[cd, Fluttery]
De jonge Duitse muzikant en componist Harnes Kretzer beweegt zich in het muzikale spectrum dat ergens tussen pianomuziek, ambient, neoklassiek en experimentele muziek in zit. Hij laat zich in eerste instantie inspireren door synthesizerpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. Later komen daar ook de pianisten Erik Satie, Nils Frahm en Dustin O’Halloran bij. Breng je beide werelden samen, dan kom je precies op het spannende snijvlak waarnaar Kretzer op zoek is. Hij wil met de akoestische piano fragmentarisch te werk gaan en dit combineren met synthesizer, Rhodes, veldopnames, speelgoedinstrumenten, muziekdozen, effecten en krakende pianokrukken. Hij gaat dan met alle elementen lekker fröbelen en creëert hiermee sfeervolle stukken. Zo heeft hij al diverse albums en epees gemaakt, deels digitaal en deels in gelimiteerde cd uitgaven. Zijn laatste, het helaas uitverkochte Refugium, is zijn mooiste tot dan toe. Hierop klinkt hij soms als een eenmans Stars Of The Lid, maar hoor je ook Brian Eno, Nils Frahm en Dustin O’Halloran erin terug. Kretzer onderscheidt zich door zijn vele experimenten en afwisselende stijlen, allen geplaatst binnen een melancholisch en ruimtelijk kader.
Misschien niet een artiest die je meteen op Fluttery verwacht, hoewel melancholie de toelatingseis lijkt te zijn, maar zijn nieuwe cd Petrichor verschijnt daar nu wel. “Petrichor” is de geur van regen op droge aarde, hetgeen je zo voor de geest kunt halen, net als bijvoorbeeld de lucht van net gemaaid gras. Het past wel bij de sfeervolle fröbelwerkjes van Kretzer. De sfeer is belangrijker dan rechttoe rechtaan neoklassieke werken neer te zetten. Bij de openingsklanken van dit nieuwe album roept hij meteen herinneringen op aan de het zachte pianospel van Nils Frahm, zij het dat hij er al snel een gruizig ambientlaagje onderzet. Hierna doet hij iets dergelijk, maar eindigt dan weer geheel elektronisch. In de derde track krijg je een mix van jazzy en elektronische flarden, die al over elkaar tuimelend een soort filmisch geheel vormen, die me wel wat aan Melodium en F.S. Blumm doen denken. De titeltrack bevat van die duistere ambient die wel past bij Celer, alleen druppelt Kretzer er allerlei elektronische geluiden door plus opnames van de regen zelf. Vervolgens verandert het nummer op soepele wijze in een pianostuk gelardeerd met speelse geluiden. Later op het album hoor je juist weer Stars Of The Lid-achtige stukken in combinatie met de breekbare experimenten à la Tape en gesamplede zang. Of je wordt ineens getrakteerd op een heerlijk droefgeestig pianostuk zoals Dustin O’Halloran die ook zo mooi kan maken. Kretzer weet je telkens te verrassen met fraaie vondsten en ideeën. Hoewel hij meerdere kanten opgaat, zorgt de melancholische, haast tastbare atmosfeer voor de rode draad en vormt dit een ijzersterk geheel. Dan vergeven we hem ook die verborgen track, iets dat deze eeuw toch afgeschaft had moeten zijn. Het album grijpt je bij de lurven en brengt heel veel indringende schoonheid.
door Jan Willem Broek