Als de medicijntekorten oplopen, wordt het tijd voor zalvende muziek. Wellicht die uit mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Lila Ehjä, Logic Moon & Henrik Meierkord, Marlody, Scanner en Vlimmer.
Jan Willem
Lila Ehjä – Clivota (cd, Croux)
De Française Lila Briand houdt zich graag op in het donker. Zo liet ze eerder al van zich horen in het black metal project Rance. Nu is ze terug als Lila Ehjä met haar debuut Clivota, dat volgt op een eerdere epee. Ook hier treedt ze liever niet in het daglicht met haar 9 songs. Met deze “one-girl act” roert ze flink in de jaren 80 en pikt er de lekkere cold wave, shoegaze, dark wave, gothic en industrial elementen uit. Dat combineert ze met hedendaagse geluiden tot een eigengereid geheel, dat zowel de melancholische liefhebbers van toen als nu zal aanspreken. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Cocteau Twins, Siouxsie & The Banshees, Clan Of Xymox, Cranes, Lebanon Hanover en Boy Harsher. Ze laat je ouderwets genieten, waarbij ze ook echt zelf diepgang en eigen ingrediënten brengt. Of zoals ze zelf zegt: “cold musoc for hot people.” Het is een veelbelovend droomdebuut geworden.
Logic Moon & Henrik Meierkord – Ewiger Wald (3” mcd-r, Dronarivm / Fonodroom)
Sommige releases zijn al een waar feest voordat je ze überhaupt gehoord hebt. Neem nu het tweede samenwerkingsverband tussen het Duitse ambient drone project Logic Moon van Tobias Lorsbach en de Zweedse cellist/violist Henrik Meierkord (Black Tape For A Blue Girl, Meipr, Zero Pulse Derivation), die overigens vele instrumenten beheerst. Hun mini album Ewiger Wald is namelijk in een fraai kartonnen boxje van 10 bij 10 centimeter gestoken. Als je deze openschuift tref je er naast de 3” cd-r ook taiga thee, twee theezakjes en artwork aan. Meierkord experimenteert doorgaans met diverse genres en Logic Moon laat de muziek meestal ergens tussen ambient, drones en neoklassiek landen. Dat laatste genre voert de boventoon op dit 5 nummers tellende album van bijna 20 minuten lang. Maar ze larderen de klassieke muziek van de viool en cello met allerhande elektronica, van ambientachtige en neoklassieke tot zacht pulserende en ruimtelijke klanken. Het levert een meditatief, meeslepend en machtig mooi kleinood op.
Marlody – I’m Not Sure At All (cd, Skep Wax)
Beter later dan nooit. Door de vele jaarlijstjes die de revue zijn gepasseerd, stuit ik pardoes nog op een album dat om en nabij een jaar terug is uitgebracht en best op mijn eigen lijst had gepast. Het gaat om het debuut I’m Not Sure At All van Marlody. Meer dan die naam krijg je ook niet van deze Britse pianiste en zangeres. Wat wel bekend is gemaakt, is dat ze een uitmuntende klassiek geschoolde pianiste is en dat ze daar zelf niet zo’n boodschap aan had. De muziek op haar album, dat 10 nummers telt van samen zo’n 35 minuten lang, bevat naast pianomuziek ook folk en droompop. Daar zingt ze met haar werkelijk narcotiserende zang bij. Dat voorziet ze, of mogelijk een niet vermelde gastmuzikant, dikwijls van subtiele elektronica. Een enkele keer pakt ze wat uitbundiger uit en wordt het iets minder indrukwekkend. Want de meeste indruk maakt ze met die droefgeestige, kleine songs en haar innemende zang. Om een idee te krijgen moet je denken aan een mix van Cate Le Bon, Liz Phair, Lotte Kestner, Vargkvint, The Unthanks en . Echt een prachtalbum, dat ik toch nog wilde delen.
Scanner – Alchemeia (cd, Alltagsmusik)
De eerste recensie over een Scanner release heb ik al begin jaren 90 geschreven. Daarna af en aan nog wel eens. Maar er is dan ook zo ontstellend veel van dit Britse project van Robin Rimbaud. Zoveel zelfs, dat er een label Alltagsmusik is opgericht om zijn muziek uit te brengen en betaalde fanclub, die je toegang geeft tot de duizenden onuitgebrachte tracks. Die worden in de categorieën solo, live, samenwerkingsverbanden en dans verdeeld. Scanner begon ooit door zelf met politiescanners en mobiele telefoons afgeluisterde en opgenomen scans te verwerken tot experimentele werken. Hierna volgde ook ambient, abstracte en andere innovatieve elektronische muziek. Hij heeft samengewerkt met uiteenlopende artiesten als David Shea, Main, Kim Cascone, Michael Nyman, Banabila, Main, David Toop, DJ Spooky, Kim Cascone, Stephen Vitiello, David Rothenberg, Jochen Arbeit en onlangs nog met Laurent Petitgand en Geins’t Naït. Tevens duikt hij naast Colin Newman (Wire) en Malka Spigel (Minimal Compact) op in de rockband Githead. Dat hij na al die jaren nog steeds weet te verrassen bewijst hij wel met Alchemeia, de eerste release op zijn Alltagsmusik label. Het is een album dat een liefdevol eerbetoon aan de zogeheten “library music” brengt uit de jaren 60 en 70. Met behulp van een mix van hard- en software maakt hij er een speels geheel van, dat elektro-akoestisch, filmisch en onaards klinkt. Het is een mix van IDM, ambient en experimenten geworden, waarbij het soms lijkt of het door The Residents gemixt zijn in een David Lynch productie. Het is echt weer eens wat anders, maar nog altijd van hoge kwaliteit en vol avontuur. Het begin van nog veel meer verrassends en moois.
Vlimmer – Mauerkipp b/w California (cd-rs, Blackjack Illuminist Records)
Het begint haast een traditie te worden, dat er vroeg in het jaar weer nieuwe muziek van Vlimmer verschijnt. Dikwijls een single, die een track van een nog te verschijnen bevat plus een cover van een Engelstalige band in het Duits. Dit project van muzikale duizendpoot en Blackjack Illuminist Records eigenaar Alexander Leonard Donat is al sinds 2015 interessant en gepaard gaande met een hoge productie. Dat terwijl hij er nog legio projecten op nahoudt. Vlimmer houdt het midden tussen gothic, post-punk, synthpop, indierock, wave en dikwijls ook pop. Dat is ook weer zo op zijn nieuwe single Mauerkipp b/w California. Hij verzint ook regelmatig nieuwe woorden, die dan als titel verschijnen. Hij brengt hier de nieuwe track “Mauerkipp” plus een sterke Duitstalige cover van Phantom Planet’s “California”, waar ook vrouwelijke zang te horen is. Het klinkt allemaal weer goed en vertrouwd. Het is vast een mooie opmaak naar weer een geweldig nieuw Vlimmer album.