We kunnen niet allen paus van Rome zijn. Wel zijn wij heer en meester in onze paardenvleesvrije lijstjes uit het:
We luisterden naar: Arafúra, Autechre, Abed Azrié, The Bulgarian Voices Angelite, The History Of Colour TV, My Bloody Valentine, Various Artists- Rembetika 7: Women Of Rembetika 1908–1947 en Tomahawk.
Arafúra – Humores I-IV (cd, Garden Of Eyes)
Na een tip van vorig jaar alhier heb ik deze cd meteen gepreorderd zoals dat met een mooi Nederlands woord heet. Nu is deze eindelijk fysiek verkrijgbaar. Het is het Tilburgse project van Michel de Jong, die met Izah overigens ook heerlijke post-metal maakt. Arafúr is andere koek. Dat is meer zijn ambientgerichte project, waarmee hij muziek uit keyboards, sampling, oude analoge en akoestische instrumenten, strijkers, harmonium, programmering en overige instrumenten inzet om vier langgerekte klanklandschappen vol drones, neoklassiek, psychedelica neer te zetten. Deze versmelten tot beklijvende ambient vol gevoel en melancholie. Hij komt hiermee tot een ijzersterke mix van Stars Of The Lid, Celer, Machinefabriek en The Rustle Of The Stars. Dit is echt een groots, zinderend en overrompelend mooi geheel geworden met internationale allure.
Autechre – Exai (2cd, Warp)
Deze band heeft me altijd geboeid. Hoever ik soms ook van de elektronische muziek ben afgegleden, deze band van Sean Booth en Rob Brown en tevens hun zijluik Gescom is altijd gebleven. Ze zijn verantwoordelijk voor de meest romantische elektronische cd ever, te weten Amber uit 1994, maar zijn tevens onnavolgbaar in hun haast onmenselijke ontwikkeling. Daarnaast hebben ze met Tri Repetae misschien wel eigenhandig de hele IDM vormgegeven. Er is bijna nog nooit een Autechre album er meteen ingegleden, dus waarom zou dat nu anders zijn? Ze brengen een cryptisch en haast robotachtig geluid ten gehore, waarbij ieder referentie meteen spaak loopt. Autechre is al meer dan 22 jaar hun eigen, niet te volgen referentiekader. Dát maakt hen ook tot blijvers en ontzettend essentieel. Op deze nieuwe, elfde cd, meteen een dubbele van zo’n 2 uur, is het weer helemaal raak met hun futuristische escapisme. Het is ritmischer dan voorheen, maar de geluiden zijn van een ongrijpbare bevreemdendheid die z’n weerga niet kent. Ze dicteren hier weer de toekomst voor de elektronische muziek, hun IDM, zonder ook maar ergens tegen te vallen. Ze brengen een mix van fijngesneden hip hop, stuiterende experimenten, soulvolle interventies, donkere ambient onderlagen en cyborg-achtige IDM die zowel mysterieus als pakkend is. Dat maakt dit weer tot een biologerende beauty, waarbij het kwartje iets eerder valt dan voorheen. Magistrale helden!
Luister Online:
Exai (albumsnippers)
Abed Azrié – Chante Adonis (cd+dvd, Doumtak)
Van deze zachtaardige Syrische componist عابد عازرية uit 1945 heb ik een behoorlijke stapel in de kast staan, dat mede door de omvang van de diverse releases. Net als deze nieuwe zit er de laatste jaren dikwijls een dvd bij. Hij woont en werkt al heel lang vanuit Parijs omdat hij niet kan werken in landen die gedicteerd worden door halal en haram. Hij maakt meestal een soort Arabische klassieke muziek, maar deze is doorspekt met Westerse. Daarbij zingt hij met zijn zware maar fluweelzachte stem op droefgeestige wijze doorheen. De verschillen op zijn albums zijn nihil, maar elke keer toch weer zo fraai dat je er geen genoeg van kunt krijgen. Op deze nieuwe cd heeft hij de poëzie van de verbannen dichter Adonis, het alias van Ali Ahmad Sa’id ofwel علي أحمد سعيد إسبر, omgezet in muziek. Het is kaal als de woestijn en mistroostig als de herfst, maar ook sprookjesachtig mooi.
The Bulgarian Voices Angelite – Angelina (cd, Jaro)
Le Mystère Des Voix Bulgares blijft natuurlijk veel mooier dan de huidige, maar de muziek blijf ik onverminderd mooi vinden. Het is dan ook een heuglijk feit dat er na 10 jaar eindelijk weer eens een nieuw album verschijnt. Wie bekend is met hun sound zal geen grote verrassingen aantreffen, maar wel een uitstekende herhaling van zetten met nieuwe arrangementen. Houd je van hun sound dan ben je meteen verkocht. Ken je ze niet, dan moet je na je diep te schamen maar eens laven aan deze haast buitenaardse schoonheid. Het is weer een album vol Bulgaarse mysteries en één die gehoord moet (ja moet) worden.
The History Of Colour TV – Emerald Cures Chic Ills (cd, Saint Marie)
Saint Marie is een fantastisch label dat in feite alles van Creation, 4ad, Factory en Bella Union in zich verenigt. Je vindt er werkelijk van alles dat zich tussen wave, droompop en shoegaze beweegt en ook nog eens van hoog niveau. Deze Duitse band uit Berlijn vormt daarop geen uitzondering. Ze brengen een meer dan overtuigende mix van shoegaze, postrock, wave en droompop die er behoorlijk in weet te hakken. Natuurlijk zijn ze schatplichtig aan de grootmeesters van hieronder, maar ze brengen alles met zoveel energie dat er echt wel sprake is van een eigen geluid. Een combinatie van My Bloody Valentine, Lush, Slowdive, Cocteau Twins, Pale Saints, Austra en Esben And The Witch. Heerlijke muziek met diepgang. Een droomdebuut heet dat dan.
My Bloody Valentine – M B V (cd, My Bloody Valentine)
De goden van de shoegaze zouden al jaren een nieuw album uitbrengen. Gitarist Kevin Shields duikt met enige regelmaat op bij andere artiesten als EAR en Patti Smith en tevens als producer. Meer dan 10 jaar geleden verzekeren de Mogwai leden me er al van dat er minstens 8 tracks af zijn. De extra tracks op de onlangs verschenen single/epee verzamelaar doen het ergste vrezen. Maar nu de eerste cd met 9 nummers na 22 jaar is verschenen blijkt het vooral reuze mee te vallen. Nee het valt niet alleen mee, want na meerdere luisterbeurten is dit nieuwe album gewoon een ijzersterk vervolg. Alsof er nooit wat veranderd is. Dat kan je natuurlijk ook negatief uitleggen, maar bij een band als deze maal je er toch niet om? Shoegaze zoals shoegaze ooit bedoeld was, namelijk je duizelig maken in het hoofd door heerlijke stofzuigergitaren, ijle zang en bevreemdende wendingen. Die kunst verstaan ze nog steeds als geen ander. Het is een terugkeer die mij als valentijnskind pur sang heel blij maakt.
Rembetika 7: Women Of Rembetika 1908–1947
Wederom heeft JSP 4 cd's rijkelijk gevuld (in audio, de boekjes blijven spaarzaam maar wat wil je voor dat bedrag) met de Grieks/Turkse muziek van begin vorige eeuw. Deze keer een spotlight op de dames, die in vier decennia in Turkije, Griekenland en Amerika diverse 78 toeren platen volzongen. Van usual suspects als Marika Papagika en Roza Eskenazi tot minder bekende als Aggelitsa Papazoglou en mevrouw Koula. Wisselende geluidskwaliteit uiteraard en van het nog erg Turks aandoende smyrneïko (een enkel liedje ook nog in die taal) via Piraeus rebétika en een enkel dhimotika liedje (volksliedje) tot de nu nog immer populaire laïkó. Een prijsnummer is het hartverscheurende Smyrneiko minore van Marika Papagika, het nummer wat het leven van To What Strange Place-samensteller Ian Nagoski op z'n kop zette.
Tomahawk Oddfellows
Rare, tegendraadse riffs … check! Oneven, dwarse maatsoorten … check! Dissonante melodielijnen en koortjes … check! Professionele produktie en uitvoering … check! Energie? Passie? Vuur? Uhm, nah, mwoah … op een paar aardige momenten na blijft de meter op een schamele voldoende hangen en dat is wel wat karig voor mensen met zo'n reputatie als Duane Denison, John Stanier, Mike Patton en Trevor Dunn.