Petitie “Zet Bieber het land uit” is massaal getekend. Dadelijk komt hij nog deze kant op! Je moet er toch niet aan denken. Nooit zal hij echter opduiken in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sylvi Alli, Black Elk (5x), Joan Cambon, Jóhann Jóhannsson, Eleni Karaindrou, Rebekka Karijord, King Champion Sounds, Lovesilkpalemilk, Marsen Jules, James Vincent McMorrow, Misophone (2x), Mogwai, Origamibiro (3x), Satellite Jockey, September Girls, MV & EE (9x), Kptmichigan, Tomorrow The Rain Will Fall Upwards, James Plotkin & Paal Nilssen-Love en Alcest.
Zoooo, plaatjesdiarree!
Sylvi Alli – The Book Of Jane (cd, Vertical Pool)
Vorige week heb ik deze experimentele zangeres/muzikante Sylvi Alli al aangestipt, omdat ze samen met Alio Die een cd heeft gemaakt. Solo maakt ze ook met enige regelmaat albums die ergens tussen wereldmuziek, avant-garde, elektro-akoestische muziek en gothic uitkomen. Daarbij voorziet ze ook regelmatig de films van haar man Antero Alli van muziek. Dat doet ze op de cd The Book Of Jane wederom. Het is een mix van haar typische muziek met covers van onder andere Queens Of The Stoneage, Dead Can Dance en het traditionele “Wayfaring Stranger”. Vijf van de 16 tracks worden door artiesten Michelle Bellerose (3x), Marie-Anne Fischer en Simeon Soul Charger. Het heeft al met al niet echt iets van een soundtrack, maar is wel een prachtige collectie bijzondere songs.
MP3: Sky Opened Up
Black Elk – Sketches I – V (5x cd-r, Koen Music)
Black Elk is het project van de in Tokio wonende Brit Ian Hawgood (labeleigenaar van Home Normal, Nomadic Kids Republic, Tokyo Droning, Koen Music, solo artiest en in projecten als Kinder Scout, Lantscap, Lost Lanterns), Tim Martin (Maps & Diagrams), pianist Clem Leek en cellist Danny Norbury. In 2012 debuteren ze met het prachtalbum Sparks, dat een mengelmoes is van ambient, neoklassiek en experimentele muziek. Er wordt al een hele tijd het tweede album Anchor beloofd op het langzaam op gang komende label Koen Music. Maar in plaats daarvan brengen ze 5 zeer kunstzinnig vormgegeven cd-r’s met de look and feel van een cd. Elke cd in een oplage van 50 stuks bevat een gekleurde cover, een flexibel plastic omhulsel en een dia. Oja en muziek natuurlijk. Het is muziek die ze in verschillende samenstellingen de afgelopen 5 jaar hebben gemaakt. Noem het demo’s, probeersels, blauwdrukken, improvisaties of schetsen wat mij betreft. Het staat vast dat het in hun geval gewoonweg zeer genietbaar is wat ze ook doen. Op de eerste schijf brengen Ian Hawgood (elektronica, akoestische instrumenten, mix) en Danny Norbury (cello) 4 stukken ten gehore van bij elkaar drie kwartier. Ze brengen een overrompelende mix van drones, ambient en neoklassiek, waarbij mijn lievelingsinstrument toch wel de hoofdrol speelt. Uiterst melancholische muziek die tot de verbeelding spreekt en je niet onberoerd kan laten.
De tweede cd bevat 8 composities en duurt maar liefst 70 minuten. Het schitterend opgebouwde en bovenal zinderende sleutelstuk hierop duurt overigens maar liefst 42,5 minuut.. Hierop zijn het Ian Hawgood (elektronica, akoestische instrumenten, mix), Danny Norbury (cello) en Clem Leek (piano) die de muziek tot stand brengen. Hierop is de muziek iets meer experimenteel, maar bevat het nog altijd een mix van drones, neoklassiek en experimenten. De hoofdrol is hier duidelijk weggelegd voor de piano, af en toe afgewisseld met de cello, waar omheen de andere twee hun muziek vlechten. Filmische, contemplatieve muziek van een bijzondere majestueuze pracht.
De derde schijf is zeven nummers breed en 34,5 minuut lang. Deze sluit eigenlijk goed aan op de vorige, met dezelfde drie muzikanten. Alleen lopen de instrumenten iets meer door elkaar en is het meer een drie-eenheid. Daarbij spelen de elektronische geluiden, die wel wat van glitch weg hebben, een veel grotere rol. Het is tevens zo mogelijk nog een tandje meer droefgeestig dan de rest. Door de samples van stemmen die zo plots ergens opduiken krijg het geheel echt iets van een experimentele soundtrack. Maar het merendeel is vooral intrigerend en van een haast onaardse schoonheid en weet je enkel aan de grond te nagelen.
Het vierde album bevat 6 stukken die ruim een half uur duren. Hier zijn het Ian Hawgood (elektronica, akoestische instrumenten, mix), Danny Norbury (cello) en Tim Martin (elektronica) die acte de présence geven. De drones, neoklassiek en ambient krijgen hier met de extra elektronica en de vele veldopnames en samples een meer organisch karakter. De atmosfeer blijft hierbij eigenlijk ongewijzigd desolaat en prettig morose. De instrumenten dartelen meer om elkaar heen en de composities zijn hier misschien wel het meest improvisatorisch. Ook de kleine details doen hier meer hun intrede. Ik moet bij deze fragiele aanpak regelmatig aan Orla Wren denken. Buitengewoon fraai en breekbaar kleinood.
Tot slot is er op de vijfde release één live track van bijna 34 minuten lang. Deze wordt uitgevoerd door Ian Hawgood (piano, synthesizer, effecten, gitaar, mix), Danny Norbury (cello) en ene Anthony Harrison (laptop, synthesizer). Het is een zeer dynamisch en organisch klankspel van ambient, elektro-akoestische muziek, samples, neoklassiek en experimenten geworden. De vele stemmen die je hoort, brengen het geheel dichtbij de werkelijkheid, terwijl de diverse elektronische geluiden, glitches en bliepjes juist zorgen voor een meer abstracte setting. Het is van de 5 cd’s de meest experimentele en improvisatorische, maar tegelijkertijd ook de meest spannnende. Sowieso levert deze groep hier 5 visitekaartjes af om U, Gij en Hare Majesteit tegen te zeggen. Schetsen die de toekomst zeer rooskleurig doen inzien.
Joan Cambon – Reshaping The Seasons For Kaori’s Body (cd, Arbouse Recordings)
Deze Franse muzikant en multi-instrumentalist vormt samen met Sylvain Chauveau de helft van de geweldige band Arca. Maar net als zijn kompaan laat hij ook solo van zich horen. Dat is in 2011 voor het eerst met de cd Sans Objet. Hierop laat hij horen dat hij zich op experimentele wijze prima weet te redden met ijzersterke muziek. Maar wat hij op deze nieuwe cd laat horen is van een totaal andere orde. Het is een bewerking van Antonia Vivaldi’s Four Seasons, maar dan toegespitst op het dansstuk Plexus, een portret over dansfenomeen Kaori Ito door Aurélien Bory. In tegenstelling tot de eerdere meer klassieke bewerking van Max Richter geeft Cambon een totaal andere draai aan het werk van Vivaldi. Het heeft eigenlijk meer raakvlakken met de mysterieuze, filmische postrock van Arca dan de componist zelf. In feite krijg je een rauwe hybride van neoklassiek, postrock, glitch en wereldmuziek voorgeschoteld, waar je niet omheen kunt. Muziek die je in elke lichaamsvezel voelt.
Jóhann Jóhannsson – McCanick (cd, Milan)
Deze IJslandse componist bewijst dat een nieuwe release ook prima een nieuwe soundtrack kan zijn. Van sommige genregenoten twijfel je hier wellicht wel eens aan, maar Jóhannsson is een muzikant die zowel solo als in filmverband sterke muziek blijft maken. Hij heeft dan ook een eigenzinnig neoklassiek geluid in huis, waar je als pure melancholicus geen genoeg van kunt krijgen. Dat heeft hij vorig jaar al met het prachtige Prisoners bewezen. Nu doet hij dat wederom met de heerlijke soundtrack McCanick. Het is wederom een overrompelende combinatie van ambient, drones, neoklassiek en lichte experimenten geworden. Hier en daar een tikje bombastisch, maar veelal met heel veel gevoel gebracht. Fans van Clint Mansell, Max Richter, Hilmar Örn Hilmarsson en Ólafur Arnalds kunnen hier hun hart ophalen. Een duistere beauty!
Eleni Karaindrou – Medea (cd, ECM)
De Griekse componiste en beroepsmelancholicus Eleni Karaindrou (1941) levert al jaren prachtig klassieke muziek waarin meestal ook folkelementen worden geïntegreerd. De muziek is droefgeestig, van een pure pracht en zeer filmisch. Daarom is ze waarschijnlijk ook de vaste soundtrackmaakster van Theo Angelopoulos. Los daarvan brengt ze ook schitterende eigen werken ten gehore, al neemt de frequentie wel af, hetgeen ongetwijfeld aan haar respectabele leeftijd te wijten valt. Nu komt ze met haar nieuwe album Medea, een werk voor ney, klarinet, santouri, violoncello, bendir en (koor)zang. Het is allemaal zeer ingetogen, spannend en van een onaardse pracht. Neoklassiek vermengd met folk, die soms wel aan een sobere variant op Dead Can Dance doet denken. Het is meeslepend als de mythe van Medea zelf. Dit alles weet dan ook een onuitwisbare indruk te maken. In één woord: hemels!
Luister Online:
Medea’s Lament 1 / Backwards To Their Sources Chorus I
Rebekka Karijord – Music For Film And Theatre (cd, Control Freak Kitten)
Deze Noorse zangeres en multi-instrumentaliste draait al meer dan 10 jaar mee in het interessante muziekspectrum. Ze heeft haar rotjeugd, hippiemoeder, een naar drugs zoekende vader en 17 verhuizingen, verwerkt tot diepgravende muziek. Dit doet ze al dan niet onder de naam Rebekka, Rebekka & The Mysterybox of haar volledige naam. Haar cd’s Neophyte (2003), Good Or Goodbye (2005), The Noble Art Of Letting Go (2009) en We Become Ourselves (2012) liegen er in ieder geval niet om. Zelf speelt ze doorgaans harp, piano, orgel, accordeon, vibrafoon en percussie-instrumenten. Ze wordt meestal bijgestaan door Erik Nilsson (drums, percussie) en Anders Scherp (gitaar, bas, percussie), maar ook zijn er heel fraaie gastoptredens van een mannenkoor, een jongenskoor, een strijkensemble en enkele blazers geweest. Haar stem houdt het bijzondere midden tussen Susanne Sundfør, Chan Marshall (Cat Power), Kate Bush, Sinéad O’Connor, Agnes Obel en Natalie Merchant, terwijl de muziek ergens tussen This Mortal Coil, Talk Talk, Susanna en Bel Canto uitkomt. Tussen al deze werken door heeft ze ook met enige regelmaat muziek gemaakt voor films en theater. Hiervan zijn 15 tracks nu verzameld op haar nieuwste album. Hieraan werkt een klein leger aan gastmuzikanten mee op fluit, gitaar, mandoline, ukelele, tuba, drums, keyboard, trompet, saxofoon, contrabas, cello (onder meer Julia Kent), viool en zang (onder wie ook Ane Brun en een koor). Toch is de muziek haast verstild en van een aangrijpende ingetogenheid. Ze brengt iets tussen neoklassiek, ambient en postrock in, hetgeen raakvlakken heeft met de muziek van Gustavo Santaolalla, Brian Eno, Arvo Pärt, Jeff Alexander en This Mortal Coil. Betoverend mooi!
King Champion Sounds – Different Drummer (lp+cd, Wormer Bros)
G.W. Sok (Jos Kleij) zegt zijn project The Ex in 2009 na 30 jaar, hetgeen voor mij best een schok is. Deze enigmatische zanger met zijn typische, fraaie zang bepaalde toch ook voor een deel het geluid van de groep. Inmiddels heeft Arnold de Boer (zea) zijn plek op geweldige wijze ingenomen en horen we Sok toch met enige regelmaat opduiken in allerlei projecten als FiliaMotSa, Cannibales & Vahinés, Zoikle en L’Étrangleuse. Nu duikt deze zanger samen met Ajay Saggar (Dandelion Adventure, Donkey, The Bent Moustache), verantwoordelijk voor gitaar en elektronica, op in dit nieuwe project. Ze krijgen hierbij rugdekking van bassist/organist Olli Heffernan (Year Of Birds, British Lichen Society, Detective Instinct, Ivan The Tolerable), drummer Mees Siderius, saxofonist/hoboïst Ditmer Weertman (The Bent Moustache), trombonist Chris Moerland en tevens gitarist Örn Ingi Ágústsson (Seabear), gitarist Jeff Heijne, pianist Sachin Saggar (The Bent Moustache) en zanger Mike Nolan. Het is allemaal lekker uptempo en kan je ook maar moeilijk stil laten zitten. Pakkende, puntige muziek die doet denken aan The Ex op één van hun exotische trips, Wire, The Fall, P.I.L. en Captain Beefheart. Een compleet overdonderend album, dat dit jaar op Sickroom Records nogmaals uitgebracht wordt als losse cd. Doe er je voordeel mee!
Lovesilkpalemilk – Lovesilkpalemilk (cd, Paradigms)
Dit is het volwaardige debuut van het Zweedse duo Anton Johansson en Edvin Bärtås, die tevens al diverse epees op hun naam hebben staan. Ze maken een zijdezachte maar pikzwarte combinatie van post-punk, noise, shoegaze en lichte, elektronische experimenten. Er staan wel heftige gitaarstukken op, maar die lijken omzwachteld met een zachte stof. Het maakt in ieder geval niet minder indruk. Voor de rest hoor je Joy Division, A Place To Bury Strangers, Sonic Youth, The Cure, Lush en The Jesus & Mary Chain doorechoën in
deze fijne muziek. Ondanks deze ingrediënten is het geluid toch niet retro, maar meer op hypnotische wijze terugblikken maar met een moderne bril op. Dikke aanrader dus!
Marsen Jules – Beautyfear (cd, Oktaf)
De Duitse muzikant Martin Juhls fabriceert met zijn haast gelijkluidende alterego al diverse prachtige albums, die ergens tussen ambient en neoklassiek uitkomen en die vooral de melancholische en nostalgische sensoren prikkelen, al dan niet gepaard met bergen kippenvel. Hij wisselt dit af met de Marsen Jules Trio releases waar ook de broers Anwar (viool) en Jan-Philipp Alam (piano, viool) deel van uitmaken. Ze brengen vorig jaar nog hun cd Présence Acousmatique, dat een mysterieuze, nachtelijke mix van ambient, jazz en neoklassiek en bovenal een adembenemende schoonheid is geworden. Toch pleit ik dan al voor minder mooie muziek, omdat die vaak langer blijft hangen; dit zonder dat ik overigens maar iets wil afdingen op dit prachtige werk. Toch kan je wel meer gegrepen worden door schoonheid als je dat ergens tegen afzet om het zo meer te laten beklijven. Dat doet hij solo nu eigenlijk beter. Het is een afwisseling van aan de grond nagelende neoklassieke ambient met meer duistere drone gerelateerde muziek. Deze balans zorgt ervoor dat zijn muziek gewoonweg dieper onder je huid kruipt. Of het de angst is om zoveel schoonheid te durven brengen, aan te raken, er te ver in door te gaan of de combinatie te maken van angst en schoonheid is niet helemaal duidelijk met deze albumtitel. Glashelder in elk geval is dat dit een album is dat je ademloos uitzit. Melancholie zonder franje, waar de titelloze tracks al een mooi voorbeeld van zijn. Het houdt het midden tussen The Caretaker, Bersarin Quartett, Deaf Center, Olan Mill, Celer, Richard Skelton en The Alvaret Ensemble. Ja en dan is dit toch beangstigend mooi.
James Vincent McMorrow – Post Tropical (cd, Vagrant)
Ik trek echt niet elke stem en sommige mannen die zingen alsof ze heel hard in de balzak worden gebeten mogen het gerust laten, zeker met een verdachte baard. Maar deze singer-songwriter uit Dublin combineert op zijn debuut Early In The Morning (2011) het beste van Patrick Watson, Bon Iver, James Blake en Iron & Wine in zijn sound, ondanks zijn baard. Met zijn hoge stem weet hij je samen met de prachtig breekbare muziek diep te raken. Heerlijk meeslepende en dikwijls betoverende singer-songwritermuziek die uit delen folk, altcountry en indiepop bestaat. Hiermee gaat hij gewoon mee door op zijn tweede cd. Hij werpt iets meer elektronica in de zachte strijd, waardoor het soms voorzichtig ook wel eens de dubstep kant opgaat. Ondanks de afbibberende cover is dit een album dat wel smaakt naar meer, al is het zeer binnen de lijntjes. Het valt zeker te prijzen dat hij meer met de elektronica is gaan klooien. En er staan echt een paar pareltjes op. Uitstekend tweede album, maar de volgende keer maar het iets minder veilig.
Mogwai – Rave Tapes (cd, Rock Action)
Dit Schotse combo is na de jaren 80 en begin jaren 90, waar ik mijn grootste muzikale helden leer kennen, toch wel één van de bands die ik op handen draag. Eind jaren 90 starten zij hun bijzondere postrock offensief. 17 jaar later komen ze, nadat ze zich ook op niet onverdienstelijke wijze op het soundtrackgebied wagen, met hun tiende reguliere cd. De smaakmakende en invloedrijke hard-zacht postrock van weleer hebben ze inmiddels ingeruild voor een veel subtielere sound. Sterker nog, op deze nieuwe cd gaan de wederom hoofdzakelijk instrumentale stukken veeleer richting de krautrock. Het blijft toch erg aangenaam hoe ze keer op keer hun geluid aan weten te passen zonder zichzelf te verliezen. De elektronische inbreng is hier sterk gedaan en doet meermaals denken aan Kraftwerk, Trans Am en Trisomie 21. Eigenlijk is het een ijzersterke combi van hun filmwerk en eerdere materiaal geworden. Live weten ze je nog altijd stijl achterover te laten slaan met hun overweldigende sound, maar op cd weten ze het verschil te maken. Ze hebben zich hier compleet heruitgevonden en bewijzen nog jaren voort te kunnen. Het is spannend, tot de verbeelding sprekend en gewoonweg meeslepend. IJzersterk!
Misophone – Lost At Sea / Dust In The Corners (cd+cd-r, Another Record)
De Britse multi-instrumentalisten M.A. (Matt) Welsh en S. (Steven) Herbert, waarover een mystieke sluier hangt door hun ongrijpbare muziek, beweren al bij hun debuut dat ze 13 albums op hun naam hebben staan. Maar deze zijn vaak in een oplage van 1 stuk gefabriceerd en weggeven aan vrienden. S. is een klassiek getrainde muzikant en multi-instrumentalist (hij bespeelt minimaal een instrument of 20, het aantal lijkt steeds te groeien) en M.A. schrijft, zingt en werkt met gevonden geluiden. Ze brengen doorgaans een kruisbestuiving van folk, indierock, ballroom muziek, dark cabaret experimentele en orgelmuziek en altcountry, waarbij je dikwijls het gevoel hebt dat ze hun wortels in de jaren 30 hebben. Ondertussen hebben ze toch alweer een album of 8, inclusief de bonus cd-r’s, op hun naam geschreven.
Nu komen daar nummer 9 en 10 bij. Voor de nieuwe cd Lost At Sea doen ze voor het eerst aan crowdfunding. Dit ook hun eerste elpee te maken. Nu heb ik de elpee voor wat cd’s geruild van het fijne Franse Another Record label. Voor een x bedrag krijg je de nieuwe elpee, de cd en een extra cd-r (plus een t-shirt, poster en tas). De 12 nieuwe songs zullen voor de fans redelijk bekend klinken, mede omdat je de stream eerder al kon horen. Maar alle gekheid op een stokje, hun basisgeluid klinkt vertrouwd in de oren. Toch zijn de songs meer uptempo dan voorheen en bevatten ze ook zowel meer rock- als experimentele elementen. Dat zonder ook maar ergens in te boeten aan hun bijzondere, sepiakleurige geluid. Nummers als “I Need To See Sea”, “Broken Radio”, “What Will Become Of Us All?” en “Dead Man” onderstrepen die 
nieuwe maar vertrouwd unieke aanpak maar weer eens. De muziek komt ergens uit tussen Ivor Cutler, Beach Boys, Syd Barrett, Micah P. Hinson, Neutral Milk Hotel, Beirut, Klimperei, Pascal Comelade, Tom Waits, The Residents en The Legendary Pink Dots. Leuker kan ik het niet maken, onduidelijker wel. Ze weten me hier eigenlijk opnieuw te verrassen en verbazen, zoals ik dat ook met de eerste 2 albums had. Een subliem album. Misschien wel hun allerbeste tot dusver.
Die extra cd-r heet Dust In The Corners en bevat 16 tracks met een totale lengte van ruim 22 minuten. Hierop brengen ze meer een mix van veldopnames, experimenten en plunderphonics. Het is een bonte maar erg leuke verzameling van tracks geworden. Ze ademen wel de sfeer van Misophone uit, maar zijn muzikaal gezien totaal anders. Eerder een kruisbestuiving van The Residents en People Like Us. Een bonusaanvulling die meer dan welkom is dus.
.
Origamibiro – Collection (3cd, Denovali)
Dit project start als soloding van Tom Hill (Penfold Plum, Wauvenfold), maar wordt met de komst van Andrew Tytherleigh (Schmoov!, Hubtone, Debaser Boy) in 2008 een duo. De debuut cd Cracked Mirrors And Stopped Clocks uit 2007 is nog helemaal door Hill uitgevoerd. Hij brengt hierop een dromerige mix van neofolk en lichte experimenten. De tweede cd Shakkei uit 2011 wordt door hen beide gemaakt. De muziek kent nog steeds die landerigheid van het debuut maar wordt aangevuld met neoklassieke elementen en vele veldopnames. Het is subtiel en rijk gedecoreerd en geeft de muziek wel een extra boost. Ze bereiken hiermee ook collega muzikanten, want in 2012 verschijnt Shakkei Remixed. Hierop vind je 17 mixen van de diverse tracks door onder meer Leafcutter John, Aus, Plaid. Isan, The Remote Viewer, Offthesky en Melodium. Zij voegen er veelal ritmes en elektronica toe aan de originelen en dat levert wederom andere, maar prachtige muziek op. Sympathiek als ze zijn bij Denovali hebben ze deze 3 albums nu bij elkaar in een doosje gestopt. Collection is een geweldig overzicht van een band waar we in de toekomst ongetwijfeld nog meer lol aan gaan beleven.
Satellite Jockey – Stars (cd-r, Another Record)
Dit is een Frans zeskoppige combo, waar ik de namen niet zo van kan achterhalen. Ze he
bben al het album Trembling In The Night (2011) en een mini op hun naam staan. Het nieuwste wapenfeit Stars verschijnt als cd-r, ook weer zonder de info die ik zocht. Hoe dan ook, de muziek mag er weer wezen. Het is een afwisselende mix van alternatieve, indie, psychedelisch en spacerock, waardoor ze ook elementen uit de droompop, shoegaze, dark ambient en krautrock vlechten. Zo kan het aardse gitaargeluid zo maar ineens opstijgen, waarbij je met een flinke motorik eindigt in de ruimte. Van The Beatles naar Bowie, van Neu! naar NIN, van Slowdive naar Spacemen 3 en van Francisco Lopez naar Frank Black. En dat dan totaal anders; ga maar eens van nummer “↓” naar “Innocent Fields”. Luisteren is in dit geval sowieso beter. Zeer indrukwekkend goedje dit!
September Girls – Cursing The Sea (cd, Fortuna Pop!)
Een band als Lush wordt nog altijd gemist. Toch kunnen fans hiervan enigszins hun hart ophalen bij deze nieuwe Ierse band. Deze 5 dames Sarah (drums), Jessie (gitaar, zang), Caoimhe (gitaar, zang), Lauren (keyboard, zang) en Paula (bas, zang) brengen namelijk de jaren 90 op spraakmakende wijze tot leven. Het is een combinatie van noise, shoegaze, indierock en new wave. Dat hebben we wel vaker gehoord, maar wat weten ze hier een eigenzinnig en pakkend geluid ten gehore te brengen. De vrouwelijke versie van The Sound of een aangename variant op Lush, Audrey, Magnapop, Tropic Of Cancer, Fever Dream en Mire Kay. Wat een geweldige band!
MV & EE – Home Comfort Soundsystem (9xcdr, Child Of Microtones, 2014)
Matt Valentine en Erika Elder brengen een groot deel van hun leven door met het geven optredens over de hele wereld. Ze nemen ook nog eens bijna iedere show op, zodat hun discografie inmiddels uitpuilt van de cdr’s met live muziek. Eens in de zoveel tijd maken ze daar een mooie handgemaakte en tot 99 exemplaren gelimiteerde box van, zoals deze met materiaal van de Europese tour in 2012. Met bijna 8 uur muziek van 6 shows verwacht je al snel overkill, maar de mellow psychedelica van het duo krijgt je al snel in een ontspannen flow, de uren van relaxatie aaneenrijgend. Hoewel sommige nummers meerdere keren voorbij komen is de uitvoering telkens anders, vooral omdat de muzikanten een kwartiertje jammen tussen de herkenbare stukken door, niet schuwen. Het is de $89 (inclusief verzending) maar weer eens waard.
Kptmichigan – Black Wood (lp, Mirror World Music, 2014)
De gewoonlijk toch best productieve Michael Beckett nam de tijd voor dit nieuwe album onder de naam Kptmichigan, aangezien de eerste opnames al uit 2006 stammen. Black Wood is dan ook een beetje een onsamenhangend album, dat geeft hij ook toe. De eerste 7 nummers bevatten een soort folk rock met Engelse invloeden, soms stevig, dan weer ingetogen, en met vocalen die hier en daar aan The Kinks doen denken. Kant B is een stuk abstracter met dubby gitaarambient en korrelige elektronica, een deel dat mij op dit moment beter bevalt. Al met al toch geen slecht vervolg op zijn output tot nu toe.
Tomorrow The Rain Will Fall Upwards – How Great A Fame Has Departed? (10”, Blackest Ever Black, 2014)
Fascinerende single van het mysterieuze Tomorrow The Rain Will Fall Upwards. Op kant A (of is het kant B?) horen we een zwaar echoënde tenor sax alsof in slow motion, en eigenlijk de 9 minuten niet meer dan dat. Het heeft een echter een onheilspellend sfeertje dat aangenaam blijft plakken. De andere kant van deze 10” single doet hetzelfde maar dan met qua intensiteit golvende elektronica en drone, opnieuw in een tempo geïnspireerd door dub. Het is een release die zich als een vis in het water moet voelen tussen de andere releases op Blackest Ever Black.
James Plotkin & Paal Nilssen-Love Death Rattle
Heel vroeger waren het nog drumcomputers, maar James Plotkin werkt de laatste tijd juist met echte drummers van vlees en bloed. Met Dave Witte in Atom-/Phantomsmasher, maar recenter ook met Tim Wyskida, Jon Mueller en nu dus Paal Nilssen-Love. Dat is een jazzdrummer en dat brengt dus een drive mee die behoorlijk druk zet op Plotkins geseling van de snaren. Intense improv-avonturen dus.
Alcest Shelter
Neige had altijd veel ijzers op het vuur en meestal waren het mixen van shoegaze en black metal, waarin met name zijn groep Amesoeurs ook een voorlopersrol vervulde. Met dit nieuwe album van zijn andere groep Alcest laat hij de black metal echter definitief varen en Shelter is dan ook een erg romantische plaat geworden. Net als bij We’re Here Because We’re Here van Anathema moeten mijn oren even wennen aan dat felle licht maar met een paar draaibeurten begin ik meer waardering te krijgen voor de dromerige klanken. De video is ook allesbehalve black maar eerder door het holi feest geïnspireerd.
Comments
comments
