De beste wensen allen voor 2021! Dat het 2020 maar snel mag doen vergeten. De eerste muzikale injectie is alweer een feit in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Aaron Frazer, Mrs. Piss, Nalyssa Green en Tempers.
Jan Willem
Aaron Frazer – Introducing… (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Er is weer volop aandacht voor de soul- en bluesmuziek, dat zowel door de oude als nieuwe garde, waaronder Charles Bradley, Durand Jones & The Indications, Steven A. Clark, Benjamin Clementine, Lee Fields & The Expression, Kelly Finnigan en nu ook Aaron Frazer. Die laatste is het meest bekend als zingende drummer van Durand Jones & The Indications, maar ook te vinden bij Charlie Patton’s War, Lord Youth en zijn soloproject The Flying Stars of Brooklyn, NY. Daarmee zit hij meermaal in de soul- en blueshoek, maar ook rock en gospel maken deel uit van zijn oeuvre. Je zou haast kunnen stellen dat de beste man geen introductie behoeft, maar hij debuteert nu onder zijn eigen naam met het album Introducing…. Zodra het album start is het over er een vertrouwde, tijdloze wereld opengaat. De muziek bevat een prettige jaren 50/60 sfeer, zonder gedateerd te klinken. Verre van dat zelfs. Hij beschikt over een fijne, verhoogde zangstem en omringt zich verder met uitstekende muzikanten, die ook hun diensten hebben verleend aan onder meer Charles Bradley, Dolly Parton, Mark Ronson en Bruno Mars. De muziek bestaat uit soul en blues, maar wordt ook gelardeerd met funk, gospel en disco. Stemmige, troostvolle muziek, die goed van pas komt bij het grijze lockdown begin van 2021. Je moet daarbij denken aan een eigenzinnige mix van Durand Jones & The Indications, Jamiroquai, James Blake, Charles Bradley, Gil Scott-Heron, Blue Hawaii en Khruangbin, al zijn er vast nog meer referenties op te noemen. Het is een sterk en meeslepend prachtalbum geworden. Nu behoeft Aaron Frazer echt geen introductie meer.
Mrs. Piss – Self-Surgery (mcd, Sargent House)
Ik merk dat ik tijdens het schiften van mijn cd’s veel meer nieuwere releases wegdoe, dan de oudere die mij muzikaal gevormd hebben. Toch zijn er gelukkig ook vele, anders zou er toch veel overbodig zijn, die ook tegenwoordig het verschil weten te maken en de ik bewaar en omarm. Eén van die artiesten is ook zangeres/gitariste Chelsea Wolfe, die naast haar solowerken nu ook op gewelddadige wijze als Mrs. Piss van zich laat horen. Dit project deelt ze met drumster/bassiste/programmeur Jess Gowrie (Horseneck, The Drama), waarmee ze in Red Host en op haar albums Hiss Spun (2017) en Birth Of Violence (2019) ook al eens heeft samengewerkt. Ze komen nu met het debuut Self-Surgery aanzetten. Of nu, dit is er al even, maar ik dacht door Bandcamp dat dit een digitale release betrof, totdat ik er fijntjes op gewezen werd dat deze gewoon ook fysiek verkrijgbaar is. Een missertje van vorige jaar dus. Nu kan ik echt tegen van alles en nog wat, maar het nut van zo’n cover als deze ontgaat me en beetje. De muziek daarentegen mag er wezen, want die klinkt als PJ Harvey die door Sonic Youth een paar chilipepers in haar reet gedrukt krijgt. Daarmee koersen de twee ook dikwijls richting Made Out Of Babies, Emma Ruth Rundle en The Body. Een fijne combi van noise, alternatieve rock, industrial en metal, die ze met een lekkere punkattitude brengen. Ondanks dat de 8 nummers bij elkaar slechts zo’n krappe 19 minuten duren, weten ze daarmee een op eigengereide wijze een verpletterende indruk te maken.
Nalyssa Green – Taxidi Astriko (cd, Inner Ear Records)
De Griekse zangeres/toetseniste Violeta Sarafianou ofwel Βιολέτα Σαραφιανού, die schuil gaat achter Nalyssa Green aka Ναλύσσα Γκρην, mag je gerust categoriseren onder de N. Ook dit is weer een tip van vorig jaar, maar dat mag de pret niet drukken. Bovendien is deze pas half december uitgekomen, dus die kan gewoon meer voor dit jaar. Met haar nieuwste album Taxidi Astriko (Ταξίδι Αστρικό), hetgeen “astrale reis” betekent, ofwel een “zielvolle trip”, weet ze in feite precies te brengen wat ze pretendeert. Haar kruisbestuiving van Griekse folk, droompop en indie, waarbij dikwijls een paar eenvoudige (synthesizer)tonen de toon zetten, pakt echt wonderschoon uit. Dat voorziet ze ook nog eens van haar prachtig bitterzoete zang. Bij elkaar levert dat niet alleen een mooi maar ook mysterieus, bezielend en haast magisch geheel op. Zo eenvoudig kan het soms zijn om overtuigend te zijn.
Tempers – Services (cd, Dais / Konkurrent)
Tempers is sinds 2013 het New Yorkse duo bestaande uit Jasmine Golestaneh en Edward “Eddie” Cooper. Saillant detail is dat ze beide geproefd hebben van diverse culturen en invloeden eer ze samen verder gingen. Golestaneh is namelijk van Lets-Iraanse afkomst en is in Parijs en Londen opgegroeid alvorens ze naar New York verkast. Cooper woont geruime tijd in Berlijn, waar hij als E. Cooper en Splay al muziek heeft uitgebracht. Als Tempers brengen ze een meeslepende mix van post-punk, cold wave en synthpop, die ook duidelijk Europese invloeden laat horen. Ruim een jaar geleden gooien ze hoge ogen met hun album <em. Ervoor hebben ze in 2018 ook al met de wereldberoemde Nederlandse architect Rem Koolhaas het album Junkspace het licht laten zien, dat zowel bijzonder als wonderschoon is. Nog wat jaren daarvoor, in 2015 om precies te zijn, vind je hun debuut Services, die op ietwat obscure wijze was uitgebracht. Deze is door het fijne, donkere label Dais nu opnieuw uitgebracht. Hierop is hun sound nog misschien wel het meest duister en meeslepend. Ze laten er op uiterst eigenzinnige wijze muziek horen die ergens past tussen Factory Records en het vroegere 4AD. Dan win je al punten bij mij. Je moet daarbij denken aan een steeds wisselende hybride van bands als Boy Harsher, Section 25, Anne Clark, New Order en Clan Of Xymox, Xmal Deutschland en Siouxsie & The Banshees. Heel fijn dat dit geweldige album er weer is. Dat zijn geen gewone services maar stuk voor stuk aces.