Here Comes the Judge (1) Pigmeat Markham

De komende weken bespreekt Billy Clismo een rits hits uit 1968 die vrijwel allemaal dezelfde titel en inspiratiebron hadden. We schoppen af met de bron van alle rechterlijke liedjes; Pigmeat Markham

Do the twist!
Do the fly!
Do the swim!
And do the bird!
Do the duck!
Do the monkey!
Do the mashed potato!
What about the boogaloo?

Maar niet: Do the Judge.
Die dans ontbreekt in de film The Blues Brothers tijdens de scene bij Shake a Tail Feather; Ray Charles’ handige overzicht van dansrages uit de jaren zestig, uitgevoerd op de straat voor zijn muziekzaak. Misschien was er ook geen dans. Hoe doe je een rechter na op de dansvloer? Maar The Judge was in 1968 niet uit de hitparade weg te slaan. Een kleine dozijn liedjes met titels als Here Comes the Judge, The Funky Judge en Judge, Baby, I’m Back verscheen dat jaar op single. Stuk voor stuk geïnspireerd op een sketch van Sammy Davis jr. Maar de basis lag bij Pigmeat Markham.

1. Pigmeat Markham – Here Comes the Judge

Hear ye. Hear ye.
This court is now in session.
His Honor, Judge Pigmeat Markham presidin’.

Toen Pigmeat Markham in 1904 geboren werd in North-Carolina was het zo’n veertig jaar geleden dat deze zuidelijke staat de oorlog had verloren. Pigmeat – door zijn moeder Dewey genoemd – hoefde dus niet door het leven als slaaf. Wel als tweederangs burger. Mede omdat men vooral in het zuiden van de Verenigde Staten in rap tempo allerlei apartheidswetten had ingevoerd om te zorgen dat blanken niet onnodig in contact zouden komen met hun zwarte landgenoten.
In 1918 liep Dewey weg van huis en sloot zich achtereenvolgens aan bij een aantal kleine rondreizende kermissen waar hij leerde acteren, zingen en dansen en zichzelf naar aanleiding van een act Pigmeat begon te noemen. Zoiets als minderjarig vlees. In navolging van blanke komedianten bracht ook Pigmeat met verbrande kurk blackface schmink aan bij zichzelf om als zwarte piet beter grappen te kunnen maken over zwarten. Toen vijfentwintig jaar later de Verenigde Staten aan het veranderen waren en Pigmeat Markham als laatste zwarte door kleurgenoten vriendelijk doch dringend gevraagd werd zijn schmink achterweg te laten verdween daarmee ook zijn bravoure en vervolgens zijn populariteit.
Als een gekortwiekte Samson verloor hij zijn greep op het theater. Hij schnabbelde wat bij in goedkope B-films en zag zijn fortuin deels ten goede keren toen hij werd uitgenodigd om op te komen treden op televisie in de Ed Sullivan Show. Daar deed hij allerlei sketches, waaronder een twintig jaar oude act over een luidruchtige rechter die weinig geduld heeft met de wetsovertreders die bij hem voorgeleid worden en ze bij voorkeur een mep verkoopt met een thuis geprepareerde koeienblaas.

Terend op oude roem, tv-optredens en af en toe een gesproken album makend voor Chess hobbelde de carrière van Pigmeat rustig richting pensioen tot Sammy Davis Jr. eind maart 1968 de oude Judge-act van Pigmeat voor een miljoenenpubliek overdeed. Dat werd een hit. Markham werd bij Rowan & Martin’s Laugh-In gehaald (een lach-of-ik-schiet show op NBC) en deed acht afleveringen als Judge Pigmeat.
De muziekindustrie moet er ook enthousiast over geweest zijn, want negen weken later betrad Shorty Long uit de Motownstal de hitlijsten met Here Comes the Judge, waarin een duidelijk Pigmeat-achtige rechter te beluisteren valt. Drie weken later was het de beurt aan Pigmeat Markham zelf. Op kant B is een live sketch van de rechter te horen. Op kant A is bijna hetzelfde te horen, maar dan op muziek gezet, met dezelfde titel als dat nummer van Shorty Long: Here Comes The Judge. Het begint met wat elementair swingende drum waarover Pigmeat zich in protorap aan ons voorstelt. Nadat de handen zijn geschud mogen de gitaar en de bas ook meedoen, terwijl Pigmeat verder rapt, af en toe onderbroken door wat onderbroekenlol waarbij de coupletten over vredesbesprekingen en Hồ Chí Minh wat vreemd afsteken. Blijkbaar was de tegenbeweging zo invloedrijk dat zelfs noveltysongs in 1968 niet ontkwamen aan de Vietnamoorlog en de presidentsverkiezingen. Of er was geen tijd meer in de opnamestudio en de tekstschrijver leverde in paniek de tekst voor een protestlied aan. Het maakte niet uit. Het nummer schopte het tot plaats 4 in de R&B-lijst.
Op de (uiteraard mindere, maar lang niet slechte, want vrijwel identieke) opvolger Sock It to ‘Em Judge met als B-kant The Hip Judge (een instrumentaal nummer waar een achtergrondkoortje overheen zingt en Pigmeat overheen praat) wordt de politiek gelukkig met rust gelaten en kan de luisteraar zich concentreren op het negeren van de flauwe grappen. Na nog een lucratieve periode waarin het Judge-succes werd uitgemolken en er zelfs een autobiografie verscheen, verdween Dewey ‘Pigmeat’ Markham weer uit de publieke belangstelling. In 1981 overleed hij.

Comments

comments