De luizenmoeder wil voortaan als luizenvader door het leven. Verder blijft alles bij het oude en dus gericht op het nieuwe in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Firouz Aliyev & Jeyhoun Dadashev & Vahid Asadollahi/ Imamyar Hasanov & Pezhham Akhavass, Ross Daly & Kelly Thoma, Bert Jansch, Kendrick Lamar, Aaron Martin, The Residents And Renaldo & The Loaf, Simple Minds, Son Lux, The/Das en Nel.
Jan Willem
Firouz Aliyev & Jeyhoun Dadashev & Vahid Asadollahi – Banafshe (cd, RHE Records / Xango Music Distribution)
Imamyar Hasanov & Pezhham Akhavass – Then (cd, RHE Records / Xango Music Distribution)
De Azerbeidzjaanse tarspeler Firouz Aliyev brengt met zijn landgenoot Jeyhoun Dadashev op piano en de Iranese percussionist Vahid Asadollahi (naqareh) het album Banafshe uit op het RHE label (voluit Rahgozar Haft Eghlim). Hiervan ben ik alleen van de laatstgenoemde wel eens wat tegengekomen. Ze brengen hier 9 instrumentale improvisaties uit, waarbij de muziek uit hun Oosterse instrumenten al fraai klinkt maar de bijzondere ritmes het verschil weten te maken. De piano, uiteraard niet Oosters, sluit daar op sfeervolle, jazzy wijze op aan. Het levert droomachtige stukken op vol bezinnende pracht. Klanklandschappen die zo afkomstig lijken uit de sprookjes van 1001 nacht. Ondanks dat dit wellicht een andere muzikale wereld is dan je doorgaans gewend bent, weet de virtuoze muziek je te omarmen en mee te voeren naar het Verre Oosten. Ogen dicht en je bent er al, zwevend op een Oosters tapijt. Daar mis je de zang ook helemaal niet. Een wonderschoon en buitengemeen knap album.
Op hetzelfde RHE label bundelen de Azerbeidzjaanse kamanchehspeler Imamyar Hasanov en de Iranese percussionist Pezhham Akhavass (tombak) de krachten op het album Then. Hoewel er best spanningen tussen beide landen zijn, willen deze twee muzikanten vooral de vriendschap en vrede tussen beide landen naar buiten brengen. Dat vind ik een mooie boodschap en, zoals altijd, zo’n mooi gegeven van muziek. Muziek verbindt en brengt mensen verder. In 20 korte en enkele lange stukken, weten ze ruim 53 minuten lang gemeenschappelijke muzikale verbintenissen te brengen, die vooral Perzisch aandoet maar waarbij je ook muziek hoort die we in de Balkan nog wel eens horen. De uiterst emotioneel geladen strijkmuziek van de kamancheh enerzijds, die dikwijls op virtuoos snelle wijze gebracht wordt, plus die fijne percussieritmes uit de tombak anderzijds. Daarmee weten ze zonder woorden een veelzeggend geheel neer te zetten, waarbij ze de instrumenten aan het woord laten. Dat zorgt voor een uiterst meeslepend hoorspel, waarbij het weer eens grenzeloos genieten is. Zwijgen is goud, een cliché wellicht maar wel iets waar velen goed aan zouden doen. En dit schitterende album is daar het levende bewijs van.
Ross Daly & Kelly Thoma – Lunar (2cd, Ross Daly & Kelly Thoma / Xango Music Distribution)
De Griekse veteraan en multi-instrumentalist Ross Daly gaat andermaal een samenwerkingsverband aan met de lyraspeelster Kelly Thoma. Daarbij hebben ze de maan als thema gekozen, iets dat al eeuwenlang een fascinerend thema is geweest voor velen. Het levert de dubbel cd Lunar op, die 13 nummers telt en 1 uur en 3 kwartier lang is. Daly is daarbij gewapend met een werelds arsenaal met de Afghaanse rabab, tarhu, basrabab, lyra, bendir, tampura en saz. Daarbij mogen ze ook nog eens rekenen op gasten op bendir en cimbaal, waaronder ook in Turkije geboren, in Iran getogen en in Duitsland wonende muzikant Saam Schlamminger, die ik ken als Chronomad en van zijn gastoptredens bij The Notwist. Ze brengen weliswaar muziek die gestoeld is op de traditionele, maar wel door Daly gecomponeerd zijn. Door het gebruik van al die instrumenten uit verschillende landen komen de invloeden ook uit allerlei windstreken. Hiermee weten ze je moeiteloos in de houdgreep te nemen. Pas aan het einde van deze wonderschone wereldtrip keer je weer terug naar de realiteit.
Luister Online:
Lunar (album)
Bert Jansch – A Man I’d Rather Be (Part 1) (4cd + Boek, Earth / Konkurrent)
De Schotse zanger en gitaarvirtuoos Bert Jansch (1943-2011), met Duitse achterouders, is een legendarische en toonaangevende folkmuzikant. Niet alleen solo, maar ook met de groep Pentangle. Al Stewart, Paul Simon, Johnny Marr, Elton John, Ian Anderson, Bernie Taupin, Bernard Butler, Jimmy Page, Nick Drake, Graham Coxon, Donovan, Neil Young, Fleet Foxes, Greg Weeks, Devendra Banhart, Neil Halstead, Roy Harper en veel meer noemen hem allen als hun voorbeeld. Hoewel ik zijn naam ook al jaren voorbij heb zien komen en veel van zijn muziek gehoord heb, wist ik eigenlijk door de immense discografie ook nooit zo goed waar ik moest beginnen. Gelukkig is het Earth label vorig jaar begonnen aan een bundeling van zijn werk. Als eerste zijn dat Living In The Shadows (Part 1) en (Part 2, die elk 4 cd’s (of lp’s) tellen gestoken in een prachtig boekwerk. Dat omvat zijn werk uit de jaren 90 en de eerste tien jaar van deze eeuw. Zo zie of hoor je door de bomen het bos weer, in elk geval van zijn latere werk. Ook krijgt hij daar dikwijls steun van de nieuwe generatie folkartiesten. Dit jaar verschijnen wederom twee nieuwe boekwerken met elk 4 cd’s (of lp’s). De eerste A Man I’d Rather Be (Part 1) is zojuist verschenen. Deze bevat de vier albums Bert Jansch (1965), It Don’t Bother Me (1965), Jack Orion (1966) en Bert And John (1966), waarbij hij de laatstgenoemde met John Renbourn (Pentangle) heeft gemaakt. Het zijn kortom zijn eerste 4 albums. Nu wordt zijn beginperiode in de schijnwerpers gezet, daar waar het allemaal is begonnen. En nog altijd klinkt zijn melancholische muziek zo origineel en tijdloos, waarbij hij ook al op eigengereide wijze nummers van 10 en 1,5 minuten lang laat horen. Goud van oud, waar je de blauwdrukken van veel latere artiesten krijgt voorgeschoteld. Liefhebbers van Jackson C. Frank, Nick Drake en Don McLean zullen hier zeker van smullen. Dit is muziek in de meest pure essentie.
Kendrick Lamar – Revolution Music (cd, Havasu Records)
Natuurlijk gaat als rapper alles sneller, maar na ruim 40 weken gewoon alweer met een cd komen is echt heel rap. Terwijl zijn vorige album Damn nog nadreunt, mede doordat hij in vele jaarlijstjes is verschenen en in de prijzen is gevallen, ploft het album Revolution Music van Kendrick Lamar alweer op de mat. En ook nog eens één met 18 tracks, die net het uur passeren, maar waar bijna geen ruchtbaarheid aan is gegeven van tevoren; ik ben mijn zoon zo waar eens een stap voor. Lamar werkt hierop samen met 9th Wonder, Warren G, Murs, Ransom, Jay Rock, Freddie Gibbs, Young Jeezy, Talib Kweli, Currency, Funkadelic en Ice Cube. Als Lamar kan je rekenen op steun van hoog niveau. De muziek is een stuk rauwer dan op de bewierookte voorganger, soms zelfs wat rommelig, maar het weet allemaal weer kont te schoppen. Daarbij zijn de gebruikte samples, ritmes en instrumenten weer uiterst origineel. Wellicht dat het niet zo’n succes wordt als de vorige, maar de boodschap is net als de muziek gewoon weer sterk. Er staat gewoonweg geen maat op deze klasbak. En ik ben echt niet zo’n grote rap of hip hop, maar zijn muziek weet me keer op keer te raken. Het zal overigens de hardcore rapfans wat meer aanspreken dan de liefhebbers van zijn meer toegankelijke werk. Maar dat eindoordeel laat ik graag aan jullie zelf over.
Aaron Martin – A Room Now Empty (cd, Preserved Sound)
De Amerikaanse cellist Aaron Martin (From The Mouth Of The Sun, Black Vines, The Cloisters, Winter’s Day) maakt solo doorgaans werken vol ambient, neoklassiek en drones. Daarnaast werkt hij eerder al samen met Part Timer, Justin Wright, Christoph Berg, Orla Wren, Jeremy Young, Leonardo Rosado en zoals eerder dit jaar ook weer eens met Machinefabriek. Op het innovatieve Preserved Sound label verschijnt nu zijn nieuwste solowerk A Room Now Empty. Hij sluit hiermee aan op zijn eerdere werken, waar hij op uiterst melancholische wijze de genoemde mix aan stijlen plus folk elementen ten gehore brengt. Hierbij lijkt de vergankelijkheid zoals vaker weer het centrale thema; een kamer ooit bewoond door iemand, maar die om wat voor reden dan ook nu verlaten is. Martin brengt naast cello ook gitaren, bas, piano, banjo, concertina, lap steel, ukelele, zingende schalen en spaarzame zang. Hij weet er subtiel gedetailleerde, gevarieerde en bovenal droefgeestige creaties van te smeden. Muziek die je keihard bij de strot grijpt door de ontiegelijke schoonheid ervan. Daarbij moet je denken aan een hybride van David Darling, United Bible Studies, Richard Moult, Hildur Guðnadóttir, Julia Kent, Richard Skelton en Sophie Hutchings. Een ontzaglijk meesterwerk!
The Residents And Renaldo & The Loaf – Title In Limbo + 4 Daze (2cd, Klanggalerie)
Niet alleen Cherry Red Records is bezig om oude werken van de Amerikaanse groep The Residents uit te brengen met bonusmateriaal in de zogeheten “pREServed” serie, ook Klanggalerie laat menig album van hen opnieuw het licht zien met allemaal extra’s. Dat laatste label doet dat eveneens met gelieerde bands en artiesten als Renaldo & The Loaf, Snakefinger en Charles Bobuck. In 1981 ontmoeten het Britse duo Renaldo & The Loaf, bestaande uit Renaldo Malpractice ofwel Brian Poole en Ted The Loaf aka David Janssen, en The Residents elkaar voor het eerst, waarbij ze 4 dagen de studio induiken. Uiteindelijk volgt het legendarische album Title In Limbo in 1983. Er is eveneens een experimentele jamsessie opgenomen, die bekend is onder de naam 4 Daze maar nooit het daglicht heeft gezien. Vorig jaar brengt Klanggalerie een geremasterde versie van Title In Limbo, die meer aansluit bij de vinylopname die weer anders is dan de eerdere cd. De tweede schijf bestaat uit die legendarische sessie 4 Daze. Het levert 16 tracks van een goede 34 minuten aan experimenteel bonusmateriaal op, dat zeer de moeite waard is.
Simple Minds – Walk Between Worlds (cd, BMG)
Ik ben groot fan van het werk van de Simple Minds uit de jaren 70 en 80. De paar decennia erna ben ik ze een beetje uit het oog verloren, tot ik in 2014 weer aanhaakte bij hun geweldige album Big Music. Inmiddels heb ik met terugwerkende kracht ook al hun andere albums me eigen gemaakt. En nee, het is allemaal niet zo indrukwekkend als hun vroegere werk, maar stiekem toch nog steeds wel heel erg goed en met een bepaalde tijdloze klasse. Sowieso houd ik enorm van die kenmerkende zang van Jim Kerr, die er nog altijd bij is. De Schotse groep heeft zich verder wel op allerlei fronten versterkt met nieuwe krachten, maar ze grijpen dikwijls weer terug naar de post-punk en new wave van weleer. Dat is zeker weer het geval op hun 18de (?) album Walk Between Worlds. De reguliere versie bevat 8 tracks, maar de luxe versie die ik heb 11 waarvan 1 nummer live. De liefhebber wordt hier weer op zijn of haar wenken bediend met vertrouwd nostalgisch materiaal. Muziek die behoorlijk aansluit op hun jaren tachtig sound. Ik kan nog altijd intens genieten van deze geweldenaars.
Son Lux – Brighter Wounds (cd, City Slang / Konkurrent)
Son Lux is begonnen als het soloproject van Ryan Lott, die al snel laat horen over een totaal eigen sound te beschikken. Hij weet downtempo elektronica, pop, trip hop en hip hop op experimentele wijze te vermengen en gaat vanaf zijn derde album zich ook roeren in de minimal music en dubstep, al dan niet met prettige orkestraties. Uit alles blijkt dat hij een niet al te beste kijk op de mensheid heeft, maar weet dit om te zetten in meeslepende, positief gestemde maar kritische muziek. Verder maakt hij met Serengeti en Sufjan Stevens deel uit van het combo S / S / S. Vanaf zijn laatste cd Bones (2015) voegen ook drummer Ian Chang en gitarist Rafiq Bhatia bij hem. Daarmee werkt hij nu ook samen op zijn vijfde Brighter Wounds, waarop hij het geweld van liefde, de schoonheid van opoffering en het spook van vergankelijkheid verkent. Daarbij mag hij nog rekenen op gasten als Rob Moose (Antony And The Johnsons, The National, YMusic), DM Stith (The Revival Hour), trompettist Dave Douglas (onder andere Masada) en klarinettist Arrington de Dionyso (Old Time Relijun, The Naked Future). Lott en de zijnen brengen een fraaie cocktail van dubstep, pop, minimal music en filmmuziek. Dat gaat weer gepaard met machtige orkestraties, falsetzang, imponerende complexe drumpartijen, stemmige pianostukken en soms ook de nodig bombast, waarbij ze net niet uit de bocht vliegen. Toch kent het album ook weer voldoende rustige, breekbare en bezinnende momenten. Stop Philip Glass, Xiu Xiu, William Ryan Fritch, James Blake, These New Puritans, Efterklang en Sufjan Stevens in een shaker en er zal iets als dit uitgegoten kunnen worden. Het is weer van een ongekende klasse.
The/Das – Exit Strategies (cd, Life And Death)
The/Das (file under T denk ik) is het Berlijnse elektronische duo Anton K. Feist en Fabian Fenk, die beide ook te horen zijn in Bodi Bill. Ze zijn nu een goede vijf jaar onderweg en hebben in de herfst van vorig jaar hun tweede langspeler Exit Strategies uitgebracht. Dat was eerst enkel digitaal, maar later ook op cd. Waarvan acte! Hierop brengen ze in een klein uur 12 bijzondere elektronische tracks. De muziek is een soort jagende maar tedere techno, die het fijne midden tussen downtempo, deep house en synthpop. In de openingstrack “Put Castle” vertrekken ze nog op jazzy en sfeervolle wijze, wat mede te danken is aan het stemmige blaasspel van Nils Berg. Daarna wisselen ze fijne laiback beats af met meer robotachtige, aangevuld met stemflarden, samples en veldopnames. Het weet je telkens moeiteloos mee te voeren, waarbij je de benen ook niet altijd stil kunt houden. In het nummer “Loveboat”, waar het gezongen thema van de gelijknamige serie deels te horen is, tonen ze ook aan over de nodig dosis humor te beschikken. Verder moet je denken aan een eigenzinnige dwarsdoorsnede van The Field, Bodi Bill, Hundreds, Global Communication, Markus Guentner, Boards Of Canada en Bola. En dat zijn referenties waarmee je best thuis kunt komen lijkt me.
Mathijs
Nel – Gaussi Fighter ep – Epm music
Nel is één van de pseudoniemen van Cristian Vogel (https://en.wikipedia.org/wiki/Cristian_Vogel). Vogel is een techno producer die al sinds de vroege jaren 90 een naam heeft opgebouwd met zijn vaak gefreakte, funky onderkoelde techno. Hij opereerde onder zijn eigen naam en divers aliassen en werkte met tal van anderen samen. (o.a. met Jamie Lidell onder de naam Super_Collider )
Deze ep is Vogel zijn debuut op het epm label. Opener Shadowgraphs is een heerlijk zwoele en toch ook koele dubby track zonder veel gedoe. Heel lekker vind ik. De tweede track New Vestige is meer een typische Vogel track, onderkoelde beats en gefreakte sounds die het heerlijk doen op een dansvloer met bij voorkeur enkel een stroboscoop en rookmachine. De derde track is een zenuwachtige gejaagde track die je het hart in de keel doet kloppen maar de verrassende electrobeat doet het gejaagde gevoel wat afnemen. Een heerlijk tegendraadse track is dit, die volgens mij in een minimale techno set een heerlijk uitstapje weg van de four to the floor hoofdweg kan betekenen. De afsluiter van deze 4 tracker klinkt opnieuw freaky, maar deze keer zit er een warme fuzzy saus over de track die het geheel een stroperigheid mee geeft die pas wat afneemt als er cleanere percussie in komt en de track echt op gang trekt. Het blijft loom en stroperig aanvoelen, maar de voetjes kunnen niet stil blijven staan.
Wat mij betreft mag meneer Vogel nog wel even doorgaan met fijne plaatjes maken.