Nieuw onderdeel op de Winterspelen in Sotsji: Synchroonpoepen. Hier presenteren we al jaren tegelijkertijd onze brij uit onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Alio Die & Sylvi Alli, Hallvarður Ásgeirsson with Jón Indriðason, The Field, Moddi, Nicked Drake, Stratosphere with Dirk Serries, Vom Grill, Oval Angle, Khalas, PainKiller, THU20 en Machinefabriek. En we gingen naar: Probosci, L’Œillère en Beneath The Blanket.
Alio Die & Sylvi Alli – Amidst The Circling Spires (cd, Projekt)
Hallvarður Ásgeirsson with Jón Indriðason – Las Casas (cd-r, Paradigms)
De IJslandse componist Ásgeirsson brengt zelden wat op cd uit, maar wat hij heeft uitgebracht mag er wezen. Zijn debuut Lifsblómið (2007) is een prachtig duister neoklassiek werk vol ambient en drone uitstapjes geworden. Daarna wordt het op plaat even stil, maar werkt hij gestaag door aan allerlei projecten/producties. Nu keert hij terug met muziek voor een theaterstuk en doet dat samen met de bevriende multi-instrumentalist Jón Indriðason. Ze brengen hier een lekker experimentele set, die bestaat uit een hedendaagse mix van akoestische piano/gitaarmuziek, drones, ambient, jazz en allerhande elektronische muziek. Daardoor mengen de heren allerlei bijzondere elementen en instrumenten. In 3 van de 16 stukken duikt ook nog eens de joik zang op van Tryggvi Hansen, die er weer een mysterieuze en wereldse draai aangeeft. Sowieso waart er wel een zweem van mystiek rond op dit album. Wonderschoon, maar het daglicht zelden verdragend. Er zijn maar 100 exemplaren gemaakt, dus dralen is falen.
MP3:
Meðvitund II
The Field – Cupid’s Head (cd, Kompakt)
De in Berlijn wonende Zweed Axel Willner, die schuil gaat achter dit elektronicaproject, stelt per album zijn sound iets bij zonder aan de sfeer te toornen. Dat heerlijke zuigende en dampende geluiden in zijn minimale techno werken verslavend. Op zijn tweede en vorige, derde album werkte hij met wat gasten op onder meer contrabas, piano en drums. Die maken dat de muziek breder om zich heen grijpt. Toch kiest hij ervoor om het op zijn vierde wapenfeit Cupid’s Head weer eens helemaal alleen te doen. Met diverse elektronische instrumenten brengt hij nu zijn kenmerkende geluid aangevuld met vettere beats. Dat schrikt me in eerste instantie ook af, maar na een paar keer draaien valt alles op z’n plek en klopt het als nooit tevoren. Hij lardeert de fraaie muziek met zang(samples) en één maal de zang van Kicki Halmos (Lowood). Heel sterk en vooral heel lekker!
Luister Online:
Cupid’s Head (album)
Moddi – Kæm Va Du? (cd, Propeller)
Vorige week stip ik de Noorse singer/songwriter Pål Moddi Knutsen, als muzikant kortweg Moddi geheten, al aan. Hij debuteert in 2010 met zijn adembenemende debuut Floriography, waar ook folk en neoklassieke muziek terug te vinden zijn. Hij twijfelt echter of hij hierna nog muziek moet maken. Gelukkig doet hij dit wel, wat vorig jaar zijn tweede prachtalbum Set The House On Fire oplevert. In datzelfde jaar brengt hij later ook zijn derde cd Kæm Va Du? uit, dat misschien wel zijn mooiste tot nu toe is geworden. Het album bevat vooral teksten van andere artiesten, waaronder Vashti Bunyan, maar worden in een totaal eigenzinnige mal gegoten. Neoklassieke singer-songwritermuziek voor liefhebbers van Lost In The Trees, Sodastream, Other Lives, My Brightest Diamond en Nick Drake. Waanzinnige schoonheid vanuit een andere dimensie!
Nicked Drake – Wraiths (cd, Lirico/Impartmaint)
Nick Drake is mijn absolute favoriete solo artiest ooit. Ik heb al zijn werk in de kast en tevens menige tributes. Het is altijd een feest om zijn muziek te horen, zelfs door de ogen van anderen. Een artiest die met zijn eigen werk zeker in de buurt komt is Gareth Dickson. Dat hij door de meester nogal is beïnvloed, bewijst hij wel met zijn alterego Nicked Drake. Op zijn album Wraiths speelt hij zijn favoriete Nick Drake tracks. De titel betekent dan wel heel nederig “schim”, maar hij komt met zijn fluweelzachte stem en geweldige gitaarspel heel dicht bij Nick Drake zelf. Voegt dat dan wat toe aan de originelen zelf? Jazeker! Hij brengt namelijk volledig akoestische gitaarversies zonder orkestraties van de meesterlijke songs ten gehore. Zo heeft Nick Drake ze zelf nooit meer mogen laten horen. Dit zal de fan dan ook niet onberoerd laten. Geweldige covers die meer dan de schim van de meester laten horen. Gestolen goed gedijt prima.
Stratosphere with Dirk Serries – In A Place Of Mutual Understanding (cd, Projekt)
De Belg Ronald Mariën timmert al jaren aan de weg met zijn ambientproject Stratosphere. Hij werkt nu samen met zijn landgenoot Dirk Serries, die al decennia lang hoge ogen gooit met zowel projecten onder zijn eigen naam als Vidna Obmana, Fear Falls Burning, 3 Seconds Of Air, Sleep Of Reason en andere sfeervolle en smaak/spraakmakende acts. Ze brengen hier vier langgerekte stukken vol ambient, drones en haast neoklassieke muziek. Het is van een totaal overrompelende en bek openvallende pracht wat ze hier laten horen. De duisternis heeft zelden zo’n fraaie soundtrack gekregen als hier.
Vom Grill – Sierbeesten (lp, Alien Passengers, 2014)
Van iemand die voor de 164ste release op zijn label Ultra Eczema met een heus voetbalteam op de proppen kwam, kunnen we een hoop creativiteit verwachten. En waarachtig, Dennis Tyfus’ nieuwste release onder de naam Vom Grill verwart de luisteraar als nooit te tevoren. Kant A start met bijna ontspannende keelzang en andere vocale geluiden die zonder effecten bijna niet van een mens afkomstig zouden kunnen zijn. En dan gaat hij opeens een uitgelaten versie van When A Man Loves A Woman van Percy Sledge lopen zingen. Op kant B wordt er gefocust op elektronische noise loops die overgaan in wat lijkt op een doodskreet van een varken. Sierlijk, inderdaad. Ik blijf er naar luisteren.
Oval Angle – Conversation With A Table (cassette, Jordskred, 2013)
Jordskred is het prachtige initiatief van Louis Reith, dat vanuit Amsterdam meer dan alleen prachtige muziek de wereld in stuurt. Deze tape van Oval Angle (een geluidsproject van Geran Knol) is de tweede na de mij zeer goed bevallen Revox Tapes van Wixel, en voor zover mogelijk is hier nog meer aandacht geschonken aan het artwork. De muziek valt evenmin tegen: subtiele noise ondersteund de experimentele en warme elektronica die in de 20 minuten voorbij komt. Conversation With A Table is veelal instrumentaal maar toch vrij toegankelijk, zeker wanneer een lieflijke dame nog een duit in het zakje doet qua zang. Eén nadeel van de oplage van 25 stuks: de cassette is inmiddels uitverkocht.
Khalas Arabic Rock Orchestra
Israëlische vredesduiven Orphaned Land hadden op hun recente tour een Palestijns voorprogramma in de vorm van Khalas. De titel van het album is duidelijk: Arabische rock dus. Waar Orphaned Land tegenwoordig heel erg gelikt klinkt is Khalas een stuk directer en rauwer (zonder daar nu een politieke boodschap in te willen herkennen). En Arabischer natuurlijk, want de ‚mizrahi’ van de Israëli’s is ook nog eens met Turkse strijkers opgenomen. Anyway, Khalas is dus een stuk meer straat. Als je thuis bent in Arabische klassiekers kun je ook nog je lol op met klassiekers als Farid Elatrache’s Hebbina en andere bekende thema’s die in de nummers zitten verwerkt. Een beetje rough around the edges maar ook de nodige erg lekkere momenten.
PainKiller The Prophecy
Nog steeds geen tweede deel in de Naked City liveserie maar wel weer een nieuwe van PainKiller. John Zorn en Bill Laswell zijn natuurlijk van de partij en drummer van dienst is Yoshida Tatsuya (Ruins). Twee korte stukjes (Prelude en Postlude) en de titeltrack van ruim een uur zijn goed voor bijna zeventig minuten high-energy-improv. Tatsuya is een jazzrockdrummer en speelt veel soepeler dan originele slagwerker Mick Harris, waardoor er meer ruimte is voor groovy een-tweetjes met Laswell of met Zorn er ook bij nog wat een-twee-drietjes. Lekker om Zorn weer eens lekker tekeer te horen gaan, dat wordt node gemist in zijn output van de laatste jaren.
Probosci, L’Œillère en Beneath The Blanket @ Vrooom, Rotterdam
Beneath The Blanket heeft voor de gelegenheid een saxofonist bij zich in plaats van een verhinderde ‚microfonist’. Niet zo erg want die saxofonist fleurt de matige elektronische soundscapes van De Haan Mikkelsen aardig op. L’Œillère’s Nicolas speelt op een Ovation™(-achtige) gitaar en dat is jammer, al buit hij de plastic sound soms wel uit en is het functioneel. Misschien zijn mooiere gitaren ook niet bestand tegen het geweld waarmee hij soms de snaren geselt. Verder is het een soort Sir Richard Bishop on steroids, niet verkeerd. Probosci is een duo van violist Timba Harris (Secret Chiefs 3, ex-Estradadasphere) met de zoon van Terry Riley, Gyan, op gitaar. Hun muziek is een allegaartje van Rock In Opposition met jazz, zigeunerinvloeden, Indiase muziek en zo nog wat. Grotendeels akoestisch, maar Riley wisselt wel eens van gitaar en een en ander wordt aangevuld met diverse effecten uit pedaaltjes. Een charmante set vol spelplezier door twee rasmuzikanten, met als bonus humoristische praatjes van Timba tussendoor.
THU20 – Nijmegen (Bewerkingen) (Lage Landen Lawaai)
THU20, de Nederlandse groep met Jos Smolders, Roel Meelkop, Sjak van Bussel, Peter Duimelinks en Frans de Waard is sinds korte tijd weer actief met optredens. Iets wat mij toch wel erg blij stemt. Zo speelden ze vorige donderdag bij STEIM in Amsterdam, waar ondergetekende voor verantwoordelijk was. En naderhand mocht ik naar huis met een tape van hun vorige optreden gedaan 1 september, 2013 in Nijmegen. Op de tape vinden we twee stukken van beide ongeveer 10 minuten. Zijde A laat ons een deel van de live opnames horen, terwijl zijde B een studio bewerking van het overige materiaal (van 2,5 uur) laat horen.
De muziek bestaat uit elektroakoestische live improvisatie waarin alle 5 de leden hun eigen in breng hebben. Er is veel ruimte voor field-recordings en de (licht) bewerkte geluiden van objecten, maar ook zijn er analoge synthesizers te horen.
De tape is zeker een aanrader, maar helaas ondertussen al uitverkocht (wat wel te verwachten was met een gelimiteerde oplage van 23 stuks), maar hij zeker de facebook pagina en soundcloud pagina van THU20 in de gaten voor meer nieuws.
Luister hier online naar de opnames (zo lang het kan):
Machinefabriek – Attention, The Doors Are Closing! (Eigen Beheer)
Zo fanatiek als ik was met het volgen van het werk van Rutger Zuydervelt een jaar of 4 a 5 geleden ben ik niet meer, daarvoor is het gewoon te veel. Maar zo af en toe pik ik er nog wel eens wat uit, vooral als hij op de nieuwe Machinefabriek release een nieuwe weg lijkt te zijn ingeslagen. Zodoende was het bij het horen van enkele samples van “Attention, the doors are closing!” al vrij snel duidelijk dat dit er wel een voor mij was. Deze release is ook niet gewoon een album, maar een ware score bij een dansstuk van Iván Pérez speciaal geschreven voor het Nederland – Ruslandjaar. En zowaar misschien wel een van weinige positieve zaken die we daar aan over gehouden hebben.
De muziek is gebaseerd op geluiden van percussie instrumenten en speelt, naar het schijnt, volledig in op het dansstuk, wat ik niet kan beoordelen want die heb ik niet gezien. Maar wat ik wel kan beoordelen is dat het een spannende release is geworden waarin heel veel ruimte voor stille passages is opgenomen. Het is vaak minimaal, maar weet daartegenover ook op de juiste momenten behoorlijk te vlammen.
Een fijne release van Zuydervelt, een die ik wel bij een van zijn beste werken durf te rekenen.
De CD is gelimiteerd tot 250 stuks en is nog steeds te bestellen, maar wees er wel snel bij want deze wil je niet missen.