Het is vrijdag 17 februari, iets na acht uur als ik samen met een vriendin aan kom bij Utrechts kleinste concertzaal KNG56 voor een avond waarin singer/songwriter muziek centraal zal staan.
In de werfkelder van KNG56, waar dan ook daadwerkelijk de geheel vernieuwde concertzaal is, is ruimte voor ongeveer 30 bezoekers. Ruimte om te staan is er niet, dus iedereen gaat rustig op de grond zitten, waar fijn zacht kunstgras ligt. Wat nog meer meewerkt aan een huiselijke sfeer.
Alvorens de avond begint krijgen we vanuit de organisatie, wat in dit geval een samenwerking tussen KNG56 en EKKO is, te horen dat Holly ziek is. Mijn hart gaat sneller kloppen maar het blijkt om publiekstrekker Holly Thorsby te gaan en niet om Hollie Fullbrook, de dame die achter Tiny Ruins schuilgaat, precies de dame waarvoor ik naara Utrecht getrokken ben. Er wordt aangegeven dat wie wil nog weg kan, maar ieder wijs mens blijft in zo'n geval waar ie is.
Net na negen uur begint de avond met een verlegen jonge man uit Utrecht die onder de naam Cries & Whispers zijn liedjes ten gehore brengt. Zijn liedjes zijn breekbaar en hier een daar komt het wat klungelig over maar in dit geval is dat iets goeds. Het geeft de muziek een extra huis, tuin en keuken gevoel wat het geheel eerlijk doet overkomen. Met fluisterende stem zingt hij over zijn minimale gitaarspel en tussen door verontschuldigt hij zich nog een keer voor het niet zo spraakzaam zijn. Nou wat ons betreft hoeft dat niet want ook zonder gepraat tussendoor weet hij het publiek uitermate stil te houden en duidelijk te overtuigen.
Na een korte pauze is het aan Tiny Ruins om het over te nemen. Tiny Ruins is het solo project van de in Bristol (Groot Brittannië), maar in Auckland (Nieuw-Zeeland) Hollie Fullbrook. Ooit ben ik haar muziek eens bij toeval op Myspace tegengekomen in de tijd dat die site nog niet een volledig drama was. In die tijd was er nog geen echte release maar met veel liefde stuurde ze graag haar demo cd-r. In 2011 is het eindelijk zover dat na haar demo cd-r er ook een volwaardig album is uitgekomen op het Australische Spunk Records. Dit heeft geleid tot optredens als support act voor Joanna Newsom en een tour door Nieuw-Zeeland en Australië met Fleet Foxes.
In Europa is het nog niet zover, Fullbrook weet ons te vertellen dat KNG56 eigenlijk wel de beste plek is waar ze tot nu toe heeft gespeeld, iets wat ze meer malen herhaald gedurende haar live set. Vooral het kunstgras krijgt van haar veel liefde (en als we eerlijk moeten zijn lijkt het me ook wel terecht, zelden zo'n knusse concertzaal gezien).
Ook Tiny Ruins weet het publiek met haar muziek te overtuigen. Al na het eerste nummer ontvangt ze een overweldigend applaus. Haar folk liedjes die in een lange traditie passen die terug lijkt te grijpen tot de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw klinken eerlijk en puur. Haar mooie gitaarspel in combinatie met haar stem weet deze avond vele harten te verwarmen. Ook schuwt ze het contact met het publiek niet waarbij ze vertelt over haar stiekeme reis door geheel Nieuw-Zeeland of over hoe twee totaal van elkaar losstaande krantenartikelen een nummer over een priester die met Helium ballonnen om van een berg afspringt voor het goede doel en verkeersagenten die als ballerinas op straat staan.
Het publiek gaat tevreden de pauze in, wat ook blijkt aan het gretige afname van haar CD die na afloop als ware het warme broodjes wordt afgenomen. Het ontbreken van Holly Thorsby lijkt volledig te zijn vergeten.
Voor iedereen die niet bij een van de concerten in Nederland (Haarlem en Zwolle stonden ook op de agenda) aanwezig was. In mei komt Fullbrook terug naar Europa waarin ze onder andere optredens zal verzorgen in het voorprogramma van The Handsome Family en menig festival zal aan doen. In de gaten houden dus. Hier gaan we zeker meer van horen.
Na wederom een korte pauze treedt de eveneens uit Nieuw-Zeeland afkomstige Jorden Ireland op. Ook dit is een wat verlegen jonge man, die eerder in Nieuw-Zeeland al furore maakte met zijn band The Middle East. Ireland is voor het volledige publiek eigenlijk een onbekende, mede omdat hij nog geen release op zijn eigennaam heeft staan. Het voelt voor hem in het begin dan ook wat onwennig. Hij start met een stuk waarin hij met effecten pedalen een dikke laag drones creeert die als basis dienen voor het eerste nummer. Echter in plaats van stevige spacerock te gaan maken krijgen we ook hier toch weer folk te horen, maar ook lijkt er een snufje country in te zitten.
Tijdens de liedjes heeft ondergetekende een zoektocht gedaan naar waar hij dit eerder heeft gehoord, iets wat je uiteraard niet moet doen, maar vergeef mij de zonde. En tijdens die zoektocht hebben we kunnen stellen dat Jordan Ireland een vrij unieke sound heeft die de combinatie lijkt te zijn tussen Fleet Foxes, My Morning Jacket en Bruce Springsteen terwijl deze allen in een zeer dronken bui aan het spelen zijn. Het klinkt als een goede acid folk trip zoals we in tijden niet meer hebben gehoord.
Na Tiny Ruins zijn wat mensen naar huis vertrokken, iets wat ze niet hadden moeten doen want duidelijk is dat we ook hier te maken hebben met een goed muzikant die best wel eens wat meer aandacht kan gaan krijgen in de toekomst.
Na afloop rennen we dan ook met spoed naar de mailinglist want hier willen we graag van op de hoogte blijven.
KNG56 #7 was, ondanks het gemis van Holly Thorsby, een zeer geslaagde avond met als duidelijk hoogte punt Tiny Ruins, maar eigenlijk met drie acts die het verdienen in de gaten te worden gehouden.
Na wat korte praatjes met de artiesten en organisatie aan het eind van de avond gaan we dan ook voldaan naar huis.
(door Sietse van Erve)