[cd, City Slang/Konkurrent]
Volker Bertelmann is een klassiek geschoolde Duitse pianist. Hoewel ik met zo’n klassiek-waardige naam niet voor een alias zou kiezen, maakt hij sinds 2004 muziek met zijn soloproject Hauschka. Hij is befaamd om zijn inzet van de prefab piano in zijn composities. Op zijn eerste albums Substantial (2004) en The Prefab Piano (2005) klinkt dat nog een beetje als neoklassieke en ambient blauwdrukken voor wat hij erna wil gaan doen. Vanaf Room To Expand (2007) vallen die werelden op experimentele en altijd droefgeestige wijze meer samen en vormen zo echte songachtige composities. Hij brengt dan meer diepgravende muziek, dat hij daarna blijft doen. Tussendoor maakt hij ook met onder meer Hildur Guðnadóttir en Hilary Hahn nog geweldige uitstapjes. Eén van zijn hoogtepunten vormt toch wel zijn achtste cd Salon Des Amateurs (2011). De prefab piano functioneert hier als ritme producerend dan wel percussie instrument waarmee hij de basis wil leggen voor een soort minimalistische house en techno met klassieke instrumenten. Hiermee weet zich ook te onderscheiden van de vele hedendaagse pianisten. Het is bijna dansbare modern klassiek, die door de vele gasten prachtig ingekleurd wordt. Een intrigerend meesterwerk.
Op zijn nieuwste wapenfeit Abandoned City gaat hij daar in feite mee verder, al is het allemaal meer op eigen houtje nu. Slechts in “Who Lived Here?”, krijgt hij steun op contrabas en klarinet. Voor de rest zijn het de pianoklanken en elektronica van Bertelmann zelf. De prefab piano wordt in verschillende lagen gebracht, namelijk als ritme generator, als percussie-instrument, als sfeermaker, als klassieke bron en als een medium om mee te experimenteren. Samen met de elektronica en echt pianospel levert dat een heerlijk swingend soms haast jazzy geheel op; een klaterende fontein waar je jezelf enkel in onder wilt dompelen en aan wilt laven. Ondanks dat het allemaal heerlijk melancholisch is, merk je daar door de frisse uptempo en extroverte melodieën heel weinig van, zonder het je ook maar ergens gemakkelijk te maken. Geen terneergeslagenheid, maar een constructieve, bezinnende en vaak complexe schets van hetgeen er niet meer is. Het is lente en daarbij hoort de bloei die uit het verval voortkomt. Hauschka kan dat als geen ander in muziek omzetten. Dat spreekt tot de verbeelding is dikwijls ook wonderschoon. Een geweldig, biologerend en meeslepend album. De gelimiteerde versie heeft een extra schijf met daarop de cd I Close My Eyes, wat met 10 nummers lang en ruim 22 minuten breed geen misse bonus is.
door Jan Willem Broek