[cd/2cd/2lp, Sonic Pieces]
De gelauwerde, zeer actieve artiest Frank Schültge Blumm, kortweg F.S. Blumm, heeft een enorme staat van dienst. Dat begint halverwege de jaren 90 met de groep Die Auch. De meeste bekendheid krijgt hij daarna samen met Harald “Sack” Ziegler in hun project Sack Und Blumm. Maar tussendoor en erna brengt hij ook legio soloalbums uit, waarop hij fröbelen tot subtiele kunst heeft verheven. Hij werkt daarnaast met artiesten als Anne Laplantine, Luca Fadda, Guido Möbius, Bobby Baby (van It’s A Musical) en Rininat Rebresch, maar duikt ook op in de groepen Kinn, Old Splendifolia, Ström, Quasi Dub Devolopment en Taunus. Wat zijn subtiele, experimentele muziek eigenlijk altijd kenmerkt is een zekere mate van speelsheid, ontwapendheid, breekbaarheid en intimiteit. In 2010 maakt hij het fijne album Music For Lovers, Music Versus Time samen met de dan nog doorbrekende, maar ook actieve pianist Nils Frahm.
Nils Frahm op zijn beurt werkt veelvuldig met het crème de la crème van de hedendaagse muziekscene, variërend van producent, opnemer dan wel medemuzikant en dikwijls vanuit zijn Durton Studio. Peter Broderick (in hun gezamenlijke project Oliveray), Dustin O’Halloran, Greg Haines, Deaf Center, Ólafur Arnalds, Dakota Suite, Machinefabriek, Hauschka, Efterklang, Anne Müller enzovoort hebben allemaal wel één of meerdere van die links met hem. Toch vindt hij ook genoeg tijd om menig fraai solowerk vol breekbare pianomuziek te fabriceren. Daarnaast maakt hij ook muziek voor theaterproducties en commercials en is hij op menig compilatie album te vinden. Intimiteit en speelsheid is ook iets dat hij hoog in het vaandel heeft staan, hetgeen weer ontwapenend werkt en veelal wonderschoon is. Er is dus overlap tussen de muziek van Frahm en Blumm, al zijn de verschillen meer evident.
Ze komen nu met hun tweede album Music For Wobbling, Music Versus Gravity, die in de dubbel cd en dubbel lp versie ook het debuut erbij hebben zitten. Het is wederom op het altijd geweldige label Sonic Pieces uitgegeven, waarbij de artwork weer om te smullen is. Net als hun debuut is het een heerlijk kneuterplaatje geworden, alleen toch weer helemaal anders. Daar draait alles om tijd en krijg je nog cello, klarinet, fluit en vibrafoon. Op de nieuwe draait het om de zwaartekracht en het omzeilen ervan. De muziek wordt daarbij vooral gevormd door gitaargetokkel, pianoklanken en minimale, speelse elektronica, waarbij ze de geluiden van het lopen, ademhalen, de stoelen en dergelijke gewoon mee hebben genomen in de opnames. Vooral die omgevingsgeluiden geven het geheel iets ruimtelijks, waarin de overige geluiden los van de grond om elkaar heen lijken te cirkelen. Hieruit vloeit al improviserend dan een soort totaalgeluid voort. Als een knetterend haardvuur waar de vonken een dans in de lucht maken, die toch helemaal bij het vuur zelf horen. Met hun speelse geluid zitten ergens tussen folktronica, minimal en zelfs Afrikaanse muziek in. Dit laatste komt mede doordat je de tot de verbeelding sprekende ruimtes in de muziek zelf in kunt vullen, dus wellicht hoort een ieder daar wat anders in terug. Liefhebbers van beide heren zullen ook niet meteen aansluiting vinden, aangezien het vaak meer experimenteel is dan het werk van FS Blumm en minder verstild en gangbaar dan Nils Frahm die de laatste albums vooral zachtjes over zijn pianotoetsen aait. Ondanks de haast kinderlijke en warme geluiden is het nog geen album om eenvoudig achterover te leunen. De instrumentale herinterpretatie van Simon & Garfunkel’s “Old Friends” is werkelijk geniaal, net als hun (andere) eigen creaties trouwens. Denk naast hun eigen muziek ook aan Pierre Bastien, Klimperei, Tapes, Colleen, Gel: en Stephan Mathieu. Van alle improvisaties spat de lol in het maken er vanaf, wat het album naast intiem ook ongedwongen en lichtvoetig maakt. Grandioos, kunstzinnig gepriegel!
door Jan Willem Broek