[cd/12”/digitaal, Aagoo]
Met een onbekende identiteit en een volslagen idioot verhaal rond hun ontstaan is het Italiaanse Father Murphy misschien wel één van de meest eigenzinnige of vreemdste bands die er nu rondloopt. Eén van die verhalen is dat Reverend Murphy honderden jaren geleden in een hete zomer geboren is in Brooklyn, New York. Hij kreeg zelf een zoon en een dochter die Freddie Murphy en Chiara Lee heten. Freddie blijft in Brooklyn en Lee gaat naar China. Ze houden een tijdje contact en vallen daarna jarenlang in slaap. Eenmaal weer wakker ontmoeten ze elkaar weer in Venetië. Daar worden ze gedoopt door ene Vicar Vittorio Demarin en Father Murphy is geboren. En er is ook een verhaal dat het gewoon een stel vrienden zijn die elkaar aan het begin van deze eeuw muzikaal gevonden hebben. Hoe dan ook, de drie leden noemen zich Reverend Freddie Murphy (zang, gitaar), Chiara Lee (zang, keyboards, percussie) en Vicar Vittorio Demarin (zang, drums, strijkers) en brengen sinds 2003 al materiaal met steeds wisselende, maar meestal wel bevreemdende inhoud. Ze variëren met singer-songwritermuziek, wave, psychedelische rock, post-punk, noise, neoklassiek en avant-garde. Men omschrijft ze ook gewoon wel als een volslagen maf rock trio en dat is wellicht ook wel hetgeen dat de lading het beste dekt. Hun albums krijgen op hun gelijknamige na illustere titels mee als When We Were Young, The World Wasn't In Your Hands, Six Musicians Getting Unknown, Do The Sinister, …And He Told Us To Turn To The Sun, When The Ground Figures, Bless In Black Tutus (met Lorenzo Fragiacomo), No Room For The Weak en het laatste wapenfeit de single How Much Wood Would A Woodchuck Chuck If A Woodchuck Could Chuck Wood? uit 2011. Kortom een kleurrijk trio, dat keer op keer weet te verrassen en reeds het podium heeft gedeeld met bands als Xiu Xiu, Sic Alps en Deerhoof. Nu komen ze met het nieuwe full-length album Anyway, Your Children Will Deny It, waarop ze 8 songs presenteren die bij elkaar 30 minuten duren. Maar in dat halve uur gebeurt zoveel dat deze lengte meer dan volstaat om voor langspeler door te gaan. De cd opent met stemmig desolate zang van Reverend Freddie, waarbij je op de achtergrond wat rudimentaire percussiegeluiden en gitaarklanken hoort. Op het moment dat Chiara Lee hem vocaal bijvalt zwelt de muziek wat aan en ontstaat er een broeierige mix van noise en pop met tribale percussie, die wellicht het meest aan een hybride van Henry Cow, This Heat, Crash Worship en Swans doet denken. In het nummer erna gaan ze hiermee door en voegen er nog wat meer industriële klanken aan toe. De derde track, “It Is Funny, It Is Restful, Bot Came Quickly”, gaat helemaal de andere kant op. Hier laten ze een vernietigend black metalachtig geluid horen met slopende beats eronder en jagende strijkers, die me nog het meest richting Today Is The Day duwen. Zeker als je die onheilspellende zangpartijen er bovenuit hoort. Fascinerend goed dit! Hierna keert de rust weer en krijg je stemmige zang met muziek die het midden houdt tussen avant-garde en dark cabaret à la Larsen en Volcano The Bear. Dat vervolgens ze met klassiek getinte epische muziek met uitzinnige zang en iets dat op een kerkorgel lijkt, waarin je een stichtelijke hutspot van The Residents, Virgin Prunes en Coil krijgt voorgeschoteld. En zo gaat het door tot het einde, met wisselend venijnige en bezwerende stukken of combinaties daarvan. Je hoort hier verder nog associaties opduiken als Nico, Pain Teens, The Caretaker, Syd Barrett, Joy Division, Robert Wyatt, Woven Hand en Kiss The Anus Of A Black Cat. Ze presenteren, zoveel is duidelijk, een heel breed spectrum aan geluiden en persen dat door hun unieke Father Murphy mal, waardoor hun unieke sound ontstaat. Hypnotiserend, mysterieus, duister, bevreemdend en toch beklijvend. Father Murphy is en blijft een geweldig unicum!
Luister Online bij Bandcamp:
Anyway, Your Children Will Deny It (album)
door Jan Willem Broek