Al het beste nog voor 2025! Er zal nog wel even wat oud en nieuw passeren in mijn komende lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Alles, Düsseldorf, Escape From Warsaw, Galaktyka Mięsa, Jarl, Lambrini Girls, NLC & Wolf City, Opowieść, Tristwch Y Fenywod en Vidna Obmana.
Jan Willem
Alles – Now (cd/ lp, Zoharum/ Retkinia Records/ Bat-Cave Productions/ DIY Kolo)
ALLES is een Pools duo uit Łódź, die ergens rond 2014 van start zijn gegaan (ik schreeuw maar even, anders lijkt het een filosofische opmerking). Het duo bestaat uit muzikant Marcin Regucki en zanger Paweł Strzelec. Vanaf het begin maken ze een mix van minimale electropop, new wave, post-punk en experimentele muziek. Ze worden daarbij gevoed door van alles en nog wat, of zoals ze zelf zeggen:
We leven in het koninkrijk van lawaai, informatie-overflow, desinformatie en desoriëntatie.We haasten ons voortdurend en grijpen onsamenhangende woorden, onafgemaakte gedachten en herhaalde ideeën vast.We willen vrijheid, maar weten niet hoe we vrij moeten zijn.We komen terecht in de wereld van definitie, schema, berekening en manipulatie. Postmodernisme, postpunk, postcommunisme, geweldige post. Is alles al eerder gedaan?…Alles.
Toch brengen ze nooit een herhaling van eerdere zetten. Dat blijkt wederom uit hun nieuwe, vijfde album Now, dat drie jaar na hun vorige verschijnt. In ruim een half uur brengen ze hier 8 nieuwe tracks, waarbij ze weer heerlijk roeren in het vat van het verleden, om er vervolgens hun eigenzinnige muziek mee te smeden. Hoewel ze er soms haast opgewekte beats uitgooien en het melodieuzer is dan voorheen, blijft de algehele sfeer melancholisch en donker. Ze opereren nu wat meer in de synthwave hoek met her en der nog een industriële inslag en laten een rijker geluid horen. De sterke vocale partijen in het Pools zijn ietwat onderkoeld, maar dat werkt hier aanstekelijk. Het levert een sterk geheel op waar alles goed is!…Alles.
Düsseldorf – Bunker Musick (cd, Zoharum)
Het is niet elke band gegeven om na een comeback sterker of minstens zo sterk voor de dag te komen dan voorheen. Toch was dat het geval met de Poolse pionierende EBM groep Düsseldorf, die van 1989 tot en met 1993 actief was. In 2016 werd de formatie weer nieuw leven ingeblazen door Adam Radecki aka Tom Axer. Na een live album dat jaar en een compilatie een jaar later was er in 2022 het ijzersterke nieuwe album Amok. Hierop werd met hulp van anderen muziek gepresenteerd, waar iedere fan van het genre uit de jaren 80 en 90 bij zou likkebaarden. Een goede twee jaar laten is de groep terug met Bunker Musick. Hierop werkt Tom Axer nauw samen met de Duitse muzikant Leander Rönick van Elektrokraft. Nog meer dan ooit wentelen ze zich hierop in de muziek die in de genoemde jaren zo floreerde, zij het op een meer hedendaagse wijze. Het is een aanstekelijke en ook wel duistere mix van EBM met gothic, postpunk en industrial. Veel nummers worden op een moordend tempo afgewerkt, als koersen ze soms ook meer de dark ambient kant op. Ter referentie moet je denken aan grootheden als Front 242, Frontline Assembly, Will, Young Gods, Calva Y Nada, D.A.F., Das Ich, Android Lust en Wumpscut, al past niets helemaal. Het geeft alleen wel aan op welk ontzaglijk hoog niveau de groep momenteel bezig is. Het staat als een huis eh bunker!
Escape From Warsaw – Transit The Specter Of War (cd, Zoharum)
Escape From Warsaw is één van de uitlaatkleppen van de Poolse muzikant Karol Su / Ka. Hij was daarnaast ook actief als Arkona en Street City Nomad. Hij beweegt zich veelal aan de rand van het elektronische universum, daar waar het donker en experimenteel is. Met Escape From Warsaw zit hij dan meestal in de electro industial hoek, wat ook het geval is op het nieuwe album Transit The Specter Of War. In 11 tracks van bij elkaar een goede 53 minuten. Deze bevatten heerlijk logge, dikwijls industriële beats, maar ook lo-fi elektronica, dub, samples en experimentele geluiden. “Lo-fi distorted electronic beat” luidt de subtitel luidt dan ook. Het is ondanks de zwaarte behoorlijk ritmisch allemaal, met soms verschillende door elkaar lopende ritmes. Hoewel je fragmenten van Alec Empire, Larmo, Christoph De Babalon, Techno Animal en Locust erin terug hoort, weet hij toch echt een eigen formule te fabriceren. Zeker als je de koptelefoon opzet, hoor je de rijkdom en complexiteit van de muziek goed. Het is een biologerend album, dat zowel luisteraars van weleer als nieuwe die gewoonweg van avontuurlijke muziek houden.
Galaktyka Mięsa – Lejek Bólu (cd, Zoharum/ Ubocze Rec)
Een “sterrenstelsel van vlees”, zo luidt de vertaling van de Poolse groep Galaktyka Mięsa, die er voor het gemak ook nog wel eens Galaxy Of Flesh achter zet. Dat belooft wat voor hun muziek. Hoewel de totstandkoming van de naam ook wel weer grappig te noemen valt. In 2023 plaatste muziekvideo- en reclameregisseur Keith Schofield namelijk een reeks afbeeldingen die naar verluidt afkomstig waren uit de vergeten film Galaxy Of Flesh uit 1985 van David Cronenberg. Een horrorfilm, die zich in de ruimte zou afspelen. Echter bleek Schofield de beelden met AI te hebben gegenereerd. De bandleden Jakub Knoll en Łukasz Bejna besloten nadat ze hier achter kwamen toch deze naam als bandnaam te adopteren. Ze hebben er zelfs een digitale soundtrack bijgemaakt, waar de elektronica heerlijk te keer gingen en zich door genres als techno, drum ’n’ bass, EBM, IDM, industrial en ambient boorden. Ze konden aardig laveren van hard naar zacht, van ritmisch naar kakofonisch en van nogal stuiterende beats tot meer bezinnende. Nu presenteren ze hun tweede album Lejek Bólu, wat dan weer “trechter van pijn” betekent. Inderdaad, riemen vast en zet je maar schrap. De heren hebben 14 tracks gecreëerd van samen maar liefst 57 minuten, die zich weer een weg banen door de bovengenoemde genres. Daarvoor grijpen ze zowel ver terug naar de jaren 80 en 90 als naar iets in de toekomst. Het levert een grillig en daardoor onvoorspelbaar geheel op, dat qua oude referenties doet denken aan Skinny Puppy, The Cassandra Complex, Phylr, My Life With The Thrill Kill Kult, Drill en Venetian Snares, maar met hun futuristische en eigenzinnige aanpak eigenlijk geen gelijke kennen. Het gaat van de alternatieve dansvloer tot onontgonnen en soms moeilijk begaanbare gebieden in de ruimte. Hierbij is het soms snel schakelen, maar pijn doet het zeker niet. Al is het wel zeer goed!
Jarl – Receptor Radiation (cd, Zoharum)
Voordat de Zweedse elektronische muzikant Erik Jarl onder zijn achternaam verder ging in 2001, was hij tevens terug te vinden in de meer industrial georiënteerde groepen als IRM, Skin Area en later ook Kaiten. Overigens is hij met zijn soloproject ook niet bepaald het zonlicht op gaan zoeken, maar dat vind ik in de muziek enkel een aanbeveling. Hij grijpt uiteenlopende thema’s aan om zijn creaties op veelal conceptuele wijze vorm te geven, die veelal landen tussen dark ambient, industrial, drones en experimentele muziek. Zijn voorgaande albums draaien eigenlijk vooral om de menselijke psyche. Een thema dat grenzeloos is, hetgeen wel weer blijkt uit zijn nieuwe album Receptor Radiation, wat alweer zijn achtste op Zoharum is en waarbij de teller richting de 40 albums gaat. Het album is in feite een soundtrack voor de hersenen en het menselijk zenuwstelsel met signalen die naar de hersenen worden gestuurd in de vorm van elektrische signalen, zodat biologische transductors energie van zowel externe als interne omgevingen omzetten in elektrische impulsen. Met andere woorden: signalen ontvangen en een reactie initiëren. Hiervoor heeft hij 4 tracks gecomponeerd met een totale lengte van meer dan en uur. Hij laat langzaam van karakter veranderende, repetitieve synthesizerklanken horen, die je op hypnotiserende wijze in de houdgreep weten te nemen. Hoewel de vergelijkingen niet helemaal opgaan doet het aan een donkere kruisbestuiving van Jean-Michel Jarre, Lustmord en Tangerine Dream denken. Ontsnappen is niet mogelijk en er is geen houden aan. Wat een biologerend en zenuwslopend prachtalbum!
Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out (cd, City Slang / Konkurrent)
Het Britse Lambrini Girls is al in 2019 opgericht. Na een kleine bezettingswisseling, de groep bestaat uit zangeres/gitariste Phoebe Lunny, bassiste Lilly Macieira-Bosgelmez (ook achtergrondzang) en drummer Jack Looker, presenteren ze nu hun debuut Who Let The Dogs Out. Als je ze tekeer hoort gaan denk ik dat ze honden zelf hebben losgelaten of zelfs angst aan hebben gejaagd. Ze tonen zich echte riot grrrls, waarbij ze door genres als punk, post-punk, noise, hardcore en sterk radioactief vervuilde grunge. Daarbij schoppen ze keihard tegen alles wat mis is in de wereld. Elf nummers, van 17 seconde tot een wezenloos lange lengte van 4:17, die na een klein half uur finishen. Daarbij heb je echter zoveel adrenaline verzameld dat je -om hun eigen woorden te gebruiken- zin krijgt om de dichtstbijzijnde deuren in te trappen. Bij wijze van spreken dan ga ik vanuit. Het nieuwe jaar moet je in knallen en dat doen ze. Je kan wel stellen dat dit een genadeloos geweldig debuut is.
NLC & Wolf City – Turning Shadow Into Transient Beauty (cd, Attenuation Circuit)
Hoe mooi is het om een nieuw muziekjaar met één van mijn favoriete Franse projecten NLC, ofwel Nouvelles Lectures Cosmopolites, te openen? Dit soloproject van Julien Ash (ja een pseudoniem) is er al sinds 1990, rond de tijd dat ik begin met het schrijven van recensies. Ik zal de eerste recensie een paar jaar later geschreven hebben, toen hij samen met Leitmotiv een album op heeft genomen. Samenwerken zal door de jaren heen ook wel vaker gebeuren. Daarnaast was Ash ook te vinden in de groepen Maelstrøm en A Sparrow-Grass Hunt. Het is altijd gevarieerd, want het gaat van het meer industriële en experimentele begin tot neoklassiek, ambient, wereldmuziek en zelfs trip hop. Na 2007 blijft het lange tijd stil tot hij in 2022 helemaal terug is. En hoe! Met veel en ijzersterke albums, onder zijn “eigen” naam met Christophe Petchanatz (Klimperei) en als NLC solo, maar ook met Grosso Gadgetto en Innocent But Guilty; allen in een behoorlijke stroomversnelling uitgebracht. Bij die laatste samenwerking schoof ook Wolf City aan. Dat is eveneens een soloaangelegenheid uit Frankrijk, waar ook de identiteit verborgen blijft. Wolf City maakt doorgaans iets dat binnen de rockstructuren tussen ambient, noise, post-rock en wereldmuziek uitkomt. Eind december van afgelopen jaar zag hun samenwerkingsverband het licht in de vorm van het album Turning Shadow Into Transient Beauty, dat wegens de reis ook niet eerder dan dit jaar kon landen. In 7 nummers van maar liefst 53 minuten lang laten de twee horen dat de welbekende som der delen zoveel meer oplevert. NLC bestaat tegenwoordig naast Julien Ash ook uit zijn zoon, tevens componist en violist Aloïs L (hoe leuk is dat?). Hij zorgt voor een verrijking en verdieping van het geluid. De andere twee werpen veelal stevige en somber gestemde post-rock muren op, die soms zelfs richting de metal opschuiven. Daar brengen ze wat lucht en contrast in aan door het prachtige viool- en pianospel, her en der aangevuld met fluit en saxofoon. Ook de zang en soms spoken word klinken onheilspellend melancholisch en tegelijkertijd poëtisch. Dat alles maakt, zoals de titel eigenlijk al weggaf, dat de opgeworpen schaduwen omgevormd worden tot diepgravende schoonheid.
Opowieść – Podróż (cd, Zoharum/ Bat-Cave Productions)
Opowieść is een Poolse post-punk groep, die in 2021 al hun gelijknamige debuut hebben uitgebracht. De groepsnaam betekent overigens “verhaal”, iets dat ze ook iedere keer proberen over te brengen. Ze maken nooit zo maar rechttoe rechtaan post-punk, maar larderen dit meestal met experimenten, psychedelische elementen en no wave. Wat dat betreft grijpen ze dikwijls verder terug dan veel van hun genregenoten. Ze keren nu terug met hun album Podróż, wat Pools is voor “reis”. En deze reis heeft meerdere dimensies, die in de ruimte, breedte (met vele psychedelische en tribale ingrediënten en percussie) en tevens voorwaarts (als een trein op motorik) voor een opmerkelijk geluid zorgt. Het oorspronkelijke duo Łukasz Rudalski (drums, percussie, zang, synthesizers) en Arno Górka (keyboards, bas, gitaar) is dan ook uitgebreid met Michał Szczypek (drums, percussie, didgeridoo) en Psychoformalina leden Bartek Glanc (zang, percussie), Piter Bernatowicz (bas), M-1 Majsiak (gitaar, baby sitar, accessoires) en Łukasz Wójcik (drums). Een deel van hen was ook al aangeschoven op het live album dat ze na hun debuut in 2023 hadden uitgebracht. Daarnaast doen er gasten mee op gitaar, saxofoon en samples. Er zit een zekere urgentie besloten in het grootse, grimmige een breed om zich heen grijpende geluid dat ze hier neerzetten. Je voelt dat de muziek zich aan je hecht, onder je huid kruipt en in vervoering weet te brengen. Dit is een reis die je fysiek, mentaal en onderbewust mee weet te slepen en zich voltrekt als een bloedstollende film. Voor liefhebbers van onder meer Savage Republic, Sandow, Schröttersburg, Swans en (zonder s) Tribes Of Neurot Na ruim 50 minuten laten ze je totaal overrompeld achter.
Tristwch Y Fenywod – Tristwch Y Fenywod (cd, Night School Records / Konkurrent)
Tristwch Y Fenwod, wat Welsh is voor “het verdriet van de vrouwen betekent, doken met hun gelijknamige debuut al eens op in de jaarlijstjes. Vooral buiten de landgrenzen, omdat die daar eerder voorhanden was; de lp al helemaal. Nu is de cd er hier eveneens beschikbaar en dat is maar goed ook. De dames Gwretsien Ferch Lisbeth (dwydelyn, zang, teksten), Leila Lygad (e-drums) en Sidni Sarffwraig (bas) hier laten horen is haast onaards te noemen. Overigens zijn werkelijke namen van dit in Leeds gevestigde trio Gretchen Aury, Layla Legard en Sidney Koke. Gretchen was eerder al te horen in het rauwe avant-rock duo Guttersnipe (als Uceros Gigas), Leila in het prachtige drone folk duo Hawthonn en Sidney in onder meer de garagerock band The Courtneys. Voor hun debuut zijn ze omgetoverd in een zelfbenoemde Welsh-talige gothic avant-rock power bosnimfen. Aan de ene kant is het een ritueel, diep atmosferisch, occult-georiënteerd Keltisch project, maar anderzijds zitten er ook duidelijk een gothic en new wave elementen door, waar het vroegere 4AD mee grossierde. Ze smeden hier echt een magische en eigenzinnige las tussen beide werelden, waarbij je moet denkenen aan Dead Can Dance, This Mortal Coil, Cocteau Twins, Cranes, Chelsea Wolfe en The Cure. Het is van begin tot eind meeslepend, machtig mooi en echt van een uitzonderlijke klasse. Als dit iets zegt over het niveau wat we in 2025 qua muziek mogen verachten, dan belooft het een geweldig jaar te worden.
Vidna Obmana – Twilight Of Perception Redux Volume One 1990-1998 (3cd, Zoharum)
De Belgische klasbak Dirk Serries komt hier met enige regelmaat voorbij, maar hij grossiert dan naast releases onder zijn eigen naam ook in fijne projecten als Fear Falls Burning, The Sleep Of Reason, 3 Seconds Of Air, Terrace Of Memories en Yodok III. Toch leer ik hem voor dat alles kennen als Vidna Obmana, waar de schrijfwijze nog wel eens wil verschillen. Met dit project heeft hij geëxperimenteerd met dark ambient, drones en industrial, waaraan hij dikwijls tribale geluiden toevoegde. Hij tuigde het al op in 1984 en is gestopt in 2007. Dat heeft, met diverse samenwerkingsverbanden meegerekend, een indrukwekkende en afwisselende discografie opgeleverd van zo’n 70 albums. Los daarvan heeft hij nog twee compilaties uitgebracht en zijn er vele losse, nog niet uitgebrachte tracks. Eén van die compilaties heet Twilight Of Perception uit 1996 en twee jaar erna nog eens uitgegeven. Deze bevatte 10 niet eerder uitgegeven tracks. Soms is een compilatie wel een mooie kennismaking met een artiest. Of voor de fan, zoals nu met de herziene versie van het genoemde verzamelalbum dat nu terug is als Twilight Of Perception Redux Volume One 1990-1998. Het zijn 3 cd’s met in totaal 23 tracks, die samen drie uur en een kwartier duren. Er staan slecht 3 tracks van het oorspronkelijke album op, maar de bedoeling is dan ook dat er hierna minimaal nog eens 3 delen verschijnen. Wat voor Vidna Obmana wellicht een kleine optelsom is van wat er nog op de planken lag, exclusieve bijdragen op vroegere compilaties, labelsamplers en magazines, is voor andere artiesten gewoon een complete discografie. Maar nu dus deel één de eerste drie cd’s, waar naast die exclusieve bijdragen, die vermoedelijk niet veel mensen hebben en zeker niet compleet, ook nog eens 6 nooit eerder uitgebrachte tracks te vinden zijn. Het is allemaal muziek in de bekende en toch gevarieerde stijl van Vidna Obmana, die bepaald niet onder doet voor die van zijn reguliere albums. Dat alles is gestoken in een fraai ontworpen digipack van 8 panelen. Het is een must voor de fan en een geweldige introductie mocht je deze le