[cd, Conspiracy Records/Konkurrent]
Je hebt van die platen waar je gewoonweg ingezogen wordt, al weet je niet direct waarom. Het is als een enge steeg inlopen omdat het op een bepaalde wijze intrigeert. Beetje dat gevoel bekruipt me bij het begin van de cd Wild Eyes van het Belgische Flying Horseman. Het album opent met fluweelzachte maar duistere muziek waarbij de drums als zachte en toch jagende hartslagen op de achtergrond fungeren. Het heeft wel wat weg van Boduf Songs of Joy Division in slow motion jammend met Bohren Under Der Club Of Gore. Een nachtelijke setting, zoveel mag duidelijk zijn, die tegen het eind wat aanzwelt. Nu is Joy Division ook een invloed van de groep rond singer-songwriter en gitarist Bert Dockx, alleen is de muziek van Flying Horseman wel een fractie opgewekter. In de tweede track sluipt er al wat meer noise in de muziek en wordt het al meer opzwepend en bevlogen. Hierin herken je wel die bevlogenheid van Dave Eugene Edwards met zijn Woven Hand, terwijl de psychedelische gitaar op de achtergrond ook wel aan Pink Floyd doet terugdenken. Je hoort hier ook voor het eerst de heerlijk etherische achtergrondzang van Martha en Loesje Maieu, die onlangs nog hun fantastische debuut hebben afgeleverd met Blackie & The Oohoos. Overigens zijn gitarist Milan Warmoeskerken en bassist Laurens Duerinck uit diezelfde band afkomstig, hoewel beide er ook andere projecten op nahouden. De uitstekende, sfeerbepalende drumpartijen komen van Alfredo Bravo, niet te verwarren met de Spaanse socialist. Naarmate de cd vordert, neemt deze je meer en meer mee in de duistere, spannende en bovenal biologerende wereld van Flying Horseman; diep in de steeg heb je de ware pracht ervan ontdekt. Die nachtelijke pracht loopt als een rode draad door het album, waar omheen ze op fraaie wijze blijven variëren. In de sterke, meer robuuste nummers zoals “Landmark/Lament” en “Meditation Blues” bijvoorbeeld gaan ze als een Nick Cave & The Bad Seeds te keer, maar even later hoor je ook invloeden van The Gun Club, tokkeltechnieken à la John Fahey en in met name de nachtelijk rokerige stukken ook associaties met Dez Mona voorbij komen. Dat laatste krijg je zeker in het waanzinnig mooie “Arrow”, waar de prachtig ijle achtergrondzang van de gezusters Maieu samen met de aangrijpende zang van Bert voor bergen kippenvel zorgen. Continu weten ze je op spannende wijze te verrassen; ze sleuren je mee, schudden je door elkaar en weten je te ontroeren. Zelden is de nacht zo mooi van een soundtrack voorzien. Een overrompelend en meeslepend debuut.
Luister Online bij Myspace:
Bitter Storm / Landmark/Lament / Arrow
Luister Online:
Landmark/Lament / Climb Up The Wall / There Lives A House
door Jan Willem Broek