De man achter Franz Fjödor heet eigenlijk Wouter Jaspers en is nauwelijks meer een Tilburger te noemen. Hij reist de hele wereld over waarbij hij voor zijn muziek redeneert “wat je ver haalt is lekker”. Zowel samenwerkingen met lokale muzikanten alswel field recordings van duistere oorden als een concentratiekamp in Theresienstadt en het radioactieve Tsjernobyl.
Deze opnamen kun je vinden op Jaspers’ officiële debuut Exhibition, een verzameling donkere ambient drone. Dat was echter niet alles want er waren romantische cello’s in Dzido en afsluiter Boryspol was eerder breekbare neo-folk. Het paste perfect in het totaalbeeld, maar op de opvolger Glorious Days staan niet zulke ‘uitspattingen’. Ook van Jaspers’ punk- en metalroots geen spoor.
Hoewel Glorious Days naadloos aansluit op Exhibition blijft het nu allemaal wat abstracter, je herkent meestal niet direct muziekinstrumenten. The Fitzgerald Passage is gefundeerd op een drone die doet denken aan Indiase tamboera. Wirepost lijkt te zijn gebouwd op een oude Éliane Radigue drone. Hoewel het heus niet altijd zo duidelijk te relateren is aan dergelijke bekende klanken blijft het album redelijk consistent op dit soort sferen bouwen. De klankschappen blijven altijd delicaat en zeer sfeervol. Hoewel het zonder meer duister blijft wordt het echter nooit verstikkend.
Op zijn tweede album toont Wouter Jaspers dat hij zich duidelijk ontwikkelt. Het moeilijk te zeggen waar die verbetering precies in zit, maar er is duidelijk groei. Als je houdt van organische ambient/drone albums als 120 (Robert Millis), Sadalsuud (Moljebka Pvlse), The Chiasmus (Nicholas Szczepanik), recenter werk van Fennesz en Nurse With Wound op haar ‘dronigst’ zal Glorious Days je zeker moeten bevallen.
Martijn B.