[cd, Hardly Art/Konkurrent]
In 2011 debuteert het bijzondere Amerikaanse trio Gem Club onder leiding van Christopher Barnes (zang, piano, synthesizers) met hun album Breakers. De twee andere hoofdrolspelers bestaan uit Ieva Berberian (zang, percussie, synthesizers) en Kristen Drymala (cello). Samen met diverse gasten brengen ze uiterst breekbare muziek die een soort neoklassieke indierock vormt met heerlijk hoge zang, waarbij je aan Glissando en de rustieke momenten van Blueneck moet denken. Het is van een schoonheid die haast pijn doet.
Maar liefst 3 jaar gaan er overheen eer ze hun tweede cd In Roses presenteren. Berberian heeft tussendoor nog wel acte de présence gegeven op de laatste van Son Lux, maar voor de rest is het stil geweest rond de band uit de omgeving van Boston. Op deze nieuwe schijf is het eerder genoemde trio weer verantwoordelijk voor de muzikale basis en werken tevens Andrew Maguire (drums, percussie), James Riotto (bas) en de Magik Magik Orchestra (fagot, viool, luit, hobo, cello, altviool, fluit, klarinet, hoorn) mee. Alles is geschreven door Barnes en hij blijkt over een bijzondere gave te beschikken om muziek te maken die zowel goed in elkaar steekt als troost en heerlijke melancholie weet te brengen. Op grootse wijze brengen ze intieme pracht die ertoe doet. De vocale pracht, die bestaat uit de hoge zang maar ook koorzang en gesamplede zang weten daarbij ook het kippenvel op te wekken. Dat effect wordt alleen maar meer verstrekt door de muziek die dikwijls de klassieke kant op koerst. Toch zit het geheel ergens in de hoek van de droompop en postrock, waarbij de neoklassieke aspecten een sturende rol spelen. De muziek van Blueneck, Glissando, Bon Iver, James Blake, Sad Souls, White Birch en Dakota Suite dienen allen ter referentie. Een bescheiden, maar verpletterende beauty! Gewoon een jaarlijstjeskandidaat.
door Jan Willem Broek