Terwijl Rijkswaterstaat de wegen bestrooit, houden wij ons bezig met zaken die je gerust met een korreltje zout mag nemen in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Brian Eno, Half Japanese, Nicholas Lens/ Nick Cave, Daniel W J Mackenzie, Poni, A Winged Victory For The Sullen, Various Artists: Illuminations, Xylouris White en Rudra.
Jan Willem
Brian Eno – Reflection (cd, Warp/ Opal)
Hoewel Brian Peter George St John Le Baptiste de la Salle Eno, ofwel Brian Eno, al zo’n 45 jaar meedraait in de muziek en werkelijk van alles heeft gedaan (Roxy Music, 801, Cluster & Eno, Eno & Fripp, Harmonia 76, Passengers, Eno Hyde), zal hij bij de meesten toch gezien worden als de meester van de ambient. Vorig jaar komt hij met zijn weet ik hoeveelste album The Ship, waarop hij zijn popskills koppelt aan ambient. Nu komt hij weer eens met en ouderwets ambientalbum aanzetten, Reflection geheten. Zijn reflectie staat op de cover, maar de titel zal hier vooral verwijzen naar overpeinzing gezien de minimale, rustieke muziek die hij hier laat horen. Het doet me wel wat denken aan zijn “Music For Films”-serie en zijn “Ambient 1-4”-serie. Heerlijke muziek om bij weg te dromen en doordat de muziek steeds van karaker verandert, zij het op uiterst trage wijze, blijft het intrigerend tot het eind. Bezinnende pracht!
Half Japanese – Hear The Lions Roar (cd, Fire/ Konkurrent)
Zanger/gitarist Jad Fair is een levende legende die al ruim 40 jaar meedraait in de muziek. Samen met zijn band Half Japanese is verantwoordelijk voor het ontstaan van de alternatieve lo-fi noise met een doe-het-zelf attitude, mede door conventieloos te werk te gaan. Hij speelt dan ook graag met een ontstemde gitaar en is van invloed geweest op onder meer Sonic Youth, Neutral Milk Hotel, Penn Jillette en Kurt Cobain (die tevens een Half Japanese T-shirt draagt als hij zichzelf van het leven berooft). De groep, die ergens in 1974 is opgericht kent een steeds wisselende bezetting zoals zijn broer David Fair, Don Fleming (B.A.L.L., Dim Stars, The Velvet Monkeys, Gumball), Mark Kramer (Kramer, B.A.L.L., Bongwater, Shockabilly), Tim Fohjahn (Two Dollar Guitar, Mosquito) en ga zo maar door. Ook solo laat Jad Fair van zich horen en tevens bij Yo La Tengo, Teenage Fanclub, Kramer, Daniel Johnston en Moe Tucker. Toch blijft Half Japanese zijn grote liefde, al zit er tussen 2001 en 2014 wel een hiaat. Sinds die terugkeer is Hear The Lions Roar alweer hun derde cd en ik denk de zestiende in totaal. De 62 jaar jonge muzikant geeft hierop menig jonge band het nakijken. Hij omringt zich met diverse bekende en nieuwe muzikanten op bas, keyboards, gitaar, percussie en drums, waarbij de gasten baritonhoorn-speelster Lydia Fischer en celliste Sophie Bernadou nog eens extra franje geven aan het geluid. Het resultaat omvat een lekkere cocktail van lo-fi, post-punk, indie rock en rammelpop. Nog altijd gaat hij geheel zijn eigen onorthodoxe weg en dat valt te prijzen. Nu mag de pakkende muziek er ook echt wezen. Liefhebbers van The Fall, The Stooges, King Missile, The Clean, The Velvet Underground, Thinking Fellers Union Local 282 en Kramer zullen hier zeker van kunnen genieten. Wat een unieke klasbak deze gast!
Nicholas Lens/ Nick Cave – Shell Shock (2cd, Universal)
Twee toch bepaald niet te negeren artiesten, maar toch geheel over het hoofd gezien afgelopen jaar: de Belgische componist Nicholas Lens en de Australische muzikant Nick Cave. Lens is met name bekend van zijn drieluik The Accacha Chronicles, waar hij de klassieke wereld samen laat gaan met die van de Bulgaarse vrouwenzang. Cave behoeft denk ik geen enkele toelichting. Toch? Samen zijn ze verantwoordelijk voor de opera Shell Shock, met als centrale thema “verdriet”. Lens draagt zorg voor de composities (opera) en Cave voor de teksten (libretto). Voor eenieder die niet van opera houdt mag gerust verder gaan met uien pellen of planten water geven, want het is echt opera pur sang. Nu zijn beide heren niet bepaald van de standaard benadering, dus de teksten zijn zwaarder dan wellicht gebruikelijk is en de muziek wordt weer op originele manier aangevlogen. Op een zeg maar gerust ietwat unheimische wijze. De muziek wordt verzorgd door de La Monnaie Symphony Orchestra & Chorus, waarbij de solisten hier bestaan uit een mezzosopraan, een bas bariton, tenor, countertenor, drie mannelijke sopranen en coloratuursopraan Claron McFadden, die wel vaker met Lens heeft gewerkt. Een bijzondere line-up kan je gerust stellen. In de muziek hoor je vooral de hand van Lens terug, met zijn afwisselende stemmige en verontrustende kakofonie, maar als je de teksten leest herken je ook de signatuur van Cave. Ruim anderhalf uur weten ze je in de houdgreep te nemen met hun spannende creaties. Het geheel is live opgenomen in de Royal Opera House te Brussel, maar pas bij de laatste compositie ervaar je dat door het overdonderende en terechte applaus.
Daniel W J Mackenzie – Every Time Feels Like The Last Time (cd, Eilean Rec)
Wellicht ken je Daniel W J Mackenzie, of wel Daniel Mackenzie, wel van één van zijn releases onder zijn eigen naam maar ik vermoed dat zijn project Ekca Liena meer bekendheid geniet. Hoe dan ook beweegt deze Britse muzikant zich veelal op het schemergebied van drones, ambient, neoklassiek, noise en experimentele muziek. Daar weet hij op zijn vijfde album onder zijn eigen naam, Every Time Feels Like The Last Time, wel een heel mooie draai aan te geven. Hij brengt diverse instrumenten en lardeert die met veldopnames uit Noorwegen en diverse locaties in Zuid-Afrika en Engeland. Daarbij krijgt hij nog hulp van een celliste en zorgt klasbak Matthew Collings (Graveyard Tapes, Sketches For Albinos) voor de mastering van het geheel. Het levert 13 mysterieuze en uiterst biologerende stukken op, waarbij alle genoemde genres in afwisselende combinaties de revue passeren. Liefhebbers van Talvihorros, Matthew Collings, Orla Wren, Ian Hawgood en Spherulus wel zullen bevallen. Heerlijk isolationistische, tedere schoonheid; als een verlaten landschap vol pas gevallen sneeuw. Er zijn fysiek maar 150 exemplaren beschikbaar, dus hastige spoed is weer eens goed!
Poni – Echoes In A Hollow Room (cd-r/digitaal, Barreuh Records)
Overdag een leraar, maar ’s avonds ontwaakt de muzikant in hem die het daglicht niet veelt. Althans zoiets stel ik me voor bij Tjeerd van Erve, die de helft vormt van Ervelien en solo naar buiten treedt als Poni (of PONI eh PoNi…klinkt als Poni in elk geval). Het zal een gezellige boel geweest zijn vroeger te huize van Erve, met de ene broer (Sietse (Orphax)) die aan het drones en de andere (Tjeerd) aan het cronen is. Maar alle gekheid op een stokje, hun muziek is serieus te nemen. Dat bewijst Tjeerd als Poni nu met zijn 6 nummers tellende mini Echoes In A Hollow Room. Hierbij krijg je ook echt het gevoel dat hij zich op een verlaten plek in een donkere, holle ruimte bevindt. Het is lo-fi pur sang, waarmee we maar kort verwend zijn in de jaren 90. De songs hier zijn gewoon eenvoudig opgenomen en bestaan uit gitaarspel en zang. The Voice zal hij er niet mee winnen, maar man wat weet hij met z’n geëmotioneerde zang diepe snaren te raken. Het minimale gitaarspel, dat een soort skelet vormt van Americana en folk, voegt precies genoeg toe. Hoewel dit een eigenzinnig persoonlijk document is roept het duidelijk associaties op met Songs:Ohia, “Mark My Soul” is dan ook een eerbetoon aan wijlen Jason Molina, waarbij eveneens de onversneden melancholie van Yoñlu en het minimale vakmanschap van Richard Young van invloed geweest zouden kunnen zijn. Zo hoort lo-fi te zijn: intens, vanuit het hart en intiem. Een machtig kleinood dat nog wel even na zal echoën!
A Winged Victory For The Sullen – Iris (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
A Winged Victory For The Sullen is sinds 2011 het geweldige samenwerkingsverband tussen Adam Bryanbaum Wiltzie (Stars Of The Lid, The Dead Texan, Sleepingdog, Aix Em Klemm, ex-Windsor For The Derby) en Dustin O’Halloran (Dévics), waarmee ze al twee neoklassiek pareltjes hebben afgeleverd. Dit larderen ze doorgaans me drones, minimal music en ambient. Dit alles leent zich uitstekend voor theater, films en dergelijke, al staat de muziek echt op zichzelf. Hun tweede cd Atomos (2014) is dan ook de soundtrack voor de gelijknamige dansvoorstelling. Vorig jaar komt Wiltzie eveneens met de prachtige soundtrack Salero, waarop hij zoals vaker gebruik maakt van een orkest uit Boedapest (Budapest Art Orchestra). Dat is wederom het geval op hun gezamenlijke score voor de film Iris van regisseur Jalil Lespert, die meteen hun muziek in gedachten heeft voor zijn film. Daarnaast zijn er nog een Hongaarse harpist, toetsenisten Francesco Donadello (Giardini Di Mirò), Christopher Wray en Zac Rae (Early Winters) en gasten op elektronica en percussie die hieraan meewerken. Met name deze elektronische invloeden zorgen dat de neoklassieke pracht dikwijls voorzien wordt van zwoele beats en een meer duistere atmosfeer. Het is bepaald geen gladgestreken geheel, al dan niet met desolaat pianospel, geworden maar een diepgravend en meeslepend hoorspel dat ook zonder film overeind blijft. Denk aan een hybride van Arvo Pärt, Clint Mansell, Jóhann Jóhannsson, Brian Eno, Klaus Schulze, Nils Frahm en Stars Of The Lid zelf. De eerste grootse beauty van 2017!
Various Artists: Illuminations (digitaal, Dronarivm)
Dronarivm is het geweldige Russische label dat zich richt op neoklassiek, ambient, drones en experimentele muziek; of wisselende combinaties daarvan. Machinefabriek, Celer, Aaron Martin, Marsen Jules, The Green Kingdom, Olan Mill, Marcus Fjellström, Aidan Baker, Chihei Hatakeyama en Dag Rosenqvist zijn slechts enkele sterke voorbeelden van hetgeen hun catalogus doorgaans opleukt. Nu komt het label met een gratis te downloaden (bijdrages zijn altijd welkom natuurlijk) compilatie Illuminations. Hierop laten ze 28 tracks het licht zien van de artiesten, al dan niet uit eigen stal, die bij hun muzikale visie aansluiten. Diverse tracks zijn daarbij exclusief dan wel zeldzaam. De participanten voor de volledigheid: Olan Mill, omrr, Giulio Aldinucci, Autistici, Spheruleus, Anoice, offthesky, The Green Kingdom, Aaron Martin, Dag Rosenqvist, Daniel Thomas Freeman, Elegi, Stijn Hüwels, Yuki Murata, Cyril Secq, Strom Noir, Matteo Uggeri, Sven Laux, Wil Bolton, Warmth, Lorenzo Masotto, Porzellan, Enrico Coniglio, Christopher Bissonnette, Elian, Legiac, Maps and Diagrams en Bartosz Dziadosz & Tomasz Mreńca. Stuk voor stuk pareltjes die door hun schoonheid licht geven in deze donkere tijd van het jaar. Een geweldig winters cadeau dat ook op de website besluit met een fraai gedicht van Arthur Rimbaud (Illuminations VI: Being Beauteous):
“Against the snowfall, a tall Being of Beauty. Whistling of death and the circling of faint music make this adored body rise, expand and quiver like a spectre; wounds of scarlet and black burst from superb flesh. The colours proper to life deepen, dance and detach themselves around this Vision in the making. Shudders rise and groan and the frenetic flavour of these effects fills with that mortal whistling and raucous music that the world, far behind, hurls at our mother of beauty – she recoils, she rears. Oh, our bones are clothed with a new amorous body! Oh, the ashen face; the escutcheon of horsehair, the crystal arms! The cannon I must assault through the melee of trees and the weightless air!”
Martijn
Xylouris White Black Peak
Percussie (Jim White) en de Griekse laouto (Giorgos Xylouris), het lijkt beperkt maar dit Australisch/Kretenzische duo rockt er behoorlijk hard op. Xylouris’ donkerbruine stem is nog een extra attractie op dit fijne tweede album.
Rudra Enemy Of Duality
„Vedische death metal uit Singapore”, het blijft goed klinken. Muzikaal worden ze ook steeds beter, ook op dit achtste album (ik heb ze niet allemaal even goed geluisterd). Misschien niet altijd superstrak, maar wel rauw en charmant, met naast de religieuze ook muzikale invloeden uit India.