Een berichtje van M. verschijnt op mijn iPhone. Ik noem het merk iPhone bij naam, want ik heb een iPhone, en dan schijn je constant te moeten zeggen dat je een iPhone hebt. M. noem ik niet bij naam, wegens privacyredenen, en om spanning op te bouwen. "Ik heb een +1 over voor A Place To Bury Strangers dit weekend, ga je mee?", is de vraag. 'You had me at gratis' is nog steeds mijn adagium, dus ik ben snel om. "Nog één
ding, zorg wel voor goede oordoppen, want vorige keer dat ik ze zag liep ik maanden met een piep in mijn oor."
Confession. Ik doe nooit aan oordopjes. Ik hoor je denken: 'Wat zeg je???' Die vraag moet ik dus ook veel te vaak stellen inmiddels. Het probleem is, mijn oren weigeren iedere vorm van protectie, en bovendien hoor je ongeveer alleen bassdrum door die goedkope dingetjes die ze bij concertzalen verkopen. Vandaag moet wel worden gezegd, de Sugar Factory heeft alle empathie voor de oren van de bezoekers. Naast een groot bord met waarschuwing voor gehoorschade stelt de zaal vanavond gratis bescherming beschikbaar. Maar bij de simpele sponsgele propjes die het betreft zou eigenlijk een toeslag op zijn plaats zijn.
M. heeft het beter bekeken, en haalt professionele doppen ter waarde van de complete discografie van Willeke Alberti tevoorschijn. Alleen aan hoe ze eruit zien weet je dat hierdoor zelfs de stem van Axl Rose smooth als Sadé unplugged klinkt. Ik probeer ondertussen van mijn gummetjes iets te vouwen wat in mijn oor past, zonder al te veel succes. Maar ik ben al te vaak met naschokkende trommelvliezen naar huis gegaan, dus veiligheid boven alles.
Het Vlaamse voorprogramma met de opfleurende naam Rape Blossoms is ondertussen begonnen. In eerste instantie denk ik dat het aan mijn oordopjes ligt dat ik de Ian Curtis-esque zanger niet versta als hij het publiek toespreekt. Als mijn oorsponsje rechts voor de zoveelste keer uitvalt hoor ik pas dat hij Engels spreekt. Niet dat ik hem daarna wel kan verstaan. Best een aardige opwarmer verder, in de gevoelsmatige tweeënhalf uur dat ze spelen maken ze een redelijke indruk.
De decibelmeter in de hoek is voorlopig nog netjes rond de 100 blijven schommelen. Daarvoor loop ik niet met twee staafjes uit mijn oren. Aan A Place To Bury Strangers om deze Shrek-look te rechtvaardigen. De lichten gaan uit, behalve een paar schijnwerpers die de zaal in flikkeren. Op het podium lopen een aantal silhouetten. Ik meen er een aantal keren twee tegelijk waar te nemen, eentje met een gitaar en eentje op bas. Vermoedelijk is er ook nog een paukenist, want iedere vierde tel hoor ik een doffe dreun.
M. vertelt me dat zanger Oliver Ackermann een wereldberoemde gitaarpedalenbouwer is. Onder meer The Edge maakt gebruik van zijn effecten, hoor ik. Ik overweeg een exit strategy, maar ben ik al gevangen in een moment waar ik niet uit kan komen. Tijdens de eerste nummer wordt de noodzaak van de muur van geluid waar de band om bekend staat me nog niet duidelijk. Als je alles van effecten af weet, balanceer dan het geluid zo uit dat je de muzikaliteit van de albums probeert over te brengen. In de flarden dat er ook wat hogere tonen zijn te herkennen is de band op zijn best. Hier en daar klinkt zelfs de suggestie van een melodielijn, zoals in de onderstaande single 'You Are The One'. Bijna een Liedje, eentje van The Jesus and Mary Chain bijvoorbeeld.
Terwijl ik weer een oordopje van de grond raap merk ik dat het met het geluid deze keer wel meevalt. Harde gitaren, ja. Maar zo in het midden van de zaal lang niet schadelijker dan ik gewend ben. Een logischer waarschuwing bij de ingang was voor epilepsieaanvallen geweest, wegens de constante stroboscoopflitsen. Dat de gitarist
ondertussen zijn instrument heeft kapotgesmeten en ingewisseld voor eentje met vier snaren zie ik pas als M. me erop wijst. De lichtshow is stukken vermakelijker dan drie jongens die een beetje naar hun schoenen staan te staren, maar de actie die schijnbaar gaande is op het podium is vanaf rij drie niet meer te volgen.
Een conclusie durf ik dan ook niet te trekken. Ik heb me uitstekend vermaakt, maar nog nooit zag of hoorde ik zo weinig van een optreden. Voor een gefundeerde mening verwijs ik dan ook door naar de review op LiveXS, van M., die daar trouwens gewoon met zijn volledige naam Milo Lambers staat.
(Thijs Zilverberg)