Wij opereren al jaren achter de schermen, zelfs zonder verklaring van geen bezwaar. Geheel zonder wroeging tonen we dan ook weer onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Art Zoyd, Chora(s)san Time-Court Mirage, Richard Hawley, Mark Lanegan, Christine Owman, Pinkish Black, El Rojo Adios, Stafrænn Hákon, The Twilight Sad, Twinsistermoon, Various Artists: REWORK_Philip Glass Remixed, Ceyl'an Ertem, Nada en Torch Runner.
Precies een jaar geleden laat Sub Rosa het niet meer verkrijgbare debuut uit 1976 van deze Franse groep weer het licht zien. En terecht! Vooral in hun eerste jaren maken ze de ene avant-gardistische klassieker na de andere, die een voorbeeld is voor generaties erna. Hoe goed ze later ook nog zijn, aan hun beginperiode valt niet te toornen. Nu brengen ze de volgende klassieker uit 1979 opnieuw uit. Ook deze is van een onvergelijkbare klasse. Deze geweldige symfonie vol avant-garde, progrock, rock in opposition en kamermuziek, al dan niet op kakofonische wijze gebracht, kicks ass. Het is één van de bepalende bands van de toekomstige muziek en dat hoor je aan alles. Belangrijker natuurlijk is dat het ook heerlijk is om naar te luisteren. De drie oorspronkelijke tracks van bij elkaar 35 minuten zijn aangevuld met zeven bonusnummers die samen 23 minuten duren. Wederom een intrigerend meesterwerk dat weer in ons midden is.
Chora(s)san Time-Court Mirage – Live At The Grimm Museum (cd, Sonic Acts/Important)
Onmogelijke naam, onmogelijke cd, haast onmogelijk te beschrijven en toch tot tweemaal toe in de jaarlijstjes van collega Subs Sietse en Martijn en bij de eerste zelfs helemaal bovenaan. Dat weet me over te halen en me erin te verdiepen. Het is de muziek van Catherine Christer Hennix die met elektronica en stem plus diverse gasten misschien wel zorgt voor de ultieme drone. Drones en Sietse, hou ze in de gaten en verstap je niet door iets zo maar een drone te noemen. Dit is echter onmiskenbaar drone-materiaal en op diverse niveaus. Zowel de zang, de elektronica als de door gasten gebrachte trombone, zang, tuba en effecten staan in het teken om deze drone te vervolmaken. Ik ben geen fan van live materiaal, maar dit steekt boven alles uit. Gewoon opzetten, je mond houden, ogen dicht en intens genieten. Zen=drone hier! Ik zou het niet per se bovenaan mijn jaarlijst zetten, maar het is een release die er absoluut toe doet. Zoveel is duidelijk. Sst, onvergetelijke luisterervaring in de maak!
Richard Hawley – Standing At The Sky’s Edge (cd, Mute/Parlophone)
Ex-Pulp gitarist (onder meer) die solo al vele albums heeft gemaakt en waarvan de latere steeds meer droefgeestig worden. Daar heb ik geen bezwaar tegen en heb na een tip via Mousique.nl ook deze nieuwe aangeschaft. Ondanks de lelijke cover zit hier een hoop schoonheid verscholen. De muziek zit grofweg ergens tussen Mark Lanegan en Masters Of Reality in. Dat verdient wel een breder publiek dan de man krijgt. Heerlijke, nachtelijke bluesrock met een strot die diepe snaren raakt.
Mark Lanegan – Dark Mark Does Christmas 2012 (mcd, Mark Lanegan)
Ja en daar hebben we Mark Lanegan zelf ook nog, of beter gezegd Dark Mark. Hij heeft er eens een heus kerstplaatje uitgeperst. Zes tracks van bij elkaar 16,5 minuut en alleen bij zijn concerten verkrijgbaar (of via een bezoeker, waarvoor ik BD zeer dankbaar ben). Hij brengt lekker rauwe en ietwat duistere kerstliedjes, vandaar zijn alias. Het is een heel leuk hebbedingetje geworden dat elke Mark Lanegan liefhebber zeer zal waarderen. Ik wel in ieder geval!
Christine Owman – Little Beast (cd, Glitterhouse)
Derde album van deze Zweedse zangeres en multi-instrumentaliste, die zelf naast zang ook de percussie, piano, melodica, cello, ukelele, bas, viool, gitaar, klokkenspel, drummachine en zaag verzorgt. Ze krijgt her en der wat steun op drums en mannelijk zang; en ja hoor, daar hebben we ook Mark Lanegan weer in één track. Met haar bitterzoete stem leidt ze je door haar alternatieve poprock vol experimenten en avant-gardistische elementen waarover een sinistere schaduw hangt, niet in de laatste plaats door de teksten. Ze zit daarmee ergens tussen Cat Power, Lisa Germano en Pain Teens in. Een evenzo bezwerend als mooi album.
Luister Online bij Soundcloud:
Deathbed
Pinkish Black – Pinkish Black (cd, Handmade Birds)
Een psychedelische kruisbestuiving van Swans, Magma, Scott Walker, The Birthday Party, Godflesh, Naked City, O.L.D. en Suicide klinkt haast ondenkbaar. Toch is dat wat ze op hun gelijknamige debuut laten horen. Soms is het vooral elektronisch en etherisch met psychedelische zang en op andere momenten hoor je dezelfde heftigheid van de beginjaren van de Swans terug in de loodzware pompende bassen en buldervocalen. Ze weten het geheel goed te variëren. Maar wat ze ook ten gehore brengen, aan alles zit wel een horrorachtig elementen verbonden. Dat alles is nog eens goed vastgelegd door James Plotkin. Intrigerend, mysterieus en duister prachtwerk! Lp draaiers zouden ook hun vorige/andere project The Great Tyrant eens uit kunnen proberen, dat nog wat heftiger is.
El Rojo Adios – El Rojo Adios (cd, Kning Disk)
Bij een bandnaam als deze verwacht je toch een Calexico-achtige groep, of in ieder geval iets uit die contreien. Je denkt er niet direct een Zweedse groep bij, hetgeen wel het geval is. Multi-instrumentalist Söderström (ook in ASS) en zangeres Titiyo Jah hebben alles geschreven. Söderström was laatst ook al te horen op de 30˚ I Februari cd met Johan Berthling (Tape), die hier ook meespeelt. Titiyo is de halfzus van Neneh Cherry en heeft in het verleden al regelmatig van zich laten horen met diverse (bedenkelijke) hits. Qua samenstelling is de groep zo kan je gerust al zeer opvallend, verrassend en bijzonder. Maar ook de muziek is niet te versmaden. Ze brengen een afwisselende mix van Americana, filmmuziek, experimentele muziek, Afrikaans getinte muziek, jazz, surf en ambient. Bloedmooie songs (“Waiting To Be Found”) worden afgewisseld met spannend biolgerende (“Black Market”). Een fantastisch album!
Luister Online bij Spotify:
El Rojo Adios
Stafrænn Hákon – Prammi (cd-r, Sound In Silence)
Eén van de betere IJslandse bands is toch al jaren dit project van Ólafur Josephsson (ook in Calder), die tegenwoordig met een keur aan landgenoten werkt. Zijn zevende cd, in een handgemaakte hoes, mag er ook weer wezen. Het is een tot de verbeelding sprekende mix van pop, experimentele muziek, post-rock en ambient die alleen maar uit IJsland kan komen. En toch is dit weer totaal anders dan vorige materiaal. Isolationistische, onderkoelde muziek met hier en daar de warmte van een opborrelende geiser, zoiets. Voor de rest moet je deze mix van Labradford, Stars Of The Lid, Sigur Rós, Yellow6, Celer, Benni Hemm Hemm, The Notwist en Ölvis vooral zelf maar eens beluisteren. Fijne artiest en evenzo album.
The Twilight Sad – No One Can Ever Know (cd, FatCat)
Sommige jaarlijstjes neem ik serieus, zo ook van de zeer gewaardeerde Hans D. Zijn nummer 1. Ik had in het verleden niet zoveel met deze Schotse band, maar een korte luisterbeurt was genoeg om te horen dat dit nieuwe album wel helemaal in mijn straatje past. James Alexander Graham (zang), Andy MacFarlane (gitaar,keyboards) en Mark Devine (drums) brengen hun donkerste album tot nu toe en dat staat me wel aan. Misschien is dat door de inmenging van topproducer Andrew Weatherall? Wat ik hier terughoor is een prettige mix van Arab Strap, I Like Trains, Joy Division, Black en Editors. Prachtplaat! Er is ook een remixalbum van verschenen met daarop niet al te gangbare artiesten, hetgeen wel iets zegt over deze plaat.
Twinsistermoon – Bogyrealm Vessels (cd, Handmade Birds)
Na de aanbevelingen van Justin en Sietse ben ik ook overstag gegaan voor deze nieuwe van het project van Mehdi Ameziane, die ook van zich laat horen in Natural Snow Buildings. Ik heb al een eerdere cd van haar hem en trek dit werk eigenlijk veel beter dan zijn moederband. Ik houd wel van die androgyne vrouwenstemmen (ook al is het een man) en de omlijsting van ambient, drones, experimenten, folk en een vleugje shoegaze mag er ook wezen. Een soort His Name Is Alive voor gevorderden vermengd met Birds Of Passage, Rain Drinkers en Heidi Harris. Bijzonder mooie, serene muziek die ook nog eens in een fraai vormgegeven dvd-doos is gestoken.
Various Artists: REWORK_Philip Glass Remixed (2cd, Orange Mountain Music)
Besteld in oktober en nu binnen…maar dan heb je ook wat. Deze rework van Philip Glass composities door de artiesten My Great Ghost, Tyondai Braxton, Nosaj Thing, Dan Deacon, Amon Tobin, Silver Alert, Memory Tapes, Cornelius, Beck, Jóhann Jóhannsson, Pantha Du Prince en Peter Broderick mag er wezen. Je hoort de repeterende minimal van de grootmeester wel terug in de mixes, maar de artiesten schromen niet er hun eigenzinnige draai aan te geven. Vaak bewerken ze de nummers met elektronica, maar ook modern en neo-klassieke varianten passeren de revue. Het houdt daarom ook met recht het midden tussen een herbewerking en een remix. Dit dubbelalbum is in ieder geval een prachtige ode geworden aan een geweldige muzikant! Hieronder een goede dwarsdoorsnede.
Ceyl'an Ertem Güzeldir Ütopyalar
Ceyl'an Ertem kwam onder mijn aandacht door Baraná's Xenopolis project. Haar solowerk is een mix van jazz, pop en een beetje rock, op dit album wat meer van die laatste twee dan op voorganger Soluk. "Türkiye'den alternatif sesler" zie ik op Youtube, ofwel alternatieve geluiden uit Turkije, en dat klopt wel.
Nada Oda
… "daha alternatif sesler", zoekend naar een Ertem clipje kom je in de "related videos" op Youtube gelijk nog wat tegen, een groep genaamd Nada. Donkere, alternatieve rock, beetje triphop, in sommige sfeervolle momenten doet het in de verte zelfs denken aan The Gathering op andere aan The Unthanks, al is het wat meer poppy. Leuke vondst.
Torch Runner Committed To The Ground
Een adrenalinebommetje met slechts en enkel 'rustpunt' (The Holy Are The Broken). Ik ben geen grote liefhebber van hardcore maar als het zo hard, snel en ranzig kan ik er wel wat mee.