Wij vinden dat Danny Nelissen nu ook zijn 130e en 84e plaats van 1993 en 1996 moet inleveren. Wat er ook lekker in fietst zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Monomyth, DONNé ET DESIRéE, Circle, Deux Filles, Various Artists: Tobacco Perfecto, Ceyl’an Ertem, Hiva Oa, The Good Ship, Tape Loop Orchestra, Esther Venrooy & Lander Gyselinck, Trio Puech Gourdon Brémaud, A.M., Kendrick Lamar, أصالة, Opium Warlords, Ben Nash en Mountains. En keken naar: Looper.
Monomyth – Vanderwaalskrachten (promo)
Een teaser voor het later dit jaar te verschijnen debuut van Monomyth, de nieuwe band van ex-35007 drummer Sander Evers. Hij heeft een stel exact gelijkgestemden gevonden en samen maken ze hier welhaast de perfecte space/krautrock trip. Grote woorden? Ja, maar dit eerste, meer dan tien minuten durende nummer is zo mooi dat het alle lovende woorden verdiend die je maar kan verzinnen. Trage, slepende groove, hypnotiserende baslijn, en dan gitaar en toetsen die je naar outer space transporteren. Ik ben fan. Maar echt.
DONNé ET DESIRéE – Three World Premieres
Noise, freejazz, drones, improve: slecht gedaan krijg je alleen maar noise for noise’ sake, goed gedaan is het een extreem boeiende wervelwind die alle kanten op mag gaan maar liefst voor de minst verwachte richting kiest. Dit Nederlandse duo doet precies dit laatste: ingetogen en ingehouden waar je uitzinnigheid verwacht, harde noise die maar door blijft gaan als je snakt naar een rustpunt. Prachtig.
Dit het 20ste studioalbum van de knotsgekke Finnen, waarbij je altijd maar weer moet afwachten waarmee ze komen. Misschien met postrock, krautrock, improvisaties of toch zoals vaker metal met psychedelische elementen? Het album is eerder op lp verschenen bij Hydra Head. En toch maken ze gewoon onvervalste hardrock met screamo vocalen, maar wel op een manier zoals alleen Circle dat kan. Dat wil zeggen afgewisseld dan wel aangevuld met psychedelische en krautrockelementen. Daarom dig ik deze “hardrock” wel. Lekker vet ronkend geluid en een fraaie Krautrockende cover van Eno’s “Here Come The Warm Jets”. Gelimiteerd krijg je er een 3D bril om de hoes beter te kunnen zien en een button, ofwel de DIEHARD edition. Belangrijker is dat deze band in hun bijna 22 jarige bestaan (net zolang als ik recenseer en ik ze volg) nog steeds geweldige muziek maken. Binnenkort alweer een nieuwe!
Deux Filles – Silence & Wisdom / Double Happiness + Various Artists: Tobacco Perfecto (2cd + 1 cd, LTM Recordings)
LTM staat erom bekend juweeltjes uit het verleden nieuw leven in te blazen. Nu heb ik Silence & Wisdom van Deux Filles wel, maar de tweede is nauwelijks te krijgen. Gelukkig zijn beide albums uit 1982 en 1983 nu weer in geremasterde vorm beschikbaar. Ondanks de misleidende bandnaam en bandfoto’s met 2 dames bestaat de groep gewoon uit de heren Simon Fisher-Turner (dan net ex-tieneridool) en Colin Loyd-Tucker. In de tijd dat ze uitgebracht worden gaat er een tragisch en mysterieus verhaal achter schuil over de bandleden/wezen Gemini Forque en
Claudine Coule, maar dat is dus verzonnen. Het geeft de groep wel bepaalde glans mee en ze zouden zo op het vroegere 4ad hebben gepast. Beide heren zijn dan net uit een vroege incarnatie van The The gestapt, waarmee ze ook wel enige verwantschap vertonen. Ze brengen echter een meer experimenteel geluid en doen ook denken aan Durutti Column, Dome en Dif Juz (ja alleen met een D). Ze brengen uiterst mysterieuze ambient, die David Lynch-achtige trekjes heeft. Heel fijn om deze 2 nu compleet te hebben. Ware klassiekers!
Snelle bestellers krijgen er ook nog de compilatie Tobacco Perfecto bij waarop exclusieve tracks van onder meer The Orchids, 23 Skidoo, Finitribe, Snakefarm, Section 25, Revenge, Gnac, The Durutti Column, Anna Domino, Crispy Ambulance, Savage Republic en Claudine Cole te vinden zijn. Haastige spoed is weer eens goed!
Ceyl’an Ertem – Ütopyalar Güzeldir (cd, Ada Müzik)
Een wereldtip van Martijn is altijd serieus te nemen, kent u die uitdrukking? Nou ik eigenlijk ook niet, maar het is wel waar. Daarnaast ben ik groot fan van de Turkse muziek, dus dat valt mooi samen. Ertem mixt op fraaie wijze experimentele muziek met pop, jazz, rock en Turkse folk. Ze zingt daarbij ook dikwijls op meer Westerse wijze. Dat levert een bijzonder geheel op, dat toch heel anders is dan ik van de Turkse dames gewend ben. Ütopyalar Güzeldir, ofwel mooie utopieën, brengt een mooi alternatief uit het evenzo fijne land. De cd is prachtig uitgevoerd met reliëf op de voorkant en een fraai prentenboekje. Een Oosters pareltje.
Hiva Oa – The Awkward Hello, Handshake, Kiss & Future Nostalgia EP (cd+postcard mcd, Mini50)
The Good Ship – The Good Ship (3” mcd, Mini50)
Hiva Oa is een Frans-Polynesisch eiland, hetgeen je niet direct in verband brengt met het melancholische geluid van de 3 Schotten Stephen (gitaar, zang), Christian (cello) en Marco (bas). Ze krijgen nog wat ruggensteun met vrouwelijke vocalen, drums en piano. In 2010 starten ze met dit project en in september vorig jaar ziet hun bovenstaande debuut het licht. Kleine, tedere
songs die met minimale middelen toch een enorme lading meekrijgen. Een enkele keer vliegen ze ook nog uit de bocht, zodat het ook nergens ooit maar een moment voorspelbaar of saai wordt. Indie, kamermuziek, post-rock, droompop en lichte experimenten. Wonderschoon! Tijdelijk krijg je er de Future Nostalgia EP bij.
The Good Ship is vooral Stephen van Hiva Oa met Hailey (zang), die zelf ook bij de andere band te gast is. Het is kaler dan de moederband, maar bij vlagen wel ongelooflijk mooi door het breekbare karakter. Dit plaatje is uit 2011, maar wilde ik toch er even bijpakken. Ook omdat er al het nummer “The Minder” van Hiva Oa op staat in een zeer mooie versie. Andere grote aanrader is “The Hunter”. Een kleinood om innig te koesteren.
Tape Loop Orchestra – The word on my lips is your name/ The Burnley Brass band plays on in my heart (2cd, Tape Loop Orchestra)
Tape Loop Orchestra – In A Lonely Place (lp+cd, Facture)
Andrew Hargreaves, die zich ook wel eens Beppu of Kibbee Theodore noemt, zit achter dit eenmansorkest. Daarnaast zou je hem wellicht kennen van The Boats en/of The Sea. Eind vorig jaar brengt hij 2 releases uit, één dubbel cd in eigen beheer (Tape Loop Orchestra 001/002)en een lp+cd op Facture (gelieerd aan Fluid Audio). Zoals ook hiervoor en eigenlijk net als bij zijn andere projecten, brengt hij introverte elektronische klanklandschappen met neoklassieke elementen.
Op de dubbel-cd brengt hij op elke schijf een stuk van 45 minuten ten gehore; geen vluchtige luistersessies dus. Op de eerste hoor je naast zijn mistige, spookachtige creaties ook de cello van Danny Norbury (The Boats, Black Elk, Kinderscout, Le Lendemain). Hij brengt een stemmig nummer dat hij speciaal voor Craig Tattersall (The Boats, The Sea, Remote Viewer, ex-Hood) heeft geschreven. Intieme, rustgevende pracht vol kleine details. De tweede schijf is voor Sarah Hargreaves. Deze is mogelijk nog meer mistig dan de eerste. Ook hier vlecht hij allerlei (tape)geluiden door zijn breekbare
knisperambient. Als je de tijd ervoor hebt, krijg je ook echt schitterende diepgravende muziek voorgeschoteld.
Zijn nieuwste van 25-12-12 is In A Lonely Place waarop 3 stukken, 2 van ruim 11 (zie/luister in onderstaande video’s) en 1 van ruim 22 minuten. Zoals het betaamt op Facture zijn deze stukken meer neoklassiek. Ze zijn ondanks de heerlijk droefgeestige atmosfeer ook iets eenvoudiger te behappen en iets beter dan de bovenstaande. Maar voor al zijn werk geldt dat het van een overrompelende schoonheid is.
Esther Venrooy & Lander Gyselinck – Point Break (cd, Entr’acte, 2012)
De samenwerking tussen Esther Venrooy (elektronica) en Lander Gyselinck (percussie) ontstond tijdens de Expo in Shanghai in 2010. Op Point Break verkennen ze geïnspireerd door dat optreden, als ook door spraakpatronen en film dialogen, de samenwerking tussen akoestisch en elektronisch. De bekkens lijken in de eerste instantie te reflecteren in een donker ambient verhaal, maar verderop gaat het er met free drumming, verknipte samples en noise een stuk wilder aan toe. Het resultaat is niettemin fascinerend. Point Break verschijnt in een editie van 200 exemplaren, in de voor Entr’acte typische open te knippen vacuümverpakking.
Trio Puech Gourdon Brémaud – s/t (cdr, La Nòvia, 2012)
Van dit trio was mij alleen Yann Gourdon bekend, vanwege het bespelen van zijn draailier in de Franse drone/trance band France. Samen met Jacques Puech (doedelzak) en Basile Brémaud (viool) gaat hij voor eenzelfde bewustzijn-verdovend avontuur. De samenstelling verraadt hier echter al dat er meer gebeurt. Het draait weliswaar vooral om herhaling, een zonder meer tijdloos en psychedelisch sfeertje oproepend, maar de viool en doedelzak doen een aardige duit in het zakje als het aankomt op traditionele folk geluiden, die al langzaam huilend doch bij vlagen zeer intens de drie nummers over het kwartier tillen. Deze live nummers smaken naar meer.
A.M – Black Night Burning (lp, Trensmat, 2012)
Behoorlijk woeste plaat van Nieuw-Zeelander Antony Milton, tevens eigenaar van het Pseudo Arcana label. Loops van gitaarfeedback worden op Black Night Burning ondersteund door grillige elektronica, dat piepend en krakend boven de bewerkte riffs probeert uit te komen. Ritmes en beats zijn te herkennen, totdat de harde noise als een pyroclastische stroom je gehoor bedelft. Enkele minder dichtgeslibde stukken zijn zowaar prettig hypnotisch te noemen, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat tracks als Dom. Bliss zijn bedoeld om de luisteraar naar de hel te sturen. In deze 38 minuten is die hel zo gek nog niet.
Looper (Rian Johnson)
Rian Johnson blijft een wispelturig talent, er zit nog altijd meer in dan er hier (en nu) uitkomt. Looper is niettemin een behoorlijk leuke 'stijl boven inhoud'-film, waarin het stijl-aspect niet zozeer in de beelden zit, maar in het feit dat Johnson een cool eerbetoon aan alle mogelijke genrefilms brengt. (Het gaat van film noir, tot western, en dat alles in een sci-fi setting.) Om de scene vindt hij tijd voor een citaat, vaak niet echt tot één film te herleiden, maar wel met het bijpassende gevoel dat je het als eens eerder in een klassieker hebt gezien. Meetings in diners, wisecracks op de voice-over, en suspense bij een maisveld. (Ok, die is makkelijk, North by Northwest…) Fijn is ook dat de film zichzelf op de hak neemt: 'Laten we het niet over tijdreizen hebben, anders zitten we hier de hele dag met diagrammetjes.' Maar net als in Brothers Bloom begint Johnson gedurende Looper ongeveer vijf keer aan een nieuwe film. Dat zorgt toch voor chaos en onevenwichtigheid. Het eerste half uur is het Brick-sterkst, met Joseph Gordon-Levitt en Paul Dano als een bijzonder soort moordenaars. Gordon-Levitt dwaalt in de nabije toekomst door retro-nachtclubs, als ware hij op zoek naar een Chinese Bookie. Zijn slachtoffers worden echter heel wat eenvoudiger 'aangeleverd'. Dan volgt een existentiële twist. Even daarvoor trekt Gordon-Levitt een echt Bruce Willis-bekkie (met hulp van wat schmink?) en wie arriveert daar ter plaatse… Juist. Willis komt uit de toekomst en is de oudere versie van de huurmoordenaar. Een soort replicant dus. Je verwacht een film waarin de twee 'ikken' in een psychologische crime-tale elkaar uit de brand moeten helpen, maar hun wegen loopen al snel uiteen, waarna Willis een lege huls blijft. Rian Johnson zoekt in de mindere tweede helft óók nog het bovennatuurlijke op, met een heel eng Asperger-kind. (De angst voor autisten in deze onsociale virtuele tijden blijft toch opmerkelijk….) Emily Blunt speelt moeder en love interest, wat precies één galante scene oplevert. Een femme fatale wordt ze (helaas) nooit, maar de sequentie 'vrouw met zin, belletje, sigaretje' is wel heel fraai.
Kendrick Lamar good kid, m.A.A.d.city
De tweede hip hop hype van 2012, met die andere (Frank Ocean) had ik echter niet zo heel veel. Lamar bevalt me stukken beter, goede productie en natuurlijk zijn de teksten vooral erg geprezen. Alleen jammer dat ik het stemgeluid van de man niet zo heel erg voel, ik mis een beetje testosteron. Doe mij maar dik gerapte onzin (goede flow, coole stem) in plaats van doordachte concepten. good kid, m.A.A.d. city is erg goed album, ik heb het gekocht (op cd) en veel gedraait, maar het is voor mij toch ook niet zo'n instant klassieker die zoveel jaarlijstjes suggereren.
أصالة شخصية عنيدة
Anders dan bijvoorbeeld Yara, Elissa en Maya Nasri moesten mijn toch oosters georiënteerde oren toch wennen aan de stemkunsten van Asala. In een paar jaar is de stijl van deze Syrische zangeres toch behoorlijk aangekomen. Haar albums bestrijken veel stijlen, van de klassiekere klanken (even gemist in het Concertgebouw) tot funky pop, zoals mijn kennismaking Aktar. Er is altijd ruimte voor experimenten in de Arabische pop (binnen het redelijke, verwacht vooralsnog geen Neneh Cherry meets The Thing experimenten), zo staan er deze keer een paar hippe elektronische arrangementen op (check die disco van سابني), al ontbreken de zoete ballades ook deze keer niet.
Opium Warlords We Meditate Under the Pussy in the Sky
Sami Albert Hynninen houdt er de nodige projecten op na in diverse extreme metalstijlen, waarvan de doomband Reverend Bizarre de bekendste is. Opium Warlords past nog ternauwernood in dat vakje, want behalve langzame zware riffs en kerkorgel kun je ook ineens in een soort black-prog belanden om even later weg te dromen met folky klanken of een rituele dans te doen bij oerwoudrituelen. Vreemde humor en boosaardige klanken in een bizarre cocktail dus.
Ben Nash – The Mineral Victim (Blackest Rainbow)
Op zijn album "Oh Lordy Me! (My Heart Is Wandering Again)" leek Ben Nash de weg wat te zijn kwijt geraakt met electronisch geneuzel (wat het bij niet echt goed deed), maar nu is hij terug met "The Mineral Victim". En daarop grijpt hij toch weer terug naar zijn gitaar en andere instrumenten. Echter anders dan op bijvoorbeeld The Seventh Goodbye horen we nu geen "liedjes" maar twee lange stukken die duidelijk tonen dat de tour die hij heeft gehad met
Natural Snow Buildings hem toch wel behoorlijk heeft geïnpireerd. Want ja, we krijgen dus twee lange stukken aan psychedelische soundscapes en drones zoals we ook van dit Franse duo kennen.
Wat het dan toch anders maakt is dat het minder ruw klinkt, meer geconcentreerd zou je het kunnen noemen. Hier is echter niets mis mee, eigenlijk is het wel fijn om dit er bij te hebben.
Dus als je liefhebber bent van het Franse duo weet je wat je moet doen, maar ook als je dat allemaal net wat "te" vindt is het een aanrader om deze toch wel even te checken omdat deze net wat toegankelijker is.
Mountains – Centralia (Thrill Jockey)
Al sinds de vroege dagen van het label Apestaartje ben ik fan van de muziek gemaakt door de heren Koen Holtkamp en Brendan Anderegg als Mountains (en de solo projecten). Een nieuwe release wordt hier dus eigenlijk altijd wel gekocht, zo ook Centralia.
Waar op voorganger Air Museum veel werd gespeelt met analoge synthesizers en kosmische en kraut invloeden lijken de heren hier op Centralia toch weer vanaf te stappen. Althans, voor een deel. We krijgen weer meer folkinvloeden te horen zoals op Choral, af en toe zelfs met een heuse fingerpicking gitaar, terwijl er soms ook wat analoge synths naarboven worden gehaald.
Terwijl ik Air Museum echt goed kon waarderen ben ik toch blij dat ze die weg niet verder in zijn geslagen en het allemaal nog veel meer ten dienste van hen eigen muziek laten wegen. Het resultaat is dan ook wederom een fijne plaat waar ambient en folk duidelijk raakvlakken hebben gevonden.
Thrill Jockey