Al het beste nog voor 2024! Er zal nog wel even wat oud en nieuw passeren in mijn komende lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Bersarin Quartett, Luigi Cinque & Stefano Saletti & Urna Chahar-Tugchi, Evgueni Galperine, Kill Shelter, Lisabö, Sprints en Watine.
Jan Willem
Bersarin Quartett – Systeme (cd, Denovali)
Daar is dan na ruim 4 jaar eindelijk het vijfde album Systeme. Dit project is sinds 2008 het geesteskind van de Duitse muzikant Thomas Bücker, die voorheen ook als Jean-Michel muziek heeft uitgegeven. Op zijn vorige album bracht hij naast de gebruikelijke recept van ambient en neoklassiek ook noise, shoegaze, musique concrète, glitch, experimenten, IDM en zelfs hip hop elementen. Maar het resultaat bleef toch rustig en uiteraard uiterst melancholisch. Op zijn nieuwe album keert hij iets meer terug naar het geluid van zijn oude werken, met dat verschil dat hij de extra ingrediënten nu in meer fijngemalen deeltjes erdoor mengt. Dat gaat van lichte noise en IDM tot veldopnames en samples van koorzang. Continu bekruipt je een unheimisch gevoel en tegelijkertijd weet het op intieme wijze tot de verbeelding te spreken. Met 14 nummers van samen een kleine 49 minuten samen, geeft hij hier veel en tevens op afwisselende wijze. Je kan aan alles horen dat er lang en zorgvuldig aan gesleuteld is. Daarbij moet je denken aan een mix van Tim Hecker, Murcof, Dictaphone, Deaf Center, loscil, Andy Stott en Ocoeur. Met deze soundtrack voor de huidige, barre tijden biedt Bücker troost, schoonheid en een manier om even uit die realiteit te ontsnappen.
Luigi Cinque & Stefano Saletti & Urna Chahar-Tugchi – Persephone (cd, Materiali Sonori / Xango Music Distribution)
Ik heb de in Duitsland woonachtige Mongoolse zangeres Urna Chahar-Tugchi, kortweg meestal Urna genoemd, heb ik van 1995 tot en met 2005 op de voet gevolgd. Muzikaal dan hè! Hoewel ik haar ook één keer live heb gezien en gesproken. Een innemende zangeres, die in de genoemde tijdspanne 5 geweldige albums heeft uitgebracht. Daarna blijft het maar liefst 13 jaar stil tot ze in 2018 weer opduikt met een album, dat ze samen met de Poolse melancholische Klezmer groep Kroke heeft gemaakt. De wereldse pracht stroomde er rijkelijk. Nu duikt ze op met de Italiaanse veteranen Luigi Cinque en Stefano Saletti, waarmee ze het album Persephone heeft opgenomen en uitgebracht is op het langlopende (1977!) innovatieve label. Luigi is een blaasmuzikant en bespeeld hier diverse klarinetten en saxofoons, piano, gaita gallega, synthesizers en keyboards. Daarnaast zingt hij her en der ook mee. Hij brengt al sinds 1979 muziek uit. Stefano, een gitarist, percussionist en bouzouki speler is een kleine 10 jaar korter onderweg, maar ook al geruime tijd, en heeft er legio projecten op nagehouden. Hier is hij te horen op bouzouki, oud, bağlama, elektrische gitaar, qraqeb, bodhran, darbuka, shaker, piano, elektronica en zang. Daarnaast zijn er gasten te horen op drums en heel veel uiteenlopende percussie-instrumenten. De werkelijk wonderschone zang van Urna wordt op fraai ingebed in een fusie van Oosterse, Centraal Europese en Afrikaanse muziek, experimentele jazz en elektronische uitstapjes. Er komen hier zoveel stijlen en landen samen en die worden ook nog eens gronding verkent. Dat door muzikanten die er niet vandaan komen. Op de zang na dan, maar ook die krijgt een vreemde jas om gehangen. Toch past dit alles geweldig. Werelds in alle opzichten en om grenzeloos van te genieten!
Evgueni Galperine – Theory Of Becoming (cd, ECM)
Normaal gesproken zou ik het album Theory Of Becoming, een release van eind 2022, van Evgueni Galperine hier niet meer recenseren, maar vond deze te mooi om niet even mee te nemen in deze rustige muziektijden. Net als zijn broer Sacha is hij een Frans-Russische componist, die al sinds 1990 in Frankrijk woont. Hij heeft een ruime ervaring als soundtrackmaker en dat heeft hem zeker geholpen bij het maken van dit album. Naast de composities brengt hij ook elektronica en samples. Hij krijgt hier in een aantal stukken ruggensteun van trompettist Sergei Nakariakov, cellist Sébastien Hurtaud en zangeres Maria Vasyukova. De grootste inbreng is van Galperine zelf, al klinkt het steeds alsof er een voltallig orkest meedoet. Het is een donker, melancholisch werk dat echt heel filmisch is maar duidelijk geen soundtrack. Met name als de trompet meedoet, die klinkt als een naargeestige misthoorn in de nacht, wordt het ook behoorlijk spannend. Je moet het ergens zoeken tussen Clint Mansell, Craig Armstrong, Arvo Pärt, Ben Frost, Colin Stetson en Giya Kancheli. Een meeslepend prachtalbum dat ik toch nog even wilde delen.
Kill Shelter – Damage [V] (cd, Unknown Pleasures Records)
Dat er op het gebied van post-punk, goth rock en dark wave nog voldoende interessants gebeurt, is mij wel helder. Ook het project Kill Shelter van de Schotse muzikant Pete Burns is daar het levende bewijs van. Hij roert met zijn muziek vuistdik in het verleden van de grote drie, ofwel Joy Division, Bauhaus en de Sisters Of Mercy. Hij weet, ondanks dat zijn stem echt een kruising is van Ian Curtis en Andrew Eldritch, daar echt zijn eigen draai aan te geven, hetgeen het tot een zeer interessant hedendaagse duistere act maakt. Inmiddels zijn de albums Damage (2018), A Haunted Place (2021), een split met Antipole, en Asylum (2022) en van zijn hand verschenen. Overigens werkt hij op zijn albums meestal met leden uit vele andere bands samen, die toch wat extra’s toevoegen. Eind vorig jaar kreeg het debuut op de vijfjarige verjaardag een heruitgave met de titel Damage [V], wederom op Unknown Pleasures Records, wat heel toepasselijk is. Het is nog altijd een album dat de aandacht verdient. Goed dat het jubileum zo gevierd wordt. En nu ook nog eens gestoken in een fraaie hexagoonvormige hoes.
Lisabö – Lorategi Izoztuan Hezur Huts Bilakatu Arte (cd, Bidehuts)
Soms stuit je op van die band, die weer net even iets anders toevoegen aan een bepaald genre. Dat is qua noise zeker het geval met het Baskische Lisabö. Ze brengen een eigengereide mix van noise vermengd met hardcore en post-rock en weten daarmee keer op keer te verrassen. Momenteel telt dit gezelschap weer 7 leden, maar dat varieert nog wel eens. Sinds 2000 hebben ze 6 ijzersterke albums afgeleverd, waar ze dus best de tijd voor nemen. Dat betaalt zich wel iedere keer uit. Nu zijn ze met een tussenpose van 5 jaar terug met Lorategi Izoztuan Hezur Huts Bilakatu Arte, hetgeen zoiets betekent als “In de bevroren tuin totdat hij kaal werd”. Hoewel de cd officieel in december vorig jaar uit is gekomen, maar niet eerder dan nu kon arriveren, beschouw ik dit als een nieuw album voor dit jaar. Boeit verder niet, want het gaat gewoon om de muziek. In een intro plus 6 tracks van samen een goede 40 minuten lang brengen ze weer op indrukwekkende wijze hun heerlijk tegendraadse muziek plus felle, maar uiterst getormenteerde zang naar buiten. Er zit her en der ook wat meer wave en postpunk doorheen. Ik denk dat liefhebbers van onder meer Deity Guns, Diabologum, Sonic Youth Glenn Branca, Anari, The Cure en Fugazi. Het is echt weer een overdonderend pracht album geworden, dat adrenaline, emoties en kracht fraai weet te bundelen!
Sprints – Letter To Self (cd, City Slang / Konkurrent)
Het uit Dublin afkomstige Sprints geldt al jaren als een ware sensatie en niet in de laatste plaats live. Dat er uit die stad waanzinnig goede bands komen is inmiddels wel bekend. Hoewel het viertal, dat bestaat uit Karla Chubb (zang, songwriter), Colm O’Reilly (gitaar), Jack Callan (drums) en Sam McCann (bas), al vanaf 2019 aan de weg timmert, verschijnt nu pas hun volwaardige debuut Letter To Self. En ja ze trekken best wel wat muzikale sprintjes. Hun geluid is dikwijls op hoog tempo, maar ook krachtig en bij vlagen dreigend. Vooral hun aanstekelijke explosiviteit maakt ze je meteen weten in te pakken. Daar draagt brulbroei(ster) voor een groot deel aan bij, maar ook de rest gaat er vol voor. De urgentie spat er vanaf. Ze hebben weer typisch zo’n muzikale goudader aangeboord, die tussen veel anderen zit en daardoor weer geheel eigen en ongepolijst en rauw klinkt. Met hedendaagse bands als Fontaines DC, Wet Leg, IDLES en Dry Cleaning in het vizier en in hun rugzak Sonic Youth, Wipers, Pixies en Siouxsie & The Banshees weten ze een eigenzinnige combinatie van vervaarlijke garagepunk, post-punk en noise neer te zetten. Het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt en tijd om stil te zitten is er nauwelijks, maar daar heb je dan ook geen enkele behoefte aan. Wat een album. Nu al één van de verrassingen van het nieuwe muziekjaar (zeg ik tegen mezelf).
Watine – Short Series Of Arranged Piano (cd, Catgang)
Om de overgang van avond naar de nacht, of van hond naar wolf zoals ze dat noemt, te overbruggen speelt de veelzijdige Franse zangeres, pianiste en componiste Catherine Watine op haar Pleyel-piano dikwijls muziek met enkel een klein lampje aan. Het is een soort ritueel geworden. Na haar uiterst indrukwekkende trilogie (die stiekem uit vier delen bestaat), startende met Géométries Sous-Cutanées (2019) en afgelopen jaar eindigend met Cinétique Géostationnaire, komt ze rond afgelopen kerst met een nieuw album Short Series Of Arranged Piano. Anders dan haar reguliere mix van triphop, chansons, alternatieve pop, neoklassiek en later ook avant-garde en experimentele muziek, zowel solo als met PHÔS en het trio This Quiet, deelt ze hier vooral die nachtelijke muziekjes van haar, die hoofdzakelijk op de piano zijn gemaakt. Ze lardeert het geheel her en der met cello, veldopnames, druminventies en zang. Het is een uiterst droefgeestig en desolaat geheel geworden. Eén van de auteurs in het boekje verwoord het heel mooi met: “Het verschil tussen verlatenheid en verdriet ligt in de afstand waarop degene die we verloren hebben staat. Bij elk stuk van Catherine Watine meet het oor deze toenemende afstand tot het geheugen en het comfort dat het biedt.” En inderdaad is het net hoe je er zelf instaat bij deze muziek, die vooral ook tot de verbeelding weet te spreken; in plaats van “series” zou “stories” ook niet hebben misstaan. De fans van onder meer Erik Satie, Frédéric Chopin, Jean Claude Debussy, Library Tapes, David Darling, From The Mouth Of The Sun en Gavin Bryars zullen deze muziek ook wel op waarde weten te schatten. Een album vol nachtelijke, intieme en troostvolle pracht.
One thought on “Het schaduwkabinet: week 02 – 2024”