Na Chicago (Chess), Detroit (Motown) en Philadelphia (Phil-LA of Soul) komen we onvermijdelijk uit in New York. In Spanish Harlem om precies te zijn, waar Pete Rodriguez twee jaar eerder met zijn beginselverklaring over de Boogaloo, I Like it Like That, een enorme hit had gescoord. De Boogaloo was een in New York (Nuyorica) ontstane mix van R&B met met Porto Ricaanse en Cubaanse ritmes onder begeleiding van veel blazers, percussionisten en een piano, waarbij behalve in het Engels ook in het Spaans werd gezongen en waarvan de liedjes zo te horen werden opgenomen in een grote halflege gymzaal voor een enthousiast meeklappend publiek.
Ook de zelfverklaarde koning van de boogaloo kruipt in de rol van de beklaagde, maar hoewel hij zíngt enorm nerveus te zijn, hoeft de luisteraar daar weinig waarde aan te hechten. In deze uitgelaten sfeerimpressie uit het café naast de rechtbank galmt Pete vol zelfvertrouwen en aan de enthousiaste kreten in het instrumentale intermezzo te horen, rekenen zijn supporters ook op een goede afloop. Halfhartig probeert men elkaar nog wel bang te maken door te suggereren dat degene die straks met de hamer zwaait echt geen softe D66-rechter maar een slechtgehumeurde wispelturige Latinohater zal zijn, maar de overtuiging ontbreekt. Dit gaat allemaal goed komen.
Omdat de twee gelinkte nummers doen verlangen naar meer linkt Clismo hier Thÿs’ grote onvermÿdelÿke Latin & Salsa afspeellÿst van Metal/Country/Bulldozerpopdeskundige Hiram. Met daarin onder andere Arsenio Rodríguez, Chino Rodriguez, Lalo Rodriguez, Pellin Rodriguez, Pete “El Conde” Rodriguez (da’s dus een andere gast) én Tito Rodriguez. Maar onze Pete niet. Wellicht zegt dat iets over zijn plaats in het Nuyoricaanse pantheon. Ter compensatie dan ook maar een boogaloolijst van Spotify zelve waar hij wél op staat. Trek die trommels maar uit de kast.