[cd-r/digitaal, Gone Bald]
Als er één band is die het verschil weet te maken in het noiserock landschap, dan is het toch wel het door mij op handen gedragen Gone Bald. Zowel live als op hun 2 cassettes en 8 albums weten ze mij telkens totaal te overrompelen. En dat al sinds de jaren 90. De groep rond de enigmatische kopman Razorblade Jr. (alias van Ivica Košavić) weet op eigenzinnige wijze het verschil te maken door vooral lak aan formaliteiten te hebben. Ivica is ooit gelift van Zagreb naar Amsterdam waar hij het net gestarte Gone Bald gelukkig voor ons heeft voortgezet. Daarnaast houdt hij er projecten als Blisters, Pink Noise Quartet en De Reizende Verkoper op na. Ik heb het eerder gezegd, maar deze Kroaat is echt één van de meest markante figuren uit de (Amsterdamse) undergroundscene geworden en in een rechtvaardige wereld zou hij nu de God van de noise zijn. Maar in deze onrechtvaardige wereld moet hij opboksen tegen de commercie, iets dat totaal niet past bij zijn muziek en filosofie. Gone Bald heeft namelijk nogal wat labels versleten, maar hun bestaansrecht ontlenen ze naast de geweldige muziek vooral door de vele liefhebbers en niet van marketing en dergelijke. Rock ‘n’ roll in de meest pure vorm!
Vandaar dat je op hun bandcampsite nu hun nieuwste album Drama Rock gewoon in z’n geheel kunt downloaden. Dat is een groots gebaar, waarmee ze op hun 20ste verjaardag wel heel royaal uitpakken. Op hun concerten is deze wel te koop als cd-r. Doen! Gaan! De groep bestaat tegenwoordig nog slechts uit het tweetal Razorblade Jr. (gitaar, zang) en Professor Lutz (drums). Op het album neemt Marculius the IIIrd van Blisters nog de drums voor zijn rekening. Dat je met weinig middelen een heel overtuigend geluid neer kan zetten bewijzen ze vanaf de allereerste seconde, waar ze gedreven uit de startblokken schieten. Op de hoes staat ook een waarschuwing: “Rock was severely harmed in the making of this feature”. Razorblade Jr. klinkt dan ook weer vlijmscherp maar weet met zijn opzwepende zang ook dikwijls voor meer contemplatieve momenten te zorgen. Sowieso bestaat zijn zang uit 100% emotie, van gekanaliseerde tot lekker uit de bocht vliegende. Zijn stem doet me door de meeslepende bevlogenheid en emotioneel geladenheid eigenlijk vooral vaak denken aan die van Steve Albini in zijn beste jaren met Superunit en Big Black. Van die laatste groep hebben ze ook een ijzersterke cover van “Bad Houses” gemaakt. Ze presenteren hier 8 tracks die bij elkaar bijna 44 minuten duren. De songs zijn fel en puntig, maar bieden dikwijls ook bezinnende momenten om op adem te komen. Het is noiserock met hier en daar wave elementen, wars van conventies en hypes. Dat alleen al maakt deze muziek zo ertoe doend. Voor de rest is het gewoonweg weer een heerlijke bak geniale, energieke herrie die het beste van Godheadsilo, Jesus Lizard, Karate, Shellac, Warsaw, Unsane en Don Caballero naar boven haalt, zij het dat Gone Bald een volslagen eigen smoel heeft. Grote klasse! En van harte!
door Jan Willem Broek