Na afloop van deze langverwachte show loopt een groot deel van het publiek met weke knieën de zaal uit. Op twitter ontstaat er vrijwel meteen een stortvloed van hulde, en de show wordt direct tot legendarisch bestempeld. De band dweept al zoveel jaar met een eigen gemaakte mystiek dat deze reactie niet onverwacht is.
Ze zijn meer dan welkom, maar toch voelt het wat vreemd. Wat komen ze doen? Ze maken mooie muziek voor een zwijmelend publiek, okay, maar wat komen ze, in 2011, zonder nieuw materiaal, zonder nader verklaarde intenties nu eigenlijk doen? Van alle bands was Godspeed toch wel de laatste die met een nostalgietour op de proppen komt, en toch, daar lijkt het erg veel op. Met alle hits, beelden van prachtig verval, en nog steeds een haast autistische live act, neigt deze show naar een heruitgave. Van een heel goede plaat weliswaar, maar is de afwezigheid van innovatie niet juist de reden waarom dat hele post-rock al een aantal jaren op zijn gat ligt?
De avond wordt geopend door de enigszins eentonige drones van Total Life, een project van iemand uit Growing. Als band zijn de toch een stuk beter, denk bijvoorbeeld aan hun verrassende optreden op Le Guess Who eind vorig jaar. Na een lange introtune komt de band waarvoor iedereen uit alle hoeken van het land gekomen is dan eindelijk op. Tweeënhalfuur is een lange zit, en langzaamaan beginnen fysieke ongemakken en ongehoorde vragen de muziek te overstemmen… hoeveel staat het eigenlijk bij Ajax-Feyenoord? 2-0, shit!
Dan kijk ik om mij heen en zie allemaal mensen die zich als in extase heen en weer bewegen. Door keer op keer dezelfde langzame opbouw van nummer waarvan ik precies weet waar het naartoe gaat, begin ik op een gegeven moment zelfs naar het einde te verlangen. Vooraf ondenkbaar, maar een niet te ontkennen feit, hoe lang moeten we nog? Het is ondanks alles toch wel de moeite waard. Ze weten bij vlagen, en met name op het eind een aardige pot herrie te ontketenen, maar doordat alles een beetje opgeblazen klinkt zijn het vooral de rustigere stukken die in het oor springen. Het blijft goede muziek, alleen is het alles bij elkaar niet zo indrukwekkend als verwacht. Zeker niet geschikt voor cynici, maar de hemelpoort ging open voor iedereen die ook maar een beetje fanboy is. Sprakeloos, ademloos, doof en op andere manieren positief gehandicapt. Het is een Godspeed show, de eerste in jaren, dus is het logisch dat mensen het op een voetstuk plaatsen. Zo wordt een aangename, lange avond in Paradiso kunstmatig legendarisch gemaakt.
(Stefan Kuschnig)