Overal zien we regenboogkleuren, ja of giraffenprints en borstplaatjes. Bijzonder kleurrijk zijn ook onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Birds Of Passage, Cœur De Pirate, con_cetta vs MonoLogue, Hanggai, Richard Moult & David Colohan, Fabrizio Paterlini, Mike Patton, Ruby My Dear, Tomorrow We Sail, The Tower Of Light, Okkervil River, Ted Lucas en “Drone Ocean” (mixcloud).
Birds Of Passage – This Kindly Slumber (cd, Denovali)
Dit soloproject van de Nieuw-Zeelandse godin van de schemerpracht Alicia Merz, ook actief in Brother Sun, Sister Moon, heeft al voor diverse bloedstollend mooie releases gezorgd. Nu is er eindelijk weer een nieuw album, waarop ze haar stille, fluisterrijke en bovenal nachtelijke pracht van weleer voortzet. Geen verrassingen, maar gewoon doorgaan waar ze het best in is. Als een sluipschutter bestookt ze de luisteraars weer met haar betoverende voltreffers, die ergens tussen Grouper, Low, Glissando, Slowdive, Jessica Bailiff, Talvihorros en Soap&Skin uitkomen. Al met al neemt het je weer op vrijwillige wijze in de houdgreep. Ze is en blijft een unicum als het gaat om feeërieke pracht.
Cœur De Pirate – Trauma (cd, Dare To Care)
Je hebt zuchtmeisjes en zuchtmeisjes. De Canadese Béatrice Martin is wel een heel bijzondere. Ze is bloedstollend mooi (vind ik), maar dat zit haar muzikale smaak niet bepaald in de weg. Ondanks dat ik een kei ben in het verder kijken dan enkel het innerlijk, mag haar muziek er echt wezen. Op haar derde cd Trauma, die voor een tv serie is geschreven en na drie jaar dus niet een regulier album is, brengt ze gewoon weer hetgeen ze het best in is. Namelijke: Frans- en Engelstalige kinderlijke zang die op superzwoele wijze gebracht worden en door haar zelf begeleid op piano, orgel, harp en percussie-instrumenten plus bijdragen van gasten op gitaar, lap steel, bas, drums, orgel, piano, zang en altviool. En dat smaakt gewoonweg naar meer. Het zijn overigens allemaal covers, van onder meer Bill Withers, Anna McGarrigle, Lee Hazelwood, Amy Winehouse, The Libertines, The National, Tom Waits, Patrick Watson en Bon Iver. Nooit hebben deze artiesten zo sexy geklonken als hier. De songs, die stuk vor stuk om in te lijsten zijn, hebben niets van een soundtrack weg. Het is in alle opzichten lekker!
con_cetta vs MonoLogue – Orlando (cd, Time Released Sound)
con_cetta vs MonoLogue, ofwel de Italiaanse experimentele gitarist Giuseppe Cordaro en de Italiaanse componiste Marie e le Rose. Ze brengen om en om nummers, waarbij ze elkaar bijstaan bij de inkleuring ervan. Dit levert breekbare klanklandschappen op die ergens tussen neoklassiek, glitch, ambient, singer-songwritermuziek en drones uitkomt. Het landerige geheel schuurt, kraakt en kabbelt langzaam voort. Dit vergt enige inspanning, maar levert tot de verbeelding sprekende, rustgevende muziek op waar je na meerdere luisterbeurten steeds meer fraaie details in ontwaart. Een prachtig nieuw album op het immer fijne Time Released Sound label.
Hanggai – Baifang (cd, Harlem Recordings)
Deze Chinees-Mongoolse band uit Peking combineert traditionele Mongoolse muziek met keelzang en al met soms stevige rock. Qua invloeden noemen ze dan ook Radiohead, Pink Floyd en Rage Against The Machine, al hoor je daar werkelijk niets van terug. Na Introducing (2008) en He Who Travels Far (2010), zijn ze eindelijk terug met hun derde album Baifang (back to you). Ze gaan op een ietwat frivolere wijze door met hetgeen ze altijd deden en dat klinkt geweldig. Rock, traditionele muziek al dan niet met zang en keelzang, met hier en daar heftige gitaarstukken. Liefhebbers van Yat-Kha, Huun-Huur-Tu en Altan Urag zullen deze muziek ook zeer waarderen. Wereldrock!
Richard Moult & David Colohan – Hexameron (cd, Time Released Sound)
style=”float: right;”>
Beide Britse heren zijn ook te horen in de alternatieve folkgroep United Bible Studies en Colohan is daarnaast ook actief in Agitated Radio Pilot, Taskerlands, Raising Holy Sparks, Gorges en Meitheal. Richard Moult heeft op het verukkelijke Second Language Music label ook al solomuziek uitgebracht. Hier brengen Richard (piano, keybiards) en David (gitaar, keyboards, sax, trombone) samen een heel intiem geheel dat ergens uitkomt tussen folk, neoklassiek en minimal music. Hexameron is een verwijzing (vanuit het Grieks) naar Gods werk, die de aarde in zes dag heeft geschapen. Nu staan er ook (vermoedelijk) niet toevallig zes titelloze composities op deze schijf, die bij elkaar 37 minuten duren. Het is contemplatieve muziek die werkelijk Goddelijk te noemen valt.
Fabrizio Paterlini – The Art Of The Piano (cd, Fabrizio Paterlini/P*Dis/Inpartmaint)
Deze bijna 41 jarige Italiaanse pianist/componist speelt al sinds zijn zesde de piano, waarbij je gerust kunt stellen dat dit een enorme passie is. In de jaren 90 duikt hij op in allerlei formaties waarmee hij muziek maakt die laveert van jazz tot rockmuziek. Hierna gaat hij zijn eigen weg en brengt hij meer persoonlijke, intieme muziek, die meer aansluit op zijn gedachtewereld. In 2007 ziet zijn eerste solo album het licht, die je zou kunnen typeren als melancholische minimal music. Op zijn vijfde cd Autumn Stories uit 2012 werkt hij voor het eerst samen met een strijkensemble. Dit doet hij op zijn zesde album Now van vorig jaar nog eens vet over. Heerlijk droefgeestig materiaal met de piano in de hoofdrol. Op zijn zevende werk The Art Of The Piano, die overigens slechts 26 minuten duurt, brengt hij weer muziek voor solo piano. Maar wat weet hij hiermee weer een geheel instrumentaal doch veelzeggend geheel mee te creëren. Het is zeer melancholisch, maar door zijn typische pianospel ook uiterst luchtig en filmisch. Fans van Dustin O’Halloran, Library Tapes, Ludovico Einaudi, Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Bruno Bavota en Max Richter kunnen hier hun hart ophalen. De kunst van de piano begrijpt hij namelijk als geen ander. Prachtig!
Mike Patton – The Place Beyond The Pines (cd, Milan)
Mike Patton, tegenwoordig meer projectenman en gastschreeuwer, heeft inmiddels bewezen prima met soundtracks uit de voeten te kunnen. Daarnaast bewerkt hij werk van componist Luciano Berio, wat in 2010 op het Holland Festival uitgevoerd wordt en in 2012 op cd verschijnt. Ook dit gaat hem goed af. Ergens vorig jaar brengt hij zijn nieuwste soundtrack voor de film The Place Beyond The Pines. Hoe de muziek tot stand is gekomen, alles uit een doosje of met inbreng van klassieke muzikanten en zangers, is niet helemaal duidelijk. We klip en klaar is het dat dit weer een fraai en spannend werk is geworden. Neoklassiek met Barokke, avant-gardistische en Americana uitstapjes. Hij brengt in ruim een half uur tijd zijn 12 nieuwe composities ten gehore. Deze worden aangevuld met 5 bekende stukken van The Cryin’ Shames, Vladimir Ivanoff, Arvo Pärt, Ennio Morricone en Bon Iver. Al met al een zeer fijne aanvulling op Patton’s werk.
Ruby My Dear – Form (cd, Ad Noiseam)
Ruby My Dear is niet alleen een jazzballad van Thelonius Monk, het is tevens het project van de Franse muzikant Julien Chastagnol. Hiermee schept hij zijn eigenzinnige elektronische wereld vol idm, breakcore, glitch en drum’n’bass. Zijn debuut Remains Of Shapes To Come (2012) mag er dan ook wezen. Nu komt hij met zijn tweede album Form, waarop hij weer een spannende mix van stijlen brengt. Heldere, scherp gekante elektronica die alle kanten opgaat, maar door een duistere, filmische atmosfeer één geheel vormen. Hij gebruikt stem- en zangsamples om zijn muziek verder fraai in te kleuren. Qua muziek waaiert het uiteen van Aphex Twin, Amon Tobin en DJ Shadow tot Venetian Snares en Igorrr. Die laatste speelt hier eenmaal op de piano mee en samen brengen ze binnenkort een epee uit. Spannend album met de betere elektronische vondsten.
Tomorrow We Sail – For Those Who Caught The Sun In Flight (cd, Gizeh)
Het Gizeh label komt met enige regelmaat met van die verpletterende releases, waaronder Glissando met labelbaas Richard Knox. Een gezelschap dat daar wel enige verwantschap mee vertoont en de zangeres deelt is het zevenkoppige Tomorrow We Sail uit Leeds, dat al in 2009 is opgericht en enkele mini’s heeft uitgebracht. De groep bestaat uit Ella May Blake (zang, gitaar, keyboards), Angela Chan (altviool, cello, keyboards, zang), Matt Clarke (gitaar, keyboards, zang), Alistair Hay (drums, shruti box), Tim Hay (zang, gitaar), Tom Ilett (bas, zang) en David Ramsay (viool, accordeon, keyboards, zang). Ze brengen hier een overweldigende mix van neoklassiek, postrock, slowcore, ambient en folk. Hiermee belanden ze ergens tussen Low, Glissando, Talk Talk, Labradford, Mi And L’Au, I Like Trains en Sigur Rós. Dat zijn bepaald niet de minste referenties, maar het geluid van deze formatie is er dan ook naar. Heerlijk droefgeestige muziek gedragen op etherische vocalen en soms koorzang, met hier en daar een doeltreffende uitbarsting. Meer is niet nodig om totaal sprakeloos te geraken. Schoonheid die haast pijn doet. Een zachte maar keiharde voltreffer!
The Tower Of Light – The Tower Of Light (cd, Felte)
Grof gezegd klinkt dit Amerikaanse gezelschap als My Bloody Valentine meets Deftones, dat laatste mede ingegeven door de zang en onheilspellende sfeer. Ze mengen de duister dromerige 4AD-achtige muziek van weleer, bijvoorbeeld van de Cocteau Twins, met shoegaze, post-punk, doom, wave en drones. Hierdoor hoor je ook wel bands als Cranes, Swans, Nine Inch Nails, We Made God, Swallow, Slowdive en Blueneck langskomen. De zeer melancholische en nostalgische muziek beweegt zich traag voort, maar hakt er al snel behoorlijk in. Het is voer voor eenieder die de jaren 80 en 90 hoog in het vaandel hebben, maar ook voor de liefhebbers van de meer duistere muziek is het een geweldige traktatie. Wat dat betreft hebben ze voor een behoorlijk verwarrende bandnaam gekozen.
Okkervil River – The Silver Gymnasium
De nostalgie-fase is blijkbaar voor zowel fan als band aangebroken. Ik vond Okkervil River geweldig ten tijde van Down The River Of Golden Dreams en Black Sheep Boy, maar daarna raakte de groep me in hoog tempo kwijt. Enkele lelijke, botweg ergerlijke platen later hervinden ze zichzelf, overigens zonder terug te grijpen op het oude geluid. De band zoekt het hier in de jeugdjaren der eighties, een beetje zoals Arcade Fire dat op Neon Bible deed. Minpuntje aan deze hi-fi-versie van Okkervil River is de zanger. Eens een kraai, altijd een kraai. En hoe bombastischer de muziek, hoe meer dat op begint te vallen. Toch staan er een paar klasse-tracks op The Silver Gymnasium. Down Down The Deep River is lekker ‘bossy’ en Stay Young is haast fout vrolijk, met kekke synths en blazers. Hoogtepunt Lido Pier Suicide Car opent associatief vele luikjes. Pier Paolo Pasolini en Aldo Moro zweven voorbij, en als ik niet oplet denk ik toch dat ze in het refrein mijn naam zingen… ‘Said it’s a straight, short drive to a life full of stars.’
Ted Lucas – Ted Lucas
Het zou een mooi lijstje zijn. Filmscènes waarin een personage een pleidooi houdt voor een liedje. Elke indiekid denkt nu meteen aan Natalie Portman, die in Garden State The Shins liet horen. Depardieu heeft ook een mooie in Preparéz Vos Mouchoirs, met Mozart op de pick-up. In de mumblecore-film Bees Wax is het hoofdpersonage op bezoek back home, waar ze een oude vriend ontmoet. Ze rookt een joint met de geflopte dikkerd, die haar kennis laat maken met Ted Lucas. ‘Hier moet ik altijd van janken’, zegt ie. En hij zet I’ll Find A Way To Carry It All op. Een sentimentele prachtsong inderdaad, al was It’s So Nice To Get Stoned ook toepasselijk geweest. De plaat van Ted Lucas is er een voor Devendra Banhart-fans. Lekker wazige folk. Ted Lucas zingt zijn ‘plain and and sane and simple melodies’ met een gevoelige maar krachtige bariton.
Drone Ocean
Op wat oude Finse tango na weinig nieuws te melden deze week. Wel andere inspiratie: ik heb een mixtapevirus te pakken en dit weekend heb ik wat ambient, drones en anderszins aan elkaar gebreid. Enjoy!
Drone ocean by Martijn Busink on Mixcloud
Comments
comments
