Pop en koorzang in het stadion vinden we echt verschrikkelijk. We zijn overigens ook al niet zo van de stadionrock zoals je kunt zien in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ana Béjar, Breathless, Bianca Casady & The C.i.A., Cello + Laptop, Get Well Soon, Gontard!, Anna Homler And Steve Moshier, Thomas Köner, Sharron Kraus, Me And My Drummer, Motorpsycho, Nachtpost, Ulan Bator, Witchcraft, Adrian Younge, Karolina (קרולינה) en Eliot Sumner.
Jan Willem
Ana Béjar – The Good Man (mlp, Luscinia Discos)
Ana Béjar is een begenadigd zangeres, die tevens harmonium en gitaar speelt. De Spaanse laat eerder al van zich horen, maar brengt nu op het kwaliteitslabel Luscinia Discos haar mlp The Good Man uit. Hierop brengt ze een uiterst melancholische mix van singer-songwritermuziek, alternatieve rock en wereldse elementen. Ze presenteert 5 songs met een totale lengte van ruim 21 minuten, waarbij ze hulp krijgt van muzikanten op gitaar, synthesizers, piano, achtergrondzang, bas, drums, metallofoon, monotron en strijkinstrumenten. De sfeer is daarbij behoorlijk duister, maar de intensiteit en schoonheid zijn gigantisch. De nummers worden vooral in bitterzoet Engels gezongen, maar tevens eenmaal in het Spaans. Het is allemaal even fraai en straalt een zekere nostalgische vertrouwdheid uit, terwijl de muziek gewoon fris en van hier en nu is. Denk daarbij aan een het fraaie en droefgeestige midden van Lhasa (De Sela), Anari, Mercedes Péon, Thalia Zedek, Shannon Wright, PJ Harvey, Giant Sand, Nick Cave en Nadine Shah. Het is een ongelooflijk mooi visitekaartje dat ze hier aflevert en een megabelofte voor de toekomst.
Luister Online:
In The Parlour
Breathless – Blue Moon (2cd, Tenor Vossa)
Voormalig 4ad labelbaas Ivo Watts-Russell heeft indertijd een geweldig oor als het gaat op fraaie vrouwen- en mannenstemmen. Dat is ook goed terug te horen in zijn This Mortal Coil, waar de een groot deel van de 4ad-stal en gastvocalisten de revue passeren. Eén van die stemmen die je nooit meer kwijtraakt is die van Dominic Appleton, die er sinds 1984 ook zijn project Breathless op nahoudt. Ivo zegt over zijn stem zelfs: “Without exaggeration Dominic Appleton is by far, my favourite living male vocalist. He has such a beautiful, sad voice and comes up with melodies that do the same”. Ik kan het niet beter verwoorden en deel deze mening. Hun muziek is een kruising van new wave, indierock en shoegaze. Na vier prachtalbums, allemaal op hun eigen, onafhankelijke label Tenor Vossa, is er een hiaat van maar liefst 8 jaar; tijd voor zelfreflectie en zoeken naar hun volgende stap. Dat wordt hun vijfde album Blue Moon dat in 1999 wordt uitgebracht. Naast Appleton (zang, keyoards) zijn het Gary Mundy (gitaar), Ari Neufeld (bas) en Martyn Watts (drum) die de line-up compleet maken. Het merendeel is er vanaf dag 1 al bij. Ze brengen naast die fantastische stem het beste van Cocteau Twins, Mogwai, Spiritualized, Talk Talk, Tindersticks, Last Harbour en Bark Psychosis. Alleen de manier waarop zij spelen met ruimte, stilte, experimenten en erupties plus de zang, maakt hen volslagen uniek. Het is (uiteraard) droefgeestig en duister maar ook psychedelisch en dromerig. Breathless is een band die schoonheid en troost biedt aan melancholici. Ze zouden een sleutelpositie moeten innemen tussen de wave en de post-rock, maar blijven,mede doordat ze alles zelf uitgeven, nu een glimmende parel in de schaduw. Dit geweldige album wordt nu voor het eerst op vinyl uitgegeven en tevens op een vergelijkbare indeling als dubbel cd. Als extra krijg je nog de experimentele tracks “Moonstone 3” en “Blue Moon”, samen goed voor ruim 17 minuten, die eerder op singles zijn verschenen. Hopelijk krijgt de groep nu eens de aandacht die het verdient, want het is ongehoord goed. Inmiddels hebben ze 7 fantastische cd’s gemaakt, maar dit meesterwerk is prima om mee te beginnen.
Bianca Casady & The C.i.A. – Oscar Hocks (cd, Fantasy Music / Konkurrent)
Bianca Casady vormt samen met haar zus Sierra (tevens Metallic Falcons) de groep CocoRosie, die vorig jaar weer eens van zich lieten horen middels het album Heartache City, uitgebracht op het eigen label Lost Girl. Nu, wederom op het eigen Fantasy Music label, komt Bianca met Oscar Hocks van haar soloproject Bianca Casady & The C.i.A. aanzetten. De muziek is allemaal geschreven en gespeeld door haarzelf. De C.i.A. wordt wellicht gevormd door haar gasten op keyboards, gitaar, bas, drums, basklarinet, zang, cello en viool. Als je van CocoRosie houdt en tevens die geknepen stem van Bianca kan hebben, zal je dit album zeker waarderen. Het is allemaal wat duisterder zonder de engelachtige inbreng van Sierra en tevens een fractie meer experimenteel. Maar de 12 songs zijn nog altijd charmant speels en bevreemdend en gehuld in een heerlijk mysterieuze atmosfeer. Het rariteitenkabinet dat ze hier presenteert is evenzo wonderlijk als innemend en fraai. Een meer dan welkom zijproject.
Cello + Laptop – Transient Accidents (cd, Fluid Audio)
Cello + Laptop is precies wat de naam doet vermoeden. Hoewel precies, dat ze uit Spanje komen en al een jaar of zes bezig zijn, zie je aan de naam niet af. De cello wordt hier gespeeld door Sara Galán (tevens sampler en piano) en de laptop (plus contactmicrofoons, veldopnames, cellosamples) komen van Edu Comelles. Samen onderzoeken de geluidsdialogen tussen elektronische geluiden en akoestische instrumentatie. De basis en structuur voor die “gesprekken” wordt veelal gelegd door Comelles. Galán voert daarop het woord met haar waanzinnig mooie cellopartijen. Haar spel doet me met enige regelmaat denken aan die droefgeestige werken van David Darling. Als bonus zou je kunnen zeggen, krijg je er hier nog de spannende elektronica van Comelles bij, die op zijn beurt ergens tussen Tape, Fennesz en Richard Skelton. Ze zitten niet per se in een bepaalde hoek, want het is telkens een kruisbestuiving van cellomuziek, glitch, ambient, drones, neoklassiek en experimentele elementen. De licht mysterieuze, melancholische sfeer verbindt dat alles. Het is niet het woord, maar het gevoel dat spreekt. Narcotiserende schoonheid in combinatie met intrigerende intensiteit. En dat alles is weer gestoken in die fraaie artwork plus hebbedingetjes van Fluid Audio. “Voorbijgaande ongevallen”? Nee hoor, blijvend puur geluk!
Get Well Soon – Love (2cd, Caroline International)
De Duitse multi-instrumentalist/zanger Konstantin Gropper brengt sinds 2005 als Get Well Soon zijn muziek naar buiten en breekt met zijn debuut Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon uit 2008 meteen door in de alternatieve indie-kringen. Hij brengt dan ook een eigenzinnige mix van Americana, indierock, filmmuziek, gospel, Balkan en singer-songwritermuziek met veel klassieke elementen, die dikwijls gehuld wordt in een nostalgische setting. Hij krijgt meteen referenties als Nick Cave, Beirut, Calexico, Misophone, Radiohead, Tindersticks, Efterklang, Arcane Fire en Hundreds mee. Daar kan je gerust mee voor de dag komen. Ook aan artwork besteed hij veel aandacht en al zijn 3 albums verschijnen ook als gelimiteerde dubbel cd met fraaie boekwerken erom heen. Daarnaast brengt hij ook nog een soundtrack uit. Vier jaar na zijn laatste cd komt hij nu met zijn vierde (los van de soundtrack) wapenfeit Love. Hij omringt zich met maar liefst 10 gasten op zang, strijkinstrumenten, drums, bas, orgel, trompet, saxofoon en trombone. De rest, hoofdzakelijk zang, gitaar, bas, samples en keyboards, brengt hij zelf. Het levert 11 sterke songs op, die het typische Get Well Soon stempel dragen; melancholie met een romantisch tintje. Songs over de liefde, maar dan stemmig, gedragen en ingetogen en dikwijls met werkelijk prachtig meerstemmige zang. Nergens wordt het een gladde bedoeling, daarvoor is het allemaal sowieso te droefgeestig. Van het ene hoogtepunt ga je gewoon door naar de volgende. De pauze van 4 jaar heeft ervoor gezorgd dat hij met zijn beste, meest consistente werk tot nu toe op de proppen komt en waarbij de eerdere referenties behouden blijven. De gelimiteerde boxset bevat naast heel veel mooie artwork, bestaande uit tekeningen, ook nog de extra cdep Born With Too Much Love, waarop 5 tracks met een totale lengte van ruim 22 minuten staan. Deze brengen meer een mix van dance en wave, maar sluiten ergens, mede door de thematiek, toch aan op het album. Wat een geweldig totaalkunstwerk!
Gontard! – Repeupler (cd, Ici D’Ailleurs)
Chris Gontard maakt van 2004 tot 2009 deel uit van het fijne indierock duo Les Frères Nubuck. Na drie cd-r’s komt er een einde aan de samenwerking. Nu schijnt er eerder wel iets van hem als Gontard! op lp te zijn uitgebracht, maar Repeupler, ofwel “herbevolken”, gaat de boeken in als zijn officiële debuut. Hij brengt 13 tracks breed en 33 minuten lang, waarbij hij rugdekking krijgt van diverse muzikanten op bas, zang, drums, samples, piano, Fender Rhodes, mandoline, cello, saxofoon, klarinet, wurlitzer, marimba en synthesizer. Gontard brengt iets dat het midden houdt tussen Franstalige halfzang en halfrap, waarmee hij je als luisteraar in de houdgreep weet te nemen. Er gaat iets mystieks en poëtisch vanuit. De muziek zit daarbij ergens tussen postrock, ambient, neoklassiek, experimentele jazz, wereldmuziek en shoegaze in en sluit mooi aan bij de teksten. Je krijgt als het ware een hybride van Diabologum, Encre, Labradford, The Notwist, Arab Strap, Angil And The Hiddentracks en Dominique A, maar dan toch compleet anders. Wat wel duidelijk wordt is dat Gontard een onconventionele aanpak heeft, want hoewel de rock domineert brengt hij telkens verrassende nuances en wendingen aan in zijn geluid. De ene keer recht in het gezicht en op andere momenten psychedelisch en bezinnend, maar telkens met een zekere urgentie en op pakkende wijze gebracht. Je krijgt niet zo maar vat op zijn complexe en gedetailleerde muziek, al zorgt hij ervoor dat het altijd doorwaadbaar blijft. Zijn muziek is als een biologerend, spannend boek waarin je niet wilt stoppen met lezen. Een overrompelend debuut.
Anna Homler And Steve Moshier – Breadwoman & Other Tales (cd, RVNG Intl. / Konkurrent)
Mijn eerste kennismaking met de geweldige en met recht bijzondere zangeres Anna Homler is in 1992 als haar debuutalbum Dō Ya Sa´ Di Dō wordt uitgebracht. Een deel van de nummers daarvan is in iets andere vorm afkomstig van de cassette Breadwoman uit 1985, die ze samen met muzikant Steve Moshier (Liquid Skin Ensemble), maar niet alles is overgenomen. Het maakt nieuwsgierig, want ze samen op de genoemde cd laten horen, waaraan ook Ethan James, David Moss en Bernard Sauser-Hall meewerken, is onaards. Steve Moshier schept een minimaal elektronisch en experimenteel kader waarbij hij Anna Homler (Sugarconnection, Voices Of Kwahn, Puppetina) inzet als instrument. Zij zingt in een niet bestaande taal; fantasiewoorden die uit een exotisch land of misschien wel andere planeet afkomstig zijn. Op sommige momenten laat ze echter huiveringwekkende stemkunsten horen. Het geheel is duister, betoverend, mysterieus en wonderschoon. Nu is die oorspronkelijke cassette in ere hersteld en uitgebracht als Breadwoman & Other Tales. Deze bevat naast de 5 tracks van de tape, die zo’n 28 minuten duren (ja C30 hè!), de twee additionele nummers “Sirens” (in een veel langere versie dan op bovenstaand debuut) en “Celestial Ash” die samen goed zijn voor 29 minuten. Daarbij wordt je mede door de stem heen en weer geslingerd tussen Irén Lovász, Márta Sebestyén, Diamanda Galas, Julia Holter, Lisa Gerrard en Shelley Hirsch, terwijl muzikale omlijsting eerder uit een David Lynch film afkomstig lijkt. Het is fascinerend, aangrijpend, prachtig en gewoon nog altijd tijdloos. Een meesterwerk dat voor iedereen eindelijk weer verkrijgbaar is.
Thomas Köner – Tiento De La Luz (cd, Denovali)
Eén van mijn helden die de poorten naar de dark ambient, isolationistische muziek en drones heeft opengezet is toch wel de Duitse muzikant Thomas Köner. Als er één is waarbij je de permafrost ziet en voelt, terwijl hij die met zijn muziek beschrijft, is hij het wel. Ik heb ook niet alles van hem, maar zo nu en dan word ik echt gegrepen en geraakt door zijn werk. Bij de eerste klanken van Tiento De La Luz, de tweede in de “Tiento De La”-serie, is het meteen een schot in de roos. De titel mag dan wel “lichte aanraking” betekenen, maar het voelt als een stevige houdgreep. Nu is het wel zo dat Köner deze met minimale middelen weet te bereiken. Kleine nuances staan garant voor grote verschuivingen. Hij werkt hier met gongs, piano en elektronica en komt ook meer in de neoklassieke hoek uit, zonder zijn vroegere sound los te laten. Maar het zijn deze subtiele verschillen die zijn releases telkens zo anders maken. De meester is hier in topvorm en laat 6 intense en emotioneel geladen stukken horen, die het daglicht wellicht niet verdragen maar de term duisternis glans geven. Wat een overrompelende schoonheid!
Sharron Kraus – Hen Llan Recordings (mcd-r, Reverb Worship)
Als er één muzikante is die vooroploopt bij de opleving van de (Britse) folkmuziek, dan is het de in Amerika geboren en in Engeland opgegroeide Sharron Kraus wel. Ik volg haar al vanaf het begin van deze eeuw en eigenlijk heeft ze nooit iets anders gedaan dan het vertolken van traditionele muziek, die ergens hangt tussen haar geboorteland en haar huidige vaderland, veelal op experimentele wijze. Naast geweldige soloalbums vol wereldse neofolk, folkrock en altcountry, brengt ze ook in samenwerking met The Iditarod, Christian Kiefer, Helena Espvall/Meg Baird en Michael Tanner (The A. Lords, The Cloisters, Thalassing, United Bible Studies) prachtalbums uit. Daarnaast houdt ze er ook nog de bands Rusalnia (psychedelische folk met Gillian Chadwick en gastspeler Greg Weeks), Tau Emerald (darkfolk met Tara Burke), Feather Gatherers (altcountry en folk met Jonathan Marshall) en Silver Servants (met een brede selectie uit de Second Language Music-stal) op na en geeft ze acte de présence in United Bible Studies en op diverse compilaties. Nu brengt ze de mini Hen Llan Recordings uit, waarop ze 4 instrumentale tracks presenteert. Het zijn stuk voor stuk stemmige, pastorale nummers, waarbij de fluit, gitaar, dulcimer en andere akoestische instrumenten de dienst uitmaken. Je krijgt ook het fraaie harpspel van Harriet Earis, waarmee ze in 2013 al de cd-r Wintersongs heeft gemaakt. Je krijgt een heerlijk kleinood van 16 minuten voorgeschoteld waarvan er maar 50 zijn gemaakt. Haastige spoed is goed.
Me And My Drummer – Love Is A Fridge (cd, Sinnbus)
Het leveren van de betere elektropop en dergelijke kan je gerust overlaten aan het Duitse label Sinnbus. In 2012 debuteert ook het getalenteerde Berlijnse duo Charlotte Brandi (zang, synthesizers, piano) en Matze Prölochs (drums) met het geweldige The Hawk, The Beak, The Prey. Ze brengen hierop een spannende en melancholische mix van folk, synthpop, elektro, indie, droompop en wave, waarbij de zang van Brandi het oorstrelende middelopunt vormt. Ze heeft namelijk een heel prettige, heldere stem maar maakt daar ook allerlei prachtige, verrassende mineurbuigingen mee. Voor hun tweede cd Love Is A Fridge hebben ze behoorlijk lopen worstelen, waardoor we vier jaar verder zijn. Uiteindelijk zijn ze gewoon meer van zichzelf uitgegaan en hebben de eventuele verwachtingen door hun debuut naast zich neergelegd, waarbij ze de hulp van producer Olaf Opal (The Notwist) goed konden gebruiken om er een consistent geheel van te maken. Het geluid op hun nieuwe cd is duidelijk anders, breder, spontaner en minder dromerig. Dit alles zonder in te boeten aan schoonheid, deze dient zich gewoon wat luider en rijker gedetailleerd aan. Op meer extroverte wijze brengen ze sterk gearrangeerde songs, waarbij ze ook nog genoeg momenten ter bezinning inlassen. Brandi gaat qua stem van Elizabeth Fraser naar Nico en Anneli Drecker, ofwel van haar glasheldere fluwelen geluid naar lage zang en stevige uithalen; dit blijft toch een belangrijk en geluidbepalend element in hun muziek. En zoals gezegd, ook die mag er weer wezen. Ze komen daarmee uit tussen Bat For Lashes, Cocteau Twins, Wildbird & Peacedrums, Hundreds, Bel Canto, Wild Nothing en Little Dragon. Muziek die zowel modern als nostalgisch is. Uiteindelijk is de horde voor het moeilijke tweede album met verve genomen, want het is in alle facetten een stap voorwaarts. Deze mag gerust uit de koelkast blijven en is warm aanbevolen.
Motorpsycho – Here Be Monsters (cd, Stickman/ Motorpsychodelic Tunes / Konkurrent)
Het Noorse Motorpsycho, dat in 1989 is opgericht, heb ik hoog zitten. Ze hebben een -voor de fans- prettige productiedrift en weten daarbij ook telkens te verrassen. Ze boren telkens nieuwe bronnen aan en brengen dat allemaal verbluffend hoog niveau; van psychedelische rock, krautrock en progrock tot jazz, stonerrock en pop of zelfs een caleidoscopische mix van dit alles. Ter ere van het 100 jarig bestaan van het Norsk Teknisk Museum, het museum voor wetenschap en technologie in Oslo, treedt Motorpsycho samen met toetsenist daar op in 2014. Helaas moet die laatste verstek laten gaan bij de opnames van het werk dat ze daar hebben gespeeld en verschijnt Here Be Monsters zonder zijn inbreng. Dan is er altijd nog Motorpsycho zelf. Die doen het voor de gelegenheid kalm aan. Het geluid is op de rustige momenten intrigerend psychedelisch en op de paar wat heviger momenten kruipen ze heel erg naar de progrock. Dan zal in de fanbase niet altijd even goed landen vermoed ik zo. Ze doen het echter wel verdomd goed, al onderscheiden ze zich daarbij niet echt van andere goed progrockers. De grote verrassing zit hem hier in de staart, het 17,5 minuten durende “Big Black Dog”. Wat een geweldige opbouw en een prima combinatie van kracht, bombast en diepgang. Eind goed, al goed.
Nachtpost – Sporen (cd, Nachtpost)
Wellicht is de Nederlandse band Nachtpost een volslagen nieuwe naam voor velen. Toch kent de groep begin jaren 80 al een eerdere incarnatie in de vorm van Nanacht. De dan nog Haagse band sterft in 2008 en rijst al snel in Amsterdam uit het as als Nachtpost. De cd’s IJs (2010) en Licht (2012) vloeien voort uit deze wedergeboorte. Daarbij zeggen ze hun inspiratie op te hebben gedaan bij artiesten als PJ Harvey, Barkmarket, The Gun Club, Nick Cave, Joy Division, This Heat, De Kift, The Ex, Radiohead, Captain Beefheart, Pere Ubu, Sixteen Horsepower, Shellac, The Sound, Comsat Angels, Sparklehorse, Low, Spinvis, The Scene en The Swans. Veel daarvan staan hier ook dikwijls op het menu en dat schept een band. Laat ik daarbij wel duidelijk maken dat ze in het Nederlands zingen en in eerste instantie daardoor niet doen denken aan die voorbeelden. Maar zoals ook weer blijkt uit hun nieuwste wapenfeit Sporen past de sfeer wel bij veel van hun helden. Nu verhoudt de fijne, poëtische zang van Michel de Laat zich ook tot Nachtpost als Adrian Borland tot The Sound, Ferry Heijne tot de Kift, John Grant tot The Czars, Hans Visser tot Plan Kruutntoone, David Eugene Edwards tot 16 Horsepower en Huub van der Lubbe tot de Dijk. Niet dat de gelijkenis per se zo groot is, maar wel qua impact en sfeerbepalende rol. Hij krijgt daarbij sterke rugdekking van gitarist Jan Broersen, bassist Ad Winnubst en drummer Frans Westgeest. Ze brengen op en top nederrock, maar met internationale allure. De nachtelijke sfeer samen met de sterke harmonieën en persoonlijke inbreng vormen een aanstekelijke combinatie. Daarbij brengen ze een pakkende ambachtelijkheid, die robuust, puur en intens is. Ze zijn duidelijk wars van hypes en brengen gewoonweg hetgeen hen bezig houdt en interesseert. Dat levert kippenvel opwekkende, intrigerende en prikkelende muziek op. De ene keer als een warme deken, maar op andere momenten als een scherp mes, die hoe dan ook tot op het bot gaat. Het is muziek waar je over na gaat denken, dromen en ook simpelweg van kunt genieten. De schemerige wereld van Nachtpost is vol schoonheid op de rand van de keerzijde. Gloedvolle muziek die z’n sporen heeft verdiend en na zal laten.
Luister Online:
De Mantel / Leeg / Wars
Ulan Bator – Abracadabra (cd, Acid Cobra)
In het Franse muzieklandschap duiken met enige regelmaat toonaangevende bands op. Een groep die daar sinds 1993 zeker deel vanuit maakt is Ulan Bator. Deze wordt dan opgericht door Amaury Cambuzat (99mg, Chaos Physique, Doubleganger, Miss Marvel, Faust en labeleigenaar van Acid Cobra) en Olivier Manchion (Permanent Fatal Error). Die laatste is er inmiddels uit, maar ze brengen nog altijd spannende door krautrock beïnvloedde postrock. Het levert hen in de beginjaren vergelijkingen op met This Heat, Can, Faust, Slint, Boredoms, Bästard, Gastr del Sol en Mogwai. De line-up wijzigt nogal eens, maar ze blijven ertoe doende noise, avantgarde en uiteenlopende rock brengen. Dat geldt wederom voor hun nieuwe cd Abracadabra, waarop de groep vooral bestaat uit Cambuzat (zang, gitaren, bas, percussie, lap steel, elektrische piano, strijkstok, orgel, farfisa, wurlitzer, mellotron, koor, blaasinstrumenten, synthesizers, effecten) her en der aangevuld door Giordano Ceccotti (draailier), James Johnston (orgel, strijkinstrumenten) en Raffaella Matrisciano (zang). In feite is Ulan Bator nu een soloaangelegenheid geworden met welkome gasten. De muziek is daarmee kernachtiger en misschien wel spannender dan ooit tevoren. Je hoort er flarden van Swans, Tortoise, Faust, Bästard, Magma, Labradford en Giardini Di Mirò in terug, maar dan op eigengereide wijze gebracht. Ulan Bator blijft na ruim 20 jaar gewoon een bepalende factor in het alternatieve circuit. Een grootse prestatie om in te lijsten.
Witchcraft – Nucleus (cd, Nuclear Blast)
De Zweedse groep Witchcraft wordt in 2000 opgericht door zanger/gitarist Magnus Pelander (ex-Norrsken), in feite als eerbetoon aan Pentagram en Roky Erickson. Maar dat groeit uit tot een volwassen band en levert de drie ijzersterke cd’s Witchcraft (2004), Firewood (2005) en The Alchemist (2007) op, waarop ze een fijne melancholische mix van metal en stoner laten horen. Het doet het me denken aan een eigenzinnige mix van Masters Of Reality, Black Sabbath, The Tea Party, Dio, The Cult, Graveyard en My Dying Bride. Hun vierde album Legend (2012) is voor mij teveel hardrock en een hierbij lijkt de band ook even op een zijspoor. Maar bij hun vijfde werk Nucleus haak ik weer graag aan. Ze keren weer terug naar de kruisbestuiving van de eerder genoemde artiesten, zij het dat ze dit op nog kernachtige wijze doen. What’s in a title? Het rockt strak en als een tierelier met een bluesachtige touch en ook de zang komt binnen als nooit tevoren. Pelander vindt aan zij zijde bassist Tobias Anger en drummer/toetsenist Roge Widerberg. Daarnaast kleuren gast op orgel, keyboard, fluit, theremin, zang en cello de rest in. Vanuit alles spreekt iets urgents en oprechts. De 14 minuten durende titelsong en de slottrack van bijna 16 minuten vormen de absolute hoogtepunten op dit toch al geweldige album. Terug naar de kern.
Adrian Younge – Something About April II (cd, Linear Labs)
Dankzij Sub-collega Martijn word ik vorige week fijntjes gewezen op de nieuwe cd van Adrian Younge of misschien wel diens groep Venice Dawn. Zijn hoesjes wemelen altijd van de “presents…”. Hij debuteert met het sterke Black Dynamite in 2009. Zijn muziek is geworteld in de jaren 60 en 70 met lekker psychedelische en filmische soul, afgewisseld met hip hop, jazz, r’n’b en funk. In 2011 gaat hij verder met zijn geweldige sound op Something About April. Daarna volgen er albums met (presents the) The Delfonics, Souls Of Mischief en tweemaal Ghostface Killah, die er allemaal mogen wezen en tonen aan dat Younge niet voor één gat te vangen is. Deze klasbak is dus terug met de cd Something About April II, inderdaad een vervolg op het werk uit 2011, zij het dat deze misschien wat sfeervoller is. Grote verrassing is de bijdrage van Laetitia Sadier (Stereolab, Monade, Little Tornados), die niet alleen in 5 van de 13 nummers meezingt maar die ook heeft geschreven, al dan niet in samenwerking met de een aantal van de andere vocalisten (want er zijn er meer) Bilal, Loren Oden (Venice Dawn) en de Israëlische Karolina (ofwel Keren Avratz). Niet wat je bij elkaar verwacht, maar het werkt en past perfect. Zeker die stem van Sadier brengt je zo in een rokerige kroeg in de jaren 70; luister alleen al naar het schitterende “Memories Of War”. Het is geniaal hoe Younge al deze fantastische artiesten bij elkaar brengt en in zijn toch al sublieme muziek weet te incorporeren. Het staat hier allemaal als een vertrouwd huis en het is intens genieten geblazen.
Martijn
קרולינה זוהר – מהדורה מיוחדת
Karolina kwam vorige week al ter sprake omdat ze meezingt op Adrian Younge’s nieuwe meezingt (zie ook hierboven) en ik had eerder al eens een album van haar gedownload, ergens. Dit album, Zohar, staat op bandcamp in en special edition met leuk bonusmateriaal. Haar werk is een mengeling van pop en R’n’B met een sterke sixties en seventies vibe (vandaar die Younge-connex), maar ook lokale invloeden zoals de Arabische en Griekse klanken zoals die in Israël zijn te horen. Onder de bonusnummers de lekkere oriëntaalse coverversie van Led Zeppelins Black Dog met Boom Pam en een tot Bond Tune-proporties opgeblazen cover van de „King Of Mizrahi” Zohar Argov (een soort Israëlische André Hazes).
Eliot Sumner Information
Eerder timmerde ze aan de weg onder de naam I Blåme Coco, maar Information is het debuut onder de eigen naam. Zo met die enkele l en t en dan weer ‚mn’ in plaats van ‚mm’ is het even opletten. Die achternaam is van haar vader Gordon, beter bekend als Sting. De appel valt niet ver van de boom, in zowel haar manier van zingen alsook de manier van bassen en zelfs bewegen (zie video). Op Information klinkt de sound van de eighties ook nog eens flink door (The Police, maar ook Ultravox). Door de straffe drive die veel nummers kenmerkt ligt eenvormigheid wat op de loer maar evengoed een lekker plaatje.