Kunnen files ook niet enkel beperkt worden tot het Malieveld? Hier weer een rijtje uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Complete Mountain Almanac, Frank Popp Ensemble, Hammock, H.C. McEntire, Nighttime, Nosaj Thing, Theory Of Ghosts en Yellow6.
Jan Willem
Complete Mountain Almanac – Complete Mountain Almanac (cd, Bella Union)
De Noorse zangeres Rebekka Karijord en Jessica Dessner hebben elkaar zo’n 15 jaar geleden bij toeval ontmoet in Brooklyn. Hun vriendschap en gedeelde kunstzinnigheid, heeft nu geleid tot één van de belangrijkste projecten van beider carrières, dat ze Complete Mountain Almanac hebben genoemd. Jessica (teksten), de in Amerika geboren, maar in Italië gevestigde dichter, multimediakunstenaar en danseres heeft daarvoor haar tweelingbroers Aaron (gitaar, bas, keyboards, programmering) en Bryce Dessner (gitaar, piano) van The National ingeschakeld. Bryce heeft de arrangementen voor het Malmö Symphony Orchestra. Daarnaast mogen Jessica en Rebekka (zang, keyboards, programmering) nog rekenen op gasten op hoorns, synthesizers en zang. Op het gelijknamige debuut brengen ze muziek over klimaatverandering 12 suites, die de 12 maanden van het jaar en de inherente genezingscyclus van de natuur vertegenwoordigen. De titel komt overigens van een dichtbundel, die Jessica heeft geschreven toen er borstkanker bij haar werd geconstateerd en ze zelf ook een genezingsproces in moest. Dat zit ook allemaal door dit album vervlochten. Het valt te begrijpen dat dit alles bepaald geen vrolijke songs heeft opgeleverd, maar wel intense en overdonderend mooie. De muziek zit ergens tussen folk en kamerpop in en wordt gekenmerkt door schitterende harmonieën en orkestraties, maar ook door intense verstilde stukken. Dit vouwt zich allemaal om de wonderschone zang heen. Het is een verbluffend, uit het leven gegrepen meesterwerk.
Frank Popp Ensemble – Shifting (lp, Unique Records/ Schubert Music Europe / Creative Eclipse PR)
De Duitse muzikant Frank Popp is de enige constante in zijn eigen Frank Popp Ensemble, dat rond 2000 in het leven is geroepen. Op schaamteloze wijze reproduceert hij het geluid van soul en funk uit de jaren 60. Dat doet hij echter zo goed dat je er ook spontaan nostalgische gevoelens van krijgt. Hij omringt zich steeds met allerlei muzikanten, met name op het vocale gebied, om zijn sound vorm te geven. Eigenlijk is het gewoon een jukebox met een liefde voor Motown maar ook Mo Wax, Blue Note en Phil Spector-achtige producties. De grootste hit scoorde hij zo’n 20 jaar geleden met “Hip Teens Don’t Wear Blue Jeans”. Hoewel het al even stil is rond dit ensemble, gaan ze nu op dezelfde voet verder op Shifting. Popp werkt samen met vocalisten Jesper Munk, Sam Leigh-Brown (N.O.H.A.), Lucy Kruger, Kat Ott (24/7 Diva Heaven), Anna Glahn en Aydo Abay. Met hen laat hij weer zijn bekende mix horen, die je in één keer in het verleden plaatst maar ook groeven in het hart geven. Naast soul en funk zijn het ook disco, hip hop, trip hop en filmische muziek die het tot één groot nachtelijk feest maken, waar ze het beste draaien van vervlogen tijden met nieuwe slingers.
Hammock – Love In The Void (cd, Hammock Music / Konkurrent)
Hoewel vrijwel alle 11 albums van het uit Nashville afkomstige en in 2003 opgericht duo Hammock er mogen wezen (plus alle extra releases), vind ik hun trilogie Mysterium (2017), Universalis (2018) en Silence (2019) wel tot het beste behoren van wat ze hebben voortgebracht. Al was de directe aanleiding, namelijk de dood van een 20-jarige neef van Andrew Thompson, naast Marc Byrd één van de oprichters van de groep, natuurlijk geen fijne. Dat heeft wel diep emotionele en meer verstilde muziek van de groep opgeleverd, waarbij ik ook artiesten als Arvo Pärt, Jóhann Jóhannsson, Stars Of The Lid, Eluvium en Max Richter ter referentie heb aangedragen. Ondanks dat de groep echt wel een eigen sound heeft, variëren ze nog best wel eens in wat ze naar buiten brengen. Dat blijkt ook eens te meer op hun nieuwe cd Love In The Void, dat 13 nummers lang en een goede 72 minuten breed is. De emotionele lijn van hun drieluik trekken ze hierop door, maar ze hebben het volume weer eens lekker opgeschroefd. Sterker nog, zo luid hebben ze het eerder nog niet gemaakt. Toch behouden ze een zekere zachtheid door de warme klanken, serene vocalen en intense emoties die ze erin weten te leggen. Maar ze willen hier duidelijk hun frustraties en verlangens uiten, terwijl ze ook op zoek gaan naar verbinding. Daarom vliegen ze ook niet echt uit de bocht. Hoewel Marc en Andrew al veel voor hun rekening nemen, krijgen ze wel ondersteuning van gasten op engelachtige zang (Christine Byrd), piano, synthesizers, keyboards, tapes, drums, percussie, strijkarrangementen, viool en altviool. Dat geeft hun muziek wel extra glans. Ze brengen een machtige mix van post-rock, shoegaze en ambient, doorvlochten met neoklassiek. Daarmee lijken ze bands als Sigur Rós, Mogwai, Explosions In The Sky, Lush, L’Altra, The Album Leaf en Slowdive in hun vizier te hebben. En daarmee weten ze gewoonweg een weergaloos album af te leveren.
H.C. McEntire – Every Acre (cd, Merge / Konkurrent)
Na de groepen Un Deux Trois, Bellafea en Mount Moriah, gaat de Amerikaanse zangeres/gitariste Heather McEntire solo verder, zij het dat ze meestal wel samenwerkt met diverse muzikanten op haar albums. De muziek houdt het midden tussen folk, Americana, altcountry en indierock. Zoals altijd is ze erg begaan met de natuur en met name het behoudt ervan. Dat is eigenlijk niet anders op haar deze Every Acre. Wel voegt ze naast de natuur ook het emotionele landschap toe in haar teksten. Of zoals ze zelf zegt: “Als naamgeving een vorm van claimen is, van geclaimd worden, hoe ben je dan gebonden aan zowel het fysieke landschap dat ons omringt, als aan ons eigen interne emotionele landschap – soms kalm, soms turbulent en altijd veranderend?“ Het draait in haar songs hier om verdriet, verlies en banden met land en geliefden omvatten. McEntire voegt er nog wat veldopnames aan toe en laat de overige inkleuring aan haar 6 gasten op gitaren, piano, Wurlitzer, pomporgel, contrabas, bas, drums, percussie, keyboards, Farfisa, Hammond, synthesizer en zang. Onder hen ook haar min of meer vaste gitarist en toetsenist Luke Norton (Mount Moriah). Ze brengt een diversiteit aan de genoemde stijlen, die soms net zo grillig als de natuur van vorm kunnen veranderen. Door alles sijpelt echter wel die fijne melancholie, waardoor de songs diepe snaren weten te raken. Voor liefhebbers van Lisa Germano, Caitlin Rose, Cat Power, Tarnation en Phoebe Bridgers. Sterk album vol aangrijpende prachtmuziek.
Nighttime – Keeper Is The Heart (cd, Ba Da Bing / Konkurrent)
Eva Louise Goodman is als zangeres en violiste op tournee geweest met de groep Mutual Benefit alvorens haar vleugels uit te slaan als Nighttime. Met dit met rock geïnjecteerde folkproject heeft ze inmiddels al twee albums uitgebracht, waarvan één op cassette (maak me gek!). Ze is nu terug op het onvolprezen Ba Da Bing label met haar derde album Keeper Is The Heart. Hierop laat ze in een goede 38 minuten 11 songs horen, die hun wortels lijken te hebben in de Britse folk van weleer en tegelijkertijd hoor je ook de bloemetjes in het haar vanuit de Amerikaanse hippietijd. Dat overgiet deze New Yorkse Goodman (zang, viool, synthesizer, gitaar, fluit) vervolgens weer op eigengereide en hedendaagse wijze met zestigerjaren rock. Ze krijgt daarbij hulp van Ricky Spataro (bas, drums, percussie, gitaar, piano) van Florist, Kristen Drymala (cello) van Gem Club, Aaron Hodges (gitaar, zang) van Holy Spirit, Noah Klein (fluit) en Gabriel Birnbaum (saxofoon) uit Debo Band en Wilder Maker. Dit alles levert intense, melancholische songs op, die vertrouwd aanvoelen en toch volslagen nieuw zijn en klinken. Dat is knap gezien de platgetreden paden in dit genre. Liefhebbers van onder meer Karen Dalton, Sibylle Baier, Pentangle, Nico, The Unthanks, Laura Marling en Nancy Elizabeth kunnen er hun hart aan ophalen. Goodman is de bloem die ’s nachts ontwaakt en dan al haar ongekende schoonheid toont.
Nosaj Thing – Continua (cd, LuckyMe)
Het was zo’n 5 jaar stil rond de Amerikaanse DJ, muzikant en producer Jason Chung, beter bekend als Nosaj Thing (draai zijn voornaam om en verbaster de achternaam een beetje en je bent er). Chung haalt zijn inspiratie vooral uit de hip hop, maar brengt doorgaans een broeierig etherische mix van glitch, ambient, IDM, minimal techno, trip hop en experimentele muziek. Op zijn albums mag hij altijd rekenen op een keur aan gasten. Hiernaast werkt ook samen met The xx, Flying Lotus, Charlotte Gainsbourg, Radiohead, Nocando, Beck en Kendrick Lamar. Nu is hij terug met zijn vijfde album Continua, waarop hij zijn pad vervolgt, al wil hij meer dan ooit een eerbetoon brengen aan de jaren negentig. Hierdoor schuift zijn muziek meer op richting de alternatieve pop met trip hop, jazz ene elektronische elementen. Hij mag rekenen op een flinke hoeveelheid gasten, dikwijls met zang, te weten Duval Timothy, Kazu Makino (Blonde Redhead), serpentwithfeet, Juliana Barwick, Coby Sey, Sam Gendel, Slauson Malone, Hyoku, Toro Y Moi, Pink Siifu, Panda Bear en Eyedress. Chung heeft er toch een intiem en nachtelijk geheel van weten te maken, waarbij je op futuristische wijze nostalgisch terugblikt. Zo nu en dan zet hij ook van die heerlijke 4AD-sferen neer al is de muziek daarvoor eigenlijk te elektronisch. Het zal een breed elektronische muziek minnend publiek aanspreken, zowel die van Burial, Locust en Arca als Portishead, Shlohmo, DJ Shadow en Tricky, zij het dat Nosaj Thing een geheel eigen sound in huis heeft. Het is zonder twijfel zijn beste album tot nu toe.
Theory Of Ghosts – EP 1 (cdep, Faint Horizon/ Theory Of Ghosts)
Er zijn van die melancholische stemmen, die me dieper raken dan anderen. Eén van die stemmen is die van Glen Johnson, de man achter het geniale Piano Magic dat in 1996 is opgericht. Hij beschikt namelijk over die melancholie waar ik zo van hou. Na 20 jaar trekt hij daar de stekker uit, mede om zijn muzikale pijlen elders op te richten. Hij houdt er tevens de projecten als Silver Servant, Statues In Fog, Textile Ranch en Future Conditional op na, waar vorig jaar nog een prachtalbum van is verschenen. Daarnaast was hij één van de drijvende krachten achter het geweldige Second Language Music label. Zijn nieuwste incarnatie heet Theory Of Ghosts, vernoemd naar het nummer van het Piano Magic album Disaffected (2005) en waar een andere versie op Home Recordings (2010) is verschenen. Dat doet hij samen met gitarist, pianist en zanger Franck Alba (Piano Magic, Statues In Fog, Firesflies) plus drummer Robert Hervais-Adelman. Hiermee brengt hij nu hun debuut, de cd epee EP 1. Hierop krijg je 4 tracks van samen bijna 20 minuten. De drie krijgen nog gezelschap van twee gasten op philicorda (orgel), cello en piano. De muziek klinkt een beetje als een moderne Piano Magic interpretatie van de overgangsfase tussen Joy Division en New Order, waarbij ook wat oude Cranes en The Cure om de hoek komen kijken. Niet vet gedrukt omdat de stempel van Johnson de bovenliggende is, maar dan weet je hoe intens en ook ontzaglijk mooi dit is. Een schitterend kleinood en een heel grote belofte voor de toekomst!
Yellow6 – It’s Not What We Thought It Would Be (Merry6mas2022) (cd, Editions6)
Hier in huize Broek gooien we vrijwel geen eten weg. Een goed bereide maaltijd belandt nog wel eens in de vriezer, om er later weer van te genieten. En als het te weinig is, of niet echt een maaltijd meer dan hebben we nog kippen, die er zich dankbaar op storten. Gelukkig zijn er ook artiesten met een dergelijk besef dat weggooien zonde is. Zo iemand is ook de Britse gitarist Jon Attwood, die naast JARR (met Ray Robinson) en The Sleep Of Reason (met Dirk Serries), vooral bekend is van zijn lang lopende project Yellow6, dat dit jaar het 25-jarige jubileum mag vieren. Met zijn emotioneel geladen muziek, die bestaat uit een mengelmoes van drones, minimal music, ambient en een vleug post-rock, weet hij veelvuldig mijn jaarlijst te bereiken. Een schitterend unicum! Maar hij houdt er ook de goede gewoonte op na, sinds 1999, muziek die hij niet op zijn reguliere albums uitbrengt later op te dienen in zijn zogeheten “Merry6mas”-serie. Hierop staan veelal de album outtakes, exclusief nieuw materiaal, demoversies, live opnames en anderzijds afwijkend materiaal. De cd’s krijgen soms enkel de titel van de serie met het jaartal mee en soms een heuse nieuwe titel. Zo ook de 24ste editie, die luistert naar de naam It’s Not What We Thought It Would Be (Merry6mas2022), die door de stakingen bij de post ver na de kerst is gearriveerd. Maar nog altijd is het geen mosterd na de maaltijd en is het geboden materiaal om van te smullen. Hierop krijg je 8 nieuwe tracks uitgesmeerd over 66 minuten. Attwood blikt terug op hoe de toekomstige wereld in de jaren 80 aan ons werd voorgespiegeld en hoe zaken ander hebben uitgepakt, zowel ten goede als te kwade. Dit overpeinzende element is ook in de muziek goed terug te horen, die daarnaast bol staat van de nostalgie en melancholie. Als geen ander weet hij zulke fraaie tot de verbeelding sprekende klanklandschappen, die aanvoelen als een teder dagboek. Ook al heb ik nu denk ik zo’n 60 albums van hem in de kast staan, ik zou er geen één willen missen. Als ik deze eerder had ontvangen, was het absoluut één van de hoogtepunten van 2022 geweest. Bezinnende pracht!