[cd, Morr Music/Konkurent]
In 2012 debuteert het maffe duo Fenster uit Berlijn met hun droomdebuut Bones. De groep bestaat uit de Amerkaanse ex-pat JJ Weihl (zang, bas, synthesizer, gitaar, klokkenspel, banjo percussie) en Jonathan Jarzyna (zang, gitaar, synthesizer, bas, percussie, banjo, citer). Nadat er een schuifraam op JJ’s hoofd is gevallen, is de bandnaam al snel gekozen. Met hun bijzondere benadering van pop sluiten ze deels aan bij hun labelgenoten op Morr Music. Maar ze varen ook de koers van The xx en We Fell To Earth, waarbij je soms invloeden van The Breeders, Mazzy Star, Pale Saints en Laura Gibson hoort voorbijkomen. In hun coolwave als basis incorporeren ze namelijk op nostalgische en vooral boeiende wijze allerlei genres als shoegaze, surfrock, Americana, folk en slaapkamerpop. Inmiddels zijn ook de Franse muzikanten Rémi Letournelle (achtergrondzang, bas, synthesizer) en Lucas Chantre (gitaar, synthesizer) toegetreden tot de groep, hetgeen ook live praktischer is.
En de samenwerking van deze vier werpt z’n vruchten nu af op het tweede album The Pink Caves. de grootste verandering is dat ze hier zorgen voor een meer ruimtelijk geluid, waarbij jaren 70 folk, spacy synthpop, droompop en indiepop op moderne wijze ingebed worden in hun sound. De coolwave van het eerste album is meer naar de achtergrond geschoven. Daarbij weten ze goed te variëren met de zang, want niet alleen wisselen ze elkaar goed af, ze zingen dikwijls ook op prachtige wijze samen en heel af en toe hoor je een verbluffend stuk koorzang. Ook experimenteren ze dikwijls met de zang, waardoor het soms net lijkt of ze door een zeepbel zingen. Ik kom nu eerder op een mix van Spoonfed Hybrid, Pale Saints, Air, Broadcast, Tyrannosaurus Rex en Steve Harley & Cockney Rebel (luister maar eens naar “In The Walls”) uit. Omdat dit alles zo rustig wordt gepresenteerd is het goed te volgen en wonderschoon, maar tegelijkertijd lijkt het door het bevreemdende en mysterieuze karakter geplaatst in een door David Lynch ontworpen decor. Ze brengen namelijk vaak net een verdraaiing aan in hun instrumenten, wat het voor dit effect zorgt. En hierdoor weten ze naast de mooie elementen de aandacht pas echt vast te houden. Het weet te biologeren, verrassen en te overrompelen. Meer is volgens mij niet nodig om dit tot een geweldig tweede album te kunnen bestempelen.
door Jan Willem Broek