[cd, Kranky/Konkurrent]
De Amerikaanse Liz Harris grossiert in bevreemdende muziek. Muziek om je op een prettige wijze een tikje angstig, paranoia of op surreële wijze anders te voelen, als een bloedstollende film, hetgeen gelukkig ook met een zekere schoonheid gepaard gaat. Dat doet ze meestal onder haar alias Grouper, maar ze is ook in groeps- dan wel samenwerkingsverband te horen in Mirrorring met Jesy Fortino (Tiny Vipers), Badgerlore met leden van ex-Deerhoof, Charalambides, Yellow Swans, Six Organs Of Admittance en The Blithe Sons, Visitor met Ilyas Ahmed en met Xiu Xiu. Daarnaast heeft ze ook al splitreleases met Inca Ore, Roy Montgomery, Xela, Purnice en City Center uitgebracht. Een bezige vrouw die van vele markten thuis is. Maar het allerliefst hoor ik haar gewoon als Grouper mysterieuze muziek maken, waarmee ze in combinatie met haar etherische stem subtiele delen shoegaze, softnoise, experimenten en drones omtovert tot duistere ambient. Dat brengt ze uit op labels als Free Porcupine Society, Type, Root Strata, Yellow Electric en sinds vorig jaar met de verzamelaar A I A ook op het prestigieuze, innovatieve en altijd interessante Kranky. Daar aardt ze prima met haar desolate muziek.
Geen wonder dat ze daar de nieuwe cd The Man Who Died In His Boat uitbrengen. Ook deze muziek is eigenlijk niet helemaal nieuw te noemen, dat wil zeggen niet kersvers, aangezien ze die parallel heeft geschreven na haar laatste officiële studioalbum Dragging A Dead Deer Up A Hill uit 2008. Het verhaal achter dit album is gebaseerd op het feit dat ze met haar vader op het strand een aangespoelde boot aantreft met daarin kaarten, kleding en allerlei huishoudelijke materialen. Maar nergens een spoor van de eigenaar van de boot. Een instant drama, zo maar aangespoeld. Dat levert een obscuur thema voor een album op en wie anders dan Liz Harris kan er muzikaal iets mee? Ze verbindt op deze release psychedelica, spookachtige ambient, folk, intieme shoegaze en softnoise met elkaar en schept een eigen wonderlijk universum. Denk ter vergelijking aan de muziek van Heidi Harris, Birds Of Passage, Jessica Bailiff, Charalambides, Christina Carter, The Caretaker en de oude His Name Is Alive, die ze op dromerige wijze aan elkaar heeft geknoopt. Surrealisme die tot kunst verheven wordt en gehuld is in typische Kranky en 4ad-atmosferen. Ze klinkt oprecht alsof ze van een parallelle planeet is. Maar dat is dan wel een planeet waar bevreemdendheid en dagdromen gelijk staan aan schoonheid. Liz heeft een volslagen uniek geluid in huis, dat ondanks de droefgeestigheid en duisternis bomvol diepgravende pracht zit.
door Jan Willem Broek