Het sneeuwt weer, maar buiten meer dan binnen mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Marika Hackman, Laudanum, Rapoon, Slift, Smoke Fairies, The Stargazer’s Assistant, Uhushuhu en Vidna Obmana.
Jan Willem
Marika Hackman – Big Sigh (cd, Chrysalis / Konkurrent)
De Britse singer-songwriter, multi-instrumentaliste en zangeres Marika Hackman draait al ruim een decennium mee en heeft al de nodige met folk geïnjecteerde indierock albums afgeleverd, die er mogen wezen. Alleen lijkt het of alle puzzelstukjes op haar nieuwe album Big Sigh nog beter op hun plek vallen. De songs die ze ten gehore brengt zijn gevarieerd, maar gaan tegelijkertijd in een vloeiende beweging in elkaar over. Daarbij heeft ze alles ondergedompeld in een donkere, licht droefgeestige maar fluweelzachte atmosfeer. Ze heeft het tempo vrijwel overal vertraagd, waardoor haar bitterzoete zang prachtig uit de verf komt. Alle songs hebben wel een mooi vol geluid, hetgeen te danken is aan de vele subtiele details en lichte experimenten plus de strijk- en blaasarrangementen waarmee Marika haar muziek heeft verrijkt. Ondanks de kou buiten, zorgt dit album voor een warme gloed. Hoewel ze een eigen geluid in huis heeft moet het ergens zoeken tussen Fenne Lily, Squirrel Flower, Angel Olsen, Laura Marling, Cat Power, Jesca Hoop en Aldous Harding, waarbij ze ook dat typische, licht mysterieuze 4AD-sfeertje wel in huis heeft. Het album doet ondanks de lengte van een goede 35 minuten ook helemaal niet kort aan. En als het voorbij is volgt een dikke zucht, van verlichting en verwondering. Een werkelijk schitterend album dat van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat.
Laudanum – As Blue As My Veins (cd, Lost In Music/ We Are Unique!)
Laudanum is het langlopende project van de Franse muzikant Matthieu Malon, die eerst onder zijn eigen naam muziek heeft uitgebracht. Vanaf 2002 doet hij dat met zijn project Laudanum, waarmee hij geweldige elektronische muziek maak, waar altijd een flinke scheut jaren 80 new wave doorheen zit. Na 2009 laat hij vooral weer onder zijn eigen naam van zich horen en in diverse andere projecten. Vorig jaar is hij plots weer terug als Laudanum met het begin van een drieluik. Hiervan zijn snel na elkaar de eerste twee delen verschenen, te weten As Black As My Heart en As Red As Your Lips. Wat de beide albums gemeen hebben, naast de fraaie mix van wave, synthpop, shoegaze, trip hop en alternatieve rock, is dat hij samenwerkt met vooral veel gasten op zang. En bepaald niet de minsten. Zo mocht hij onder meer rekenen op Scott McCloud (Girls Against Boys), DJ Need, Tim Farthing (Reigns, Spleen), Jim Johnston (Monk & Canatella), Cavil, Aidan Moffat (Arab Strap, Lucky Pierre, Nyx Nótt, The Sick Anchors) en Chloé Saint-Liphart (Collection D’Arnell-Andrea). Nog sneller is er in het nieuwe jaar deel 3, die As Blue As My Veins als titel heeft meegekregen. In de 8 tracks van samen ruim 35 minuten lang werkt hij weer veelvuldig samen met gastvocalisten en muzikanten als Marie Delta, Christian Quermalet (The Married Monk), Pete Astor (The Weather Prophets, Ellis Island Sound, The Loft), Famille Pellegrini en Eliz Murad (Teleferik). Het is voer voor de liefhebbers van Nouvelle Vague, Depeche Mode, New Order, Jean-Michel Jarre, Craig Armstrong, Stereolab en Piano Magic, zij het dan geheel op eigen wijze. Laudanum is aan een ijzersterke reeks bezig.
Rapoon – Time Frost (cd, Zoharum)
De Britse Robin Storey is al meer dan 40 jaar actief in de muziekbusiness. Zo is hij in 1980 één van de medeoprichters van Zoviet France, waarmee ze toonaangevende hybrides van noise, industrial, tribal, ambient en experimenten naar buiten brachten. Na zijn vertrek in 1992 maakt Storey een doorstart als Rapoon, een soloproject dat inmiddels ook alweer ruim 30 jaar loopt. Hij creëert hiermee dikwijls etno-ambient, maar ook de meer duistere stijlen staan nog wel eens op het menu. Zijn discografie is echt van een indrukwekkende omvang, nog even los van die van de andere projecten die hij erop nahoudt. Hoewel hij, net als zijn vroegere band, nog altijd nieuw materiaal uitbrengt is de zojuist verschenen cd Time Frost er één die al in 2007 op Glacial Movements is verschenen; hierop komen ook echt ijzige dan wel ijzingwekkende releases uit. Het fijne Poolse label Zoharum houdt er de zogeheten Archive serie op na, waar met enige regelmaat oud topalbums opnieuw het licht zien. Zo ook met deze, dat ik één van de betere van Rapoon vind. De 5 tracks die over 59 minuten worden uitgesmeerd sleuren je direct mee naar een donkere, ijzige omgeving, waar je tot het einde toe ademloos vertoeft. De prachtige isolationistische ambient doet je namelijk ook echt bijna de adem ontnemen. Een machtig album, dat nog altijd fier overeind staat. En goed dat deze weer verkrijgbaar is.
Slift – Ilion (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Naast wijn en allerlei schimmelkazen kan je het produceren van alternatieve muziek en zeker ook noise gerust aan de Fransen overlaten. Dat hebben ze in het verleden al veelvuldig al aangetoond, maar ook nu nog. Een voorbeeld daarvan is het drietal Slift, dat bestaat uit Jean Fossat (gitaar, synthesizers, zang), Rémi Fossat (bas) en Canek Flores (drums, piano, vibrafoon). Ze hebben inmiddels twee studioalbums en één sessie album uit. Hierop trakteren ze je met onstuimige mixen van stoner-, kraut-, pscychedelische, garage-, prog- en spacerock in combinatie met metal en noise. Ze krijgen link en rechts altijd wel wat hulp, maar ze hebben sowieso het geluid van een grote band in huis. Nu zijn ze terug met Ilion, dat 8 nummers telt van samen maar liefst 79 minuten lang. Veel van de muziek werken ze op vervaarlijke snelheid af, terwijl ze van de duistere uithoeken van het universum tot aan de krochten van de hel afreizen. Met scheurende gitaren die het asfalt doen ontvlammen, vocalen die een tsunami teweeg kunnen brengen, bas- en drumpartijen die voor aardverschuivingen zorgen en elektronica waarmee ze zo de lucht inschieten, brengen ze weer een eigengereide, sterk opgebouwde hybride van de genoemde genres. Het is zo energiek, urgent en dynamisch allemaal. En eveneens afwisselend, want ze stellen er ook meer rustieke momenten en lichte geluiden tegenover. Gastzangeres Clemence Lagier brengt zoals vaker bij hen de “heavenly” zang en Etienne Jaumet draagt zorg voor extra synthesizerspel en tevens saxofoon. Ook Olivier Cussac levert nog een bijdrage op de synthesizer. Die contrasten in de muziek maken het allemaal nog interessanter en meeslepender. Hoewel vergelijken eigenlijk onzinnig is, moet je denken aan een prettige botsing tussen The Mars Volta, Motorpsycho, Killing Joke, And You Will Know Us By The Trail Of Dead, Earthless, Goat en door de massieve opbouw ook Godspeed You! Black Emperor. Ze gaan van complete chaos naar geestverruimende stilte en vaak via strakke herrie weer alle kanten op. Wat een overdonderend goed album!
Smoke Fairies – Carried In Sound (cd, Year Seven Records)
Ook nog uit de staart van vorig jaar is het nieuwe, alweer zesde officiële album Carried In Sound van Smoke Fairies verschenen. Ze hebben overigens nog veel hiernaast uitgebracht. De groep bestaat sinds 2006 uit de Londense schoolvriendinnen Katherine Blamire (zang, gitaar, piano, orgel, percussie) en Jessica Davies (zang, gitaar, concertina, orgel, percussie). Doorgaans brengen ze iets dat op lekker etherische en sprookjesachtige wijze uitkomt tussen folk, Americana, blues, wave en indierock. Samen met de heerlijk bitterzoete zang van beide dames levert dat iedere keer weer geweldige muziek op. Dat is op hun nieuwste worp niet anders. Ze brengen hierop meer persoonlijke ervaringen, die ze verwerkt hebben tot 10 songs plus een instrumentale versie van één daarvan. Het levert een goede drie kwartier aan feeërieke pracht op, die iets meer leunt op de folk. Ze krijgen daarbij hulp van altviolist Neil Walsh. Ze roepen associaties op met Lush, Enya, Kate Bush, The Unthanks, She Keeps Bees, Josienne Clarke en Lael Neale. Hoewel ze gewoon geen slecht album hebben uitgebracht, is deze wel van een uitzonderlijk hoog niveau.
The Stargazer’s Assistant – Fire Worshipper (cd, Zoharum)
Bij sommige bandnamen vraag ik me wel eens af hoe ze er op zijn gekomen (er vanaf komen wordt al een stuk lastiger). Hoe dan ook is The Stargazer’s Assistant al vanaf 2007 actief en hebben in de loop der jaren drie albums het spreekwoordelijke licht laten zien. Hun muziek gedijt echter het best in het duister. Ze smeden elke keer lassen van experimentele muziek, drones, post-rock, dark ambient en een vleugje industrial. Eigenlijk is het een kleine supergroep, want deze bestaat nameljijk uit Dave Smith (Guapo, Miasmah & The Carousel Of Headless Horses, The Holy Family, The Amal Gamal Ensemble), David Knight (Shock Headed Peters, UnicaZurn, The Amal Gamal Ensemble) en Michael J. York (Coil, Urthona, The Holy Family). Ze delen zoals je kan zien ook wat andere projecten. Hun vierde album Fire Worshipper is begin vorig jaar al op lp verschenen op het label House Of Mythology en is aan het eind van het jaar ook op cd uitgebracht op Zoharum. De groep brengt 10 tracks, plus nog een verborgen track. De muziek bevat nog wel de bovengenoemde ingrediënten, maar incorporeert ook tribale, rituele en Oosterse klanken. Hun esoterische sound weet je ‘meteen uit de realiteit te nemen en mee te voeren naar donkere, maar wonderschone oorden. Ze lengen hun muziek aan met (samples van) vrouwelijke, woordloze Dead Can Dance-achtige zang, wat nog voor een extra mysterieuze gloed zorgt. Het is een meeslepend en werkelijk subliem album geworden.
Uhushuhu – Zvirat (cd, Zoharum)
Sinds 2014 brengt het Russische, tegenwoordig vanuit Armenië opererende gezelschap Uhushuhu (of eigenlijk Ухушуху) met enige regelmaat heerlijk gitzwarte albums vol drones en dark ambient. De teller staat rond de tien albums. De groep is ooit opgericht door Pavel Dombrowski en Nikifor Ostatin, maar door de jaren heen schoven er diverse anderen aan tafel. Tegenwoordig bestaat de bezetting naast Pavel (AOOM, Moxomex, Кроль, Петроградское Гудельное Собрание, Утроворту, Голуби и Безумные Кашевары) uit Liliia Akivenson (Tremorkikimor, ōphannīm). Op hun nieuwe album Zvirat, dat “dier” in het Tadzjieks en “het spijt me” in Shona betekent, brengen ze in ruim een uur 5 langgerekte tracks ten gehore. Pavel neemt hier synthesizers, fluiten, melodica, gitaar, gevonden geluiden, veldopnames, effecten en mastering voor zijn rekening, terwijl nieuwe aanwinst Liliia naast synthesizer en effecten ook de foto’s op het album voor haar rekening neemt. Het levert een organisch geheel op dat net zo donker en psychedelisch als meditatief is geworden. Het zorgt voor een intense maar ook rustgevende luisterervaring. Wat een diepgravende pracht!
Vidna Obmana – Crossing The Trail (cd, Zoharum)
Dan kan jezelf wel klaar zijn met je project Vidna Obmana, maar dan is de wereld nog niet per se. Zoals reeds gemeld bij de recensie van Rapoon hierboven (zwaai maar even naar elkaar), graaft het fijne Poolse label Zoharum middels de Archive serie met enige regelmaat goud uit het verleden op, om weer beschikbaar te maken. Na zijn leven als Vidna Obmana dan wel vidnaObmana is de Belgische muzikant Dirk Serries doorgegaan met andere minsten zo indrukwekkende projecten als Fear Falls Burning, The Sleep Of Reason, 3 Seconds Of Air, Terrace Of Memories en Yodok III. En tevens onder zijn eigen naam. Met Vidna Obmana heeft Serries er lustig doch met gepaste bescheidenheid op los geëxperimenteerd in de dark ambient, waaraan hij dikwijls tribale geluiden toevoegde. Een heel mooi voorbeeld daarvan is het album Crossing The Trail, dat al in 1998 op het Amerikaanse label Projekt is verschenen en waarvan ik ook het origineel in de kast heb staan. Naast elektronica en loops werkt hij hierop met framedrums, shaker, regenstok, bellen, fluiten, ocarina en allerlee effecten. Daarmee weet hij een net zo vol als desolaat geluid neer te zetten; alsof je helemaal alleen door een Tropisch regenwoud trekt. Het levert een werelds en weergaloos album op. Maar om kort te gaan, heeft Zoharum deze beauty en must have voor de fan nu opnieuw uitgegeven