[2×10”+cd/cd, Tonefloat]
Dirk Serries is een Belgische muzikant, die ik volgens mij al mijn hele actieve muziekleven tegenkom. In eerste instantie is dat vanaf 1985 met het diepgravende, ruimtelijke en tot de verbeelding sprekende project Vidna Obmana ook wel als vidnaObmana geschreven, hetgeen Servisch is voor optische illusie. Serries legt dan ook altijd een surrealistisch geluid, gelaagd aan de dag. Muziek waarbij je jezelf in een parallel universum waant of iets dergelijks. Voor mensen die meer diepgang zoek in de ambient kan ik zijn albums, die op diverse toonaangevende labels zijn uitgebracht, ook van harte aanbevelen. Na 2007 gebruikt hij deze naam niet meer. Verder is Serries ook altijd op zoek naar de essentie van het geluid en weet hiermee eigenlijk altijd te verrassen. Hij duikt op in legio samenwerkingsverbanden, waarvan Continuum, 3 Seconds Of Air, Akhet, The Black Fire, Neurotic Youth, Principle Of Silence en Terrace Of Memories enkele voorbeelden zijn. In 2004 besluit hij om het conceptuele Fear Falls Burning in het leven te roepen als vervolg op Vidna Obmana. Tijdens het bestaan van die band exploreert hij de essentie van het geluid ook verder in het project Microphonics. Nu is ook het einde van Fear Falls Burning aangebroken met nog één slotoffensief, namelijk het album Disorder Of Roots. Zoals vaker bij de werken van Serries is het een verrassende optelsom geworden van zaken ervoor. Sowieso brengt hij nooit rechtlijnige muziek, maar muziek met meerdere lagen waardoor er een ruimtelijk effect ontstaat. Nu brengt hij zijn meer ambientgericht klanklandschappen, die een permafrostachtige onderlaag heeft die bestaat uit gruizige geluiden. Hierop groeien de overige muzieklagen op spannende wijze. Samen met Tim Bertilsson (drums), Frank Kimenai (bas) en zanger Michiel Eikenaar (uit Dead Rivers) geeft hij zijn intrinsieke gitaarpartijen en elektronica op intrigerende wijze vorm. Ondanks het relatief rustige geluid is het ontzettend dreigend wat ze hier laten horen, met steeds op bedachtzame wijze veranderende muziek. Als donkere wolken die langzaam verschuiven, botsen en in elkaar opgaan. Dat is in elk geval in de eerste 3 stukken, die bij elkaar al 37 minuten duren. Maar in het slotstuk “I Provoke Disorder”, de titel zegt het al een beetje, neemt de dreiging toe middels zware drumslagen. Na een minuut of vijf komt er een soort kerkorgel bij en hoor je het rustige grunten van Michiel, die als een Engel des Doods de Apocalyps lijkt aan te kondigen. In combinatie met die rustieke muziek levert dat een bloedstollend geheel op. Een prachtig slot op een prachtalbum.
Voor wie nog een laatste eresaluut aan de band wil brengen, kan ze op 2 juni bewonderen in de Paradox (Tilburg).
Luister Online bij Soundcloud:
Disorder Of Roots (albumpreview)
door Jan Willem Broek