 ook het project van de Zweedse zangeres, multi-instrumentaliste en componiste Sarah Assbring. Ze heeft 5 albums uitgebracht, waarvan de laatste in 2016. Haar muziek is nooit in beton gegoten, maar ze kwam doorgaans uit tussen indiepop en droompop en schuift door de jaren heen ook wat meer de synthpop kant op; maar er zit ook wel eens dance, mysterieuze pop, doowop of liefdesliedjes doorheen. Altijd smaakvol en met een lichte zweem van melancholie. Na acht jaar is dan eindelijk haar volgende wapenfeit Big Anonymous er. Voor wie haar voorheen wellicht ietwat lichtvoetig vond of misschien niet een interessant, raad ik aan er eens goed voor te gaan zitten. Het album dan, deze recensie is zo weer voorbij. In 10 stukken van samen bijna drie kwartier overdenkt ze op onverbloemde wijze haar innerlijke duisternis, die ze heeft geërfd. Daarnaast gaat ze dialogen aan met de doden en brengt ze contemplaties over haar eigen sterfelijkheid. De muziek neigt naar gothic en wordt voorzien van allerhande experimenten, donkere trage en soms loodzware beats, shoegaze achtige ruis en prachtig stemmige orkestraties. Bij vlagen is het echt gitzwart; heerlijk! Daar krijg je nog haar slepende zang, de spookachtige stemmen, geheimzinnige, soms unheimische sfeer en de onversneden droefgeestigheid bij. Wat een intensiteit! Ze krijgt her en der wel hulp op de toetsen, die voor een extra dichte textuur zorgen. Je moet het nu denken aan een donker caleidoscopische mix van Soap&Skin, Mica Levi, Beth Gibbons, Fever Ray en The Caretaker. Titels als “Cold Dark Pond”, “In Silence”, “Wipe Me Off This Earth” en “Kiss Of Death” liegen er in dit geval ook niet om. En daarbij gaat het, weliswaar gehuld in duisternis, van hoogtepunt naar hoogtepunt. Wat een waanzinnig goed album. Haar magnum opus.
Golden Apes – Our Ashes At The End Of The Day (cd, Icy Cold)
De Golden Apes is een hedendaagse postpunk, alternatieve en gothic rockformatie, die al in 1998 is opgericht. Maar ze kunnen prima meedraaien met de hedendaagse duistere garde. Sterker nog ze vullen eigenlijk het gat tussen de stichters als Sisters Of Mercy, Bauhaus, The Cure en Joy Division en de bands van de afgelopen jaren in dat genre. De groep, die tegenwoordig bestaat uit Peer Lebrecht (muziek, zang, teksten, keyboards), Gerrit Haasler (gitaar), Christian Lebrecht (bas) en Salomon Bosse (drums, percussie). Op hun nieuwste album Our Ashes At The End Of The Day, worden ze nog door drie gastmuzikanten geholpen op gitaar. Ze brengen hier 8 nieuwe tracks in een kleine drie kwartier, waarbij ze weer een heerlijke mix van de genoemde genres laten horen. De loodzware zang van Peer weet je weer heerlijk de diepte in de slepen en de muziek zorgt voor een melancholisch, maar opzwepend geheel. Ook liefhebbers van bands als I Like Trains, The Editors en Interpol zullen hier hun draai wel weten te vinden. Sterk album!
Omni -Souvenir (cd, Sub Pop / Konkurrent)
De bandnaam Omni komt nogal eens voor, maar in het geval van de band die nu volgt, gaat het over de Amerikaanse, uit Atlanta (Georgia) afkomstige groep. Deze gaat in 2016 van start met zanger en bassist Philip Frobos (Carnivores), gitarist en toetsenist Frankie Boyles (ex-Deerhunter) en dan nog drummer Billy Mitchell. Die laatste in ondertussen vervangen door synthesizerspeler en drummer Chris Yonker (Hello Ocho). Ze presenteren hun vierde album Souvenirs, waarop je 11 nummers vind die ze zoals vaker in een goed half uur afwerken. Hun lekker springerige rock wordt gevoed door literatuur, esthetiek en eigengereidheid. Maar ook door post-punk en elementen uit de jaren 70 en 80. Eenmaal krijgen ze nog bezoek van zangeres Izzy Glaudini uit Sextile. De rest werken ze zelf in een lekker tempo af, pakkend en venijnig, waarbij er zo maar namen als Wire, Faraquet, XTC, Minutemen, Television, Protomartyr of Big Audio Dynamite in je hoofd kunnen opduiken. Of niet, maar dan nog heb je een ijzersterk album in handen.
Saramaccan Sound (Suriname) – Where The Rivers Bends Is The Only Beginning (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Het Saramaccaans is een creoolse taal die in Suriname wordt gesproken door de Saramaccaners, dat een van de zes marronvolkeren is. Zij zijn de nakomelingen van de tot slaaf gemaakten die vooral in de tweede helft van de 17de eeuw de bossen van Suriname in trokken en zich aanvankelijk vestigden langs de Boven-Surinamerivier en Saramaccarivier. Ook in een deel van Frans-Guyana wordt de taal nog gesproken, maar de aantallen nemen wel af en het wordt nog door zo’n 25 tot 50 duizend mensen gesproken. Het is een mengelmoes van vooral Afrikaanse talen met elementen uit het Portugees, Engels en Nederlands. De broers Dwight Sampie en Robert Jabini schrijven als Saramaccan Sound (Suriname) akoestische muziek en zingen in die taal en treden er ook mee op. Producer en muzikant Ian Brennan, ook bekend van zijn producties met Parchman Prison Prayer, Ustad Saami en The Good Ones, heeft ter plekke langs een afgelegen rivieroever in het Amazonegebied van Suriname het album Where The Rivers Bends Is The Only Beginning opgenomen. Het is de twaalfde in de zogeheten “Hidden Musics”-serie op Glitterbeat. Het heeft 12 prachtig rauwe akoestische liedjes opgeleverd, die weer iets totaal nieuws aan de oppervlakte brengen. Daarbij zijn de teksten actueel en verwijzen naar alledaagse conflicten, zoals de stijgende getijden en overstromingen in het gebied als gevolg van de opwarming van de aarde. Ook al versta je de taal niet, hun onversneden emoties en hartenkreten zijn universeel invoelbaar. De muziek is een soort mengeling van Surinaamse folk, Afrikaanse muziek en een soort oerblues. Het is niet alleen een belangrijk muzikaal document geworden, maar ook nog eens van een grenzeloze pracht.
Chelsea Wolfe – She Reaches Out To She Reaches Out To She (cd, Loma Vista)
De Amerikaanse zangeres Chelsea Wolfe laat zich bepaald niet in een hokje duwen; gelijk heeft ze trouwens. Al sinds 2006 weet ze te verrassen. Zo start ze met mysterieuze hybriden van doom-folk, gothic-folk, experimentele muziek, rock, noise, avant-garde en wave. Later komt daar ook black metal, shoegaze en industrial bij. Maar ook meer akoestische albums staan op het menu of een album samen met Converge. En ook in de groep Mrs. Piss (samen met Jess Gowrie, waarmee ze ooit Red Host deelde) met meer metal en industrial georiënteerde muziek. Kortom, je weet nooit helemaal wat je krijgt; wel dat het altijd onuitwisbare indruk weet te maken. Op haar laatste soloalbum Birth Of Violence uit 2019 alweer, koos ze voor een meer sobere, akoestische koers, waar de kracht van ervoor verruild werd voor mysterieuze, ietwat onheilspellende muziek. Nu is ze terug met haar achtste soloalbum She Reaches Out To She Reaches Out To She. Een titel, die zeker als je deze blijft herhalen, cyclisch is. Zoals er ook online te lezen valt is het album in feite een wedergeboorte in de maak. Het gaat om het verbreken van banden, maar is eveneens een belangrijke herinnering aan het feit dat genezing cyclisch en circulair is en geen eenvoudig lineair proces. Dat klinkt wellicht ietwat zweverig, maar dat is de muziek zeer zeker niet. De songs zijn weer een stuk harder, maar tevens minder gepolijst en van een intensiteit om U tegen te zeggen. Hierbij krijgt ze hulp van muzikale partner in crime Ben Chisholm (piano, synthesizer, drumprogrammering, voorproductie) uit Wild Eyes, Jess Gowrie (drums, drummachines, gitaar) van Mrs. Piss en Horseneck plus Bryan Tulao (gitaar) uit Black Math Horseman, MGR en Mother Tongue. En dan is de productie ook nog eens in handen van David Andrew Sitek, ooit TV On The Radio en The Neverly Boys. Ook daar laat Chelsea zien niet voor het minste of geringste te gaan. En dat hoor je terug en betaalt zich uit. Ze deelt donkere mokerslagen uit, die op verpletterende wijze uitpakken. Aan de andere kant laat ze ook lekker opzwepende stukken horen en soms pakt ze het ook klein en gevoeliger aan, zij het dat het zich allemaal in de duisternis afspeelt. En dan te bedenken dat haar tweede naam Joy is. Het is gevarieerd, meeslepend en machtig mooi wat ze hier brengt. Zelfs het maken van imponerende albums is een terugkerend aspect bij Chelsea Wolfe.