[cdep, FTR]
Dit jaar gaan we in de zomer weer eens naar het geliefde Frankrijk. Hoe mooi is het dan om het muzikale recensiejaar te openen met een nieuw werk van goede vriend Frédéric Truong? Deze Franse artiest volg ik nu al zo’n 21 jaar, waardoor hij inmiddels een soulmate of afstand is geworden. Dat start allemaal met zijn vorige project Leitmotiv, waarmee hij van 1992-2002 zes albums vol neoklassieke en deels industriële pracht maakt. Somber, melancholische muziek maar wonderschoon en tot de verbeelding sprekend. Hierna ontwikkelt hij zich als een droefgeestige chansonnier, waar hij het genre op geheel eigen wijze inkleurt. Met zijn herfstige stem neemt hij je mee over paden die ingevuld worden met een mix van new wave, neoklassiek, pop en folk, die het midden houdt tussen Calexico, Dominique A, Françoiz Breut, Yann Tiersen, Tuxedomoon, And Also The Trees, Erik Satie en Sylvain Chauveau. Inmiddels heeft hij 8 studio albums uitgebracht en 1 live cd, waarvan zijn laatste reguliere album Je Est Un Autre stamt uit 2011.
Nu is hij terug met de 5 nummers tellende epee Ephémère. Naast de titeltrack, die afkomstig is van Je Est Un Autre, brengt hij 3 nieuwe stukken en een herbewerking van “La Valise”, waarvan het origineel op zijn voorlaatste cd Vers Le Nouveau Monde (2008) te vinden is. Truong is te horen op zang, gitaar en toetsen. Hij wordt bijgestaan door Christophe Maltin (bas, ritmes), Geneviève Monségur (viool, koorzang) en in de openingstrack “L’Idole” nog door Pierre Fourcade (altviool). Truong weet weer een intiem melancholisch geheel neer te zetten waar thema’s als verdriet, verlies, verlangen, pijn, liefde en geluk elkaar in alle tederheid in omarmen. De muziek mag dan iets kaler zijn dan voorheen, maar de ruimte wordt door de impact ervan niet minder gevuld. Het is muziek die je mede door die indringende stem tot op het bot weet te raken. Truong is in topvorm. Al zou het hartje zomer zijn, je zou je midden in de herfst wanen. Overigens wel met een warme gloed, want zijn muziek is alles behalve kil. Het is allemaal van een ontroerende pracht, waarbij het alleen jammer is dat het 16,5 minuut alweer afgelopen is. Een groots kleinood op diep te koesteren. 2013 belooft een goed jaar te worden!
door Jan Willem Broek