Wij zijn de drukst bezochte website van Nederland en brengen alleen de allerbeste en meest populaire muziek voor het voetlicht. Voor overige alternatieve feiten zie onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: BaBa Zula, Nick Cave & Warren Ellis, Emptyset, Sophie Hutchings, Madam, Oláh Gipsy Beats, Lula Pena, Throwing Snow, Maarten Vos & Michel Banabila, Various Artists: Songs In The Mist – Young Iranian Female Voices, Yung Nnelg, Wiley en Eyvind Kang & Jessika Kenney.
Jan Willem
BaBa Zula – XX (2cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
BaBa Zula wordt in 1996 te Ístanbul opgericht door Murat Ertel (elektrische saz, theremin, diverse snaarinstrumenten) en Levent Akman (lepels, percussie, machines, speelgoed). Het ontstaan wordt ingegeven als Ertel’s vorige band ZeN wordt gevraagd een soundtrack te schrijven. De noodzaak voor een nieuwe band is geboren. Ze brengen een behoorlijk psychedelisch geluid aan de dag en lengen dat dikwijls aan met dub, folk, rock en leftfield muziek. Hiervoor werken ze samen met vele artiesten vanuit de hele wereld, van dubkoning Mad Professor, Dr. Das (Asian Dub Foundation) en het Jamaicaanse percussie duo Sly & Robbie tot de Duitse bassist Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) en de Canadese zangeres Brenda MacCrimmon (die zowel Balkan als Turkse muziek maakt). Daarnaast zijn het vooral Turkse muzikanten die hun “Oriental dub” opleuken. De huidige formatie bestaat naast Ertel en Akman uit Melike Şahin (zang), Periklis Tsoukalas (elektrische oud, zang, synthesizers) en Özgür Çakırlar (darbuka, bedir, davul, percussie). Het moge duidelijk zijn dat het om een volslagen uniek combo gaat. Hun 20-jarig bestaan vieren ze nu met de dubbel cd XX. Op de eerste schijf vind je een dwarsdoorsnede van hun 8 albums, zij het dat ze in andere versies verschijnen dan wel live gebracht zijn. Ze wilden een ander soort compilatie, die ook interessant is voor de fans. De tweede schijf bevat allemaal dub versies van nummers, hetgeen de experimenteerdrift van de band eens te meer onderstreept. Al met al is dit een geweldig jubileumcadeau geworden. Op naar de volgende 20 jaar?
Nick Cave & Warren Ellis – Mars (cd, Milan Music)
Ja hoor, daar zijn ze weer! Nick Cave en Warren Ellis (The Bad Seeds, Dirty Three) hebben alweer hun volgende soundtrack afgeleverd. Mars, een woord waar ik sinds Hans Teeuwen niet meer normaal over kan denken, is de gelijknamige score van de National Geographic serie. Het gaat over een fictieve bemande reis naar Mars in 2033. Geen western voor de verandering, al is de desolaatheid er (uiteraard) niet minder om. De muziek is dan wederom van een kaalheid en prettige melancholie, die zich ergens tussen neoklassiek, ambient en spacy psychedelica ophoudt. Ze hebben wat dat laatste aangaat duidelijk rekening gehouden met de duistere trip naar een andere planeet door veel ruimtelijke elektronica toe te voegen aan hun muziek. De strijkpartijen worden hierbij naast Ellis verzorgd door The City Of Prague Philharmonic Orchestra. Maar ze brengen dit keer echt wat anders dan ze normaal brengen en ook iets dat gewoon weer zonder beeld overeind blijft. En ook is het heel fraai dat Cave tot twee keer toe zingt en mooi ook. Gewoon weer een soundtrack die er mag wezen!
Emptyset – Borders (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Het belangrijkste voor mij qua muziek is dat deze me op de één of andere manier weet te raken. Dat kan door intense emoties zijn, heerlijke adrenalinespiegels of gewoonweg doordat het geluid weet te intrigeren. Dat laatste gaat veelal over muziek van de buitencategorie, of beter de broodnodige variatie op de kop met staart muziek. Het uit Bristol afkomstige duo Emptyset is daar ook een goed voorbeeld van. De groep wordt gevormd door James Ginzburg (The Body Snatchers) en Paul Purgas en brengen sinds 2007 hun muziek naar buiten op daarvoor geijkte labels als Caravan en Raster-Noton. Veelal zit deze ergens tussen abstracte, industriële en drone muziek in. Dat geldt eigenlijk ook weer voor hun nieuwe album Borders. Op zich zijn de geluiden die ze hier brengen niet veel meer dan schurende elektronische klanken, maar daar weten ze zoveel emoties in te leggen dat het je bij de strot weet te grijpen. Ik kan het ook niet helemaal verklaren, want dit is echt muziek of geluid die tot op het skelet gaat met een zekere urgentie; kaalgeslagen abstractheid maar zo vol van essentieel gevoel. Ik denk dat liefhebbers van Distel, Kangding Ray en Raime hier hun hart aan kunnen ophalen. Een overdonderend album!
Sophie Hutchings – Wide Asleep (cd, Preservation)
Het duurde even voordat ik deze, vorig jaar verschenen derde release Wide Asleep van pianiste/componiste Sophie Hutchings in handen krijg. Maar het is het wachten meer dan waard geweest. Hutchings levert namelijk echt een weergaloze beauty af. Naast piano brengt ze ook klavecimbel, drones, samples en zang. Ze laat zich hier verder begeleiden door gasten op viool en cello, wat zorgt voor franje op haar toch al machtige composities. Met name de minimale zang, soms zelfs beperkt tot enkel wat gezucht, die ze hier zo nu en dan laat horen voegt een extra dimensie toe aan haar sound. De muziek krijgt hierdoor een extra lading en diepgang, waardoor alles zorgt voor een totale, meeslepende beleving. Muziek om bij weg te dromen, na te denken of simpelweg intens van te genieten. Voor de mensen die artiesten als Richard Skelton, Christopher Berg, Max Richter, Dustin O’Halloran en Rafael Anton Irisarri hoog hebben zitten. Wonderschone, weemoedige muziek om heel stil van te worden.
Madam – Back To The Sea (cd, Shilling Boy Records)
De Londense groep Madam rond zangeres Sukie Smith, die ook al een acte de présence geeft bij Human Greed en Sophia, is bepaald niet scheutig met hun releases. Na het debuut In Case Of Emergency (2007) en het album Gone Before The Morning (2009 en op cd in 2011) blijft het lange tijd stil. Na een lange fundraiser-periode komen ze vorig jaar met hun derde werk Back To The Sea, waar ik nu eindelijk de hand op heb kunnen leggen. Wie er allemaal meedoen kan ik ook niet met zekerheid achterhalen, al lijken celliste Sarah Gill, drummer Jeff Townsin, bassist Gareth Moss en gitaristen John Robertson en Adam Franklin (Swervedriver, Sophia) de daders. En altviolist David Michael Curry (The Willard Grant Conspiracy) schijnt ook nog een gastrol te spelen. Hoe het ook zij, ze vervolgen hun droompop/postrock en altcountry pad met lichte experimenten op fraaie wijze. De dromerige zang van Smith wordt prachtig ingelijst met cellopartijen en nachtelijke gitaren en percussie. Zo nu en dan gaat het ook heftig aan toe, al gaat alles gepaard met dat fijne 4AD sfeertje. Nu is die droefgeestigheid wel te verklaren omdat Smith hier veel schrijft over de emoties die ze heeft ervaren toen haar vader plots in 2007 is overleden. Qua muziek moet je hierbij denken aan een fijne hybride van Shannon Wright, Dévics, Lisa Germano, Belly en Suzanne Vega. Het is allemaal van een bijzondere en indringende schoonheid wat ze hier laten horen.
Oláh Gipsy Beats – No. 1 (cd, Fonó / Xango Music Distribution)
Als je de groepsnaam Oláh Gipsy Beats leest en de albumtitel No. 1, dan krijg je sterk de indruk dat je met een verzamel cd te maken hebt. Echter zijn het diverse Hongaarse Roma muzikanten van verschillende groepen die hier de handen ineenslaan en een 8-koppig collectief vormen, plus nog eens 4 gastmuzikanten. En veelal hebben ze wel een link met het prestigieuze Fonó label, dat door de jaren heen al zoveel moois het licht heeft laten zien. Zo zijn Antal Kovács (gitaar, zang, orkestraties) en József Balog (gitaar, zang) van Romano Drom, István Szilvási (zang, lepels) van de Szilvási Gipsy Folk Band, István Farkas (mandoline, zang) en Béla Lakatos (zang, waterkan) van Ternipe van de partij, maar ook leden uit diverse andere groepen als Amaro Suno en Kalyi Jag participeren in dit project. Nu is de mix van Balkanbeats, Roma muziek, jazz en Hongaarse folklore behoorlijk herkenbaar en het zal de liefhebber niet direct verrassen met een nieuwe sound, maar dat doet er ook niet toe als het goed en enthousiast uitgevoerd wordt zoals hier. De verrassing zit hem vooral in het brede instrumentarium en de afwissellende vrouwelijke en mannelijk zang, die samen een dikke folkloristische vuist maken. Het brengt het goed van vele bands naar boven. Of het nu gaat om één van de genoemde bands of Álom. Romano Kokalo, Romanyi Rota, Csík Zenekar of Besh O Drom, ze weten er hier één groot feest van te maken waar zowel de traan als de lach regeert. Ik houd hier enorm van. Het is muziek die uit het leven gegrepen is en echt een boodschap heeft. Deze boodschap brengen ze vol overgave, of het nu gaat om de trieste dan wel de blije, waardoor je er helemaal in opgaat. Ik zie nu al uit naar de volgende volumes van deze joint venture.
Lula Pena – Archivo Pittoresco (cd, Crammed Discs / Coast To Coast)
De Portugese dichtster/zangeres/gitariste Lula Pena is een bijzondere in de muziekwereld. Ze brengt namelijk altijd uiterst persoonlijke werken, waarbij ze ergens tussen singer-songwritermuziek, fado en folk uitkomt. Daarnaast beschikt ze over een fijn rokerig stemgeluid waarbij ze ook in de lagere regionen uitstekend uit de voeten kan. Ze neemt vooral ook echt de tijd om een album te maken en elk album is dan ook een volslagen nieuw project waar ze haar ervaringen en gevoelens fraai muzikaal uit de verf laat komen. Dit heeft ertoe geleid dat ze slechts de 2 cd’s Phados (1998) en Troubadour (2010) heeft uitgebracht. Wellicht ken je haar ook van de bijdrage aan het prachtige lied “Pasión” van Rodrigo Leão. Hoe dan ook is ze nu terug met haar derde werk Archivo Pittoresco. Je kunt aan alles horen dat ze hier weer de tijd voor heeft genomen en dat ze zichzelf qua stijl geen beperking oplegt. Naast singer-songwritermuziek, fado en folk hoor je ook elementen van flamenco, chansons en bossanova terug in haar muziek. Echter brengt ze meestal een mix van dat alles en dat ook nog eens op spaarzame wijze, want dikwijls vormt ze met haar akoestische gitaar slechts een kapstok waaraan ze haar indringende, getormenteerde stem ophangt. Dat zingen doet ze niet alleen in het Portugees, ook Frans, Spaans, Grieks, Italiaans en Engels komen voorbij. Door de intieme, sobere setting van enkel zang en gitaar is het soms haast of je erbij bent en komt het allemaal behoorlijk binnen. Lula Pena levert een schitterend en oprecht album af vol diepgravende pracht.
Throwing Snow – Embers (cd, Houndstooth)
De Britse producer Ross Tones moet wel iets met sneeuw hebben. Dat is op zich niet raar natuurlijk, zeker niet in dit jaargetijde maar hij is ook actief in de groepen Snow Ghosts en Throwing Snow, die nog wel eens op Snowfall records wat heeft uitgebracht. Nu komt hij met zijn tweede Throwing Snow cd Embers. Op zijn debuut brengt hij nog een soulvolle mix van IDM, dubstep, cool wave, minimal music en downtempo elektronica. Hierop doen ook diverse gastzangeres mee, die nog een extra soulsausje meebrengen. Dat is op zijn tweede werk wel anders. Nog altijd zit er IDM door zijn sound maar dat wordt nu aangelengd met industriële beats, future garage, drum ‘n’ bass en duistere dubstep. Hij is geïnspireerd door de natuurlijke wetten en patronen, waarmee hij een atmosferisch en ritmisch werk heeft gefabriceerd, dat steviger, venijniger en donkerder is dan zijn debuut. En eerlijk gezegd ook beter. Hij integreert ook allerlei veldopnames door zijn elektronische muziek, wat het meer organisch maakt. Denk aan een prachtige kruisbestuiving van DJ Shadow, Phylr, Locust, Burial, Fennesz, Bitcrush, Emeralds en Ez3kiel. Het is dan 3 jaar wachten geweest op dit vervolg, maar het sublieme resultaat is er naar. Een geniale nieuwe koers die niet snel zal ondersneeuwen.
Maarten Vos & Michel Banabila – HOME (cd, Tapu)
De avontuurlijke dansgroep Conny Janssen Danst bestaat 25 jaar, waarbij ze het jubileumjaar openen met de voorstelling HOME (volg de link voor informatie & data). Choreografe Conny Janssen heeft een stuk geschreven voor 13 dansers, dat gaat over mensen die een plek zoeken in de wereld en bij elkaar. Het begrip “thuis” wordt van alle kanten belicht om het zo inhoud en hier letterlijk vorm te kunnen geven. Het mooie van de voorstelling is dat er livemuziek wordt gespeeld door cellist Maarten Vos en toonaangevende componist/producer Michel Banabila. Die laatst genoemde is bekend van zijn vele incarnaties en solowerken uiteenlopend van ambient, wereldmuziek en neoklassiek tot drones, avant-garde en abstracte elektronica. Vos (Fox String Quartet) gaat het experiment ook niet uit de weg en heeft bijvoorbeeld al eens met Machinefabriek samengewerkt. Nu dus samen live bij moderne dans. Van HOME is tevens de studioversie op cd verschenen, die iets verschilt van de live versies maar wel een duidelijk idee geeft. Banabila (elektronica, toetsen, melodica, stem) en Vos (cello, toetsen, modulaire synthesizers, elektronica) brengen hier 12 stukken, waarvan er 4 door Vos, 5 door Banabila en 1 gezamenlijk gecomponeerd zijn. Ze openen de cd met de prachtig Oekraïense traditional “Oj, Na Gori Suhyj Dub” (ой, на горі сухий дуб) waarbij zangeres Maryana Golovchenko te horen is, die al eerder meezong op Banabila’s mini album Jump Cuts. Hierna varen ze een meer abstracte en experimentele koers op, die echter wel een behoorlijk filmisch karakter heeft. Ze brengen allerlei wonderlijke, ruimtelijke elektronische geluiden en rudimentaire beats al dan niet in toom gehouden door prachtige strijkpartijen dan wel orkestraties. De variatie die ze aanbrengen maakt het niet alleen heel afwisselend maar ook uiterst spannend en intrigerend. En dat laatste ook omdat ze echt bijzondere en wonderschone geluiden fabriceren. In “Secunde CJD Remix” geven (alt)violist Oene van Geel, contrabassist Ilya Ziblat Shay en klarinettist Keimpe de Jong nog acte de présence. De muziek geeft je soms een unheimisch gevoel, maar ze zorgen dat je ook altijd weer prettig thuiskomt. Waarschijnlijk precies zoals de dansvoorstelling ook zal verlopen. Eindelijk eens een soundtrack die anders is en bepaald niet onder doet voor een regulier studioalbum. Een meesterlijk werk, waar je nog lang dingen in zult ontdekken. Saillant detail is dat je om de cd te bemachtigen wel naar een voorstelling moet gaan! Hoe dat is bevallen zal ik spoedig mededelen.
Various Artists: Songs In The Mist – Young Iranian Female Voices (cd, Kirkelig Kulturverksted / Xango Music Distribution)
Sinds de (culturele) revolutie in Iran is het voor vrouwen sinds 1979 verboden daar solo te zingen. Een groot deel van de zangeressen uit die tijd, zoals de geweldige Googoosh, Hayedeh en Ahdeyeh, zijn gestopt dan wel uitgeweken naar andere landen. Ook nu is het nog streng verboden solo te zingen, maar dat neemt niet weg dat er ook onder de huidige generatie vrouwen genoeg bijzitten die graag willen zingen dan wel muziek willen maken en het culturele erfgoed van hun land willen uitdragen. Elf hiervan zijn helemaal naar Noorwegen gereisd om daar het gezamenlijke album Songs In The Mist – Young Iranian Female Voices op te nemen voor het label Kirkelig Kulturverksted, waar ook Mahsa Vahdat al jaren onderdak vindt. Dat zijn de 8 zangeressen Sara Parvaresh, Ooldouz Pouri, Nelia Safai (ook baghlama), Maryam Lamei, Sahar Mansourzadeh, Parand, Mahsa Azizmi (tevens tar) en Yasaman plus de instrumentalisten Afarin Nazari (qanun), Golnush Salehi (tar) en Firoozeh Rais Dana (kamancheh). Ze krijgen daarbij nog hulp van contrabassist Gjermund Silset en drummer Rune Arnesen. Elk brengen ze 1 tot 2 songs ten gehore, waarbij de teksten afkomstig zijn van traditionele Perzische gedichten en folksongs. Het resultaat is werkelijk bij de strot grijpend. Kale bijna desolate songs, gedragen door de zang, die ondanks dat je er vermoedelijke niets van verstaat diepe snaren weten te raken door de universele emoties die erin zitten. Verlangen, verlies, heimwee, nostalgie, verdriet maar ook hoop worden op prachtige wijze gevangen in 13 songs waarbij de stemmen zich moeiteloos een weg boren naar je hart. Een schitterend en meer dan geslaagd initiatief.
Martijn
Yung Nnelg Contra
Yung Nnelg maakt niet de hardste shit, ook al fiendde hij al jong voor die stacks, zoals veel van zijn peers. Zijn muziek is smoother dan de meeste hip hop, soms zelfs op het lieve af, zoals het tropische Voor Je Love. En toch is deze EP wel weer kkhard, op zijn eigen manier.
Wiley Godfather
Wiley is een Britse grime-producer uit de Roll Deep-kliek waar The Bug-regular Flowdan ook bij zit. Zijn producties zijn bombastisch en hard, en daar houd ik wel van. Het adrenaline- en/of testosteronniveau blijft in ieder geval lekker hoog over de duur van dit album (wat naar ik meen grotendeels in Rotterdam is gemaakt).
Eyvind Kang & Jessika Kenney Reverse Tree
Vele malen subtieler zijn de drones op de nieuwe LP van het echtpaar Kang/Kenney natuurlijk. Op elke kant een compositie, een van Kang en een van Kenney (ze spelen wel mee op elkaars stukken). De eerste doet het met onder andere Stephen O’Malley en de laatste voert haar stuk ’Elm uit met Gamelan Pacifica, waar ze al eerder mee werkte. Beide stukken zijn in ieder geval weer prachtig.