Nu ook matchfixing in de eredivisie. Wij worden anders graag omgekocht om bepaalde muziek te kopen, al zullen we dat helaas niet meer doen bij V&D. Nu zijn we dus nog goudeerlijk in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Æmaeth, Astronaute, Blackie & The Oohoos, Choir Of Young Believers, Mala Vita, Lorenzo Masotto, Matmos, Mint Julep, So Pitted, TEEN, thisGrey hates the sun, Rokia Traoré, Ed Tullett, Various Artists: In The City Of Your Eyes, Angel Haze en Yung Internet.
Jan Willem
Æmaeth – The Roman (cd, Gizeh)
Æmaeth is een nieuw project van Owen Pegg (A-Sun Amissa, Hundred Year Old Man). Zijn cd The Roman, een soundtrack voor de gelijknamige onafhankelijke stomme film, is de eerste in de nieuwe “Dark Peak”-serie van Gizeh records. Hij creëert hiervoor uiterst kille orkestraties in combinatie met zware drones. Ook de bandnaam zal bewust gekozen zijn; in het Hebreeuws zijn Æmaeth (waarheid) en Maeth (dood) met elkaar verbonden (heeft iets met de Golem te maken); slechts één letter die ze scheidt. Pegg laat hier een oprecht geluid horen, maar de koers is naar het duistere en onzekere. Wellicht de dood? Slechts één recensent die dat al dan niet verbindt. Ook de Romeinse generaal in de film wordt voor dood achtergelaten en probeert erna te herstellen met de dood hijgend in zijn nek. Die naargeestigheid is ook voelbaar in deze soundscapes. Om zijn desolate klanklandschappen verder vorm te geven, krijgt Pegg hulp van Kieran O’Malley (viool), Natasha Williams (zang), Claire Brentnall (klarinet) van Shield Patterns en Gizeh labelbaas, Glissando-, A-Sun Amissa-, Shield Patterns- en The Rustle Of The Stars-lid Richard Knox (veldopname bewerkingen). Ondanks de heersende duisternis wordt je onherroepelijk gegrepen en ontdek je ook veel schoonheid in deze misère. Denk daarbij aan een spannend amalgaam van Stars Of The Lid, Richard Skelton, Celer, Orphax en de vroegere In Slaughter Natives. Het is beangstigend mooi.
Astronaute – Petrichor (cd, Zeal / Konkurrent)
Astronaute is groep rond de Belgische singer/songwriter Myrthe Luyten (zang, gitaar). Op het fijne Zeal label brengt ze het kersverse debuut Petrichor uit, die volgt op een epee uit 2013. De band bestaat verder uit Bert Hornikx (drums, percussie), Toon Vanotterdijk (bas) en Bert Vliegen (keyboards, gitaar, achtergrondzang). Luyten is eerder ook al te horen bij Mad About Mountains. Hier schrijft ze alles zelf. Ze houdt daarbij erg van sfeerscheppende en tot de verbeelding sprekende, troostgevende muziek en niet per se van het breekbare type singer-songwritermuziek. Muziek die je kunt ruiken, muziek waarbij je melancholische beelden voor je ziet en muziek waar je troost in vindt. Petrichor is de geur die ontstaat wanneer regen op de droge grond valt; de specifieke lucht die vrijkomt is geosmine, of 1,10-trans-dimethyl-trans-(9)-decalol om precies te zijn. Enfin, deze is symbolisch gekozen na een moeilijke periode waarin ze een tweede adem vindt om door te gaan. De muziek hier is ingetogen en mooi als herfstkleuren, zacht als mos, stevig als een omarming van een goede vriend en ademt daarbij een bijzondere, stemmige sfeer uit; bepaald niet luchtig, maar zeker niet zwaar op de maag liggend. Ze brengen een sepiakleurig mix van stemmige indierock, verstilde landerige postrock en lichte Americana elementen. Je moet daarbij denken aan Low, Thalia Zedek, Mad About Mountains, Chantal Acda, Red House Painters, Clara Engel, Suzanne Vega en Sharon Van Etten. De intense emoties dringen langzaam en onhoudbaar binnen, als petrichor; vertrouwd, overrompelend en confronterend. Na regen komt ook hier weer zonneschijn, zij het dat het altijd wel enigszins bewolkt blijft. De negen songs geven op wonderschone wijze de vele geuren van het emotionele spectrum een troostrijke plek. Deze Astronaute is glansrijk geland.
Blackie And The Oohoos – Lacune (cd, Unday/ N.E.W.S.)
I
n 2010 debuteert het Belgische Blackie & The Oohoos met hun geweldige, gelijknamige debuut dat ook met stip op nummer 1 eindigt in mijn jaarlijst. De groep rond de bijzonder sireneachtig zingende zussen Loesje en Martha Maieu, die tevens deel uitmaken van Flying Horseman, zetten samen met leden uit die band een mysterieuze gelijk Twin Peaks-achtige sfeer neer, waarbij de muzikale omlijsting het midden houdt droompop, wave, dark cabaret, blues, jazz en freak folk. Op hun tweede cd Songs For Two Sisters (2012) gaan ze daar op een meer ingetogen wijze mee verder, wederom met Flying Horseman leden Alfredo Bravo (drums) en Milan Warmoeskerken (gitaar, bas) plus gastmuzikanten. De verrassing van hun eersteling is er niet, maar het levert nóg betere songs op die een tandje sterker, broeieriger en meer psychedelisch zijn. Met hun innemende prachtgeluid eindigen ze wederom hoog in mijn jaarlijst. Wordt het dan een lastige derde met Lacuna na vier jaar? Nee hoor! Ze laten nu met z’n vieren, zonder extra muzikanten, wederom een mysterieus geluid horen, maar doen dat opnieuw op een kalere en tevens kernachtige wijze. Elke keer dat zij iets laten, brengen ze meer op andere fronten. Zo krijgen de elektronica een prominentere rol en is het geluid strakker, meer nachtelijk, onheilspellend, psychedelisch en experimenteel. De cover van het album geeft ook al veel weg: intrigerend lelijk, psychedelisch, mysterieus, bevreemdend en toch kleurrijk en eigenlijk wel mooi. Tussen dat alles past hun muziek ook. Zonder dat het de freak of spook folk kant van weleer opgaat, weten ze wel dat surrealistische gevoel te brengen, waarbij je alleen geen eenvoudige omarming krijgt. Meer tijd voor bezinning en wat minder uitschieters. Gewoon een constant hoog niveau. Hun vernieuwingsdrang valt dan ook te prijzen, al voelt het hier soms als een overgangsalbum. Ze tonen hier wel meer dan ooit hun eigen smoel. Derhalve blijven ze een band van formaat.
Choir Of Young Believers – Grasque (cd, Ghostly International / Konkurrent)
Het Deense Choir Of Young Believers is in 2006 opgericht door Jannis Noya Makrigiannis, die daarvoor actief is in Lake Placid en Mit Nye Band. Hij heeft Kopenhagen na het uiteengaan van Lake Placid tijdelijk verruild voor het Griekse Samos, maar keert terug naar Kopenhagen om met zijn nieuwe band aan de slag te gaan. En niet zonder succes, want het nummer “Hollow Talk” van het debuut This Is For The White In Your Eyes (2008) schopt het zelfs tot titeltrack van de Zweeds/Deense serie “The Bridge”. In 2012 verschijnt hun tweede album Rhine Gold, waarop het zevenkoppige collectief definitief een plek verwerft tussen indierock, soul, orkestrale en avantpop. Jannis (zang, gitaar, piano, bas, keyboards, percussie) beschikt over een prettig hoge maar warme stem, waarmee hij een soort mannelijke equivalent van Sade is. Op hun nieuwe album Grasque zijn ze uitgegroeid tot een negenmansformatie en krijgt hij rugdekking van muzikanten op cello, zang, bas, keyboards, drums, blaasinstrumenten, piano, viool en percussie. Ondanks de grote bezetting laten ze een ingetogen en gloedvol geluid horen, dat deels elektronisch en deels akoestisch is. Op licht bevreemdende wijze weten ze hier weer die bovengenoemde mix te brengen. Soulvolle pop met dubstep, downtempo en leftfield elektronica in een surrealistische maar warme setting. Alsof Sade, James Blake, Radiohead, Haxan Cloak, Frank Ocean, Sigur Rós en Arthur Russell elkaar omhelzen. Het is net zo eigenaardig als wonderschoon. Geloof het maar! En anders luister je gewoon zelf hieronder.
Mala Vita – So Far So Good (cd, Global Roots Music)
Hoewel het in 2002 opgerichte Mala Vita officieel een band uit Delft is, is het in feite het levendige en mooie bewijs van de verbindende factor die muziek kan zijn tussen diverse nationaliteiten. Zo komt zanger/gitarist Mickael Franci uit Italië, maar andere leden komen uit Servië, Bosnië en tevens Nederland. Ja, zo kan het ook! Het geluid dat ze op hun eerste drie cd’s El Diluvio (2004), Disorgannizatta (2007) en En Exilio (2009), de live cd Mani Fiesta even nog buiten beschouwing gelaten ook al zijn ze live een feest, laten horen is een wervelende mix van punk, ska, Balkan, reggae, surf en indierock. Ik moet daarbij ter vergelijking vooral denken aan Mano Negra, al brengen ze meer Oost Europese geluiden en passeren ook Beastie Boys, Gogol Bordello, System Of A Down, The Clash, New Model Army, Firewater en Goran Bregović de revue. Maar de fijne, inspirerende, internationale en energieke kruisbestuiving hebben ze zeker met elkaar gemeen. Een waar grenzeloos feest voor de oren, waarbij ze altijd hun maatschappelijke betrokkenheid tonen. Het zijn echt muzikale nomaden, zowel qua muziek als de landen die ze aandoen met hun concerten. De nieuwe cd So Far So Good heeft even op zich laten wachten. Ze hebben al eerder een album klaarstaan, maar voelen dat er meer inzit. Ze gooien alles overboord en gaan opnieuw aan de slag. Daarvoor hebben ze hulp ingeroepen van de Amerikaanse producer Mario Caldato Jr (onder meer Beastie Boys en Beck). Ook Michel Schoots van De Div en Urban Dance Squad draagt zijn steentje bij. Voor de rest zijn het naast Franci, Davor Lazić (gitaar, achtergrondzang), Emil Kunto (accordeon, keyboards), Erik Jan Bosch (bas) en Siniša Banović (drums, percussie) die de band hier completeren. Het resultaat mag er wezen. Ze brengen nog steeds die wervelende, wereldse mix maar de songs steken nóg beter in elkaar. Daarbij is de ondertoon wel meer serieus. Deels wellicht uit cynisme hoe de wereld nu met de mensen uit andere landen omgaat, maar ook zeker uit een bepaalde urgentie om eens een ander, stevig geluid te brengen. Nog steeds een feest, in diverse talen gezongen, maar wel met een scherpere boodschap en wellicht daardoor ook minder uptempo. Iets minder wilders, wie wil dat niet? Het is in alle opzichten een verbroederende wereldplaat van formaat geworden. Hun aller-allerbeste tot nu toe.
Lorenzo Masotto – Rule And Case (cd, Preserved Sound)
Lorenzo Masotto is een Italiaanse componist en pianist, die ook met enige regelmaat de synthesizer ter hand neemt. Deze aan het conservatorium geschoolde artiest houdt er echter van om de emotie en het experiment op te zoeken; iets dat niet bepaald aan de klassieke muziek toegeschreven hoeft te worden. Dat laat hij vorig jaar ook al horen op zijn album Seta, waarbij zowel liefhebbers van Nils Frahm als die van Nils Petter Molvær, David Darling, Wim Mertens en Max Richter op hun wenken worden bediend. Daarop mengt hij in samenwerking met diverse gasten jazz en neoklassiek tot een mooi geheel. Op zijn nieuwe album Rule And Case koerst hij meer richting de experimentele neoklassiek. Hij krijgt daarbij hulp van 7 gasten op viool (2x), altviool, cello, drums, saxofoon en trombone. Ondanks zijn klassieke achtergrond, slaat hij hier eigenlijk nergens de gebruikelijke paden in. Soms wentel je jezelf in een volkomen klassiek bad, maar hij brengt zoveel nuances en ongebruikelijke elementen aan, bijvoorbeeld uit de rock, dat je nooit weet waar het heen gaat. Hij heeft dan ook al ervaring opgedaan in de post-rockband Le Maschere Di Clara. Ook varieert hij met de pianogestuurde en meer op de strijkers gerichte muziek, waarbij de chronologie van de diverse elementen ook dwars door elkaar lopen. Al die zaken bij elkaar zijn niet alleen heel spannend, maar ook van een betoverende klasse. Er zijn weinig klassiek geschoolde artiesten die zo lekker buiten hun geïndoctrineerde paden weten te pissen als Masotto. Van bovenstaande referenties blijven vooral Max Richter en David Darling overeind, omdat de jazz-elementen hier niet aanwezig zijn, waarbij je tevens moet denken aan de muziek van Rachel’s, Clogs en Henry Purcell. Een caleidoscopisch (neo)klassiek werk vol verstrooiende emoties. Masotto rules!
Matmos – Ultimate Care II (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Eigenlijk weet je van tevoren nooit wat je moet verwachten van een Matmos release, dat loopt namelijk uiteen van abstracte drum ‘n’ bass zijn, IDM, glitch of zelfs Americana bezien vanuit de IDM. Dat maakt ze, sinds halverwege de jaren 90 tot nu, ook zo ongelooflijk interessant en uniek. De groep bestaat uit het koppel Martin “MC” Schmidt en Drew Daniel (Crain), die beide ook deel hebben uitgemaakt van Iao Core. Voor hun nieuwste cd Ultimate Care II (er is geen deel 1 voor zover ik weet trouwens) hebben ze zich laten inspireren door het wasprogramma van een zeker type Whirlpool wasmachine, waarbij ze de machine en het water ook daadwerkelijk gebruiken, zij het bewerkt, als instrument. Dat gegeven maakt dat je op voorhand al zit te soppen op je stoel. Het is één lange track van 38 minuten. Maar net als bij een wasprogramma, waar spoelen, wassen, naspoelen en centrifugeren één geheel vormen, brengen zij hier ook allemaal verschillende stukken binnen één track. Daarvoor krijgen ze nog washulp van Jon Leidecker (Negativland), Sam Haberman (Horse Lords), Max Eilbacher (Horse Lords, Needle Gun), Jason Willett (Half Japanese), Dan Deacon (sol en Rated R) en Duncan Moore (Needle Gun). Het resultaat verbluffend. Van machinale, kille klanken, IDM, industrial en drones tot glitch, krautrock, tribal en warme elektronica. Na de draaibeurt tintelen je oren nog na. Of het van de frisheid is betwijfel ik, maar het is desalniettemin een schoon en vernieuwend werk wat ze hier hebben afgeleverd.
Mint Julep – Broken Devotion (cd, Unseen)
Keith Kenniff is een veelzijdig muzikant, die zowel solo als in verschillende projecten van zich laat horen. In 2004 start hij met zijn elektronisch gerichte Helios, waarmee hij desolate, droefgeestige hybriden van ambient, IDM en wave maakt. Vanaf 2005 laat hij ook met enige regelmaat van zich horen als Goldmund, waarmee hij dromerig melancholische pianogedreven muziek maakt. Tussendoor is hij eenmaal op jazzy wijze te horen als Sono. Veel werken verschijnen op het eigen Unseen. Met zijn vrouw Hollie richt hij in 2008 het shoegaze/droompop bandje Mint Julep. Inmiddels zijn daarvan al een cd-r, mcd en het fraaie debuut Save Your Season (2011) verschenen. Samen hebben ze als Meadows ook al een cd gemaakt, maar die is voor de jeugdige luisteraar bedoeld. Nu is na 5 jaar Broken Devotion eindelijk een feit. Dat ze als man en vrouw een dampende, warme setting neer kunnen zetten is niet verbazingwekkend, maar ze brengen wel meer dan dat, zoals een goed huwelijk betaamt. De zwoele synthesizerklanken worden vergezeld door lonkende beats, stuwende ritmes en gruizige gitaren, waarbij Hollie haar heerlijke bitterzoete zang laat horen. Diep geworteld in de jaren 90, maar met de dromerige blik gericht op de toekomst. Denk aan een zomerzwoele doch melancholische kruisbestuiving van SPC ECO, Cocteau Twins, M83, Slowdive, I Break Horses, OMD en The xx. Oud en nieuw omarmen elkaar hier innig als twee geliefden. En ik hoorde dat het goed zat. Broken? Nee! Devotion? Absoluut!
So Pitted – Neo (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Na het succesvolle Mass Gothic komt Sub Pop nu alweer met een bijzonder werk van de groep So Pitted. Lekker bezig daar! Alleen is dit wel heel andere koek, getuige hun cd Neo. De groep wordt gevormd door Nathan Rodriguez, Liam Downey en Jeannine Koewler. Ze delen een liefde voor bands als The Mars Volta, Rage Against The Machine, Nine Inch Nails, Smashing Pumpkins, Tool, Cocteau Twins, Butthole Surfers, Red Hot Chili Peppers, Devo en dergelijke. Dat vertaalt zich naar superenergieke muziek, die toch het best onder de noisevlag vaart, zij het allemaal op nogal onconventionele wijze. Zelf noemen ze neo wave, waar ook helemaal niets tegen is. Strakke noisegitaren, pompende drums en psychedelische maar pakkende zang maken hierbij de dienst uit. De 11 nummers, die bij elkaar bijna 29 minuten duren, voelen als een heftige rit in de achtbaan. Ze denderen maar door, maar brengen ook veel prettig gestoorde elementen. Het is alsof ze Butthole Surfers, Nirvana, Big Black, Black Flag, Pixies, Helmet, Ministry, Chrome en Godflesh in de blender hebben gegooid en daarmee een eigenzinnige cocktail hebben bereid. Tijd om daar echt bij stil te staan krijg je echter niet, want je wordt gewoonweg meegesleurd door hun energieke uptempo geluid. Of je nu wilt of niet, het is keihard genieten.
TEEN – Love Yes (cd, Carpark / Konkurrent)
De New Yorkse vrouwenband TEEN krijgt met hun debuut In Limbo meteen al voet aan de grond met hun frisse mix van shoegaze, pop, psychedelica, r&b en rock. Ervoor zit eigenlijk nog een cd Little Doods (2011), maar dat is eigenlijk meer een lo-fi blauwprint voor In Limbo en een soloaangelegenheid van Kristina “Teeny” Lieberson. De groep bestaat dan naast Kristina (ex-Here We Go Magic) uit haar zussen Katherine en Lizzie Lieberson plus hun vriendin Jane Herships (ex-Spider), die later door bassiste Boshra AlSaadi wordt vervangen. De zogenaamde moeilijke tweede plaat lijkt voor hen geen enkel probleem getuige het sterke vervolg The Way And Color (2014), waarop ze weer fris en fruitig verder gaan met hun beklijvende mix. Nu komen ze met hun derde wapenfeit Love Yes. Hierop behandelen ze allemaal zaken die de moderne vrouw bezighoudt. De muzikale omlijsting gaat daarbij op stemmige en uptempo wijze weer alle kanten op, waarbij ze zowel synthesizers, drums, viool, bas en piano inzetten. Ze blijven een leuke, catchy en eigengereide mix van Cakelike, Lush, Bel Canto, That Dog en soms zelfs The Bangles. Lief, licht bevreemdend en smaakvol goed.
thisGrey hates the sun – thisGrey hates the sun (cd, Final Muzik)
thisGrey hates the sun, inderdaad zo geschreven, is sinds 2012 het soloproject van de Italiaanse gitarist/componist Giordana Rivolta. Hij komt in 2014 met een splitrelease met Corpoparassita in de zogeheten singlesclub van het prestigieuze Final Muzik label. Rivolta fabriceert daar een biologerende en bovenal duistere mix van industrial, dark ambient, noise, drones en experimentele muziek. De intense sfeer en minimale doch heftige muziek houden je stevig in de houdgreep. Nu brengt hij op datzelfde label zijn gelijknamige debuut uit. Daarop serveert hij 11 composities, die na ruim 54 minuten finishen. Net als op zijn bovenvermelde split cd brengt hij hier een mix van de genoemde genres, al zijn deze nóg beter uitgewerkt. Het werkt het beste onder de koptelefoon, want dan duik je werkelijk een parallel universum in dat zich op buitenaardse en tot de verbeelding sprekende locaties lijkt af te spelen. Het zijn flarden van elektronische noise en pulsaties, gitaarsounds en gesamplede stemmen die zorgen dat je op intrigerende en haast hypnotiserende wijze meegevoerd wordt op een weergaloze trip. Subtiele manipulaties, bijzondere combinaties en effecten maken het geheel af. Intens als een thriller, maar ook claustrofobisch, bevreemdend en gewoonweg wonderschoon. Alsof Haarvöl, Scorn, Aenimae, Dirk Serries, Machinefabriek, Philippe Petit en David Lynch een duister verbond zijn aangegaan. Muziek die je niet licht zal vergeten.
Rokia Traoré – Né So (cd, Nonesuch/ Rock’A Sound)
De Malinese zangeres Rokia Traoré brengt ons sinds 1998 met enige regelmaat een nieuw album, die stuk voor stuk van een immense schoonheid zijn. Veelal brengt ze diverse Afrikaanse stijlen met desertblues door elkaar, die ze op bijzondere wijze aaneen smeedt. Maar eerlijk is eerlijk, door haar prachtig bitterzoete zang ben ik sowieso meteen om. Né So is haar zesde album, waarop ze weer mag rekenen op een vele muzikanten, naast diverse Afrikaanse ook John Parish en John Paul Jones, om haar songs in te kleuren. De titel betekent “thuis” en dat heeft ze niet voor niets zo gekozen. Vrijwel al haar songs gaan over de vluchtelingen en racisme, maar ook over geluk en of een gebrek daaraan. Daarmee toont ze haar betrokkenheid met de situatie momenteel in de wereld, haar eigen continent inclusief. Dat levert wel 11 wonderschone songs, die iets meer uptempo zijn dan op haar vorige albums. Een duidelijke uitzondering daarop is de bloedstollend mooie cover van “Strange Fruit”. Het is al met al een evenzo bewogen als prachtige cd geworden.
Ed Tullett – Fiancé (cd, Monotreme / Konkurrent)
De Britse songwriter Ed Tullett heeft in het verleden al wat muziek afgeleverd voor tv-series als Pretty Little Liars, Bones en Catfish en remixen gemaakt van Bon Iver, Local Natives en Ajimal. Tevens heeft hij in 2011 al een album No Joy afgeleverd vol folk en altcountry. Toch beschouwt hij Fiancé al zijn werkelijke debuut. Vergeet ook al het andere want wat hij hier laat horen is van een andere orde. Muzikaal gezien brengt hij een bevreemdend geheel dat het midden houdt tussen avant-pop, speelse elektronica, R&B, soul en heel af en toe zijn vroegere folk. Dit klinkt al bijzonder, maar dan heb ik het nog niet gehad over zijn waanzinnig mooie falsetzang, waarmee hij ook experimenteert. De combinatie van dit alles zorgt voor een mysterieus en wonderlijk doch prachtig geluid. Hij gaat bij wijze moeiteloos van The Weeknd naar Public Service Broadcasting, Halls, Fleet Foxes en Bon Iver. Het is een ambitieus en adembenemend album geworden.
Various Artists: In The City Of Your Eyes (digitaal, In The City Of Your Eyes)
Het zal niemand ontgaan zijn dat de vluchtelingenstroom die momenteel uit Syrië op z’n zachtst gezegd schrijnend te noemen is. Op diverse Griekse eilanden zijn vrijwilligers nodig en actief om deze mensen op te vangen. Maar er is ook behoefte aan geld. De opbrengsten van de compilatie In The City Of Your Eyes gaan naar het eiland Samos om daar mensen te kunnen helpen. Je kunt ook rechtstreeks overmaken, maar het kan dus ook met muziek erbij. In totaal krijg je 23 tracks, waarvan je er hieronder 18 kunt voorbeluisteren. De artiesten die bijdragen zijn lang niet allemaal bekend, maar dat maakt het niet minder mooi, getuige bijvoorbeeld Dimitris Panas. Ze zitten in de neoklassieke, dark ambient, folk, drones en experimentele hoek. De namen die wellicht een belletje doen rinkelen zijn: Cindytalk, Lüüp, Edward Ka-Sel, Stone Breath, The Hare And The Moon, Martyn Bates, Spires That In The Sunset Rise en Book Of Shadows. Het merendeel is van een buitengemeen fraai. En vind je dat niet, dan nog steun je er een goed doel mee. In alle opzichten een mooi initiatief!
Martijn
Angel Haze @ Melkweg, Amsterdam
De Nederlandse NanahDae warmt het publiek prima op, met vier dansers en in Sonikbeatz een echte samplervirtuoos, zo blijkt als hij enkele beats live speelt. Angel Haze breekt echter de tent af. Zeker als ze het podium inspringt om een track live vanuit het jumpende te doen. De set bestaat vooral uit werk van haar uitstekende Back To The Woods-mixtape en niet haar toch minder geslaagde ‚echte’ debuutalbum Dirty Gold. Haar hit Working Girls wordt daarentegen niet vergeten. Boek deze dame op de festivals, zou ik willen zeggen. Niet echt mijn ding, maar ik heb m’n shot in de club toch al binnen.
Yung Internet Binnenstad
Drugs, drugs en nog eens drugs. Ik maal er zelf niet om maar ik hou wel van uitgesproken dopey muziek. En Yung Internet zijn topdealers, de lijzige raps en de bedwelmende beats van DJ Hyperlink zijn op de derde EP Binnenstad net iets directer dan de bij vlagen als Jean Rollin-soundtrack klinkende 6 Donnies Tape. Binnenstad is echter zeker zo verslavend.