De tweede editie van het FabrIQ Festival vond plaats op 27 februari in Den Bosch. Hier bij de Subjectivisten gaan wij maar al te graag op zondag de fabriek in, voor u, beste lezer!
Suuns
Plotseling is het alweer zondag, en hoog tijd om naar ’s Hertogenbosch af te reizen voor een self-proclaimed ‘festival van opdringerige kwaliteit’. Wat voor drankgelach tot deze ondertitel heeft geleid? Ik zou er de notulen wel van willen zien.
De dag ervoor kunnen twee bands zich al rustig warmlopen in een nagenoeg lege zaal ergens op Walcheren. Sleep Party People kan het zelfs opbrengen een heerlijke show neer te zetten, ondanks het feit dat er meer bandleden dan betalende klanten aanwezig zijn. Eerder speelt Benoît Pioulard opvallend moeiteloos een mooie set bij elkaar. Daar heb ik op dat moment natuurlijk wel een aanmoedigende ‘heeeujjjj’ voor over, maar die wordt door de jonge man uit Michigan zelf als boegeroep geïnterpreteerd. Sorry maat! Een herkansing op het festival zelf zit er niet in, want de deuren gaan onverbiddelijk dicht aan het begin van een set.
Deze principiële wanhoopsdaad, in het leven geroepen om de intiemere sets alle rust te geven, werkt averechts. Een prachtig optreden van improvisatietalent Nilfs Frahm wordt ruw verstoord door een ware exodus van mensen die, bewust van deze regel, op tijd in de zaal willen zijn.
Sleep Party People
Aan het begin van de middag komt de kleine zaal in de Verkadefabriek zitplekken te kort als Jay Minor & Saint Helena Dove aan de aftrap verschijnen. Hij kan meteen rekenen op een warm onthaal, bijgestaan door een massaal meegereisde aanhang uit zijn pittoreske Middelburg. De gevoelige liedjes van deze boomlange Zeeuw gaan er bij dit publiek in als zoete broodjes van de plaatselijk aanwezige vegan catering. Het is duidelijk dat hij deze nummers al jarenlang met zich meesleept. Met droge ogen verkoopt de eigenlijk nog zeer prille singer-songwriter namelijk zijn yearning lyrics, als was het een door de wol geverfde troubadour. Excelsior lonkt.
De moed zakt me in de schoenen bij het zien van de grote zaal. Er is niets aan te doen. Als ik in zo’n theaterstoeltje ga zitten, kak ik gegarandeerd in. Een goede tijd om mijn zonden te overzien, maar het is nog nooit een band gelukt om in deze setting tot me door te dringen. Terug dus naar de kleine zaal, waar ik niet met rare verhalen op de proppen moet komen om te mogen blijven staan.
Het enthousiasme van ‘de zaal’ voor Sea of Bees overstijgt de gebruikelijke beleefdheid. Ik zelf zou niet weten of de muziek goed was, mijn beoordelingsvermogen was daarvoor te flink aangetast door de presentatie, die onzekerheid lijkt te willen verbergen met geforceerde spontaniteit. Ze laat zich definiëren als een verstrooide spring in ’t veld, en draagt zeer nadrukkelijk haar lesbisch-zijn uit, niet dat dáár iets mis mee is. Afijn, tegen de tijd dat ze tijdens wat gebrabbel over een saaie droom zichzelf omschrijft als ‘I’m so random!’, zijn voor mij mentaal de deuren gesloten.
Pauze. We zien een kromgebogen man door de regen gaan. Rent hij ergens naartoe of vlucht hij ergens van weg? Een glimlach op zijn gezicht verraad dat hij precies weet met hoeveel Feyenoord gewonnen heeft. Ren, vlucht, je staat nog altijd in het rechter rijtje.
Op naar de W2 dus! Kijk, dat begint er op te lijken. Een geschiktere locatie, GEEN KINDEREN en het onnavolgbare DJ duo Betonnie en Bartcore die de sterren van de hemel draaien. Alsof het niets is hebben ze de zaal binnen de kortste keren volledig in hun greep. Er wordt bij de festivalorganisatie massaal gesmeekt om ze langer te laten draaien, al die bands kunnen toch zeker de pot op!
Tot een opstootje komt het echter niet, want al snel kan niemand elkaars verwijten meer verstaan. De Cloud Nothings inunderen de ruimte met hun opgevoerde garage rock. Zo, ik heb het weer helemaal naar mijn zin. Denk muzikaal aan de jammerlijk overleden Jay Reatard ten tijden van zijn Blood Visions. Is deze band daadwerkelijk zo goed, of is het simpelweg een kwestie van timing? Na een kabbelend en soms zuchtend verlopen middagprogramma had ik wellicht iedere herrieschopper als een verloren gewaande vriend ontvangen.
Cloud Nothings
Het verlies van The War on Drugs was een grote klap voor het festival. De vervangende band moet wel heel erg indrukwekkend zijn om de bezoeker geen fantoompijn mee te geven. Een Stekelenburg, om snel de afgehaakte keeper te doen vergeten. Tu Fawning is zeker niet die band. Vervang de ‘F’ met een ‘Y’, en u weet precies waar ik me voornamelijk mee bezig gehouden heb tijdens deze vertoning. Geïrriteerd legt een opgetrommelde politieagent me uit dat ze geen afdeling misdaden tegen de rock hebben, en dat er ook geen gitaarbrevet bestaat die ze kunnen innemen. En of ik 112 niet voor dit soort flauwekul wil misbruiken, u hoort er nog van. Ook hij blijft echter niet lang plakken. Mompelt iets over een noodgeval, smoesjes!
Hoog tijd voor Suuns! De band jaagt met een enorme bak herrie meteen heel wat mensen de zaal uit. Er blijven er nog genoeg over, en die zijn getuige van een indrukwekkende show. Voor veel mensen is dit een eerste aanraking met de Canadese band. Tussen lawaaimuren heen wordt ons door zanger Ben Shemie geheimen ingefluisterd, en er is een goede balans tussen dansbare rockers en groovy creepshow. De manier waarop het Suicide en krautrock in een modern jasje stopt doet me denken aan het Vlaamse The Sedan Vault, waar ik al veel te lang niets van gehoord heb. Het voelt alsof dit op plaat alleen maar kan tegenvallen, maar live is Suuns zeker een blijvertje.
Suuns
Noot: Er kan mogelijk sprake zijn van plaatsgebonden belangenverstrengeling bij het opstellen van dit artikel