Ik kan me nog herinneren dat ik net een tijdje begonnen was aan mijn proefschrift. Het was weer een niks-week geweest. Niks bedacht, een hoop gelezen en toen ik op de fiets het weekend inreed, zat er maar één gedachte in mijn hoofd: “Wat heb ik hier nou nog helemaal aan toe te voegen?” Er moesten nog twee stops gemaakt worden op weg naar huis (waar niemand zat te wachten): de Albert Heijn en cd-verhuur Verlaine aan de Wittevrouwenstraat te Utrecht. Bij de eerste kocht in een kant-en-klare maaltijd en wijn, bij de tweede huurde ik Revival, het debuut van Gillian Welch.
Inderdaad, het wordt weer zo’n verhaal. Ik heb die plaat vier keer achter elkaar moeten draaien die avond, want ik kon het niet geloven. Dat eerste nummer, Orphan girl, was al genoeg om je de hele avond mee te vermaken. Maar op Revival was het tien keer raak. Ze klonken zo achteloos, die liedjes, zo natuurlijk. Zo’n stem had ik ook nog nooit gehoord. Een goede vrouw moest dat zijn, Gillian, maar wel eentje die de klappen van de zweep al gevoeld had. Of perfect deed alsof, dat kon me toen niet zoveel schelen, die avond. En het gitaarspel was kraakhelder en smaakvol. En dat alles was heel direct opgenomen door T-Bone Burnett, die ik nog kende van Costello’s King of America. Ik ben niet vaak zo gefocust op de muziek dronken geworden. En die teksten gingen allemaal over verdrietige mensen, het betere leed, de grotere emoties. Dat proefschrift, een verschrikking om te schrijven, maar ‘het grotere leed’?
Gillian Welch en Dave Rawlings openden in Paradiso met Orphan girl en het was alsof de tijd 15 jaar had stilgestaan. Want ik wist weer precies hoe ik me in 1996 gevoeld had, hoe mijn leven toen was, en vooral wat er toen niet aan deugde. Het herinnerde me aan alles waar Gillian destijds de troost voor bood. Het werd een prachtig optreden. Ja, prachtig was het.
Op weg naar huis was ik volmaakt gelukkig. Mijn vriendin, die naast me zat en zich afvroeg waarom ik zo zat te grijnzen, was voor het eerst in Paradiso geweest, had voor het eerst een alt.country-concert meegemaakt en ze had het naar haar zin gehad. Ook dat had me vermaakt. Toch waren mijn gedachten in de trein nostalgisch. Ze gingen terug naar dat moment waarop ik voor het eerst Revival hoorde. Naar hoe hard muziek kan binnenkomen als je niet gelukkig bent. Ik dacht ook aan Sylvo Buderman, de eigenaar van cd-verhuur Verlaine, die me al die jaren zoveel goede tips had gegeven en op die avond met zijn vinger naar het hoesje van Revival had gewezen, mijn smaak weer eens glashelder inschattend. Of mijn stemming? Sylvo, de totale vreemde, die me destijds zo goed leek te begrijpen. Waar ik wat aan had. Ik geloof dat hij naar Portugal is verhuisd toen Verlaine ophield te bestaan. Google leert me dat hij reisgids in Havana is (geweest). Zou die nog weleens aan zijn klanten van weleer denken? Ik hoop dattie gelukkig is en zo nu en dan een muziekje draait dat hem terugbrengt naar de Wittevrouwenstraat. En dattie dan ook denkt “Niet echt een gemakkelijke tijd, maar prachtig was het”.
olafk