[cd, Tough Love/Konkurrent]
Eén van de redenen waarom ik veel new wave nog steeds zo goed vind is de combinatie van de melancholische, holle maar pompende bassen en ijle gitaarpartijen. Hierbij vervult de zang dan ook zeker een belangrijke rol, maar dat onderliggende droefgeestige aspect is de belangrijkste lekkernij. Ook shoegaze kent zo’n onderliggend gevoel, waarbij je alleen meer stofzuigergitaren krijgt en indiezang en waarbij het geluid je meer overdekt als een forse regenbui. Het uit Noord-Ierland afkomstige drietal Girls Names, gevormd in 2009 te Belfast en niet te verwarren met de gelijknamige grindcore band uit Canada, weet veel van deze elementen in hun sound te verenigen. Ze debuteren in 2010 nog met de epee You Should Know By Know, gevolgd door de volledige cd Dead To Me in 2011 en daarna nog een handvol mini’s en splitalbums. Hierop presenteren ze een geluid dat ergens tussen lo-fi, indie, shoegaze en surf uitkomt. Nu de grootmeesters der shoegaze My Bloody Valentine vanuit stilstand weer terug zijn, is het altijd verfrissend als nieuwe bands op andere wijze met hun erfgoed aan de haal gaan.
Hun tweede langspeler The New Life is nu een heugelijk feit. De albumtitel verwijst naar een nieuw muzikaal leven. Het trio Cathal Cully (gitaar, synthesizer, keyboard, drummachine, zang), Claire Miskimmin (bas) en Neil Brogan (drums) zijn hierop namelijk een donkerder steegje ingeslagen. De groep wordt nu aangevuld door synthesizerspeler Philip Quin. Ze brengen nu helemaal het geluid waar ik in het begin van de recensie over schrijf. Meer duistere new wave en tevens psychedelische ingrediënten en noise gecombineerd met hun eerdere indiepop, shoegaze en af en toe surfrock. Je kunt gerust stellen dat er een behoorlijke verdieping en verrijking heeft plaats gevonden in hun muziek en dat weten ook nog eens in prachtig droefgeestigheid om te zetten. Door het veelal uptempo en strakke geluid en de ijle zang is dat echter geen terneergeslagen bedoening. Wel een hedendaags feest der herkenning. Denk aan de lekkere new wave of post-punk van For Against, Echo & The Bunnymen, The Comsat Angels, Joy Division en The Cure, de emotioneel geladen indierock van The Smiths en The Wedding Present, de alternatieve surfrock van de Pixies, de shoegaze van de Pale Saints en My Bloody Valentine en de alternatieve rock/softnoise van The Jesus And Mary Chain. Zo krijg je enig idee van hun voorvaders. Vertaal je het meer naar het hier en nu moet je het zoeken bij Ringo Deathstarr, Tamaryn, Esben And The Witch, Austra en een rustiger A Place To Bury Strangers. Dat klinkt niet te mooi om waar te zijn. Een heerlijk nostalgisch album, maar helemaal van nu. Al is het maar omdat tijden van crisis nu eenmaal schreeuwen om (een) new wave (ja of knetterharde muziek). Op het nieuwe leven!
door Jan Willem Broek